Bekend probleem voor velen waarschijnlijk....onze zoon (enig kind) van 5 kan zich nog steeds niet zelf vermaken. Soms gaat het een uur lang goed, mn als hij buiten in de tuin speelt. Maar heel vaak lukt het niet. Bv vandaag: 8u wakker, 8.30 met papa naar beneden 9u met papa met zijn fiets naar het bos, papa hardlopen en zoon op de fiets 10u.30 thuis, douchen 11u-13.30 samen met lego spelen, tot hij geen zin meer heeft en dan eten 14-14.30 met mama puzzel maken, heeft hij geen zin meer in. En nu: zeurt hij. Ik verveel me, wat gaan we nu doen, ik wil op de playstation.... Hij kan klokkijken dus we hebben gezegd dat het van 14 tot 16u zelfspeeltijd is. Als dat lukt dan mag hij om 16u op de playstation. We werken sowieso met dagschema's waarop staat hoelaat er gegeten en tv gekeken/playstation wordt. Hij weet de hele dag al: van 14 tot 16 moet ik zelf spelen. Maar nu ligt hij bokkig op de grond te zuchten en te klagen dat hij zelf spelen zooooo stom vindt. Papa is erg geneigd ideeen aan te reiken: kleuren, kleien, puzzelen. Ik heb meer zoiets: leer zelf wat te bedenken. En anders ga je maar uit het raam zitten kijken. Dat gehang, geklaag, ge-verveel is echt zo vermoeiend. Teveel energie is het niet, want hij heeft 10km met papa meegefietst vanochtend. Dat heeft geen invloed, want dit gedrag zien we ook als er die dag niks actiefs is geweest Hij wil de hele dag door ons vermaakt worden, elke 10 min een ander speeltje of spelletje dat wij hem aanreiken. Maar wij vinden eigenlijk dat een 5-jarige ook best mag leren zelf initiatief te gaan nemen en zelf te spelen. 1.5 a 2 uurtjes per dag is toch niet teveel gevraagd?? Of vinden jullie van wel? Hij is nu eenmaal enig kind, dat gaat niet meer veranderen. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Hij mag zich vervelen, dat is helemaal niet erg. Verder is het een prima idee hem zichzelf te laten vermaken, maar ik zou beginnen met 15 minuten en niet ineens 2 uur. Dat kun je dan steeds iets uitbreiden. Ook zou je voor verschillende kortere momenten kunnen kiezen ipv één lange.
Ik vind dat je ook zeker van hem mag eisen dat hij (zonder zuchten en klagen) zelf iets gaat bedenken, anders wordt het nooit wat! Vervelen hoort er bij op deze leeftijd, zo leren ze ook zelf dingen ontdekken en uitvinden om te doen.
We zijn niet met 2 uur begonnen. Dit speelt al vanaf het begin, dus vanaf de leeftijd van 2,3 jaar. Natuurlijk kan een kind de eerste 2, 3 jaar niet zelf spelen, maar we hebben dit ook uitgebouwd vanaf idd een minuut of 10. Probleem is echter dat het niet verder komt. 10min gaat bij wijze van spreken nog net, maar dat is zo'n beetje de max. Altijd al geweest. Eerste jaren is dat nog volkomen normaal, maar ik zie om me heen met leeftijdgenoten dat die tijsspanne geleidelijk aan langer wordt. Bij ons lukt dat niet. Inmiddels is hij echt gaan claimen, dwz opzettelijk zijn knie stoten door tegen de muur te schoppen en dan dramatisch beginnen huilen en snikken. "Opeens" weer heel hard gaan zitten huilen om het kindje van onze beste vrienden dat vorig jaar met 17wk geboren is, huilen om de oma van een klasgenoot die vorig jaar is overleden. Als het echt verdriet was dan troost ik hem uiteraard, maar dit komt zo on-echt over. Huilen zonder tranen en met vooral een hele boze blik.
Ik vraag me vaak af of dit een gevolg is van zijn enig-kind zijn. Maar ik lees dat jij er 3 hebt....dus dan zal het daar niet aan ligen. Ik was zelf al 11 toen ik een zusje kreeg, maar ik kon vlg mijn ouders juist heel goed alleen spelen.
Ik heb een tijdje met een “verveel pot” gewerkt. Een pot of bakje, met daarin dichtgevouwen briefjes. Je kan er alles indoen. Activiteiten zoals tekenen, puzzelen of spelletje doen. Maar ook huishoudelijke taakjes Die van mij vinden poetsen en opruimen best leuk, zeker als ik er een wedstrijdje van maak. Dus die opdrachten uit de pot trekken werkte goed. En als er een opdracht in zat die niet leuk was, jammer dan. Jij weet niks te verzinnen en daarom graai je in de pot. Weet je zelf een opdracht die leuker is dan je getrokken kaartje, goed zo! Ga je dat lekker doen.
