Ik zou graag jullie mening en advies willen hoe om te gaan met een vriendin van mij. Ik ken haar al lang en we kunnen het goed samen vinden. Echt samen lachen, samen huilen. Toch loop ik soms tegen 'dingen' aan waar ik dan mee zit. Ik ben me er van bewust dat ik iemand niet kan veranderen, maar wellicht hebben jullie tips hoe ik zelf met bep. situaties beter om kan gaan. Voorbeeld 1; Mijn vriendin, ik noem haar voor het gemak even Karin, is heel erg hypochondrisch. Op zich natuurlijk heel vervelend voor haar, dat vooropgesteld. Maar ik wordt er soms helemaal gek van! Ze heeft ALTIJD wel wat een pijntje, ergens een plekje of een bultje. En ook altijd denkt ze er het ergste van. Google is haar best friend en zo denkt ze zelf inmiddels een medische encyclopedie te zijn en ook altijd wat ze heeft is levensbedreigend waardoor ze nader onderzoek in het ziekenhuis wil. Ze zit wekelijks bij de huisarts. En zit ze er niet voor zichzelf, zit ze er wel met een van haar drie kinderen, die volgens haar ook altijd wat mankeren. Als de arts een diagnose stelt, wat gelukkig meestal iets kleins is, maar voor haar zekerheid nader onderzoek instelt (bv bloed prikken, foto maken, echo etc), en er komt iets anders kleins uit, dat zit ze gelijk in zak-en-as. Geruststellende woorden van mijn kant in de trend van maar dat is ook goed nieuws, niets vervelends, niets verontrustends, gaat vanzelf weer over zijn slechts geruststellend voor enkele minuten. Haar familie is net zo, althans haar moeder vooral. De ene ziekte of aandoening volgt op de ander en zit iedereen in zak en as omdat het zo slecht gaat. Onlangs heeft haar moeder bv. medicatie gehad omdat haar hartritme onregelmatig was. Nu vertelt ze keer op keer dat haar moeder hartpatiënt is voor de rest van haar leven en dat ze er allemaal heel veel moeite mee hebben om daar mee te leren leven. Gelukkig was de medicatie een eenmalig iets en doet moeders alles weer. Maar ja, nu kleeft de term patient aan haar .. En nu dus mijn probleem hiermee; Mijn vader is op jonge leeftijd, ik zat nog op de basisschool, hij was eind dertig, ernstig ziek geworden. Nooit, maar dan ook nooit heb ik hem horen klagen. Dankbaar dat hij was als de artsen hem weer een beetje opgelapt hadden en hij weer iets meer kon. Hij keek ook altijd naar wat hij nog wel kon, niet naar wat hij niet meer kon. De meest vervelende onderzoeken kreeg hij keer op keer nooit hoorde ik hem daarover zeuren. Als het moet, dan moet het .en er zijn nog veel vervelendere dingen, zei hij altijd. Hij is inmiddels, helaas, alweer een aantal jaar overleden. Maar nooit legde hij de nadruk op zijn ziek zijn. En had hij de hoop na een behandeling of operatie (vele zijn de revue gepasseerd) er weer een tijdje tegenaan te kunnen. Helaas mocht het niet zo zijn;( Ik heb er dus soms moeite mee hoe Karin in het leven staat, en dan met name het hele medische circuit waar ze zich in bevindt. Alles wordt onder een vergroot glas gelegd, alles draait daarom, ze heeft van alles en ook in ernstige mate. Ik zie dan mijn vader voor me; vol energie, plannen en levenslust. Vaak heb ik de kracht om haar op te beuren. Maar soms ook niet. Heb ook uitgelegd dat het voor mij soms moeilijk is hoe ik hiermee om moet gaan. Dat snapt ze, zegt ze. Maar ik vind het soms zo zwaar! Ik denk ook niet dat het mogelijk is iemand van zijn/haar hypochondrische gedachten af te helpen. Nog een voorbeeld (sorry wordt ms wel een lang verhaal): Karin is een prachtige meid om te zien. Mooi figuur, prachtige huid, mooi haar etc. Echt het type waarvoor mannen zich omdraaien op straat. Er wordt ook veel aandacht aan uiterlijk besteed, dat vind je terug in heel haar gezin niet alleen bij haarzelf. Ze kleed haar kinderen liever mooi in minder prettig zittende kleding, dan minder modieus zegt ze zelf, want ze MOETEN er mooi uitzien (als ik dan zeg dat beide ook mogelijk is; comfortabel en toch prachtig, wordt dat tegengesproken ) Elke maand wordt de kapper bezocht en elke maand worden haar nagels gedaan. En nog is het niet goed ze ziet overal vetkwabben (ze heeft het lichaam om U tegen te zeggen!) en klaagt steen en been over haar uiterlijk, nagels zijn te lang of te kort, te rond of te hoekig, haar te krullerig of te stijl etc. Enkele maanden geleden is ze bevallen van haar derde kindje en kon ze drie dagen na de bevalling haar normale kleding weer aan! Nog niet goed ze kon niet wachten om te gaan sporten, zou ze ooit nog in bikini kunnen, ze was niet aantrekkelijk genoeg etc. Ik denk dat heel veel terug te voeren is op onzekerheid. Maar ik vraag me af hoeveel energie ik er in moet stoppen om haar beter te laten voelen. Ze weet dat ze bij mij altijd terecht kan. En ik bij haar ook hoor. En ik haar prachtig vind. Ze een enorm lief karakter heeft en heel zorgzaam is. Maar ik heb er soms zon moeite mee. Sorry voor het lange verhaal. Maar ik hoop zo dat ik wat tools van jullie kan krijgen hoe met sommige dingen om te gaan. Ik wordt er soms verdrietig van, of ook wel eens boos van binnen.
