Dag, Ik irriteer me hier al een tijd aan en wil vragen wat ervaringen van anderen zijn. Mijn dochter is extreem verlegen. Ik was dat als kind ook, het schijnt dat ik al weg kroop voor mijn eigen zus. Op de peuterschool zijn mijn vriendinnetje en ik uit elkaar gehaald, omdat ik zo verlegen was, het is goed gekomen Mensen die mijn pas later hebben leren kennen, kunnen het zich niet voorstellen (kwek de hele dag door en praat makkelijk met onbekenden). Nu is mijn dochter, 3 jaar en 2 maanden, ook erg verlegen. Thuis, bij haar beide opa's en oma's (waar ze wekelijks komt voor oppas) en bij 1 oom en tante van mijn man, is ze helemaal zichzelf, kletst de oren van je kop, hyper de pieper, heerlijk meisje. Op andere plekken moet ze wat op gang komen. Wel wat extreem, mijn zus en de broer van mijn man, kent ze heus wel goed maar daar komen we niet heel vaak en daar moet ze ook vaak eerst even wennen (vooral als er meer visite is die ze niet kent). Bij onze beste vrienden heeft het wel een jaar geduurd voordat ze wat leuk ging spelen en niet per sé de hele tijd op de bank. Ik weet niet of het mede komt omdat ze alleen naar opa's en oma's gaat te oppassen en niet van jongs af aan ook naar opvang met meer kindjes. Zelf denk ik gewoon dat ze de verlegenheid van mij gekregen heeft. Ze gaat inmiddels een half jaar naar de PSZ en heeft het daar erg naar haar zin, maar praat er bijna niet. Ze zijn wel bezig met haar om te proberen hier verandering in te krijgen en dat lukt stukje bij beetje ook wel. Nu het ''probleem''. Mijn familie (en dan bedoel ik mijn eigen ooms en tantes) lijken niet te begrijpen of het niet normaal te vinden dat zij niet enthousiast is als ze hen ziet of meteen komt voor een handje ofzo. Terwijl ze die mensen gemiddeld 1 keer per jaar ziet, op een familiedag. Die dan overigens heel druk is, met40-50 mensen. Ik vind het vrij logisch als een 3 jarige in een grote groep is met mensen die ze niet kent, dat ze dan bij papa/mama/opa/oma/tante/oom blijft die ze wél goed kent. Hooguit op een verjaardag van mijn ouders ziet ze misschien iemand en afgelopen jaar toen haar broertje is geboren. Maar dus hooguit 2 keer per jaar en dan kent zij al die mensen dus niet. Een aantal van mijn ooms en tantes vinden het maar raar. We hebben er zelfs een enorm conflict over gehad vorige week. Morgen weer een familiedag waar we niet heen wilden, maar toch maar gaan. Maar ben nu alweer bang dat er weer commentaar komt... Het conflict ging overigens ook over het feit dat ik 2 verstandelijk gehandicapte neven heb (volwassen mannen) en dat ze voor 1 van hen bang is. Iedereen om mij heen die ik vraag begrijpt dat van een net 3 jarige, maar zij schijnen het niet te willen zien... Ben ik nou gek? Waarom kunnen ze haar niet gewoon accepteren zoals ze is? Ze kennen haar niet eens goed. Zelfs met mensen die ze veel vaker ziet, buren bv, is ze behoorlijk verlegen. (en die hebben daar juist helemaal geen moeite mee) Wij zien dat ze vooruit gaat, op de PSZ zien ze dat ook, maar familie die haar nooit ziet, heeft een oordeel klaar (ook dat het aan de opvoeding zou liggen). Toevallig zijn de jongens van dezelfde leeftijd in de familie veel makkelijker en dan gaan ze, bewust of onbewust, steeds vergelijken. Gek wordt ik ervan, elk kind is toch anders? Die jongens gaan trouwens toevallig allemaal wel al vanaf de geboorte naar gastouders of creche en veel meer naar een oppas (naar gevarieerde oppas) dan onze dochter. Maar wij kiezen er bewust voor om haar alleen naar opa en oma van beide kanten te doen (in elk geval nu ze zo klein zijn) en niet vaak oppas te regelen of zo overal mee heen te slepen. Ik vraag mij af waarom ik steeds uitleg verantwoording moet afleggen over mijn eigen kind, ik vind dat lastig en je krijgt dat je steeds meer gaat opzien tegen zo'n dag. Wie heeft ook een verlegen kind en herkent dit, of hoe gaan jullie hiermee om? Alvast bedankt voor het lezen van dit lange verhaal
Pfff, wat flauw zeg. Ik zou hier heel snel klaar mee zijn. Mijn zoontje moet ook altijd even de kat uit de boom kijken. Als mensen in de winkel hem bijvoorbeeld aanspreken, kijkt hij ook meteen weg of doet zelfs zijn ogen dicht. Ik heb er echt een hekel aan als mensen tegen hem zeggen: Oh, je bent verlegen! Nu zegt hij soms zelf al dat hij verlegen is. Ik zeg dan: Je bent niet verlegen, je moet gewoon even wennen aan nieuwe situaties en daar is niks mis mee. Kinderen gaan zich ook gedragen naar wat ze over zichzelf horen. Maar goed, wat jouw situatie betreft. Ik zou nog een keer heel duidelijk vertellen wat jouw gevoel is. En als ze dat niet serieus nemen, zou ik niet meer gaan. Het is echt heel normaal voor een kind in zo'n situatie om even te moeten wennen.