Onze 5 jarige is ook geen ster om zich zelf te vermaken. Als hij bezig is worden we nog aan alle kanten betrokken. We laten hem nu boven spelen, we zeggen tegen hem dat hij dan wat meer lawaai kan maken. (Zonder gek doen) Dit werkt redelijk goed, vandaag 1.5 uur boven geweest en 1 keer was hij aan het vervelen met de wastafel en de tweede keer riep hij van boven. Waar onze zoon het beste mee kan vermaken is knutselen, geef hem stiften, lijm, papier, wiebeloogjes, kartelscharen, karton en hij maakt er wat leuks van. Maar het is ook echt zeer herkenbaar dat hij vanaf jonge leeftijd zich zelf niet kon vermaken. Kon al vroeg de kleuren, tellen, letters, kleine woordjes lezen maar vermaken weer niet hahaha (overigens luisteren ook niet, te eigenwijs,)
Mijn dochter was ook zo, wat hier hielp was een groen kaartje en een rood kaartje. Als het kaartje groen was, mocht ze vragen, praten, samen spelen etc. Als het kaartje op rood ging moest ze zelf spelen oid. Eigenlijk hebben we dit een paar weken gedaan en opgebouwd. Toen was ze zo rond de vier jaar. Nu is ze 5,5 en heeft ze een broertje en een hond om mee te spelen, dat scheelt al een heleboel. En ze kan zich steeds beter vermaken. Ze knutselt graag. Ik heb haar vanmiddag een stuk siertouw, plakband en een schaar meegegeven naar boven, zij drie kamers mooi versierd ik kon in alle rust (betrekkelijk dan haha) even wat opruimen etc. En natuurlijk vol lof het resultaat bekeken. Maar goed, soms word ik er ook knettergek van hoor
Ik denk bijna dat een generatie ding is? Ik hoor het zo veel! Ze kunnen ook echt helemaal niks zelf bedenken
Hier heeft dochter van 7 dat, altijd al. Dochter van 5 heeft het juist absoluut niet, die horen we gewoon niet als de oudste bv niet thuis is, jongste zit gewoon te kleuren, bouwt van alles met lego, maakt de ene na de andere puzzel. Maar de oudste doet dat allemaal niet echt uit zichzelf... Ik probeer haar al vanaf heel jong te leren zichzelf te vermaken, ik laat haar zich lekker vervelen etc, maar nou ja... ze is 7 en het is dus nog steeds hetzelfde We hebben geen spelcomputer of tablet, dus het is ook niet zo dat ze ‘verwend’ is daarmee ofzo. Ze is gewoon echt een samen-speler (en dat doet ze dus ook veel, buiten met buurkinderen etc, met haar zusje, maar zusje wil dat soms gewoon even niet).
Hier kan hij ook echt niet zelf spelen en ben inmiddels blij dat de vakantie ook hier erop zit en hij morgen weer lekker naar school toe kan. Dan kan hij zich namelijk vaak na schooltijd wel wat beter vermaken omdat hij dan z'n speelgoed de hele dag niet heeft gezien. Tussendoor doen we nog wat samen en dan zijn die paar uurtjes tot bedtijd ook zo om. Ik vind 2 uur zelf spelen ook echt heel erg lang, dat zou hier nooit goed komen en alleen maar gezeur worden. Wat hier helpt is de dag juist in veel meer kleinere stukjes te 'knippen'. Alleen spelen kan hij hooguit een half uur als hij iets echt heel leuk vind, maar de laatste tijd is alles stom, niet leuk of saai of heb ik al gedaan (en ja je kan natuurlijk geen 2x per dag met je lego spelen). Ik probeer dan de dag te verdelen in iets samen doen, alleen spelen en mij bijvoorbeeld helpen met bepaalde dingen en daarnaast dan korte momenten schermtijd. In de vakantie en het weekend 2x een half uur op de tablet en op schooldagen is dat 1x per dag. Daarnaast in de vakantie 2 of 3x even tv kijken en op schooldagen is dat 1x als ik ga koken. Maar als ik dan van een vriendin hoor dat haar zoontje van dezelfde leeftijd lekker de hele dag buiten speelt met vriendjes of zichzelf de hele middag vermaakt met lego ben ik stiekem wel jaloers. Hier ben ik echt degene die de hele dag voor hem in moet delen en moet begeleiden de hele dag door, niet dat ik dat altijd doe, want ik heb er eerlijk gezegd niet altijd zin in en tijd voor, maar denk dat hij daar wel het beste bij gebaat zou zijn. Wellicht dat ik toch ook weer met een planbord ga werken, nu echt met tijden erop, want hij kan prima klok kijken. Hier kan hij van 'kijk maar wat je doet' heel ongelukkig worden. Terwijl als ik tegen hem zeg, nu ga je tot ... (tijd) met je auto's spelen en ik wil je even niet horen, hij dat prima kan. Ik houd het maar op heel veel sturing nodig en baat bij structuur en duidelijkheid. En merk dat ik daar zelf wat moeite mee heb, want ik denk in de vakantie en op vrije dagen of weekenden, we rommelen lekker aan en zien wel, maar dat werkt voor de oudste dus totaal niet. Sorry, heel verhaal geworden, herkenbaar 'probleem' dus...
