David loopt nu een week of 4 los en laatst viel het me op dat hij zijn hoofd scheef houdt, ook in zit. Vanmorgen liep hij in zijn blootje door de tuin en zag ik dat hij ook zijn schouders niet recht zijn en hij zijn rug scheeftrekt. Hij verliest ook erg vaak zijn evenwicht en loopt nog ongelooflijk onhandig. De fysio zei dat ze toen hij begon te kruipen voorlopig niets meer voor ons kon doen en dat eventuele problemen pas zichtbaar zouden worden eens hij goed en wel zou lopen. Toen hij 6 maanden was kreeg hij een hersenvliesontsteking en daarna gebruikte hij zijn linkerkant vrijwel niet. Met veel oefening ging dat steeds beter en nu doen zijn linker- en rechterhand het even goed maar ik heb het gevoel dat hij met lopen toch nog zijn zwakste kant moet compenseren. Ik weet eigenlijk niet wat ik met dit topic wil bereiken, maar ik ben zo bang dat zijn rug hierdoor scheef groeit en dat we misschien al wel te laat zijn. Ik wil niet wéér in dat medische ciruit terechtkomen net nu het leek alsof alles goed ging Iemand ervaring, kan dit ook gewoon nog goed komen net zoals hij op een bepaald moment toch zijn linkerhand ging gebruiken?
zou dit idd even met je arts bespreken.. miss is het wel iets simpels als iets aan de oren.. maar liever zekerweten dan gissen.. succes!
Toch even na laten kijken meis. Voor hetzelfde geld is een paar keer fysio voldoende om ook zijn rug en beentje bij te laten trekken.
Vandaag bij de kinderarts geweest en die zag helemaal niks, vermoedelijk probeert hij gewoon te snel te lopen Hij zag een vrolijke gezonde dreumes en ook in Nederland hoeven we niet meer terug naar de dokter!!! Op mijn aandringen wel een afspraak bij de fysio gemaakt om haar ook even mee te laten kijken maar voornamelijk voor mijn eigen geruststelling.
Jazeker, het was een ander kinderarts dan we voorheen hadden en een hele fijne man.. We hebben afgesproken om -eens het dossier uit Estland binnen is- de dossiers naast elkaar te leggen en te kijken of Davids tweede hersenvliesontsteking en waterhoofd eerder opgemerkt of voorkomen had kunnen worden. Hopelijk kunnen ze er iets van leren en hoeft een ander kind dit niet mee te maken. En daarbij had ik vorige week opeens door dat ik er sinds Davids geboorte vanuit ben gegaan dat het -gezien zijn vroeggeboorte en problemen daarna- vast nooit goed zou komen en er ongetwijfeld íets niet goed met hem is. Om de een of andere reden dacht ik dat hij er gehandicapt uit zou komen, laag IQ of ADHD of iets autistisch. Ik vind het vreselijk maar zo heb ik hem al die tijd gezien, ik dacht werlkelijk dat hij "dom"was. Toen dat besef er kwam heb ik geprobeerd het los te laten en opeens zat hij de volgende dag rustig te spelen op een kleed buiten, stapelde blokjes op elkaar, probeerde te puzzelen, luisterde als ik vroeg om te komen en wilde bij mij op schoot zitten en boekjes lezen en dingen aanduiden en sliep hij weer door. Terwijl hij daarvoor van hot naar her stoof, overstrekte, nergens langer dan een seconde aandacht voor had en niet meer doorsliep 's nachts. Waarschijnlijk was het een sprong zijn maar de samenval met mijn poging mijn angsten en gevoelens om te zetten naar iets positiefs was zo opvallend. Gehuild heb ik, gehuild...
Och schat wat kan ik me dat voorstellen! Sommige angsten zitten zoooo diep! Daar wordt je naar van hè?! Maar zie dat het inzicht je ook enorm opgelucht heeft... Laat D. Zich nu maar lekker ontwikkelen als mooi ( hij is nog steeds vrij toch?) knap, slim en sociaal kereltje! Knuf!