Tja vreemden in een winkel snap ik sowieso nooit, die extreem dichtbij komen en dan verbaast zijn dat een kind daar niet v gediend is. Alsof je het zelf leuk zou vinden als een wildvreemde op 5 cm afstand ineens tegen je gaat zitten praten op een baby toon. Maar tis lastig, toch een x aangeven hoe vervelend dit voor ons is ja. Bedankt vj reactie.
Als ze dat niet wil wil ze niet dicht bij die mensen. Simpel dat hadden onze kids ook . Zeker in zo'n grote groep. Ik zou daar heel simpel in zijn. Zij wil dat niet punt. Ze blijft bij de mensen die voor gaar veilig zijn en dat is juist heel goed. Als je wil dat ze jouw ook als veilig iemand beschouwd zal ze je vaker moeten zien. Zolang ze dat niet doet geb je daar niets over te vinden. Dat zou ik zeggen als iemand er echt naar vraagt. Als een tante zegt. Kom eens bij mij meiske.. En ze wil niet. Dan zou ik heel simpel zeggen. Dat wil ze niet dat zie je , ga maar lekker spelen dochter( naam uiteraard).
Vervelend dat je familie er zo mee omgaat. Mijn dochter van drie is ook erg verlegen, maar ze krijgt gelukkig wel de ruimte van haar omgeving. Ik zou ook niet weten hoe je het beste om kunt gaan met minder begripvolle mensen. Misschien duidelijk aangeven dat je haar terughoudendheid niet afkeurt, dat ze er mag zijn zoals ze is. Wat hier wel een beetje helpt is peutergym. Zijn zijn dan fysiek lekker bezig, wat haar bezighoudt/afleidt van al die "enge" vreemde kinderen en mama's om haar heen. En ondertussen went ze wel aan dat soort sociale bezigheden en gaat het steeds ietsje beter. Misschien is zoiets ook wat voor jullie. Of iets van peuterdans of muziek, er is genoeg aanbod
Nu is mijn dreumes nog wat jonger, maar ook erg verlegen en waar je tegenaan loopt is heel herkenbaar. Zelf was ik vroeger ook heel erg verlegen, bij mij is dat niet helemaal goed gekomen. Voor mijzelf heb ik heel duidelijk: ik stimuleer hem zoveel mogelijk tot het maken van contact, maar dwing absoluut niks af. En sta een ander ook niet toe dit te doen, ongeacht wie het is. Men moet maar geduld met hem hebben en zo niet, dat is dan het probleem van die ander. Makkelijk gezegd, soms wat moeilijker als het om familie/ bekenden gaat. Maar zelf werd ik als kind enorm gepusht door mijn ouders die mijn verlegenheid niet accepteerden, en ik ben hierdoor erg beschadigd dus ik doe het echt anders. Verlegenheid mag gewoon acceptabel zijn, alle kinderen/ mensen zijn nou eenmaal anders. Belangrijk vind ik om het kind de ruimte te geven hierin een weg te vinden die bij hem of haar past. Stimuleren maar niet dwingen is voor mij de kern van hoe ik ermee omga. Ook nog steeds bij mezelf.
Dochter is ook erg verlegen, soms ineens voor oma. Ik vraag dan gewoon of ze bij mij wil blijven en dat wil ze dan meestal.
Ik zou gewoon zeggen ze is terughoudend omdat ze aanvoelt dat julle haar niet accepteren zoals ze is. Een verlegen meisje dat heb ik immers als eerder aangegeven. Klaar uit! staan ze gelijk met de mond vol tanden en is het klaar met het gezeur. Hier ook een verlegen meisje van 2,5 in sommige situaties kijkt ze ook de kat uit de boom en ze doet veel op gevoel. De ene vreemde is ze heel open tegen en de ander is ze verlegen voor. Het is normaal gedrag voor haar leeftijd en heeft te maken met karakter.
