Ik heb al een keer eerder een topic geopend over deze vriendschap. In het kort: Mijn 'beste' vriendin met wie het al 2-2,5jaar moeizaam gaat. Na de geboorte van mijn zoontje (hartafwijking, 22q11, klassiek autisme, verstandelijke beperking) wilde ze er graag voor me zijn maar ik zocht te weinig contact en vroeg geen hulp. Dat was ook zo. 2 jaar geleden hier een gesprek over gehad en we waren een beetje op weg terug maar het afgelopen half jaar had ik het gevoel dat ze een afspraak plannen afhield. Ik heb haar dus ook al een half jaar niet gezien. Elke keer zei ze 'druk, spelen veel dingen, geen tijd' en voelde ik dat er iets meer was. Vanmorgen contact via de app (ze is geen beller en telefonisch niet bereikbaar) kwam eruit dat ze het gevoel heeft dat ze er had willen zijn maar ik niet bereikbaar was en dat ze het gevoel heeft dat ik nu close ben met andere mensen die ik wel bij mijn leven betrek. Ze wil niet afspreken want dan moeten we het gesprek voeren en dat wil ze niet want ik heb het al moeilijk genoeg. Ik heb haar gezegd dat ik juist liever duidelijkheid wil dan dit. Dat ik helemaal niet close ben met andere mensen maar juist erg eenzaam - dat is ook echt zo. Maar vervolgens kapt ze het gesprek weer af. Ik weet echt wel dat ik fouten heb gemaakt. Hulp vragen vind ik erg moeilijk. Maar afgelopen jaren zijn bizarre jaren geweest. Zoon (3) krijgt waarschijnlijk deze zomer zijn vierde openhartoperatie, heeft vaak in het ziekenhuis gelegen, veel therapie en onderzoeken, daarnaast zitten we al 2 jaar in de MMM voor een tweede kindje en wil dat nog steeds niet lukken. Ze kapte uiteindelijk het gesprek af omdat ze aan het werk moest maar we hebben nog steeds geen afspraak. En nu ik dit weet twijfel ik wat ik ermee moet. Ik heb geen zin meer om me te gaan verdedigen, ik heb al vaker uitgesproken dat ik met niemand closer ben dan met haar, dat zij de enige is geweest die ik heb uitgenodigd op de IC toen mijn zoontje daar al zo lang heel slecht lag, dat zij degene was die ik belde toen ik een miskraam kreeg, etc. Ze heeft in november tijdens een borrel bij ons thuis kennelijk gezien dat ik heel close ben met anderen en voelt zich genegeerd ofzo. Wat moet ik hier nou mee? Voor de duidelijkheid, we zijn 40 allebei en geen 16 meer.
Bah!! Ik wil je veel sterkte wensen.... En heel veel suc6 met je zoontje! Super spannend... Heftig hoor zo'n operatie
Blijkbaar is je vriendin ontzettend onzeker en dat zonder reden, je hebt haar duidelijk genoeg gemaakt hoe belangrijk ze voor je is als ik dat zo lees. Ik denk dat je nog eens moet proberen of ze een gesprek wilt aangaan, als ze dat weer afkapt dan zou ik het eens van haar kant laten uitgaan maar dan ook zeker zeggen via een berichtje dat je veel om haar geeft, dat het je pijn doet hoe ze nu doet en dat je het nu van haar uit laat komen. Dan heb je het wel benoemd want gewoon afwachten ZONDER dat te zeggen dan krijgt ze misschien echt het idee dat ze niet belangrijk is. Succes met de operatie van je zoontje trouwens!!!
Oei lastig meis en dit ook nog bovenop de zorgen om jullie zoontje. 😔 Als jij denkt dat ze de moeite waard is om voor te vechten, dan zou ik dat zeker doen. Echte vrienden zijn zeldzaam en moeten gekoestered worden. Ik krijg ook de indruk dat je vriendin wat onzeker is, zich niet gehoord voelt en misschien (maar ik speculeer maar wat) ook niet precies weet hoe met jou te communiceren over de ziekte van jullie zoontje. Er zit maar één ding op....praten en alles op tafel gooien. Face-to-face in een rustige omgeving waar jullie samen alle tijd hebben om dit helemaal door en uit te praten. Sterkte zowel met je zoontje als met je vriendin.
Ik sluit me aan bij Nikki88. Ik denk dat je vriendin graag een rol wil hebben in je leven en dat zij voor je klaar wil staan. Alleen is zij onzeker over jouw gedachten hierover. Als ik je verhaal lees dan betekent deze vriendschap veel voor je. Hoog tijd voor een goed gesprek. Waaruit duidelijk wordt wat jullie voor elkaar willen en kunnen betekenen.
