Even in het kort want ik kan een boek schrijven intussen: 15 jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden en heb ik geen contact meer met mijn vader. 6 jaar geleden werd mijn zusje ziek en 3 jaar geleden stierf ze. Mijn moeder is al zo lang ik me kan herinneren iemand die over alles klaagt. Alles ligt aan anderen, nooit ligt iets aan haar. Ze wil altijd aandacht en als ze die niet krijgt dan zorgt ze op een vervelende manier, door manipulatie of chantage dat ze die toch krijgt. Ze speelde mijn zusje en mij tegen elkaar uit enz. Of als je woorden aan de telefoon had met haar dan riep ze dat ze zich onder de trein ging gooien en verbrak dan de verbinding. Als je dan terugbelde nam ze niet meer op. Dan reed mijn zusje 50 km naar haar huis en zat ze doodleuk voor de tv naar GTST te kijken. Van die dingen dus. Ze is depressief zegt ze maar haar acties matchen niet echt met een depressie (zich bv druk maken over hoeveel kaarten ze krijgt, enz). Nu heb ik haar 6 weken geleden naar de Paaz moeten brengen omdat ze een keer te vaak heeft gezegd dat ze niet meer leven. De GGZ liet haar kiezen, of je gaat zelf of we brengen je en dan ga e gedwongen. uiteindelijk koos ze voor het eerste. Het is teveel om allemaal op te schrijven wat ze doet maar ik vermoed dat ze echt wel ziek is in haar hoofd maar niet zozeer depressief als wel narcistisch. Ik heb de afgelopen 15 jaar net zoveel, en dezelfde dingen, als zij meegemaakt maar nooit vraagt ze eens hoe het met mij gaat, alles draait altijd om haar. Als ik nu op bezoek ga op de paaz krijg ik iedere keer verwijten naar mijn hoofd en zit ze wat te huilen terwijl ze met ander bezoek gewoon gaat winkelen. Ik wil dit niet meer. Probeer haar al 15 jaar te helpen maar ze wil niks. Ze wil niet meer leven, ook niet voor mij of mijn kinderen. Nu moet ik volgende week "op het matje" komen bij de psychologe. Volgens mijn moeder wil ze me gaan uitleggen wat een depressie is. Ik weet prima wat dat is. Ik denk zelf dat mijn moeder vindt dat ik niet genoeg aandacht aan haar besteedt. Maar eerlijk? Ik kan het ook niet meer opbrengen. Al het begrip en medeleven heeft ze de afgelopen jaren uit me gezogen en er is alleen nog irritatie over. Ik sta op het punt om het contact voorlopig te verbreken. Wat zouden jullie doen?
Ik zou gewoon eerlijk zijn tegen de psycholoog. Dat je gewoon "op" bent. Denk aan jezelf en aan je gezin. Kan best zo zijn dat ze heel negatief over je hebt gepraat bij de psycholoog over weinig aandacht geven etc. Maar die prikken daar zo doorheen hoor. Wat een vervelende situatie. Sterkte met alles!
Aangeven dat je er bijna zelf een depressie aan zult overhouden als je op deze manier doorgaat. Lijkt me ook niet de bedoeling.
Ik zou gaan, ik denk nl dat op het matje komen wel mee zal vallen, dat zijn de woorden van je moeder. Daarnaast heeft deze persoon gestudeerd en weet ze precies hoe het ziektebeeld van je moeder in elkaar zit. Ze zal echt wel begrijpen dat haar verhaal niet helemaal zal kloppen met de werkelijkheid. Ik zou dit gesprek gebruiken om uit te leggen hoe de afgelopen jaren voor jou geweest zijn. Zij kan jou juist ondersteunen hoe je het verder moet aanpakken. Mocht je geen gied gevoel bij het gesprek hebben kun je altijd weggaan en aangeven dat je voor nu voor jezelf kiest en even rust wil.
Dit inderdaad. Op het matje komen klinkt natuurlijk heel negatief, maar zoals hierboven al wordt aangegeven zijn dit de woorden van je moeder. Ik zou juist wel gaan, je kan je ei bij de psycholoog kwijt en wie weet kan hij/zij je meer inzichten geven met betrekking tot je moeder. Ik denk dat je er veel aan kunt hebben!