Wat raar dat ze haar niet gewoon accepteren zoals ze is! Mijn zoontje is nog wat jonger, maar ook vaak erg verlegen. Ik merk juist dat het veel beter gaat als we hem de tijd en ruimte geven om te wennen aan de mensen om zich heen. Na een tijdje komt hij vaak wel los, terwijl hij alleen maar meer in zijn schulp kruipt als mensen hem gaan pushen. Ik zou trouwens echt niet aan je opvoeding gaan twijfelen hoor, het heeft ook niks te maken met wel of geen creche. Ons zoontje gaat al vanaf dat hij 4 maanden is twee dagen in de week naar de creche en hij is ook verlegen. De dag met weinig kindjes heeft hij altijd al fijner gevonden dan de dag waarop er veel kindjes zijn, is ook een kwestie van karakter. Ik denk dat het juist goed is dat je er rekening mee houdt en haar gewoon haarzelf laat zijn. Laat die familie gewoon lekker kletsen, ook erg raar dat ze over het gedrag van zo'n klein kind zeuren!
Pppffft, waarom moeten opeens alle kinderen extravert zijn? Ik kan er echt slecht tegen als mensen zo 'pushen' en blijven aanhouden terwijl overduidelijk is dat het kindje niet op zijn gemak is! Ik was vroeger extreem verlegen en mijn dochter moet in een nieuwe omgeving ook eerst even wennen. Ik probeer het niet te benoemen/bestempelen als 'verlegen', maar geef direct aan als ze bijv. iemand geen handje wil geven 'oh, dat komt straks wel hoor'. En vaak is ze na een uurtje helemaal gewend. Ik denk overigens ook dat dit voor het grootste gedeelte in het karakter zit en niet zozeer te maken heeft met opvoeding. En ze gaat naar het kdv dus ze ziet genoeg andere kindjes toch?
Bedankt allemaal, inderdaad, ze gaat met heel veel plezier naar de PSZ maar is er niet één vd haantje de voorstes.... Dat kunnen toch ook niet alle 15 kinderen in een groep zijn... Jullie reacties bevestigen mijn idee dat het niet heel raar is, maar de reacties v familie soms wel. Ben altijd erg vd familie feestjes enzo geweest maar ze creëren nu zelf dat je meer afstand gaat nemen, jammer.
Herkenning! Hier ook zo een lekkere kletskous en lachebek, maar zo ontzettend verlegen bij "vreemden". Wij zeggen altijd gekscherend "er zit een ontdooistand op, ff een paar uur geduld aub". Met betrekking tot onbegrip van anderen... gelukkig nog niet tegen gekomen. Wel mensen die direct willen vasthouden, knuffelen etc. en dan trek ik zelf de grens. Een klein kind is gewoon een mensje en geen "aaibaar knuffelkonijn".. Mijn kindje is prima zoals het is... en er moeten nu eenmaal ook verlegen mensen op de wereld zijn, anders vallen de spontane mensen niet meer op Als ik het goed begreep uit jouw verhaal ligt het vooral erg gevoelig, omdat het gaat om "gehandicapte" familie? Is het niet zo dat de desbetreffende mensen gewoon "extra gevoelig" reageren, omdat het om speciale mensen gaat? En hierdoor even "vergeten" dat een klein kind nu eenmaal gewoon een klein kind is? Ik zou 't nogmaals duidelijk uitleggen en verder eerlijk gezegd vooral naast mij neerleggen. Het interesseert mij eigenlijk geen biet of andere mensen het hinderlijk vinden dat mijn dreumes heeeeeeeeeeeel erg teruggetrokken is. Of dat er mensen zijn die denken dat wij het "ideale" kind hebben... zo lief, rustig, stil etc....,die niet geloven dat ze thuis letterlijk in de vensterbank staat te dansen van plezier.
Yep, mijn middelste was ook zo. Aapje dat aan mijn schoot vastgeplakt zat, had echt veel tijd nodig om te ontdooien. Iedere poging om haar aan te spreken voordat ze er zelf aan toe was, dan draaide ze boos haar gezichtje in mijn schouder. Hoe vaak ik wel niet tegen mensen heb gezegd: laat haar nou maar, laat haar nu met rust, ze komt vanzelf wel als ze er aan toe is. Bepaalde familieleden konden zich er ook aan storen, aan het 'gebrek' aan manieren dat ze dus geen antwoord gaf, je niet eens aankeek en heel nukkig/bozig kon doen/kijken ... Tja. Ik stoorde me ook wel vaker aan dat ze niet gewoon wat meer haarzelf mocht zijn. We kunnen nu eenmaal niet allemaal haantje de voorste zijn en ze was nog jong. Nu kijkt ze nog steeds de kat uit de boom en is wat verlegen, maar vooral sinds ze naar school gaat is ze echt enorm gegroeid. Ze belt tegenwoordig dus ook rustig aan bij kinderen om te vragen of ze buiten komen spelen , had ik een jaar geleden echt nooit gedacht, haha! Ze doet het echt heel erg goed op alle vlakken (ook sociaal in de klas e.d.), mensen die haar een (lange) tijd niet gezien hebben herkennen haar nauwelijks terug. "Zo! Die is losgekomen!" Lekker je kindje zichzelf laten zijn en haar grenzen respecteren. En familie proberen uit te leggen? Of het commentaar van je af laten glijden (zoals ik meestal deed...).
