Hoi, Ik lees veel over hoe leuk het is om zwanger te zijn maar weinig over mensen die het eigenlijk helemaal niet zo leuk vonden al dat zwangerschaps gedoe... Daarmee bedoel ik niet dat je niet graag kinderen wil, maar ik bedoel het zwanger zijn op zich. Ik was zoooo blij toen mijn meisje er was, dat ik mijn oude lichaam weer terug kreeg en dat ik niet zoveel last meer van die hormonen had. Geen krampen meer, geen gevoel meer alsof je bont en blauw geschopt wordt, weer leuke kleding aan kunnen, weer alles kunnen doen enz. Begrijp me goed, van sommige dingen heb ik echt wel genoten hoor! Zoals dat je je kindje voelt schoppen en bewegen in je buik. Dat is super mooi en kon me ook wel ontroeren! Maar ondanks dat we nog willen wachten met een volgend kindje krijg ik het nu al benauwd als ik alleen al denk aan weer zwanger zijn... Ik vond het helemaal niet leuk om heel eerlijk te zijn. Ik begrijp het ook nooit goed als iemand zegt "Ik zou willen dat ik altijd zwanger kon zijn!" Nou heb ik totaal geen slechte zwangerschap gehad, alles ging eigenlijk heel goed... en toch heb ik dat gevoel dat ik het zwanger zijn het liefst over wil slaan...
Ik vond het zwanger zijn ook geen bal aan. Maar ik verander dan in een monster waar ik uiteindelijk zelf ook heel veel last van heb. En mijn omgeving. Ik heb relatief makkelijke zwangerschappen gehad, maar die onverklaarbare opborrelende om niks gigantisch uit je plaat kunnen gaan buien mis ik absoluut niet. En wat je zegt, de schopjes, het groeien van je buik enz. allemaal hartstikke leuk, en ook het idee van zwanger zijn, geweldig. Ik voelde me ook echt wel bevoorrecht en ben ook stapeldol op mijn kroost. Ik had het er wel voor over, maar mis het niet. Dat iedereen dat zei, dat je het zwanger worden nog gaat missen. Nou, nog geen dag!
Het is erg verschillen per persoon. Mijn zwangerschap was erg zwaar, enerzijds omdat er drie babys in mijn buik zaten, en anderzijds door de vroeg verstreken bmm en verplichte bedrust vanaf 24 weken. Heb 6 weken constant in bed gelegen, mocht alleen naar de wc en 2x per week douchen, meer niet. Had vanaf 18 weken constant last van harde buiken, vaak om het kwartier, en moest dan weer aan de haal met warme kruiken, en ademhalingsoefeningen. Geschop en gebonk aan de binnenkant_6 armen, 6 voeten, 120cm aan kind in mijn buik ... En toch genoot ik elk minuut ervan. Ik wist dat ik te vroeg zou bevallen, dus was elk uur dat mijn zwangerschap intact bleef een kadootje. Ik kreeg elke dag een ctg, en elke keer dat ik zag dat er gewoon 4 harten in mijn lichaam klopten voelde als wereldwonder. Geweldig vond ik dat. De eerste 24 weken heb ik ook een redelijk 'normale' zwangerschap gehad, en ik voelde me juist heel speciaal. Vond het geweldig om mijn buik te showen, en ik voelde een bepaalde serene rust over me heen. Kan natuurlijk ook komen omdat ik vanaf 14 weken vrijwel niks meer mocht doen, dus het was ook behoorlijk rustig Maar ik zou het dus wel zo weer doen. En mijn grootste wens is om een gezonde zwangerschap te mogen voldragen, al hangen ze me ondersteboven aan mijn voeten 9 maanden lang.
Idd ik heb het ook nog geen dag gemist.. Wij zouden graag meer kinderen willen, maar dat zwanger zijn daar zie ik tegenop.
Ik voel me wel wat schuldig als ik jouw verhaal lees.. jij hebt het niet gemakkelijk gehad met die drieling in je buik en toch zo positief Vind ik echt goed van je! Ik weet ook niet waar mijn gevoel precies vandaan komt dat ik het zwanger zijn niet leuk vond. Misschien omdat ik mezelf niet was in mijn zwangerschap. Ik was gewoon opgelucht toen ze er eindelijk was dat mijn lichaam weer mijn oude vertrouwde lichaam was.
Beide zwangerschappen heb ik met plezier gedragen. Daarna vond ik alles behalve leuk. Zwanger zijn zou ik dus zo over doen. Maar de rest haha. Nee dank je wel.