Ik herken jouw verhaal zo erg! De relatie met mijn moeder was net zo. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 was en ik heb daarna mijn vader niet meer gezien. Op mijn 23ste stond mijn oom voor de deur dat hij overleden was. Ik heb dat echt een plekje moeten geven. In de tussentijd hing mijn moeder vooral het slachtoffer uit. Na de scheiding ging ze zover met beschuldigingen richting mijn vader dat ze het op een gegeven moment over fysiek geweld had. Hij heeft haar echter nooit met een hand aangeraakt. Alles om maar zielig gevonden te worden. Wat ze er niet bij vertelde was dat ZIJ tijdens haar huwelijk een verhouding heeft gehad met een andere getrouwde man. Toen ik mijn huidige man tegen kwam, was zij vooral zielig omdat ze alleen was. Uitnodigingen sloeg ze af, want dan was ze het vijfde wiel aan een wagen. Continue inderdaad zinspelen op depressies. Er zijn twee momenten geweest die voor mij de doorslag hebben gegeven. Het eerste was toen ze niet mee ging om mijn trouwjurk te passen, want ze kon geen vrij krijgen van haar werk (complete onzin) en het 2e was toen mijn man ernstig ziek werd en ik nog steeds alleen maar hoorde hoe vervelend het was dat zij alleen was. Op die momenten dat ik een moeder nodig had, was ze er niet. Ik heb het contact uiteindelijk verbroken. Dit was geen gelijkwaardige relatie. Zij leunde op mij. Haar geluk was afhankelijk van mij en ik trok dat niet meer. Na de geboorte van mijn zoon ben ik met een psycholoog gaan praten omdat ik op dat moment een moeder heel erg miste. Maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik weliswaar een moeder miste, maar niet die van mij. Toen heb ik er definitief voor gekozen de deur dicht te doen en geen contact meer te zoeken. Ik zal nooit de deur voor haar sluiten mocht ze hier een keer staan, maar het moet nu wel van haar kant afkomen. We zijn nu inmiddels 5 jaar verder en van een poging van haar kant is het nooit gekomen. Kan je alleen maar heel veel sterkte wensen! Maak ook duidelijk hoe JIJ je voelt en wat dit met jullie relatie doet. En ik hoop dat een psycholoog jullie kan helpen.
Wat een moeilijke situatie, ik zou heel eerlijk zijn tegen de psycholoog, ze hebben vast meer gezien dan wat je moeder kan vertellen. Het voelt als op het matje komen maar ik denk dat ze willen weten hoe de situatie is en wat jij nog wil. Ze zien echt wel dat je elke keer verdrietig bent. Voor je alles verbreekt zou ik een gesprek aangaan met je moeder en misschien is het mogelijk om dat te doen met hulp van daar. Aangeven aan je moeder dat je zo niet verder wil gaan en als ze er niks aan doet je niet/minder komt. Hopelijk valt het kwartje dan. Mijn contact met mijn moeder was na de dood van mijn vader ook niet al te best. Overstuur kwam ik daar vandaan en mijn man boos vanwege hoe ze zich tegenover mij gedroeg. Ik heb aangegeven dat ik niet wil komen als het zo gaat, natuurlijk vond ze dat heel erg en kroop meteen in een slachtofferol. Heb wel contact gehouden maar oppervlakkig. Uiteindelijk is ze zelf hulp gaan zoeken en gaat alles heel veel beter, we komen nu ook meer en doen dan dingen samen. Hopelijk werkt dit ook voor jou! Mocht je toch beslissen dat het klaar is dan is het ook goed, wij weten niet hoe jij je voelt en wat er allemaal is gebeurt. Wat je ook kiest het is goed
Bedankt meiden Ze loopt al 15 jaar de deur bij de hulpverlening plat alleen doet ze niks met de hulp die ze krijgt. En als ze iets te kritisch worden gooit ze het bijltje er bij neer. Want naar zichzelf kijken dat lukt niet. Ben er echt doodmoe van van dat gezuig. Roos en Owly jullie herkennen dus dingen wel. Vind het zo jammer dat het zo moet gaan. Ze had nog zoveel van haar leven kunnen maken maar ze is in de slachtofferrol gekropen en daar is ze blijven zitten.