Klopt, vd familie met de gehandicapte zonen (met wie ik het meest close ben vd hele fam, vaak gelogeerd als kind,ook nog een nicht daar, gek op mijn neven) weet ik wel zeker dat ze niet objectief kijken. Maar er is nog een andere tante die er zo vreselijk druk mee is. We gaan zien hoe het morgen gaat en ik laat het jullie weten.
Hier ook zo een familie die er dan opduikt en dan een rare reactie geeft op dochter haar gedrag. Ik neem meestal zelf t touw in handen. Tante zegt; geef me eens een hand/kus etc. En ik zeg dan nee hoor dat hoeft niet eerst maar eens wennen. En dat dan richting de tante. En toch iedere keer snappen ze niet dat ze ruimte nodig heeft pff. Speelzaal was hier een drama. Nu is ze eindelijk wat ontdooid en nu moet ze naar de basisschool. We hebben extra hulp van een pedagogisch ondersteunen. Maar ik hoop dat de juf van groep 1 veel geduld heeft. Maar ik ben bang dat ze ondergesneeuwd raakt in zo een groep van 30 kinderen.
Ik herken het helemaal! Onze middelste was ook zo extreem verlegen. Ze moest van mijn moeder ook altijd naar mijn oma toe, op schoot zitten, kusje geven etc. Daar heb ik wel wat van gezegd, want ik kon aan haar hele houding zien dat ze het niet wilde. Onze dochter was zo verlegen, dat ze uiteindelijk is gaan stotteren. Puur onzekerheid. We hebben hiervoor bij een logopedist gelopen en daar hebben we aan haar zelfvertrouwen gewerkt. Het heeft bijna 1,5 jaar geduurd voordat ze hier overheen was. En pas sinds afgelopen december merken we een omslag. Sinds begin mei gaat ze naar de kleuterschool en juf heeft dit zo ontzettend fantastisch opgepakt, dat het stotteren is verdwenen, ze blaakt van zelfvertrouwen, vriendjes en vriendinnetjes maakt en zelfs kattenkwaad uithaalt op school
Ons zoontje van 5 heeft ook twee gezichten. Thuis, bij opa en oma en mensen die hij goed kent en vertrouwt is het een kletskous (die je af en toe echt moet vragen even 5 min zijn mond dicht te houden). Maar aan de andere kant extreem verlegen. Bijv. als iemand hem in een winkel of op straat wat vraagt. En zelfs op school. Hij gaat graag naar school, maar tegen de juffrouwen praat hij over het algemeen niet of heel weinig. Door deze extreme verlegenheid durft hij ook niet goed om hulp te vragen als hij iets niet weet op school. Zijn ontwikkeling lijkt erdoor te blokkeren. We hebben daarom besloten hem nog een jaar langer in groep 2 te laten in de hoop dat hij wat meer zelfvertrouwen en eelt op zijn ziel krijgt. Met kinderen heeft hij die verlegenheid helemaal niet. We hopen nog steeds dat hij erover heen groeit, maar aan de andere kant baart het me ook wel zorgen. We hebben al van alles geprobeerd. Hem positief te ondersteunen in moeilijke situaties. Negeren of juist weer wel er aandacht aan geven. Met hem praten erover. Belonen met stickers als hij in moeilijke situaties gepraat heeft, maar niets lijkt te helpen. We hebben logopedie gehad, maar konden niets voor hem betekenen. Ik erger me ook altijd aan mensen die denken het wel even voor te doen om hem ervan af te helpen. Of mensen die dan over hem (in zijn bijzijn) gaan praten. Alsof hij, omdat hij niet praat, ook niet kan horen.
Mijn oudste is ook erg verlegen bij vreemden of bij mensen die hij niet vaak ziet. Ook houdt hij niet van grote groepen, dan trekt hij zich liever terug in een stil hoekje. En inderdaad, de een kan daar beter mee omgaan dan de ander. Bij vreemden maak ik er meestal een grapje van. Zeg dan al lachend iets als "oh, enge mevrouw! Enge mevrouw!" ofzo en haal dan naar die persoon mijn schouders op en zeg dat hij een beetje verlegen is. Op verjaardagen willen vooral onze ooms/tantes en verre neven/nichten nogal eens vergeten dat ze voor hem praktisch vreemden zijn. Meestal besteed ik er weinig aandacht aan en zeg alleen "hij is een beetje verlegen, laat hem maar even 5 minuten." Dat is meestal voldoende, tegen die tijd zijn ze hem meestal alweer vergeten.