Wie mag ik wat vragen over het traject als zwanger worden niet lukt.

Hoe bedoel je? De intake/start behandeling bij de gynaecoloog of als je definitief hoort dat je uitbehandeld bent bij de gyn?

Met eerste geval heb ik wel ervaring.

 

Ah meis wat vind ik dit verdrietig voor je, ik snap dat je het niet weer naar boven wil brengen.

Je krijgt vaak een vragenlijst thuis en daarop wordt gevraagd of je zwanger bent geweest, hoe vaak je zwanger bent geweest en of die zwangerschappen hebben geleid tot levend geboren kinderen/miskramen etc.

Heb je dmv tabletten abortus gehad of curettage? Want curerage geeft een kleine kans op verkleving. Als je het niet expliciet wil benoemen kun je ook aangeven dat het een miskraam was die je ver in je geheugen had weggestopt. Of wachten tot melden tot je een afspraak alleen bent met gyneacoloog.

 

Nee hoor, arts heeft een eed afgelegd. Dus als je aangeeft ik wil niet dat mijn vriend dit te weten komt, maar in het belang van het onderzoek wil ik dit wel melden; dan is dat ok. Maar als je het niet wil vertellen is dat ook ok, jij beslist wat jij wil delen.

Ze blijven daar ook niet op hangen, voor de berekening van de kans op zwangerschap is het belangrijk om de weten of je een voldragen zwangerschap hebt gehad.

En verder gaan ze vragen hoe vaak je seks hebt en echo's maken en bloedonderzoek doen. En uiteraard zaadonderzoek. Dus het gaat vooral om het hier en nu verder

 

Meid je mag mij altijd een pb sturen!

Ik wil je wel iets meegeven over mijn ervaring. En dan doel ik op het stukje over eerlijk zijn tegen elkaar...
Wij hebben samen een heftige periode gehad en ik merk dat wij deze goed doorstaan mede door complete openheid en eerlijkheid naar elkaar toe. We hebben zoveel gepraat over alles, ik ben blij dat deze eerlijkheid er is/was. Nu heb ik nooit een abortus gehad, de situatie is anders.

Mijn ervaring is wel dat elke arts aan mij heeft gevraagd of ik eerder zwanger ben geweest. En dit was in gesprekken waar mijn vriend bij was.

Denk er goed over na meis... ik bedoel dit zeker niet rot, maar overweeg alle opties. Gaat dit ‘geheim’ niet ontzetten zwaar wegen voor jezelf, mocht het langer gaan duren? Mentaal gezien?

 

Ze gaan ook vragen stellen over of jullie (ja: jullie!) drank/drugs/alcohol/tabak gebruiken etc.
Verder vragen ze naar familiaire afwijkingen bij beide families (o.a. klompvoet, Down syndroom en hart- en vaatziekten weet ik me nog zo even te herinneren).
De rest -behalve idd. vorige zwangerschappen en evt. complicaties- zou ik niet meer weten eerlijk gezegd.

Edit: oh, en of je bijv. de pil hebt gebruikt, zo ja, voor hoelang en sinds wanneer je daarmee gestopt bent.
En ze gaan ook vragen stellen over je cyclus enzo. Of die regelmatig is bijv.

 

Ja door onze situatie hebben we best vaak gewisseld van arts. Dus hebben we meerdere ‘nieuwe’ artsen gezien en die vroegen allemaal dezelfde vragen in het begin. Wat logisch is. Niet elke arts leest vooraf alles heel goed helaas. Maar inderdaad, als het erin staat zouden ze het in theorie niet mogen zeggen.

Ik hoop voor je dat het goed uitpakt meis❤️

 

Bij ons hebben ze wel gevraagd letterlijk gevraagd naar het aantal zwangerschappen/miskramen en of ik ooit een abortus heb onder gaan.. Ik weet niet of, als ze dit in je dossier lezen, ze dit zo hardop gaan zeggen. Ik denk wel dat ze er vanuit gaan dat je er samen zit met de wens voor een kindje je over zulke zaken open bent naar elkaar.
Wellicht kun je dit al eerder aangeven? Bv. op de papieren die je moet invullen, en vragen of ze het er niet over willen hebben waar je vriend bij is. Heel veel succes met jullie traject!

 

Heel eerlijk, als de abortus voor je twee kindjes was, en je wil het ECHT niet met je vriend delen, zou ik het denk ik ook niet met de artsen delen. Volgens mij voegt die info dan niet zo veel toe.

