Hoi allemaal, Ons zoontje is altijd wel een lekker makkelijk kind geweest die snel tevreden is en zich ook redelijk kon vermaken zo af en toe. Hij is nu 26 maanden en sinds een week wil hij bijna helemaal niet meer alleen iets doen. Met spelen worden we er continue bij betrokken de hele dag door. Wij vinden het heus leuk om zo af en toe met hem te spelen en geven hem voldoende aandacht, maar hoe leren wij hem weer een beetje zichzelf de vermaken? Als ik zeg na bijv. 10 minuten nu gaat mama iets schoonmaken of even wat drinken en op de bank zitten wordt hij boos en gaat huilen of laat zich op de grond vallen etc. Hoe kan ik daar het beste op reageren? Ik denk zelf negeren maar ik ben ook te snel geneigd om dan toch maar weer met hem te spelen en dan krijgt hij natuurlijk zijn zin, dus dat lijkt me ook geen goede oplossing?! Alle tips, trucs en ervaringen zijn meer dan welkom!! Bedankt alvast. vruchtje24
Heel herkenbaar zelfs (helaas)... Mijn dochter is nu 22 maanden en heeft dit nu een maand of 2 extreem. Ze kon redelijk zelf spelen maar nu echt.... moe wordt je er van.... Als ik op de grond ga zitten is het al goed dat wel, maar ga niks voor jezelf doen.... 1 groot drama maakt ze er van. Zusje aandacht geven is al helemaal uit den boze :s Ik heb dus helaas geen tips voor je, maar lees wel even mee naar de gouden tip
mijn zoon is ook 26 maanden en hier gaat het op dit moment juist best goed. ik merk dat hij het doet als hij in een sprong zit. een periode voor de tweede verjaardag was het ook weer extreem. ook merk je met vlagen meer of minder verlatingsangst. ik denk dat het ook een stukje verveling is. want hij gaat wel onwijs graag naar de creche en laat geen traan. hier komt en gaat het dus. ik ben ook vanaf dag 1 dat hij geboren is dit keer heel bewust omgegaan met het "alleen" zijn in de box. even wachten in bed als hij wakker is als ik moet plassen dat soort dingen,dat hij leerde zichzelf te vermaken. over het algemeen kan hij zich goed vermaken. maar zoals gezegd als hij een sprong heet, zich niet lekker voelt ofzo dan is hij aanhankelijker en wil veel meer samen spelen. hij trekt nu ook echt aan je vinger en behoorlijk hard tot je meekomt. ik loop dan even mee help hem weer op gang en ga dan bewust weer verder met waar ik mee bezig was. dat betekend dus dat je zo gerust ene paar uur bezig bent. voor hem heel vermoeiend voor mij heel vermoeiend. soms gaan we samen spelen, maar dat doen we elke dag al. als hij zichzelf echt in de weg zit doe ik vaker de tv aan. soms gaat ie zitten kijken soms helpt dat ook niet. dan gaan we weleens samen kijken, en dan kruipt ie lekker tegen me aan. ze hebben gewoon meer aandacht en warmte nodig denk ik in zo'n periode. als hij echt zichzelf zo ontzettend in de weg zit dat hij er opstinaat van wordt of gaat vallen door zijn gek doen dan zet ik hem in de box. we hebben een box van 5 en halve meter. daar staan al zijn spulletjes in normaal gewoon met de deur open. maar soms doe ik hem dus dicht en dan wordt hij begrensd en wat is nu het gekke. hij gaat dan altijd promt rustig zitten spelen en "praten" blijkbaar hebben ze dat dus soms nodig om weer rustig te worden in hun hoofdje. rond 4/5 uur wordt hij ook jengelig vaak en kan zich ook minder goed bezig houden. meestal gaat de oudste dan even emt het hem gek doen of hij mag "helpen" met koken. hij staat dan aan de andere kant van het aanrecht op een stoel met een bot mes een stuk paprika mishandelen of in een aardappel te prikken. de sla wassen stukjes tomaat erbij doen, roeren, dat soort dingen. helpen met de tafel dekken, dan vrolijkt hij zichtbaar op. ik denk dat het sleutelwoord dus is afleiden en erbij betrekken en soms hun "ruimte" begrenzen. dat helpt hier heel goed. misschien klinkt dat tegenstrijdig, maar hier helpt het echt want een week of wat later speelt hij gewoon weer lekker zelf. ps. wij hebben niet te maken met een jonger broertje of zusje , kan me voorstellend at dat voor een 2 jarige erg bedreigend overkomt qua aandacht in moeten leveren. en dat dan juist een andere aanpak weer zinvoller is. maar ik zou ook zeggen erbij betrekken. hoe klein of onnozel de "werkjes"ook lijken voor jou. voor de peuter kan het net dat beetje extra zijn dat ze zich toch erbij betrokken voelen en niet meer op een negatieve manier hoeven te claimen naar aandacht. en als de jongste op bed ligt juist even iets extra's met de oudste doen.(een boekje voorlezen, samen iets lekkers eten en drinken, samen een puzzel maken, samen de was ophangen of opvouwen, ik roep maar wat) misschien dat op die manier het vertrouwen dat het ok is weer terug komt en dat ze dan weer wat rustiger en zelfverzekerder worden om zelf te spelen.