Hoe zouden jullie het aanpakken??

Mja wij tellen dus wel tot 3.

Vandaag had dat een enorme driftbui tot gevolg...
Ergo, niet meer spelen maar meteen naar bed.
Pfoe... Ze heeft 3 kwartier liggen krijsen jn bed.
(Ev ik maar denken dat dat met 6 heus wel over zou zijn)

Maar wij doen in zo'n periode bovenal over het geheel wat strenger.
Wat nou tegen spreken? Dat doen we dus niet.
Wegrijden als ik je roep? Nou dan vraag ik nog even of ik d'r moet komen halen en desnoods haal ik d'r.
(Inmiddels weet ze ook dat ik dat echt doe.. Dat scheelt hoop rondjes rennen )

Vandaag.. Gillen omdat je niet naar de wc wil? Je gaat NU naar de wc.
Oh je gilt nog even het halve huis bij elkaar, nog 1x en dan kun je meteen door naar bed. En ja hoor..
Naar boven, pyama, tanden poetsen en erin.

Huis was te klein..... Maar om 7 uur was het muisstil boven.
Hopen dat het morgen beter gaat.
En nee, ik vind het ook niet leuk maar ik laat me niet uitfoeteren door een 6-jarige die geen zin heeft om naar de wc te gaan.
Helaas is het echt weer zo'n fase... Dus vooral kwestie van volhouden vrees ik. Mijn grenzen bewaken en onze principes niet verkwanselen.
En dan komt het vanzelf goed

 

Onze zoon is 3,5 wel iets jonger dus. Als hij dit zou doen, pak ik hem zonder pardon om en neem het kicking and sreaming onder mijn arm mee naar huis. Zoals jij het nu hebt opgelost zal ook best werken. Nu wel voet bij stuk houden hè!

 

Ik zou dr ook oppakken en meenemen, gillend en brullend.
Zonder eten naar bed, dat voer ik toch niet uit. Sowieso liever geen scenes met naar bed gaan..
Maar sowieso zou ik dr nooit buitenshuis alleen laten en weglopen, van zoek t maar uit.. Buiten spelen en niet luisteren, dan dus juist naar binnen.

 

Ik voel me dan ook lopen hoor. Maar ik heb het misschien een keer of vijf hoeven doen en mijn man ook zo ongeveer. Dus samen hebben we dan 10 keer voor schut gelopen. Maar we hebben nu wel een kind dat gewoon met ons meeloopt en luistert als we roepen. (Oké, soms zwaar mokkend en onder protest... Maar ook dat heeft z'n charme ) Een vriendin van mij wilde absoluut niet aan deze methode beginnen. Zij heeft nu nog steeds een kind dat alle kanten op vliegt en waarmee ze gewoon een heleboel dingen niet durft. Tja, dan loop ik liever een paar keer voor schut. Ik vind het voor een peuter (en ook nog wel voor een kleuter) ook wel het meest duidelijk en 'leerzaam' als de consequentie onmiddellijk volgt op het gedrag en ook nog een duidelijke link heeft.

 

Als we ergens zijn en we gaan weg/naar huis/naar binnen, dan gaan we ook. Of ze nu wil of niet.
Als het eten klaar is, dan gaat ze aan tafel. Altijd, tenzij ze ziek is ofzo. Dus nee, hierin heeft ze in principe geen stem.

 

Hier een meisje dat echt best wel veel mag.
Maar als het niet mag... Dan gebeurd het ook echt niet
(Al kost dat soms wel wat imagoschade...)

 

Vanochtend op school was het weer raak.
Ze liep gewoon weg terwijl ik d'r op de kop gaf.
(Notabene omdat ze onwijs brutaal deed.... En weglopen als ze op d'r kop krijgt vind ik ook nogal brutaal dus die was redelijk zuur)

Snoekduik er achter aan... En geen ouder die het echt raar leek te vinden hoor

 

Ik snap eigenlijk wel dat ie niet kwam toen je tot drie had geteld... meekomen en dan gelijk zonder eten naar bed moeten? Ik zou ook niet komen, zou nog lekker buiten blijven spelen

Lastig hè, opvoeden... hier ook hoor, het is heel moeilijk met die grenzen. Er zijn periodes dat ze ab-so-luut niet luisteren. Mijn ervaring inmiddels is dat hoe bozer ik word, hier meer ze juist níet luisteren. Vooral de jongste is daar goed in.

Op een gegeven moment was is het zó zat dat ik alleen maar boos leek te zijn en dat ik alleen maar straf aan het geven was, dus heb ik het omgedraaid. Voor alles wat ze goed deden, krijgen ze een knuffel. Maar ook geef ik ze spontaan een knuffel.
Als ze een keer gelijk luisteren, een knuffel. En ik prijs ze ook erbij 'wat fijn dat je er bent', 'wat lief van je dat je zo goed luistert'.