Ik sluit mij ook aan bij Nikki88 en daar bij wil ik jou heel veel sterkte wensen voor je zoontje vooral en de MMM. Veel kracht naar jullie toegewenst. Van beide weet ik wel van.
beste vriendinnen ben je door dik en dun, ik denk dat jou vriendin zich een beetje achtergesteld voelt dat je juist de moeilijke tijden niet met haar wilde delen, dit kan heel pijnlijk zijn voor haar, natuurlijk heb jij heel veel aan je hoofd maar juist daarom zou ze er graag voor je willen zijn (dat begrijp ik uit je verhaal kan uiteraard anders zijn) het gevoel dat je het dan wel deelt met anderen kan pijn doen, ik zou desnoods via de app als het moet (liever niet natuurlijk) toch een gesprek aangaan jij bent degene die haar in de moeilijke tijd heeft weggeduwd voor haar gevoel maar ik weet ook dat echte vriendschap niet zomaar over gaat
Ik zou denk ik een keer zeggen: ik kom die of die avond langs. Tot dan. Gewoon proberen en kijken wat eruit komt. Altijd eerst even goed wat moeite doen voordat je het echt opgeeft, als je dat tenminste wilt. Dit klinkt namelijk als iemand die het heel eng vind om een lastig gesprek te voeren. En ook ik snap heel goed dat je vriendin er graag voor je wil zijn maar zich misschien niet betrokken heeft gevoeld. Goed om over te praten dus...!
Je zou ook is kunnen proberen om het op papier te zetten en naar haar toe te sturen. Misschien als ze je brief leest dat ze het wellicht beter begrijpt. Sterkte met alles meid.
Ik heb inderdaad een brief geschreven en dat naar haar gemaild. Ik heb eigenlijk in die brief geen verwijten gemaakt en ook niet heel dramatisch gedaan maar gewoon gezegd dat ik het heel erg zou vinden als onze vriendschap verloren zou gaan. Dat ze niet gelijk heeft dat ik met andere mensen heel close ben want dat is ook echt niet zo maar dat ze wel gelijk heeft dat ik me heb afgesloten. En dat dat mijn manier van overleven is geworden. Dat ik dat best wil veranderen maar dat ik daar wel een beetje hulp bij nodig heb. Van haar. Ik weet zeker dat ze het gelezen heeft door iets wat ze later per whatsapp stuurde maar verder is ze er helemaal niet op ingegaan. Dus eigenlijk begin ik er steeds meer klaar mee te zijn. Ik vind dat ik al genoeg uitdagingen in mijn leven heb en ik vind dat zij de situatie onnodig moeilijk heeft gemaakt. Ik had meer van haar verwacht zeg maar. In plaats van wachten op mijn hulpvraag had ze haar hulp ook aan kunnen bieden als ze dat zo graag wilde. Ik heb haar afgelopen 3 jaar echt meerdere keren gezegd dat ik haar beschouw als mijn 'beste' vriendin en nog trekt ze dat in twijfel.
Jeetje meid wat erg dit! Ik zou nog even afwachten, maar als ze niet meer reageert laat het voor wat het is, hoe moeilijk ook klinkt! Een echte vriendin gedraagt zich niet zo! Jij hebt het al druk en moeilijk genoeg, probeer verder geen energie in te steken als zij het niet waard is. Ik praat helaas uit ervaring, ook had ik een 'goede' vriendin die mij in een zeer moeilijke periode liet zakken, ik heb toen besloten om de vriendschap af te breken, hoe moeilijk ik het ook vond, ik kreeg daarna veel meer rust! Succes ermee!
Zo jammer boannan. Ik vind het persoonlijk wel genoeg zeggen over hoe zij erin staat: jij hebt je opengesteld door in deze mail uit te leggen hoe je je voelt en je krijgt er geen enkele reactie op. Nee, voor mij zou het dan echt klaar zijn.
Ik denk dat zij nu aan zet is. Maar ik heb nog niet echt reden gelezen om de hele vriendschap te verbreken.
Ik denk inderdaad door wat je allemaal al hebt geprobeerd dat de volgende stap nu bij haar ligt. Heel veel sterkte hiermee. Misschien als je het een tijdje laat rusten zij wel naar jou toe komt. Tevens heb je op het moment genoeg aan je hoofd met de zware operatie van je kind dus richt je gewoon lekker op het plezier maken met hem voor nu. Liefs.