Even kort mijn situatie schetsen. Ben 7 weken zwanger vandaag, sinds 3+5 misselijk en de laatste week loopt het uit de hand. Extreem misselijk, zonder veel over te geven. Nu 4,5 kilo afgevallen, emesafene werkt niet. Kan niet zelf voor mn dochter zorgen. Sinds gisteren op eigen aandringen metoclopramide van de huisarts gekregen nadat ketonen in mn urine waren gevonden. Vandaag neemt de hoofdpijn toe maar lukt het wel iets beter om te eten. Ik val nog niet flauw en voel me nog niet zo slecht als ik bij flinke uitdroging wel eens gehad heb in het verleden. Nu is mijn vraag, wanneer zouden jullie aan de bel trekken/eigen huisarts passeren mbt mogelijke uitdroging? In het ziekenhuis zeiden ze maandag bij het ontslaggesprek bij fertiliteit dat ik het niet te ver moet laten komen en op tijd aan de bel moet trekken, maar de huisarts lijkt er weinig verstand van te hebben en niet happig op doorsturen. Intake bij de verloskundige heb ik pas over drie weken en de assistente daar verwees me al naar de huisarts voor de misselijkheid. Ik wil het niet te ver laten komen maar ook niet voor niks heisa maken. En een heel andere vraag: hoe houden jullie het mentaal vol als je je zo ellendig en misselijk voelt en weet dat het einde nog lang niet in zicht is? Heb moeite om de moed er in te houden en kan nog nauwelijks blijdschap voelen bij de zwangerschap nu ik me zo ellendig voel. Terwijl we er zoveel voor over hebben gehad en het kindje zo ontzettend welkom is! Ik vind het best een worsteling momenteel
Bel het ziekenhuis en overleg met hen. Er zijn echt dingen mogelijk in het ziekenhuis die de huisarts niet voor je kan doen. Sterkte Ikzelf heb geen last gehad van extreme zwangerschaps misselijkheid, wel een kamergenoot gehad die ervoor in het ziekenhuis was opgenomen.
O bah!!! Gat ik weet hoe dat voelt. Kreeg ook nog vreselijke diarree door die emefasene zetpillen brr. Nare periode. Alleen in t donker 24/7 helemaal doodstil rechtop in bed zitten, met een zak in mijn hand. Man sliep ergens anders ook. Sterkte! Wat kun je je dan ook wanhopig voelen. Ik leef met je mee! Ik had huisarts die t wel goed oppakte maar in jouw geval: bel je gyn. Die kunnen je wat anders geven.
Zo snel mogelijk aan de bel trekken. Hoe eerder je start met medicatie hoe beter het helpt en hoe lager de dosering kan zijn. Ik slik nu al preventief emesafene zodat ik als ik zwanger ben al een spiegel heb opgebouwd. Laat je niet met een kluitje in het riet sturen (al is dat moeilijk als je je zo beroerd voeld). Er is heel veel mogelijk qua medicatie, bijvoeding (bijvoorbeeld bouwsteentjes van de jumbo/plusmarkt), mentale ondersteuning en hulp thuis. Maar inderdaad, veel huisartsen weten er weinig van af en zijn bang medicatie voor te schrijven. Maar er zijn veel medicijnen mogelijk. Ketonen zeggen trouwens niks over uitdroging, alleen over verhongeren. Uitdroging kan je niet meten, maar ook dat is vaak een discussie. Mijn tip zou zsm een dagopname voor vocht zijn, icm medicatie. Uitdroging kan de misselijkheid erger maken en je wil een negative spiraal voorkomen. Ik heb eventueel de naam van een diëtiste die gespecialiseerd is hierin, als je die wil hebben kan dat! Ze doet consult telefonisch/online, dus je hoeft er dan niet naar toe. Op de website van zehg vind je veel informatie. Ook is er een actieve groep op Facebook met veel tips, tricks en steunende woorden. Er is ook een magazine met ervaringsverhalen en een partner praatgroep. Er is veel onbegrip over dit onderwerp. Op YouTube staat de documentaire 'sick the battle against hg', die was voor vrienden/familie echt een eye opener over hoe klote dit is. Mocht je er over willen praten mag je altijd een pb sturen, al is het maar dat je het van je af kan schrijven. Het is volkomen ruk om op deze manier zwanger te zijn. Misselijkheid is verlammend. Ik heb me met 5 weken ziek moeten melden. Lag het liefst in een donkere kamer met zo min mogelijk prikkels. Audioboeken gingen vaak nog wel (afhankelijk van de stem), dus daarmee de tijd doorgenomen.
