13 lange maanden werd ik niet zwanger, elke menstruatie voelde ik mij een hoopje ellende en eindelijk was het dan zo ver! Ik ben dolgelukkig met mijn zwangerschap. En ik durf het niet zo goed te zeggen maar zwanger zijn valt me zwaar... De eerste 3 maanden flinke problemen gehad met mijn darmen en eindelijk na een klysma in het ziekenhuis ging het over met 14 weken. Vanaf het begin van de zwangerschap slaap ik niet meer goed. Ik woel en draai en wordt wel 10x wakker s nachts. Ik ben al 8 kilo aangekomen terwijl ik altijd strijd tegen de kilo's en mij echt niet lekker voel als ik te zwaar word. Mijn buik voelt hard en zwaar en heb flinke rugpijn. Ik wil niet dat iedereen denkt wat zeur je nou je bent zwanger! Maar toch valt het me zwaar. Is er iemand die dit herkent?
enorm herkenbaar! Ik heb zo ongeveer alle kwalen gehad die je maar kunt voorstellen; heel erg misselijk de eerste 4 mnd, slecht slapen, pijntjes, maagzuur, vermoeidheid etc. Daarbij door mijn verleden blijf ik bang dat het fout gaat...dus er loert ook de hele tijd een angst op de achtergrond. Het dikker worden vind ik vreselijk. Helemaal omdat ik blijkbaar wat meer dan gemiddeld naar voren draag en dus krijg ik zeer regelmatig opmerkingen over hoe groot mijn buik wel al niet is. Echter nu ik zo overduidelijk zwanger ben begin ik er zelf steeds meer aan te wennen, maar genieten is het niet. Ik kijk uit naar dat ik uiteindelijk een gezonde baby in mijn armen zou mogen houden. Hang in there!
Ik ben wel wat verder dan jij (bijna 31 weken), maar ik ben het ook al lang en breed zat! Kindje verwekt middels ivf. We zijn ontzettend dankbaar, maar dat wil niet zeggen dat klachten dan ongegrond zijn. Ik zou er veel voor over hebben om ook eens een lekkere nacht door te slapen of een keer normaal naar de wc te kunnen. Vind het deze zwangerschap ook enorm zwaar.
En vergeet de hormonen niet Iedereen ervaart een zwangerschap anders. Dat van het toenemen van je gewicht herken ik. Vond het vreselijk maar vanaf een week of 30 heb ik het maar los gelaten. Heb geen idee of ik 20 of 25 kilo ben aangekomen maar het gaat er vast wel weer af straks en als ik honger heb dan heb ik gewoon honger en neem ik een boterham met kaas of fruit en soms een koekje of een snoepje. Tussen de 20 en 30 weken ook veel last van m'n rug gehad. Mocht paracetemol slikken van de dokter en dat werkte super goed. Probeer vezelrijk te eten en een paar gedroogde pruimen op een dag deden voor mij echt wonderen voor de stoelgang. Je mag ook best een scheut extra olijfolie over je eten doen hoor. Zijn gezonde vetten en smeert je darmen lekker. Zou zeggen zet hem op en als je echt merkt dat je er aan onderdoor gaat ga er dan met iemand over praten. Je zal de eerste niet zijn die een prenatale depressie ontwikkeld en daar kan je gewoon helemaal niks aan doen als je dat krijgt.
Ik dacht altijd, zwanger zijn is prachtig, een droom. Dat is het natuurlijk ook, maar mij valt het ook zwaar hoor, ik had niet verwacht dat je zoveel kwaaltjes kon krijgen. Ben maar met vlagen misselijk, dus dat valt mee, maar ben zooooooo moe, ik kan er niet tegenop vechten. Daarnaast vanaf dag 1 suiker en van nature een hoge bloeddruk, dus dat wordt straks ook nog een issue. Komt nog eens bij dat mijn vriend me verlaten heeft toen ik slechts 5 weken was en flink heeft zitten stoken bij zijn familie, die ik nu dus niet meer wil zien. Ook heb ik bandenpijn en ongelofelijk pijnlijke borsten, als ware het 2 grote 3D blauwe plekken. Maar die vermoeidheid is nog wel het ergste en die non stop honger! Het valt mij ook tegen hoor, ook al ben ik super, super blij met mijn zwangerschap.