Ik zou wel gaan en ook eerlijk aangeven hoe de afgelopen jaren zijn geweest.. lijkt me heel moeilijk voor je, je moeder moet een veilige haven zijn. Dikke knuffel
Volgens mij zijn er goede boeken voor het omgaan met een borderliner of een borderliner als familielid hebben. Ik zou die eens gaan lezen.
Ik denk dat je moeder het verkeerd heeft begrepen. Zij denkt dat alles niet aan haar ligt, dus zegt ze: jij wordt op het matje geroepen. Dus ik zou echt naar de psycholoog gaan en daar heeeeeel goed uitleggen hoe je moeder echt is. Ze vragen je niet voor niets op gesprek lijkt me. Ik moet bij haar gedrag een beetje aan borderline denken. Het is in ieder geval geen normaal gedrag. Knap hoe je er al jaren mee om kunt gaan, ik zou dat niet kunnen denk ik.
Pittig hoor! Ik zou afstand nemen en voor jezelf kiezen. Ik werk zelf in de hulpverlening en weet hoe het soms dweilen met de kraan open is. Ik zou met de psychologe afspreken dat je afstand neemt en dat de hulpverlening in échte nood contact met jou op kan nemen, maar dat je niet voor alle dagelijkse dingen bereikbaar bent.
Ik heb eerst gezegd dat ik niet naar zo'n gesprek wil. Dat ik rust wil. Toen zei ze...wil je niet dat ik beter word? Jij moet me helpen om beter te worden.. Maar dat kan ik niet en ik wil het ook niet meer. Ze heeft me leeggezogen. De rede dat ik naar dat gesprek ga is dat ik hoop informatie te krijgen over wat ze nou eigenlijk voor diagnose heeft en om uit te leggen hoe ik het zie en wat ze (niet) van me kunnen verwachten. ik ben bang dat het een pittig gesprek word en dat mijn moeder me eigenlijk geen andere keuze laat dan het contact voorlopig op een heel laag pitje te zetten. Ze gaat steeds een stapje verder om mijn aandacht en medelijden te krijgen maar ze heeft niet in de gaten dat het averechts werkt inmiddels.
Gevaarlijk hoor! Ze manipuleert je gewoon. Je moet echt voor jezelf kiezen. Ik zou een gesprek aangaan alleen met de psycholoog, dus zónder je moeder. Dan krijg je vast ook volop info over hoe het ziektebeeld in elkaar zit en hoe jij het beste kunt reageren. Als het al vijftien jaar zo gaat, vrees ik dat het niet beter zal worden hoor.
Ik denk ook niet dat het beter gaat worden. Maar wat ga ik dan doen. Verbreek ik het contact helemaal? Ze is voor de kinderen (13, 10 en bijna 3) wel een lieve oma op zich. Als ik het contact niet verbreek geef ik haar de mogelijkheid om het te blijven proberen. Lastig dit.
Ik zou de behandelaars om advies vragen. En dan bekijken wat het beste voor jou en je gezin is en niet voor je moeder. Hopelijk kun je dan je verwachtingen en hoop bijstellen en (emotioneel) wat afstand doen.
Ik zou in eerste instantie ook verzoeken om alleen met de psycholoog te praten. Je kunt dan zonder discussies te veroorzaken jouw kant vertellen (zoals dat verhaal van dreigen met zelfmoord en rustig GTST kijken). Je kunt eventueel in bijzijn van je moeder nog vragen stellen over de diagnose. Ik zou vermijden om mee te gaan in discussies en ik zou aangeven dat je gezien alles wat gebeurd is toch afstand wilt nemen. Laat je daarin niet verleiden door je moeder die het slachtoffer uithangt of je een schuldgevoel aanpraat! Heel veel sterkte!
Sterkte met alles! Mijn moeder ben ik 13 jaar geleden kwijt geraakt ze is toen een paar maanden opgenomen geweest, maar mijn "echte" moeder heb ik nooit meer terug gekregen. Er is eigenlijk ook altijd wat, wij hebben ervoor gekozen om ons gezin voor te laten gaan. We hebben wel contact met ze.