Onze middelste wordt in april 3. Ze heeft hele specifieke ideeën over hoe dingen moeten of hoe ze dingen wil. Papa moet haar jas aan doen. Mama moet de rits dicht doen. Mama moet haar gordel vast maken. Bij het naar bed gaan is er slechts 1 kusje te verdelen en die is voor papa. Mama moet haar mouwen opstropen, ookal zit die aan de andere kant van de tafel en zit papa er naast. En zo nog een hele waslijst meer. Of alles andersom. Het is ook steeds weer anders. Gaat het niet zoals zij in haar gedachten heeft, dan gaat ze helemaal uit haar plaat. Echt niet te zuinig. Herkent iemand dit? En zo ja, wat moeten we hier mee?
Herkenbaar. Soms geef ik toe maar soms kies ik er ook bewust voor om dit niet te doen. Ik blijf dan niet strijden, ik geef duidelijk aan dat het niet altijd kan gaan zoals zij dit wil, en vervolgens probeer ik haar tactisch en creatief af te leiden zodat zij niet blijft strijden. Het zit in het karakter, want ik heb dit ook altijd gehad, ik hou van controle. Mijn dochter heeft dit ook en ik gun haar dit ook, ik kan haar karakter namelijk niet veranderen maar ze kan niet altijd haar zin krijgen en dingen lopen niet altijd zoals zij het wil of in haar hoofd heeft en daar moet ze ook mee leren omgaan. Een stukje acceptatie, afleiding en creativiteit doet wonderen.
mmm lastig... Ik zou zeggen: choose your battles....dingen wat niet erg belangrijk is, oke... Maar als jij echt speciaal van de tafel afmoet, terwijl papa er naast zit, hebben ze hier toch echt pech. dan maar uit je plaat gaan, dat doe je dan maar mooi even op de trap..... Leuk? Nee, Maar ik zou toch ook niet een peuter mijn leven bepalen. Maar goed: ik ben vrij streng in dat soort dingen
Herkenbaar, afhankelijk van de situatie krijgt zoontje zijn zin of niet. Voorbeeld: tandenpoetsen is vaak drama, als hij dan zegt dat papa het moet doen ga ik daar wel in mee want dan blijft hij rustig zitten om zijn tanden te poetsen. Maar ik kan hem nu bijv. niet vaak/lang meer optillen, dan heeft hij dus pech als ie dat wel wil: hij kan opgetild worden door z'n vader en anders niet.
Heel herkenbaar, allhoewel het hier meer mama is dan papa.. ik werk paar uur minder als papa en ben hierdoor wat meer thuis. Maar als ik werken ben en papa thuis is papa alles.. onze dochter heeft een sterk eigen willetje, nee ik wil geen tanden poetsen, nee ik wil geen nagels knippen, bijv.. Maar ik hou vol en uiteindelijk is het toch gebeurt. Hoor het meer mrt deze leeftijd. Omze dochter wordt volgende week 3,.
Hier ook, bijna elke dag anders. Een soort uitproberen. Ik ga er in mee indien mogelijk. Dwz ik wil best een keertje extra opstaan, maar ga niet mijn eigen activiteiten onderbreken. Dus nu leert ze dat ze soms even geen hulp krijgt. Ze kan zelf haar jas al aantrekken
Ik zou stoppen met toe te geven aan dit soort wensen. Ik vind het maar rare wensen Vaste rituelen in bepaalde situaties zijn vaak goed maar eisen wie wat doet vind ik overdreven. Ik zou wel uitleggen wie wat op voorhand doet. 'Poppeke wij gaan eten, papa gaat je mouwen goed doen.' En dan ook echt doen, en echt alles uitleggen zodat ze weet wat er gaat gebeuren en door wie.