Hier ook en niet eens omdat mijn zwangerschap zwaar is. De situatie er om heen vind ik zwaar: twee kleintjes, fulltime verantwoordelijke job in een managerspositie, het huishouden.. Uiteraard ben ik dankbaar, maar zou het heerlijk vinden als hij eenmaal ter wereld komt! Dat ik me weer 'lekker in m'n vel' voel, dat de hormonen een beetje uitgewerkt zijn en weer energie heb om alles aan te kunnen en niet bij een minste of geringste in huilen (wil) uitbarst(en).
Het is ook niet mijn hobby, niet heel veel ongemakken, maar kort misselijk geweest, wel last van mijn bekken , zware buik en nu accepteren dat je niet alles meer kan. En dan zeggen de mensen " geniet ervan" nou ik geniet enorm van het zwanger zijn ,not, maar wel van het feit dat er straks een baby is. Dus het is helemaal niet erg als je het zwaar vind zwanger te zijn.
Hier ook zo. Mocht vanaf 26 weken al niet meer werken en kig sinds 30 weken in het ziekenhuis met elke dag de onzekerheid of ze het gaan halen of niet. prpbeer maar aan straks te denken, lekker wandelen met ke kindje en taartjes bakken, kleine kleertjes enz.
Niemand vertelt je de minder mooie kant in je omgeving, helaas... Ik herken het ook wel hoor. Ben dolblij maar soms zie ik andere zwangeren lopen en dan denk ik hoe doe je dat
Ik herken het ook.. iets meer dan 8 weken zwanger. Maar al 4 kg?! aangekomen. Ook ik heb altijd een strijd gehad tegen de kg's. Nu probeer ik echt zo gezond mogelijk te eten, dus ik snap echt niet waar die kg's vandaan komen. Omdat ik nu regelmatiger eet dan normaal, had ik zelfs stiekem gehoopt dat ik miss eerst wel wat zou afvallen. Niet dus.. Mijn kleren zitten te strak, zit niet lekker in mijn vel, last van hormonen. Nooit puisten, maar nu is mijn gezicht 1 grote puist.. Daarnaast ben ik normaal echt wel van een leuk make-upje etc.. Maar foundation vlekt ineens enorm en mijn haar wordt om de haverklap vet waardoor ik er niets mee kan.. en dan heb ik het nog niet eens over lichamelijke klachten zoals braken, zere borsten... Maar ook ik durf het daar niet over te hebben met de mensen om me heen die al weten dat ik zwanger ben. Want ik wil als de klagende zwangere overkomen.. pfff.. Gelukkig kunnen we hier anoniem onze gal spuien als je je even niet lekker voelt (of juist wel).. En respect voor degene hier die al kinderen hebben en daardoor miss wat minder tijd voor zichzelf hebben!
Pfff ja. herkenbaar. Valt me erg zwaar, last van alle kwaaltjes mogelijk. En ernstige rugklachten. Kan niet meer comfortabel zitten en/of liggen. Helemaal naar. En dan mensen om me heen die me aankijken van: "Joh dat hoort er toch bij?" Nee, ik heb het zwaar. Mijn zus, moeder van 2 kinderen, snapt niet waar ik het over heb. Iemand die ik ken die een weekje korter zwanger is dan ik heeft nergens last van, tilt haar 2 jarige nog van de trap af en kan gewoon nog bukken! Mijn buik is ontzettend groot en dat doet gewoon goed pijn. Kan soms door de hormonen opeens in huilen uitbarsten omdat ik geen comfort meer kan vinden. Ben het soms wel zat ja.
Ik vind zwanger zijn gewoon stom! En ik "mag" niet klagen, want in eerste ronde zwanger en bijna geen fysieke ongemakken. Gewerkt t/m 36 weken, gesport t/m 38 weken. Maar, toch vind ik het zwaar! En stiekem ook niet leuk. Haat mensen die zeggen 'geniet ervan' etc. Gelukkig zout het er bijna op, en kan ik er goed over praten met vriend en mijn moeder.
