http://www.zwangerschapspagina.nl/blogs/partyrocker/1819-dagboek-frummeltje.html Dit is een ander ideetje waar ik mee bezig ben. Uiteindelijk laat ik deze dagboek stukjes zelf bundelen, leuk voor mijn zoon om later te lezen. Zie het inderdaad als een dagboekje, met een knipoog. Maar wat is dat moeilijk zeg, het liefst schrijf overal over. Elke dag weer . Dus kom maar op, wat zeggen jullie ervan.
Wat een leuk idee om dit te doen voor je zoontje! Ik heb je stukje gelezen en het lijkt me leuk voor je zoon om die in een soort dagboekje later terug te kunnen lezen.
ik vind alleen de benaming mamamens niet leuk, dat klinkt alsof een hond oid het zou 'zeggen'. Ik zou dus gewoon 'mama' gebruiken.
Ik vind dat juist wel in de stijl passen. Je had ook een stukje dagboek in de babydreumeshoek gezet maar die kon ik niet meer vinden... Ik vind het in ieder geval leuk om te lezen
Dat klopt inderdaad, dat mocht niet. Moest in het weblog gedeelte inderdaad. Ff zoeken welke dat was. Ik heb inmiddels een flinke stapel.
Found it! Dat was deze; Weten jullie wat het is? Ik dacht dat ik mijn mamamens een beetje goed had afgericht. Jammer genoeg blijkt juist het tegendeel waar te zijn. Ze doet namelijk helemaal NIKS van wat ik wil. Schandalig of niet? In het begin kreeg ik alles wat wou, wanneer ik het wou. Schone luier wanneer hij vies was, eten wanneer ik honger had en een knuffel als ik daar behoefte aan had. Ik hoefde maar even te huilen en ze stond er al. Super toch? Ik dacht dat ze na die maandenlange intensieve training klaar was voor het echte werk. Het uitbreiden van mijn behoeftes, want ik neem namelijk niet meer alleen genoegen met een flesje melk of een schone luier. Nee. Ik wil meer dan dat. Ik ben eerst begonnen met haar midden in de nacht wakker te maken, want ze denkt zeker dat ze de enige is die tijdens haar slaapje wel eens een droge mond krijgt! Dit ging gelukkig goed, ik kreeg ook mijn drinken wanneer ik het wou en een schone luier op de koop toe. Mijn training was niet voor niks geweest. Dacht ik. Maandenlang ben ikzelf ook bezig geweest met het leren van bepaalde woorden. Koek bijvoorbeeld. Zo snapt mijn moeder wat sneller waar ik het over heb. Dat huilen is namelijk nogal globaal. Er kan namelijk van alles aan de hand zijn en tegen de tijd dat ze doorheeft wat, dan heb ik al geen trek meer. De eerste paar keer dat ik koek zei stond mijn moeder ook in haar handen te klappen als een goed getrainde zeehond en kreeg ik mijn koekje gelijk. Als beloning gaf ik haar een klein kusje (waar dat mens genoegen mee kan nemen zeg!) en daarmee was de kous af. Maar het tij begint sinds kort te keren. Ik weet niet wat er met haar aan de hand is, maar volgens mij heeft ze zojuist het woordje Nee ontdekt. Bij alles wat ik vraag antwoord ze met; Nee! Gek word ik ervan, maar wat moet ik er van zeggen? Ik moet haar namelijk rustig aanpakken heb ik me laten vertellen, want anders kan ze wel eens nog dwarser worden. Negatieve aandacht is ook aandacht. Ik heb trouwens ook al van alles geprobeerd. Als een volleerd acteur stort ik mijzelf ten aarde en de krokodillentranen vloeien rijkelijk, maar ze geeft geen kik. Gelukkig weet ik waar de koekjes liggen, dus ik pakte ze zelf maar en wat denk je? Het was natuurlijk weer niet goed! Ze pakte het koekje af, gooide het weg en liet mij daar maar liggen. Hoe durft ze!? Al met al weet ik nog niet wat ik met haar aan moet op dit moment, ik hoop dat het een fase is en het vanzelf voorbij gaat. Al die moeite voor niks. Jullie kunnen begrijpen dat ik baal. Ik moet nu afsluiten, ze vindt het namelijk ook maar niks als ik aan haar laptop zit te pielen. Opstandige tante dat ze er is.