Ik zou er mee stoppen om overal in mee in te gaan. Dan bepaald zij meer dan nodig is. Kusje van papa zou ik geen poeha van maken. Maar mouwen op stropen haha nou dan zitten ze toch niet lekker jouw probleem! Wat mamabri ook schrijft eigenlijk kies de strijd uit die je wel wil aan gaan en geef toe in de dingen die niet belangrijk zijn. Zo als kusjes geven!!
Mijn dochter is precies zo, ik vind het ook heel lastig om mee om te gaan. Aan de ene kant zijn de dingen vaak te onbenullig om een punt van te maken en zeker geen drama waard, aan de andere kant ben ik soms bang dat ik haar karakter verpest omdat ze meestal haar zin krijgt met dit soort dingen. Maar een punt maken alleen om een punt te maken vind ik dan ook weer zinloos. Lastig dus. Het geeft voor het kind denk ik ook een veilig gevoel, dat er nog iets is waar je controle over hebt, zoiets. En als ik over iets anders nee zeg, koekje/speeltuin/etc, dan komt er eigenlijk nooit een driftbui, het is echt alleen met een paar dingen die op een bepaalde manier moeten worden gedaan. Zij accepteert het trouwens vaak wel als ik zeg dat ik bezig ben en dat papa haar even komt helpen, dat scheelt ook. Om een lang verhaal kort te maken, ik laat het maar even zo en hoop dat dit ook weer over gaat.
Ik heb trouwens wel de indruk dat dit extra voorkomt als ze niet lekker in haar vel zit. Als ze b.v. oververmoeid of verkouden is ontploft ze echt , terwijl ze om precies hetzelfde kan 'lachen' als ze een beter humeur heeft.
Heel herkenbaar. Wij remmen dit flink af. Wie een jas aan doet, naar bed brengt, naast aan tafel zit of helpt met wat anders bepaald zij meestal niet. Ik sta niet op terwijl papa naast haar zit. Het geven van kusjes of knuffels is uiteraard niet verplicht dus dat laat ik geheel bij hen. Niet dat ik dat niet uit mijzelf doe, maar geven ze aan dat ze het niet willen, dan is dat prima. Wij proberen wel dingen te laten kiezen wat kan: welke jas aan, welk bordje of bestek op tafel, enz. Mijn dochter is heel gevoelig (hooggevoelig) en de strijd gaat erg gepaard met hoe ze te pas is. Heeft ze al veel prikkels gehad of is ze moe, dan is het veel erger.
Zo. Het heeft even geduurd (rare dagen), maar hier eindelijk een reactie van mij. Het is niet zo dat we nu in alles toegeven en maar doen wat zij wil. Ik ga echt niet opstaan en naar de andere kant van de tafel lopen om madam haar mouwen op te stropen als papa naast haar zit. We nemen het drama tot nu toe dus voor lief. Al vinden we het wel heel extreem. Het is meer dat ik hoop en bevestiging zoek dat dit ook de beste methode is. Wat niekepiek zegt: het is een vorm van controle houden. Op zich herken ik dat ook wel bij mezelf (control-freak). Maar als dat het echt 100% is (of meer dan dat), dan is het misschien wel juist heel gemeen om het te negeren. Voorbeeld: mijn oudste wil op eem bepaalde manier haar benen in het dekbed 'vouwen' als ze gaat slapen, want anders komen de monsters binnen. Kan ik negeren en zeggen dat het onzin is. Maar in haar beleving is het echt. Dus mijn negeren en afdoen als onzin maakt dat mijn oudste doodsangsten uitstaat. Dan is negeren niet de beste optie, maar moet ik haar daar beter in begeleiden. Ik zeg niet dat er bij de middelste ook zoiets speelt, maar ik kan soms nogal kort door de bocht zijn. Vandaar dat ik hier even mijn vraag stel. We leggen het overigens wel uit waarom papa of mama iets wel of niet kan/wil doen. Is ze het natuurlijk niet mee eens, maar we gaan er verder niet over in discussie. Het geen kusje geven maak ik ook geen probleem van. Ik vind dat ik haar niet kan dwingen tot zoiets.