Alleen maar Papa doen!

Ja ik herken het ! Zo niet leuk gewoon. Mijn zoon zegt dingen als: "ik ben alleen papa's kind, niet van mama", "papa is lief en mama is stom". Dat doet pijn. Het wordt nu wel een stuk minder gelukkig. Het is wel maanden lang heel erg geweest. Ik kan/kon er slecht tegen. We proberen net als anders te doen, dus beiden de zorg en wij bepalen wie er naar T gaat. T lijkt het ook wel een leuk spelletje te vinden en met veel (proberen te) negeren wordt het wel wat minder.

Sterkte!

 

Het Is herkenbaar hoor. Oudste dochter heeft deze fase doorgemaakt en onze jongste dochter zit er nu midden in. Het hoort bij de ontwikkeling van kinderen en het is dus niet persoonlijk op jou gericht. Je hoeft je niet gekwetst te voelen, het is een ontwikkelingsfase die het kind meemaakt. Maak er maar geen punt van, want daardoor merkt ze dat ze aandacht krijgt.

Ik heb bij beide dochters ervaren dat ze het eerste 1-2 jaar sterk op mij gericht zijn en daarna wordt hun belevingswereld groter en om die wereld te ontdekken hebben ze papa nodig. Laatst was er een onderzoek geweest die dit aantoonde; bij babyzwemmen houdt de moeder het kind met het gezicht naar haar gericht en de vader draait het kind naar buiten toe.

Het is een theoretisch verhaal geworden waarmee ik wil aannagelen dat het gedrag van je kind niet persoonlijk op jou is gericht, maar iets wat ze in hun ontwikkeling doormaken. Er rustig op reageren en niet gekwetst of gefrustreerd reageren is de beste manier om ermee om te gaan.

 

Ja, herkenbaar! Ik heb er toen zelfs een topic over geopend (deze)

Het hoort er bij sommige kinderen blijkbaar bij, zo ook bij de mijne toen. Idd ook heel heftig, dat hij niets van me moest hebben en het echt constant papa voor en papa na was. We hebben wel zoveel mogelijk alles gelaten zoals we altijd deden (om de beurt voorlezen voor het slapengaan, ik kleed hem aan 's morgens, etc.) en we gaven dus niet toe aan zijn geschreeuw om papa als ik 'aan de beurt' was
Het was ontzettend heftig, maar net op het punt dat ik het echt niet meer trok, werd het beter.

Overigens liet ik S. wel merken dat ik er verdrietig van werd en legde ik uit dat het voor mij niet leuk was als hij zo lelijk tegen me deed. Op den duur heeft dat wel effect gehad, maar het is doorbikkelen...

Sterkte!

 

Oooh heel herkenbaar meis! En het is pas sinds kort dat het iets minder wordt. Ook hier begonnen rond zo'n 2,5 jaar. Papa moet het doen! Papa moet haar pap maken, papa moet haar broodje smeren, papa moet haar billen vegen (nu vind ik dat persoonlijk minder erg).

Papa is haar prins en met papa gaat ze later trouwen! En mama hoeft maar even scheel te kijken of 'je bent niet meer mijn vriendin!, 'je bent niet meer lief!'...

We zijn het op een gegeven moment maar wat gaan negeren (ook al werd ik er soms ook verdrietig van) en ik ging juist dingen doen als papa het moest doen. "Papa heeft geen tijd dus mama maakt je pap!" Flinke strijd natuurlijk maar hallo hé....

Veel geduld hebben, zo veel mogelijk negeren en vooral wel zelf dingen blijven doen onder het mom van 'papa heeft nu geen tijd dus mama doet het..' PUNT! Alleen het billen vegen zou ik gewoon lekker zo laten...... .

 

Het ligt absoluut niet aan jou hoor!!!
Komt allemaal wel weer goed!

Wat leuks in de strijd gooien is misschien ook een optie.
"Goed, dan smeert papa je broodje....maar als mama jou nou een beetje meehelpt, dan mag je het zelf ook proberen...."

x

 

aaahh kan me voorstellen dat dat niet leuk is!! om me heen hoor ik ook dat het een bekende fase is en niet echttt aan jou ligt hoor succes!!!

 

Hier gaat het ook regelmatig zo. Dan wordt Lisa wakker en roept ze papa, als ik dan binnen kom is het: nouhou! Ik riep papa!!!

Als papa thuis is, dan zeg ik: zal ik je naar papa brengen? En dan is het meteen goed. Als hij weg is blijft ze even boos, of bellen we papa even.
Maar ze vindt mij meestal wel gewoon lief gelukkig, al weet ik dat je het niet persoonlijk op moet vatten.

 

HIer ook, is ook echt al tijden aan de gang. Het is ongeveer begonnen tegen het einde van de zwangerschap van de jongste. Waarschijnlijk omdat ik toen domweg ook wat minder kon (gek springen, hem in de lucht zwieren etc).
Het gaat goed als papa er niet is, maar o wee als die er wel is

We willen het niet versterken door er te veel in mee te gaan. Vooral het naar bed brengen wil nog wel eens drama zijn, dus geven we van tevoren duidelijk aan wie dat gaat doen. Het helpt niet altijd even goed (meestal niet), maar de aanhouder wint.

Ik heb zeker ook mijn momenten gehad dat ik er echt goed ziek van was (hormonen helpen dan niet), maar meestal kan ik het goed naast me neerleggen. Het voordeel is dan wel dat ik echt kan genieten van de momentjes dat mama wel nummer 1 is en even komt knuffelen of zegt "ik vind je lief".

Bij de jongste sta ik wel absoluut op 1, dus dat komt ook wel overeen met wat hierboven werd gezegd. Hier moet ik dan maar extra van genieten, zolang dit nog duurt.

 

Zo was onze dochter ook.

Maar nu sinds een half jaar is het bijna alleen nog maar : Mama
Alles wil ze met mij doen.

Dus het kan straks dus ook weer omdraaien.

Maar dat het soms vervelend kan zijn kan ik me voorstellen. Ik heb het alleen nooit persoonlijk genomen.

 

hier is het de laatste anderhalve week juist alleen maar mama!! troosten maakte voorheen niet uit door wie, nu alleen mama... het is ook vaak mama tillen! het word nu al weer wat minder want kon van het weekend niet eens normaal naar de wc dan stond ie te huilen voor de deur.