 

Ik zou toch over nadenken om het je vriend wel te vertellen. Dat hoeft toch helemaal niet voor een hoop drama te zorgen en mensen die het weten? Of ben je bang dat je vriend dit alles wilt verder vertellen? Ik snap wel dat dat heel moeilijk is hoor. Maar het is toch best een ding en in een relatie is het ook belangrijk om elkaar te vertrouwen. Want mocht je de mmm in gaan, is mijn ervaring dat hoe goed je het ook een plekje hebt gegeven, toch ineens erg veel impact kan hebben, veel herinneringen kan oproepen, wat kan leiden tot paniek, angst, bepaalde ingrepen/behandelingen niet zien zitten, maar ook dingen naar je vriend toe.. de mmm is ook heel heftig en samen met ervaringen in het verleden leidde dat er bij mij wel toe dat ik me lichamelijk helemaal afsloot. (ondanks dat ik het goed een plekje had gegeven en er geen last van had voor die tijd). het is dan wel fijn als je er niet alleen voorstaat, maar steun hebt van je vriend. Mijn man weet ook echt geen details hoor, dat hoeft ook niet, maar hij weet wat grofweg wat er gebeurd is.

Maar als je het echt niet wilt, zou ik het gewoon niet vermelden. De enige die je in je vingers kan snijden ben jij zelf. Maar omdat je al 2 kindjes hebt gekregen na de abortus, denk ik niet dat het van groot belang is. (en zo te lezen geen curettage, dus dat scheelt ook).

Verder zullen ze vragen over jullie leefstijl (drug/alcohol/roken), sexleven en cyclus. Bij ons vroegen ze ook naar vervelende ervaringen zodat ze daar rekening mee konden houden tijdens onderzoeken en behandelingen.

 

Ik vind het echt kut voor je dat je dat hebt meegemaakt. Ik kom net van de HA voor een doorverwijzing naar de fertiliteitskliniek (in juli pas). Ik wil je echt niet bang maken of stress geven en het is per arts anders, maar ik wil met je mijn ervaring delen.

We waren in het zh geweest bij een gyn om andere klachten. We waren toen net een maandje a twee getrouwd. Ik heb ooit toen ik jong was chlamydia gehad en hier ben ik gewoon vlak daarna goed van af gekomen. 5 jaar later is het terug gekeerd, dit was vlak voordat we getrouwd waren. Heb weer een pilletje gekregen, niks aan de hand. Nou wist mijn manlief dat helemaal niet. Ook net als bij jou, was het gewoon iets van mij en mij alleen. Dat hoefde hij en de rest van de wereld niet te weten, want ik hield het onder controle en ik zou het hem of onze toekomstige kinderen nooit aandoen. Bovendien dacht ik er helemaal niet meer aan, ik was bovendien net gelukkig getrouwd. De gyn echter moest zo nodig zeggen: oh en ik zie in je dossier dat je paar maandjes terug chlamydia behandeling hebt gehad. Nou.. de moed zakte me in de schoenen. Dat is niet iets wat ik vond dat hij zomaar zo lichtjes mocht vertellen.

Het is natuurlijk een heel ander verhaal, maar het kan wel dat het hem/haar ontglipt en dan sta je daar. Het kwam nog harder aan voor mijn man. Uiteindelijk is het wel goed gekomen. We hadden natuurlijk flinke ruzie etc. Tot op deze dag word ik er nog aan herinnerd:'' als ik had geweten, dan had ik je wel anders gezien.'' Nou zulke dingen. Mijn man is soms best old fashioned. Denkt dat soa's alleen voorkomen als je je benen open spreid voor elke ander. Voor mij was het gewoon dikke vette pech en jong zijnde.

Je kan denk ik zoals de dames hierboven al hebben gezegd 2 kanten opgaan. Als jouw instinct zegt: niet vertellen. Doe het dan niet. Heb geleerd dat je onderbuikgevoel vaak wel gelijk heeft. Besef wel dat als hij er hoe dan ook achter komt, dat het wel harder aankomt.

Na onze afspraak heb ik bij elke zh, ha, doktor, enz gewoon vermeld(gebeld van te voren) of ze AUB in mijn dossier willen zetten dat het NIET ter sprake komt als mijn man erbij is. Sindsdien is het ook NOOIT meer gebeurd. Als het je gerust stelt, kan je altijd van te voren het zh bellen en vragen of desbetreffende arts je dossier goed doorleest en geen dingen deelt met je vriend zonder jouw toestemming.

Ik hoop dat ik je een beetje geholpen heb hiermee. Nogmaals, wil je echt niet banger maken of stress geven. Ik wil alleen niet dat het jou overkomt, want het is een ontzettend kut gevoel om in zo een situatie te zitten.

Sterkte en veel liefs <3