Oh, en er is meer mogelijk dan alleen emesafene. Dat willen (huis)artsen ook nog wel eens vergeten. Als emesafene niet werkt zouden ze primeran kunnen proberen (deed voor mij niks). Ik ging uiteindelijk redelijk op een cocktail van emesafene, Zofran en prednison. Sondevoeding vond ik verschrikkelijk, maar met een sonde die rechtstreeks in je darm ligt ipv je maag kan je wel voedingstoffen binnen krijgen. Afgelopen zwangerschap moest ik voor vocht steeds naar het ziekenhuis. Mocht het nu lukken zwanger te worden krijg ik thuiszorg die thuis dagelijks 1 of 2 liter infuus komen brengen. Dus daar zou je ook om kunnen vragen mocht je vaker opgenomen moeten worden. Mocht het zo zijn dat je meer dan 12 uur stil in bed ligt is het ook verstandig om iets te vragen tegen trombose.
Ik heb geen oplossing want bij mij hielp niks. Heb weken in een donkere kamer gelegen met zo min mogelijk prikkels. Het is mentaal gewoon heel zwaar. Hopelijk heb je wat aan de adviezen van anderen. wat ik wel wil meegeven is wees niet te streng voor jezelf. Ook al ben je dankbaar zwanger te zijn het is echt oké om de zwangerschap zelf vreselijk te vinden, dat staat echt los van de verwachting van je kind. Die misselijkheid is zo alles overheersend dat er bijna geen ruimte is voor blijdschap. Voel je daar niet schuldig over, dat is echt heel normaal! daarnaast merkte ik bij mezelf dat het extra lastig is dat de periode dat je zo ziek bent juist ook de periode is dat je weinig positiefs nog ziet van je zwangerschap. Geen geruststellende 20 weken echo, getrappel in je buik etc. Dat vond ik mentaal ook wel pittig. Heel veel sterkte de komende periode, hopelijk vind je snel de juiste hulp. Laat ook je partner voor je opkomen, die hulp kun je goed gebruiken.
Wat ik ook wil meegeven, er vanuit gaande dat je dochter wat jonger is. Probeer te vermijden jouw ziekzijn te koppelen aan de baby richting je dochter. Als het de ‘schuld’ van de baby is staat hun band al 1-0 achter als de baby straks geboren is. Hoe het wel uit te leggen zal leeftijdsafhankelijk zijn, voor mijn zoon van 2,5 is ‘Mama is een beetje ziek’ prima, hij had geen vragen en zorgen over de duur ervan. Kan me voorstellen dat dat bij een ouder kind wel zo is.
Je kan je vk hier gewoon voor bellen hoor! Het is belangrijk dat je vocht krijgt. Als je nu ketonen in je urine hebt én hoofdpijn, gaat het niet de goede kant op. Ik zou echt vandaag nog de vk/zh/hap bellen!
Dankjulliewel voor de lieve en waardevolle reacties, daar kan ik echt veel mee! We gaan aan de bel trekken bij het ziekenhuis, dan komen we wrsch al een stuk verder als ik het zo lees.
Wat naar voor je meid. Ik zou ook aan de bel trekken bij het ziekenhuis inderdaad. Wat ik je mee wil geven; natuurlijk ben je blij dat je een kindje krijgt, laat staan na zo'n traject! Maar je bent nu gewoon ziek, flink ziek, en dat is erg naar. Je hóeft nu niet blij en dolgelukkig te zijn, het is eerder logisch dat je dat niet bent, probeer jezelf die druk niet op te leggen.. één dag tegelijk, kiezen op elkaar, en het gaat echt weer over.. veel liefs en beterschap!
Emotioneel gezien is dit super zwaar. Ik weet nog dat ik het echt een opluchting vond dat ik de abortus termijn voorbij was. Tot die tijd vroeg ik me elke dag af of het niet gewoon beter was om er mee te stoppen. Ik heb het daar met een psycholoog ook over gehad. Zij gaf aan dat het heel logisch is om dat te voelen. Dat heeft niks te maken met hoe welkom je kindje is. Maar ergens in je achterhoofd zit een stemmetje "niet meer zwanger zijn maakt dat je je beter voelt". Want je oerinstinkt is gezond zijn en overleven. Zij vergeleek het met het volgende: Bergbeklimmers die met hun arm vast komen te zitten kennen het zelfde dilemma. De wil om te blijven leven is groter, waardoor ze hun eigen arm amputeren. Dat is niet omdat hun arm ongewenst is of omdat ze niet blij zijn met hun arm. Je hebt een kinderwens, geen zwangerschapswens. Oog op het einddoel. Vragen of de verloskundige bijvoorbeeld 1x per week het hartje wil laten horen. Wat vaker een echo etc. Zeker nu je nog geen leven voelt etc.
