dit dus! Is er bij je vriendin ook echt hypochondrie als diagnose gesteld? Ik heb eens een documantaire gezien van iemand die het had en het zelf vreselijk vond, maar ze kon er gewoon echt niks aan doen. Het is een psychische aandoening. Door het te baggetaliseren maak je het er voor haar mss alleen maar erger, ze voelt zich mss niet serieus genomen en voelt zich misschien ook wel schuldig. Ik kan me jouw standpunt ook voorstellen en denk dat als het je even teveel wordt dat je gewoon even (een tijdje) niet afspreekt.
Met de hypochondrie kan je haar niet helpen, ik zou dat dus ook laten. Met het gezeik over haar uiterlijk zou ik heeel gauw klaar zijn. Doodvermoeiend, zulke mensen. Alsof dat ook alles is wat telt. Als ze weer zou gaan zeiken over een vetrol in een pashok, zou ik gewoon heel kortaf zeggen: gelijk heb je joh, echt geen gezicht.
Maar dat 'gezeik' over haar uiterlijk kan ook serieus zijn. Kan een dwangaandoening zijn, daar is nu btw een programma over.
Ik zou proberen over andere dingen te praten en het gepraat over ziektes en haar uiterlijk gewoon te negeren. Begint ze te zeuren over haar haar of haar nagels ... straal negeren en over iets anders beginnen. Heeft ze het over het zoveelste plekje dat volgens haar huidkanker is ... dan moet de dokter daar maar naar kijken en begin je over je favo tv-programma. Natuurlijk ... Als het echt serieus is, mag je haar steunen, hé. Het probleem gaat alleen zijn dat als ze ooit met een echt serieus zware ziekte afkomt je een houding gaat hebben van "zal wel zijn".
Ha dat eerste stuk herken ik ook in een vriendin.. die ging laatst zelfs naar de huisarts om hem te vertellen hoe (goed) het nu met haar gaat. Alsof het die man wat kan schelen. Soms bedenk ik me dat we dezelfde zorgverzekering hebben.. dus ik betaal indirect mee aan haar (bijna) wekelijkse doktersbezoeken. Maar goed, tips heb ik niet echt. Misschien toch maar (netjes maar duidelijk) bespreekbaar maken.
tsja, heel moeilijk dit. Ik ken haar natuurlijk niet maar ik vraag me af wat er gebeurd als je dezelfde tactiek toepast als ik ooit deed. Een kennis van mij is geen hypochonder maar gewoon een verschrikkelijke aansteller om aandacht. (dat is niet naar bedoelt, het is gewoon een feit bij haar) Ze wilde altijd maar zielig gevonden worden en elke keer dat we elkaar spraken werd het langer en langer dat ze zat te zeveren. Wáár je ook last van had, zij had het altijd tien keer erger om het gesprek weer over te nemen en de aandacht weer op zichzelf te richten. Ik was er op een bepaald moment zo klaar mee dat ik dat letterlijk zei. Was bij haar en haar vriend op bezoek, ze heeft me letterlijk vijf keer onderbroken en was weer zielig en haar vriend (overigens een héle goede vriend van mij, daar ken ik haar dus van) zag ik met zijn ogen rollen om het vervolgens starend uit het raam te negeren. Dát was bij mij de grens; het lag dus niet aan mij en ik zag geen spoken. middenin haar klaagzang zei ik "JA KLAAR! je bent zielig, dat weet ik nu wel. Als de enige reden tot conversatie met mij de mogelijkheid om te kunnen klagen en zielig gevonden te worden is dan ben ik er klaar mee. Als alles je zo verschrikkelijk dwars zit dan zoek je maar een goede psycholoog want IK kan het persoonlijk niet meer horen en ik kan je er niet mee helpen." Ik ben opgestaan en weggelopen. Twee dagen later kreeg ik een sms van haar vriend. Dat hij het haar al op verschillende manieren duidelijk had willen maken maar dat hij blij was dat ze het nu ook van iemand anders hoorde. Tegen mij persoonlijk heeft ze het niet meer gedaan. (geen idee of je er iets aan hebt hoor, ik moest gelijk even aan die situatie terugdenken )
Ik heb alle reacties even rustig terug zitten lezen. Ontzettend bedankt daarvoor en ook voor de tips die er bij zitten! Ik begon werkelijk aan mezelf te twijfelen. Soms denk je immers op het goede pad te zitten, maar sla je de plank helemaal mis
Ik heb ook veel vriendinnen die echt een figuur hebben waar je u tegen kunt zeggen, en dat terwijl ik zelf een maatje meer heb. Ik kon me er mateloos aan irriteren want dan zei ik wel eens voor de gein. Nou dan vindt je mij zeker helemaal een dikke koe, en dan kreeg ik als antwoord.. Welnee jij bent helemaal noet dik, terwijl ik dat dis eigenlijk wel ben. En dan dacht ik wel eens bij mezelf, als jij mij al niet dik vindt dan heb je zeker anorexia pfff. Zo moe van die figuren, ik zeg nu dat ik ze inderdaad dik vindt en dan zeggen ze ook vaak Oooh nou maar ik ben toch niet dik. Nee dat ben je ook niet nee, naar stop dan met aandacht vragen. Panda's ze zo onzeker zijn willen ze volgens mij constant horen hoe knap en mooi ze zijn... Moedeloos, ik begrijp je volkomen ...