Mss juist een keer niet zo meelevend en proberen haar op te beuren maar een grens stellen? Als in, kom op, kijk naar de leuke dingen! Niet als het iets echt ernstigs is natuurlijk maar wel een grens aan de hoeveelheid "gezeur".. Of is dat heelonaardig
Pfff ik word er nu al moe van.. Hahahah Ik zou hier echt nog een keer een "gesprekje" over aangaan. Met in je achterhoofd dat je iemand niet kan veranderen. Tenzij diegene zelf wil veranderen. Vreselijk vermoeiend dit!
Ook dat heb ik geprobeerd. Maar dan kapt ze het gelijk af, in de zin van 'daar heb ik niets aan' of 'dat wil ik nu niet horen'. Moeilijk hoor! Want zoals ik al zei, ik kan haar niet veranderen. Ms. moet ik hierin zelf een beetje veranderen
Ik zou er denk ik op een gegeven moment grapjes van gaan maken. Als ze zegt dat haar nagels te vierkant zijn, erg overdreven reageren 'dat jij de straat nog opdurft!!' Als ze na het zoveelste dokters bezoek thuis komt en niets levensbedreigend heeft. 'Nou ik zou er een boek over schrijven. Het verrotte leven van Karin die net niet dood ging!' Alles met een grote glimlach. Nu moet ik er bij zeggen dat ik iemand ben met de nodige zelfspot en sarcasme daar moet je ook tegen kunnen.
Waar heeft ze dan wel iets aan? Dat eens vragen? ik vind overigens wel dat je zelf een grens mag trekken.. Dat je nu even niets meer wilt horen over alle minipijntjes (maar dan leuker geformuleerd) en een gewiin gezellig gesprek.wilt hebben.
Ik zou na een tijdje heel makkelijk worden met reageren. Als ze steen en been klaagt over weet ik veel wat, zou ik zeggen: "vervelend voor je". Uiteindelijk zal ze wel vragen waarom je zo kortaf reageert, maar dan kun je dat moment meteen aangrijpen voor een gesprek. Je iets zeggen als "het is vervelend voor je dat je dit of dat hebt, maar ik kan je er niet mee helpen. Heb je nog iets leuks meegemaakt?" . Door haar steeds maar te complimenteren met alles om haar een goed gevoel te geven, voed je het misschien wel om door te blijven gaan over haar uiterlijk o.i.d. Zou er erg moe van worden iig, ik had zo'n collega ooit
Ik zou er echt niet tegen kunnen. Hier ook een moeder in de omgeving gehad die werkelijk alles heeft en haar kinderen idem. Hier was het alleen zo dat ze altijd hulp nodig had van iedereen.
Ik zou haar gewoon jouw openingspost laten lezen....nje zegt er precies hoe je je voelt op een respectvolle manier vind ik....
Als dat nu eenmaal bij haar hoort, dan neem je dat voor lief, vind ik dan. Ik heb een schoonzus en zwager en die gaan ook altijd half dood van een verkoudheid. Prima, hebben ze zelf het meest last van. Het zijn verder schatten.
Dat is ook een idee! Hou zelf ook wel van een potje zelfspot/sarcasme. Vorige week stonden we in een kledingwinkel, zij stond wat te passen, toen ze weer over haar vetrollen begon. Die ze echt niet heeft! Vroeg gelijk of ze anders de mijne even wilde zien...en ik zeker wist dat ze dan 's nachts niet zou kunnen slapen van de schrik... Ik heb ze nml. wel...ben niet gezegend met een prachtig figuur. Bij mij kan je duidelijk zien dat er een paar kindjes in mijn buik hebben gebivakeerd, haha! Aan de andere kant vond ik dit ook weer stom van mezelf want door deze opmerking haal ik mezelf omlaag. En dat moet ik juist niet doen! Stomme ik!