Zelf heb ik het geluk hier geen ervaring mee te hebben, maar @Gliss, @Enigma, @M061987 kunnen misschien nog wat tips geven of gewoon hun ervaring delen? Al hebben ze dat misschien al in een van de mmm topics gedaan, dat weet ik niet... Sterkte!
Heel erg herkenbaar inderdaad dit. Zo vervelend! En je kan er zo weinig aan doen Ik heb tot week 18 doodziek op bed gelegen. Begon bij week 5. Heb maanden in de ziektewet gezeten. Ik kreeg ook Emesafene maar dat hielp bij mij ook niet. Daarnaast Primperan gehad, maar dat was zo vreselijk naar (overgeven zonder dat er iets uit kwam), daar ben ik meteen mee gestopt. De dagen kropen voorbij. Ik had gelukkig geen kinderen en een lieve man die werkelijk alles deed, en mij verzorgde. Soms kon ik niet eens douchen. Drinken kon ik ook amper. Wel wat 'volle' dranken zoals drinkyoghurt of Chocomel. Meer kreeg ik gewoon niet weg. Het was elke dag janken en overleven. Vanaf week 18 werd de misselijkheid minder, soms een halve dag minder! Ik kon weer wat meer. Vanaf week 20 werd het echt beter qua misselijkheid. Alleen ging ik me buiten misselijkheid niet beter voelen, en eergisteren bleek waarom: ik had de ziekte van Graves ontwikkeld tijdens deze zwangerschap. Ik zou je dus wel aanraden om ook schildklier te checken als je toch bloed moet prikken! Je kan echt niet veel meer dan op tijd naar huisarts en verloskundige en het kenbaar maken, medicijnen slikken (Zofran is wel een favoriet begrijp ik), uitdroging voorkomen en accepteren... hoe moeilijk ook! Heel veel sterkte!!
En het is helemaal niet raar als je geen blijheid voelt hoor!! Wat meiden mij echt op het hart gedrukt hebben: kinderwens, geen zwangerschapswens. Ik ben nog steeds niet blij met zwanger zijn, en net als jij in de MMM gezeten. Voel je niet schuldig!! Edit: ik heb ook geroepen dat ik niet meer zwanger wilde zijn. Haal het kind maar weg. Alles beter dan me zo voelen. (Zijn dus ook echt geen rare gedachten als je je zo kut voelt!)
Dankjulliewel voor het reageren. Heel naar dat jullie het allemaal hebben moeten meemaken, maar het steunt mij wel echt om jullie ervaringen, steun en adviezen te lezen.. regelmatig traantjes weggepinkt bij jullie reacties. En het helpt om te kunnen accepteren dat ik nu gewoon even niet blij hoef te zijn met het zwanger zijn.. Qua hulpverlening word ik nogal moedeloos, van kastje naar de muur. Verloskundige verwijst naar advies ziekenhuis, ziekenhuis zegt dat ik nog geen tweedelijns ben en dat de zorg en druk bij de huisarts ligt en de huisarts komt niet in actie. Ga vanmiddag met manlief huisarts bellen en druk er op zetten dat ze een plan voor me moeten maken en weten wanneer ze me doorverwijzen naar ziekenhuis (volgens mij zou dit al moeten zijn gebeurd), ga links van zehg aan ze doorsturen en dan hopen dat ze me wel verder gaan helpen. Als het dan nog niet op gang komt gaan we het via de HAP proberen binnenkort. Wat een gedoe wanneer je er eigenlijk geen puf voor hebt. Goede nieuws is wel dat ik met de metoclopramide niet meer ben afgevallen, maar ja daar moet ik vd huisarts na morgen mee stoppen omdat ik het dan vijf dagen gebruik
Is dit toevallig de diëtiste die via de website van zehg te vinden is en in Utrecht zit? Zo nee dan stuur ik je graag nog een pb voor de contactgegevens van die van jou. Denk dat ik zulke hulp wel kan gebruiken voor mezelf en ook bij mijn huisarts