Ik vermoed dat je mij hebt zien lopen hihi. Ik snap niet wat er deze zwangerschap aan de hand is, maar ik voel me prima, na wat vermoeidheid tot een week of 14. Voel me nu zelfs energieker dan de maanden hiervoor. Ik kom niet aan, terwijl ik eet als een bootwerker. Sport en beweeg... maar ECHT je wilt niet zien wat voor angst ik heb voor de bevalling. Ik mag over 2 weken naar de gynaecoloog ivm de eerste bevalling en dan hoor ik pas wat ze met me van plan zijn. tot die tijd weet ik echt niet goed hoe of wat. Dus echt ... ook die 'modelzwangere - of juist niet' hoeven niet persé een fantastische zwangerschap te hebben.
denk dat iedereen dat wel herkent! ik ben de tijden dat ik lekker in mijn hoge stoel zit te genieten van de bewegingen in mijn lijf supergelukkig!! maar zodra ik ga staan en mijn bekken/schaambeen voel.... auw!! en als ik voor de 6e x nacht eruit moet om te plassen, dus al weken geen echte doorslaapnacht heb gehad helpt ook niet.... dus ja, soms ben ik sjaggie en niet fit... maar verder dolgelukkig haha
Herkenbaar mijn eerste duurden 2 jaar erna bleek ik toch wel erg vruchtbaar ongeplannend zwanger nieuwe partner en een hele nare zwangerschap op zijn zachtst gezegd eerste maanden spugen gal bloed obstipatie huilend op de wc want spatische darm aanvallen erbij..Nu maagzuur ,spugen nog steeds,b.i en urine verlies hardebuiken constant ,obstpatie houd van me oudste en deze kleine spruit maar als ik in een tijdmachine kon stappen en op de uitgerekende datum uit kon stappen deed ik dat.Mijn vriend heeft het al over de volgende terwijl hij paar weken terug zei het begin was wel heel heel zwaar he ik vroeg voor wie jou of mij..De grappenmaker zei ons allebei ik om jou zo te zien en voor jou ja gewoon daarom..Ik zeg op dit moment niet nog een keer maar soms word de drang zo groot en erna vergeet je het meeste weer dat er misschien ooit nog eentje komt Je bent echt niet de enige meid en hoeft je echt niet voor te schamen want iedere persoon als ze een zware zwangerschap zouden hebben piepte ze ook en als mensen commentaar op mij leveren heb mijn schoonzus met haar grote waffel gewoon een foto gestuurd van een emmer vol gal en bloed wat ik had uitgespuugd erna alleen nog maar begrip hihihi ze moest het even met eigen ogen zien waar ik doorheen ging.
Ik heb tot maand 7 regelmatig over gegeven en veel misselijk geweest. Ik zat vaak tegen flauw vallen aan dus ik ben al tijden bijna niet de deur uit geweest en zit geïsoleerd thuis. De pijn in mn rug en de vermoeidheid was vaak zo heftig dat ik niet eens achter de pc kon en verveeld op de bang lag. Nu na 34 weken heb ik het toch wel gehad, ook al ik me inmiddels iets beter voel. Ik zie zo erg tegen de bevalling op dat ik het maar liever achter de rug heb dan er nog 6 weken tegenaan te hikken.....
Heel herkenbaar! Deze zwangerschap was ook weer enorm gewenst, maar man.... Ik ben er wel klaar mee. Lopen doet zeer, met m'n enorme buik die ik alleen van voren draag (val zowat om😄. Ik moet de hele dag en nacht plassen. Heb sinds een paar dagen enorm last van aambeien, auw auw. Ik voel ze de hele dag. Enorm moe en huilerig, nee hoor... Kom er maar uit kleine! (Heerlijk even lekker klagen...)
Dikke knuffel! Herkenbaar hoor tot zekere hoogte. Nu wel iig met ' de laatste loodjes'. Sporten gaat nog (zwemmen) werken ging ook altijd goed en nooit misselijk geweest of bekkenklachten.. Maar de vermoeidheid de eerste 12 weken! Oef! Trok weg maar nu met 36 weken weer retour, evenals lekker VEEL vocht in beide benen wat de weegschaal behoorlijk uit laat slaan. Is toch even mentaal schakelen als vrouw zijnde.. Maar.. Volhouden en heel veel dingen doen waar je echt blij van wordt, ook als dat een extra stukje chocolade eten is! Jij bent zwanger en dat is niet alleen maar een roze wolk maar gewoon hard werken! Koppie op, je kunt het!