Hallo allemaal, Het is voor mij heel moeilijk om dit te schrijven, maar volgens mij ben ik overspannen. Alle symptomen slaan op mijn situatie. Een paar weken geleden had ik op mijn werk al een gesprek metr mijn leidinggevende die vond dat ik niet meer gemotiveerd was. Samen met haar heb ik besloten om een coach in de arm te nemen om samen met haar te bedenken te onderzoeken waarom ik het niet meer naar mijn zin heb op mijn werk. Zij namen ook het woord overspannen in de mond, of in ieder geval dat ik die richting opging. Nu denk ik dat ik die grens wel over ben. Heb vandaag ook een verhaal verzonnen zodat ik vrij kon nemen en ik heb volgende week eindelijk vakantie. Maar daar schaam ik mij dan ook weer voor. Ik heb gewoon even steun nodig en ik vind het lastig om toe te geven, want ik was altijd zo sterk, vond iedereen. Maar het is nu klaar. Ben moe, prikkelbaar, alles is teveel, als ik thuis zit ga ik piekeren, slapen is echt een drama, ik droom niet of over mijn werk, maar ben eigenlijk altijd aan het piekeren. Weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik weet dat ik zwanger ben, maar deze klachten had ik al voordat ik zwanger werd, dus dat is het niet. Kunnen jullie mij moed in praten dat het allemaal wel goed is en dat het niet zo erg is om nu even thuis te zijn. MIsschien heb ik daar iets aan. Lang verhaal, maar ik schaam me zo en vboel me echt klote. Ik heb heel erg het idee dat nergens heen kan met mijn probleem. De tranen stromen nu over mijn wangen en ik weet het gewoon allemaal niet meer.
Lekker aan jezelf denken nu, en vrij nemen van je werk! Kom een paar dagen tot rust, en als dat écht niet helpt, zou ik wel even contact opnemen met je HA. Ik weet precies hoe je je voelt... het is gewoon echt mega verrot! Ik wens je heel veel sterkte.
Hey lieve tascha, iedereen kan het soms te veel worden. Neem je tijd, hier hoef je je echt niet voor te schamen. Dit is juist al een stap in de goede richting. Om hier vanaf te komen moet je tijd voor jezelf nemen! Jij bent nu even het belangrijkste. Heel veel sterkte.
Meid ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb 2 jaar geleden precies hetzelfde aan de hand gehad. Het werk interesseerde me niet meer, ik ging met tegenzin, terwijl ik het altijd na mijn zin had. Ik heb toen ook een gesprek gehad met mijn baas mede omdat er een ruzie tussen hem en mij ontstond, en we hebben toen samen besloten om een weekje vrij te nemen om even alles op een rijtje te zetten. (als ik wilde kon ik ook langer vrij krijgen) Ik heb in die week veel gesprekken met hem gehad, en hier kwam uit dat ik de grote verantwoordelijkheden die ik op dat moment had niet meer aankon(kassa beheer ed.) We hebben toen kortgesloten dat hij wat dingen van mij zou overnemen en wanneer ik er weer aan toe was kon ik die taken weer terugnemen. Ik vond het super dat ik veel begrip kreeg van hem, dat motiveerde mij om weer na 1 week te gaan werken. Tijdens mijn werk weer regelmatig gesprekken met hem aangegaan als mij iets stoorde, en hij zocht dan meteen voor een oplossing. De tip die ik voor je heb meid, zoek mensen waarmee je kan praten, vooral je leidinggevende, en neem je weekje rust, misschien kom je tot de conclusie dat dit werk je niet meer voldoening geeft en je daarom geen zin meer hebt, of misschien zijn jou verantwoordelijkheden je ook te veel, en kan je samen met je leidinggevende tot een oplossing komen. Heel veel sterkte X Vera
Dankjewel, ik voel me zo'n mislukking, zo aansteller en die gedachte maakt het allemaal niet beter. Mijn leidinggevende is op vakantie anders had ik haar wel gebeld.Ik weet het gewoon niet meer. En al die stres is ook niet goed voor de baby, dus ik probeer het los te laten, maar het wil niet echt.
Je bent geen aansteller, dat vond ik van mezelf toen ook, maar mijn baas heeft me dat uit m'n hoofd gepraat toen. Iedereen heeft momenten dat ze het even niet meer zien zitten op het werk, hij ook zei hij. Het belangrijkste is dat je er weer bovenop komt, en dat komt op het moment door rust te nemen, voor jou en je kindje is dat het belangrijkste.