Nee, totaal niet bekend. Dochter van vijf kan zich uren alleen vermaken. Met vriendjes ook. Maar daarna heeft ze behoefte aan alleen tijd. Ze kan met poppen, duplo, of drie mieren de hele dag zoet zijn. Oudste heeft dit iets minder gehad, maar vermaakt zich ook prima. Is nu bijna 9 dus gaat zich met andere dingen vermaken. Maar ik herken het dus echt niet. Lijkt me heel vervelend en vermoeiend. Hoe is dat op school? Met het kiezen van het bord enzo, dan gaat het wel prima? Wat zegt de juf ervan?
Heel herkenbaar... Gaat jouw oudste wel uit zichzelf naar buiten? Wij hebben hier achter een speeltuintje zitten waar best veel kindjes lopen en de oudste van ons ook al een jaar zelf naar toe mag, maar hij wil absoluut niet zonder ons. Dus ik ga geregeld met beide kinderen wel naar de speeltuin en als ik dan met de jongste weer naar huis ga en zeg dat hij nog lekker even mag blijven spelen, komt hij als een hondje weer achter me aangelopen. In het meest gunstige geval blijft hij nog 5 minuten zelf in de speeltuin.
Hier kan zoon van 5 het wat lastiger, die van 4 speelt uren zelf . Hij houd wel het contact natuurlijk maar kan prima zelf met duplo/auto's/dino's spelen. Of pakt de treinbaan en samen maken we die dan, daarna kan hij goed zelf spelen. Hij zit vaak in zijn eigen wereldje. Maar doen ook regelmatig spelletjes, dat vind hij zóó leuk. Die van 5 speelt wel met zijn broertje maar als hij er niet is, weet hij niet zo goed wat hij moet doen. En dat is ook prima. Ik help hem met ideeën wat hij kan doen, zet wat knutsel of verf spullen neer als hij dat wilt doen, bouwen samen iets of wat hij maar wilt.
Ze gaat nu wel zelf naar buiten, maar soms zijn er wel dagen dat ze weer heel vaak thuis komt voor een minuutje - het ligt een beetje aan welke kinderen er ook buiten zijn.
Dochter kan binnen ook echt niet alleen spelen, buiten alleen ook niet trouwens. Maar dit weekend was het lekker weer, dan zie je dr gerust een uur niet. En dan komen er weer wat kinderen bij ons, of even in ons zwembad, gaan ze daarna weer verder. Ons wijkje is maar 1 straat en doodlopend, dus ideaal. Iedereen loopt gewoon bij elkaar naar binnen. Gisteren was dochter ergens, en zaten er weer buurtkindjes hier, haha. Ik zie enorm tegen de herfst en winter op, als er een stuk minder buiten geleefd wordt.
Fijn dat dat bij jullie wel gaat! Ik blijf hier ook maar hopen, maar hij speelt niet eens zonder mij in de tuin. Hij vind alleen spelen gewoon niet leuk, hij heeft nu een afstand bestuurbare auto, mag hij van ons mee het huizenblok rond, maar hij doet het gewoon echt niet. Fietsen, steppen e.d. allemaal niet en sinds z'n zusje ook lekker door de tuin loopt mag hij die dingen niet meer in de tuin, want zo groot is onze tuin niet.
In dr eentje doet ze dat hier ook niet hoor! Als er geen andere kinderen buiten of thuis zijn, komt ze ook bij mij of ik mee ga naar buiten. Gelukkig wonen we in een kinderrijke straat en is er binna altijd wel een kind beschikbaar, haha.