Het vergt even een omschakeling want als je bijvoorbeeld haast hebt, heb ik niet echt de neiging om geduld ermee te hebben, maar over het algemeen werkt het heel erg goed hier. Het is weer leuk in huis, ik ben niet meer de hele tijd de boze moeder (ja natuurlijk, heel soms wel nog) en de meiden luisteren!

Om terug te komen op je oorspronkelijke vraag: ik had ook tot 3 geteld en gezegd dat hij kon kiezen: of blijven spelen en dan geen avondeten of gelijk meekomen en avondeten (kinderen vinden het trouwens erg fijn om keuzes te hebben). Had hij voor het eerste gekozen, consequent weglopen en hem, ook later, geen avondeten geven en ook niks bewaren voor hem. Consequent zijn hè? Bij ons krijgen ze als ze later honger hebben nog een droge boterham en voor de rest kunnen ze tijdens het ontbijt weer eten.
Ik was in geen enkel geval achter hem aangelopen.

 

Hier is het dan onherroepelijk bij de arm en mee naar huis.
Dan kan hij gillen als een klein meisje, I dont care.

 

Ze krijgen van ons altijd een keus, ik tel tot drie en dan mogen zij kiezen: of ze komen zelf of wij komen ze halen. En dat halen is aan de arm mee naar huis slepen, we laten pas los als we thuis zijn (wat ze ook zeggen of doen) en hebben beloofd dat ze nu wel gaan luisteren.

Ze vinden het beide helemaal niet leuk om 'geholpen' te worden, dus hoef ook maar zelden dreigement waar te maken. Maar ze weten ook dat we het doen, dus ze bedenken zich wel ...

Qua avondeten zijn ze overigens van mij niet verplicht om te eten en mogen ook van tafel wegblijven als ze niets willen, maar ze krijgen dan ook echt geen kruimeltje meer tot de volgende ochtend. En ze moeten wel in huis/tuin blijven, buitenspelen is dan (even) klaar. Als het op tafel staat mogen ze mee-eten, maar daarna ruimen we het op en dan is het weg. Bordje bewaren doe ik echt nooit.

Wat hier overigens ook redelijk goed werkt om goed 'door te dringen' is er naar toe lopen, vastpakken, op ooghoogte en dan streng maar zonder stemverheffing zeggen wat ik wil. Dat komt 10 keer beter aan en ze weten dan ook dat ze tegen mijn grens aan zitten. Ze kiezen dan bijna altijd eieren voor hun geld.

Ik probeer er op te letten dat ik haalbare 'dreigementen' gebruik en ze ook altijd toepas. Consequent zijn, dus. (maar ik weet dat het lastig kan zijn!)

 

Lastig soms he Jannn
Als Beau niet mee zou komen als ik het hem vraag dan geef ik hem de keus, of je komt nu zelf of ik neem je mee aan de arm.
En als hij dan gilt, nou jammer dan gilt hij maar.
De meeste ouders kennen die situaties wel denk ik dan maar.
Zelf zou ik niet zo snel kiezen voor de straf "zonder eten naar bed" omdat ik weet dat het dan een volgend gevecht gaat worden.
Honger dus huilen, uit bed komen etc en dan zwicht ik toch.
Ik zou hem zeggen dat hij (vul een termijn in) niet meer achter alleen mag spelen omdat hij niet heeft geluisterd.
Dan maar alleen in de tuin spelen.
Maar lastig is het wel hoor soms.
Die twee hier kunnen er ook wat van, luisteren vaak pas als ze horen wat de consequentie is als het niet gebeurd
Heel vermoeiend!

 

Fijn he..pfff. Mijn oudste is op dit moment ook zo en de jongste neemt het over zonder te beseffen waar het nu eigenlijk om gaat Hier werkt het tot 3 tellen ( nog ) maar ik stel hem ook altijd voor een keuze, óf je gaat/komt zelf óf ik kom je halen maar het gaat hoe dan ook gebeuren. Hoe moeilijk het ook is, blijf inderdaad consequent en zeg geen dingen die je niet waar maakt.

 

Deze fases zijn echt lastig, hier ook volop in huis met 3 eigenwijze kleuters.

Maar ik had hem ook gelijk meegenomen hoor.
Want jij wist natuurlijk bij voorbaat dat je hem niet met honger zou laten slapen. Daar zou ik dus ook niet mee dreigen.
want nu heeft hij EN net zo lang buiten gespeeld als die wilde EN alsnog gegeten thuis.

Hier is ook de keuze bij weigeren: of je doet het zelf of ik doe het voor je (in dit geval: onder de arm naar binnen)

Om deze situaties te voorkomen proberen wij wel op tijd aan te kondigen dat speeltijd bijna afgelopen is. Want dan valt het niet rauw op hun dak.