Maar dan kan ik me ook voorstellen dat je het zo voelt hoor. Het 'zwanger zijn' vond ik zelf heel fijn. Maar ik had (gelukkig! kon er ook nog bij) geen last van rare hormonen, extreme misselijkheid en dat soort dingen. Als je je 9 maanden lang niet jezelf voelt is het geen pretje.
Adi: knap van je, dat je zo positief bent! Ik heb een topzwangerschap gehad met totaal geen klachten. Gewoon 0,0 !! Het laatste weekend kon ik niet zo goed meer zitten, maar ben de dag ervoor nog op visite geweest, griepprik gehaald en op m'n werk m'n gezicht laten zien Ik vond de schopjes heerlijk! Maar ze kon hard schoppen dus het was altijd een verrasing. Daar komt bovenop dat we t/m de geboorte dachten dat zij een hij was
Ik heb geen makkelijke zwangerschap gehad. Tot 16 wkn misselijk en moe, vanaf 9 weken bekken problemen, maagzuur, stemmingswisselingen. Als ik niet meer last had van het ene kwam het andere wel. Ik heb in het begin na mijn bevalling toch het samen zijn met mijn kleintje gemist en de schopjes. Nu 6 mnd later wil ik toch het liefst nog even wachten om te proberen om opnieuw een kindje te maken.
Ik ben super trots op mijn zoon en ik zou hem nooit willen missen, maar die zwangerschap mis ik als kiespijn. Vooral het laatste trimester wat in mijn geval in de zomer was. Niet kunnen slapen, omdraaien of fatsoenlijk op kunnen staan, geen schoen meer aankrijgen omdat je zo gezwollen bent als een kogelvis en continu een voet onder je rib voelen. Wat was ik blij toen hij geboren was. Ik zou op een dag graag een tweede willen, maar die zwangerschap hoeft voorlopig niet van mij.
pfff, ... mijn zwangerschap was alles behalve leuk! We waren zo blij dat het via ICSI was gelukt om zwanger te raken maar bij 7 weken werkt ik al mega misselijk en dit is nooit meer overgegaan.. dus hier ook iemand die liever de zwangerschap overslaat.. ik wil heel graag nog een kindje, maar twijfel soms nog weleens door die verschrikkelijke zwangerschap. Ik heb geprobeerd te genieten, met vlagen lukte het... maar heb in totaal ruim 3 maanden in het zh. gelegen (waarvan 1x 4 weken achter elkaar) elke dag gespuugd.. veel aan het infuus gelegen, sonde voeding gehad en uiteindelijk tpv voeding... met 24 weken werd ik thuis opgenomen, lag ik hele dagen op bed in de woonkamer en kwam er elke dag een verpleegkundige langs om een hartfilmpje van de kleine te maken... want hij had een groeivertraging... uiteindelijk met 37 weken ingeleid, want ik trok het niet meer en voor die kleine kon wellicht beter groeien buiten mijn buik. En dat deed ie! Binnen een week was hij weer op zijn geboorte gewicht en bij het eerste cb bezoek zat hij al tegen de middenlijn aan! En dat allemaal om mama's bv. Achteraf ben ik daar zo trots op! Pas nu besef ik dat ik maanden lang niets anders heb kunnen doen dan 'overleven'... en dat ik nu weer dingen kan ondernemen... juist daarom probeer ik nu dubbel te genieten. En die 2de gaan we echt wel weer voor.. maar pas als mijn zoontje wat ouder is.. stel dat het weer zo n zwangerschap wordt... kan ik het hem niet aan doen dat ik weer maanden in het zh lig en heb amper aandacht kan geven....
Dit had ik ook zo kunnen typen. In mijn kraamtijd heb verlangd naar mijn zwangerschap. Grappig dat iedereen daar zo anders in staat. Ik kijk wel uit naar de volgende zwangerschap maar totaal niet naar de bevalling en kraamtijd.
Tijdens de zwangerschap 9 maanden overgegeven. Ik was een wrak. Woog nog 55 kilo (met 170m) incl kind. Tuurlijk, op mijn buik was ik trots, en op de schopjes enz. Maar wat een ellende was het. De kraamtijd was ook alles behalve makkelijk, dus ja, kijk er met gemengde gevoelens op terug. Ik hoop dat het nu allemaal wat makkelijker gaat. Maarja zeker weten doe je dat niet natuurlijk!
Gefeliciteerd met je zwangerschap... dan ben ik erg benieuwd of het deze keer inderdaad beter gaat qua misselijkheid..... Ik vond de bevalling juist heeeeel erg mee vallen, zou het zo weer doen Alleen tja... dan moet je eerst ook 9 maanden zwanger zijn!!