Bedankt trouwens voor de tips voor zo ver! Er zitten een aantal tips tussen waar ik zeker wat aan heb! Ik ben even uit de ether...althans....ga even de baby in bad stoppen en daarna met mijn andere dochter voor controle naar het ziekenhuis, en daarna weer met de baby naar het cb-buro (lekker dagje) Maar ik lees tussendoor zeker mee op mijn telefoon
Moeilijk, zeg. Ik herken veel in wat je schrijft bij mijn man en mijn zus. Die zijn ook allebei slechts licht hypochondrisch en zelfs daar kan ik soms al stapelgek van worden. Omdat je mensen niet kunt veranderen leer ik mezelf aan er niet meer zo op in te gaan en het me niet aan te trekken. Als ze denken erg ziek te zijn moeten ze maar naar de dokter, ik kan daar verder niets mee. Want als ik zeg dat het vast meevalt krijg ik van beiden het verwijt dat ik ze niet serieus neem. Als ik zeg dat het goed is dat ze ermee naar de huisarts gaan worden ze alleen maar nog nerveuzer. Voorbeeld: mijn man had vorig jaar een tekenbeet. Hij is ermee naar de spoedeisende hulp gereden en daar hebben ze de teek verwijderd en gezegd dat hij twee weken lang goed in de gaten moest houden dat er geen kringen ontstaan rondom die beet. Hij ging wel 30 keer op een dag krijgen, zag overal rare vlekken (wat gewoon kwam doordat hij er steeds aan zat) en had het 4 weken lang over niets anders tot hij het eindelijk weer vergeten was. Echt, ik werd er doodmoe van en heb het op gegeven moment maar gewoon genegeerd. Ik kan er ook niet tegen als mensen maar over zichzelf blijven klagen zoals je vriendin. Daar ga ik inmiddels helemaal niet meer op in. Ik doe net of ik het niet hoor. Vaak heb ik het idee dat mensen maar vissen naar complimenten en daar hou ik echt niet van, dus die complimenten krijgen ze van mij dan ook niet (juist niet). En weet je: mensen verliezen dan gauw het interesse tegen mij te klagen! Het werkt echt! Ik snap dat haar geklaag voor jou heel pijnlijk is, dat heb ik ook in veel situaties, maar daarom juist is het volgens mij het beste dat gewoonweg te negeren en niet op jezelf/je vader te betrekken. Je moet maar zo denken, je bent haar vriendin, niet haar hulpverlener. En het moet ook voor jou leuk blijven!
mijn vriendin heeft vaak ook wat, soms vind ik het moeilijk en wordt ik er moe van. maar probeer haar wel altijd wat op te beuren en begrip te tonen ookal vind ik dat ze zich een beetje aanstelt of in mijn ogen voor niks weer bij de huisarts zit. toen het met mij niet goed ging was zij er ook voor mij en ook als er nu iets is met mij of met de kids is ze er hoe dan ook voor mij. ik zal ongetwijfeld ook wel dingen hebben/doen waarbij zij zoiets heeft van goh stel je niet zo aan ofzo.
Hoe herkenbaar ik had zo'n vriendin en toen ze overal ging vertellen dat ze kanker had terwijl ze geen drol mankeerde en over een jaar terug mocht komen voor controle omdat ze dat zelf graag wilde was mijn grens bereikt en heb ik haar er op aan gesproken, resultaat madam zwaar pissig en ik had het misdaan nooit meer wat van gehoord en eerlijk ik mis dat gezeik echt niet. Ja sorry hoor het zijn altijd de mensen die weinig tot niks mankeren die altijd lopen te klagen over iedere scheet die ze dwars zit, de echt zieke mensen met veel pijn hoor je vaak niet. Nee ik zou haar er zeker op aanspreken maar hou in je achterhoofd dat de kans groot is dat je haar daarna nooit meer ziet .
Het hypochondrische heeft mijn moeder ook. Vreselijk irritant. Ik schaam mij er ook dood om en reageer meestal niet eens meer. En dat terwijl mijn moeder zich zelf ook dood ergert aan mensen die het doen... Denk dat je vriendin aan de ene kant onzeker is en aan de andere kant gewoon vist naar een complimentje.
Heel eerlijk?? Ik denk dat wanneer je hier iets van zegt..je een stuk van de vriendschap kapot maakt. Ik vind jou wel heel netjes en respectvol zoals je het aan ons uitlegt, maar ik ben bang dat het bij haar toch altijd verkeerd zal overkomen. Het is nl iets waarvan zij overtuigd is en jij dan je mening over komt geven. Het zou anders zijn geweest als ze jou om advies gevraagd had...dan had je het nog wel voorzichtig kunnen melden. zulke dingen zouden het mij niet waard zijn om de vriendschap op het spel te zetten. Ik heb ook een vriendin die bijna elke week met haar kindje bij de huisarts zit...en er is eigenlijk nooit iets aan de hand..maar ja toch maar laten checken. Ook voor ze een weekend of een weekje weg gaan gaat ze de dag ervoor langs om te kijken of hij niks onder de leden heeft. Ik zeg daar niks van..ook al vind ik het verschrikkelijk overdreven.
Ik denk dat ik niets van het hypochondrische gedrag zeggen, daar kom je toch niet uit. Maar het geklaag over haar uiterlijk zou ik ook niet trekken. Ik zou misschien gewoon zeggen: "Ik vind het lastig om te horen dat je niet blij bent met je uiterlijk. Als je zegt dat je jezelf dik vindt dan word ik er juist onzeker van omdat ik dikker bent dan jij. Hoe kan ik je helpen om positiever over jezelf te denken en te praten? Ik heb al vaak gezegd dat ik je heel mooi vind, en dat helpt duidelijk niet, dus wat zou je dan wel fijn vinden?"