Wil je even sterkte wensen. En je aansporen dit ook met je huisarts te overleggen. Je hormoon huishouding schommelt nu waarschijnlijk ook door de zwangerschap. En overspannen is een...maar daar wil je geen depressie oid van maken. Dus houd jezelf even goed in de gaten en meld het bij je huisarts zodat ALS het erger word of verandert in depressie of wat dan ook hij er iig al vanaf weet. Even pas op de plaats en aan Tascha denken nu. Komt allemaal wel weer op zn pootjes terecht als je jezelf de tijd gunt. Sterkte meid! OH en ga je niet schamen zeg! Dat is echt helemaal nergens voor nodig. Dus je was altijd de sterke dachten ze? Nou misschien was het dat juist wel. Dat door dat zij vonden dat jij die sterke was jij nu teveel hooi op je vork had. Kan iedereen gebeuren. Zelfs bergen slijten van wind en regen zolang het maar vaak en veel is
Ik ben ook overspannen geweest. Alleen ik was erg agressief... Zoek hulp,je hoeft je niet te schamen hoor! Ik heb veel gehad aan een psycholoog,echt super. Je werkgever vergoed in veel gevallen ook de kosten van een psycholoog,zou het in ieder geval eens aankaarten. Succes meid,ik weet hoe je je voelt.
Neem idd even contact met je HA op. Overspannen zijn is een ziekte, niet iets waar je even vrij voor hoeft te nemen, meis. En neem het serieus hoor, als je echt in een depressie zakt, ben je nog een stuk verder van huis ! (i know, helaas)!
Hey Tascha, een heel herkenbaar verhaal helaas. Ik kom net van de huisarts af en moet me van hem ziek melden en aan mezelf denken. Ook heb ik een afspraak gemaakt met een psycholoog om wat dingen door te spreken. Schaam je niet meid soms kunnen dingen teveel zijn en gaat het gewoon niet. Tascha is nu de belangrijkste persoon!
Meid, ik wil je even heel veel sterkte toewensen. Ik hoop dat je je snel weer de oude voelt en een beetje kunt genieten van het wondertje wat in je groeit. En denk eraan.... Na regen komt...zonneschijn
Ik geniet wel van mijn zwangerschap en mijn zoontje, maar merk dat ik veel meer in doomcenarios denk. Ik heb het idee dat met deze zwangerschap van alles mis gaat en dat ik me dan nog slechter ga voelen en ik ben zo blij met dit 2e wondertje.
Tuurlijk ben je blij met je tweede wondertje. Maar als je te lang door blijft lopen kan je straks steeds minder genieten. Hulp vragen is geen schande meid.
Wil je veel sterkte wensen meid! En je bent zeker geen aansteller! Probeer er gewoon met iemand over te praten en neem je rust zodat het niet van kwaad naar erger gaat! Liefs Kirby
Langs je huisarts meis, gas terug nemen is niet voldoende. Dit gaat niet vanzelf weg, ik raad je echt aan om hulp te zoeken. Je hoeft echt geen asbakken te kleien of schilderijen vol te verven lijkt me, maar ik zou wel achter psychische hulp aangaan voor gesprekken!
Ik wil je alleen heel veel sterkte/succes wensen en het onder ogen zien is de 1ste stap! Liefs Judith.
hej meis dat is niet zo mooi! ga langs je huisarts die kan je evt. doorverwijzen! echt waar het helpt! ik heb een postnatale depressie gehad en heb het ook zo aangepakt en kreeg bij het ggz gesprekken en medicijnen. wil niet zeggen dat jij ook medicijnen moet maar je krijgt dan iig wel hulp die je nodig hebt! zet em op en je staat er vast niet alleen voor? heb je geen vriendinnen of je moeder ofzo waar je terecht kan en die je kan begleiden oid! veel suc6 en sterkte!
Behalve overspannen kan het ook een burn out zijn. Vraag me niet naar de verschillen, die zijn er wel, maar het lijkt echt heel veel op elkaar. Ik zou er zeker mee naar de HA gaan, zoiets waait niet vanzelf over en voor je t weet zit je in een depressie en daar zit je helemaal niet op te wachten. Ook lijkt het mij niet onwaarschijnlijk dat je meer risico loopt op een PD na de bevalling omdat je je nu al zo rot voelt. En schaam je vooral niet, doen heel veel mensen en bijna niemand spreekt er openlijk over, maar toch hebben die psyche hele lange wachtlijsten, gek he..als niemand erheen gaat... Je zult ook zien dat als jij wel gaat en er openlijk over bent dat anderen het ook opeens worden en dat veel mensen die je kent er ook zijn geweest.
Hey meiden, Hartelijk bedankt voor al jullie steun en adviezen. Na veel ellende vandaag heeft mijn man uiteindelijk mijn moeder gebeld en die is naar mij toe gekomen. Bij haar heb ik even heel hard uitgehuild en nu ben ik met haar meegegeaan naar huis. Bij haar ga ik even bijkomen en bedenken wat de verder stappen zijn die ik ga ondernemen. Zie weer een klein beetje licht aan het einde. Veel liefs
Hmmm, dat moest ik wel, gaan kleien en gaan verven. Als je echt gevoel hebt overspannen te zijn, dan ga aub naar huisarts. Ik heb dat zelf ook gedaan, alleen heeft het bij mij te lang geduurd en eindigde ik met een vette burnout. Laat je niet afschepen met de woorden dat iedereen wel eens een dipje heeft.. als het voor jou voelt dat emmertje vol zit, hou dan vol. succes!