Neuj, dat zwanger zijn is ook niet zo mijn ding.. Het is dat je er iets prachtigs voor terug krijgt maar anders..? Lichamelijke klachten en ongemakken en zo labiel als een visstick.. nee, niet fijn. Wat dat betreft was een kindje uitzoeken in de wehkamp ofzo een stuk makkelijker geweest Maar dat hele magische en bijzondere gevoel tijdens een zwangerschap had ik dan weer niet willen missen.
De eerste 16 weken van mijn zwangerschap heb ik lichtelijk vervloekt... Ik was zo ziek, zo misselijk... Ik wist op een gegeven moment echt niet meer waar ik het zoeken moest. Ik dacht toen ook echt:'Dit doe ik dus nooit meer'. Maar gelukkig werd het vanaf 20 weken echt beter. Ik heb nog een paar pittige weken in het laatste trimester gehad, maar de weken voor de bevalling had ik energie voor tien. Ik vond het dikker worden wel zo bizar en ergens ook een beetje onprettig ( vooral het vocht vasthouden ) dat ik dat echt niet tof vind... Daarvan was ik blij dat het over was. Maar op zich... het zal nooit een hobby worden, maar zou ik best nog een keer met plezier zwanger willen zijn. Maar ik begrijp ook heel goed dat sommigen daar heel anders over denken... Het is niet niks!
Ik vond de eerste wel mee vallen, maar 20 weken elke dag spugen. En maar 1 opname. De 2e vond ik verschrikkelijk, 33 weken spugen, eerst dachten ze zeker te zijn dat de beeb down had, toen bleek dat niet zo te zijn, daarna hellp en dus met 33 weken keizersnede na al weken in het ziekenhuis te hebben gelegen.
Ik heb nergens last van gehad tijdens mijn 1e zwangerschap. Een bevalling waar je voor tekend en waarbij ik de dag erna stond te stofzuigen dweilen en zelf met mijn man ons kind heb aangegeven. Nu ook totaal nergens last van, helemaal niks van een zwangerschap te merken. En hoop ik weer op een makkelijke bevalling, liever niet zo snel als de 1e (1uur &20 min) Leuk? Makkelijk? Ik vond en vind het nog steeds 3x niks om zwanger te zijn. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van mijn sport die ik zo graag uitoefen, voetbal. Nu wordt het zomer, een rose'tje en een lekker toastje filet american met mijn man op het balkon ik mis het allemaal. Als ik dan denk aan de zomer straks 25 graden. zit ik met die joekel van een buik zweet tot op mn knieën een dreumes aan mijn been... We zijn zo ontzettend blij met dit kindje! Maar echt gepland was het niet. Ik was net goed bezig met afvallen veel sporten en gezond leven. Ja dat laatste doe ik nog steeds maar ik snoep meer en eet weer meer. Terwijl ik het al erg moeilijk vond om dat patroon te doorbreken. Ach nog "even" en dan heb ik het meest prachtige meisje in mijn armen, de dochter waar ik zo naar verlang.
Dat het lichamelijk zwaar zou worden wist ik, ben afgekeurd...de uitschakeling kwam wel iets later dan verwacht maar was lichamelijk gezien wel blij dat meneer zich met 38 weken meldde. Geestelijk heb ik me de laatste jaren niet zo goed gevoeld dan tijden de zwangerschap! Ik had 'last' van happy hormonen en totaal geen last van m'n hyperventilatie/paniek, dat is nu helaas weer helemaal terug! Zou ik jonger zijn geweest en lichamelijk wat sterker zou ik graag nog eens zwanger willen zijn maar het zit er niet meer in. Ik vraag me soms wel af of ik er wel genoeg van genoten heb en baal dat ik de foto's van de laatste buikdagen kwijt ben...
Ik vond mijn zwangerschap ook 'niet leuk' dat klinkt ook zo negatief maar het zwanger zijn is niet aan mij besteed. Door de icsi behandeling en alle complicaties bij mij en manlief, zowat voor, tijdens als na de bevalling nog een operatie bij mij zijn me zeer zwaar gevallen. Heb 9 maanden in onzekerheid geleefd was heel bang om haar te verliezen, en we weer de hele icsi opnieuw moesten doen. Nee het is dat zwanger zijn erbij hoort meer niet, was enorm blij toen ze eindelijk geboren was en we van alle ellende afwaren, bleek toch niet zo te zijn achteraf.......alle ellende was pas echt voorbij toen onze meid een week of 10 was, toen kon ik gaan genieten. We zouden opzich best een 2e willen als cryo ontdooiing ooit lukt, voorlopig nog laaaaaang niet hoor, maar ik weet niet of ok nog wel zwanger zou willen zijn....