Bij mij is de kraamtijd in het ziekenhuis traumatisch verlopen en vraag mij af of er mensen zijn die soortgelijke ervaringen hebben opgedaan. Het is nu twee maanden geleden maar geen dag dat ik het kan vergeten. Sorry voor het lange verhaal maar ik moet het even kwijt. Halverwege december 2007 is onze dochter, ons eerste kind, in het ziekenhuis van Roermond via een keizersnede geboren is. Voor mij is er maar één optie mogelijk en dat is borstvoeding geven. Dit is voor mij de enige juiste keuze, iets anders bestaat er in mijn ogen niet. Toch vonden diverse mensen het nodig om mij te complimenteren met dit wijze besluit. Dit vond ik niet prettig maar eerder neerbuigend, alsof ik net als een klein kind een pluim moet krijgen voor mijn keuzes. De dagen na de bevalling zouden de mooiste tijd uit mijn leven moeten zijn maar helaas is dit helemaal anders verlopen. De vijf dagen kraamtijd die ik in het ziekenhuis heb doorgebracht zijn op zijn zachts gezegd zeer onprofessioneel verlopen. Ten eerste de keizersnede zelf is goed verlopen. De operatie was zonder complicaties en de baby was gezond. Via een ruggenprik werd ik plaatselijk verdoofd en kon ik de operatie zelf meemaken. Na de operatie werd ik naar de recovery ruimte gebracht waar ik moest bijkomen van de verdoving. Het duurde zon dikke twee uur voordat het gevoel in mijn benen terug kwam. Onze baby was al die tijd aan het wachten op mij in de kamer die voor ons gereserveerd was. Toen ik uiteindelijk gevoel terug had in mijn benen bleek het dat er geen personeel genoeg was op de verlosafdeling om mij te komen halen en mij te herenigen met mijn pasgeboren baby. Het duurde uiteindelijk zon 4 uur na de operatie voordat ik mijn baby voor het eerst in mijn armen kon sluiten. Deze tijd was voor mij toch echt te lang, vooral omdat het voor de baby het beste is om binnen het eerste uur aan te leggen bij de moeder. Omdat de operatie goed was verlopen en onze dochter gezond was, was dit de perfecte situatie om haar dan ook meteen aan te leggen op de recovery. Helaas door een personeels tekort werd ons dit al meteen ontzegd. Het lange wachten was moeilijk maar op dat moment kon ik nog enig begrip voor deze situatie opbrengen. Helaas bleef het hier niet bij. Eenmaal herenigd met mijn dochter werd ze gelukkig meteen aangelegd. Ze liet meteen zien dat ze een sterke zuigster was en dat ze precies wist wat ze moest doen. Kraamvisite kwam en ging. De tijd vloog voorbij. Met de nacht begon ook mijn nachtmerrie. Mijn baby begon aan één stuk te huilen. Ik kon maar één ding doen om haar te troosten en dat was haar aan te leggen. De vrouw van de nachtdienst die binnenkwam stelde zich niet voor, ze feliciteerde mij maar ze had net zo goed de poetsvrouw kunnen zijn. Deze vrouw oordeelde vrij meteen dat de baby honger had en dat ze bijgevoed moest worden. Ik wou dit natuurlijk niet want ik wist dat het zeker geen honger kon zijn daar de baby de eerste dagen nog genoeg reserves van haar zelf heeft. Ik weet niet precies hoe het gebeurde maar ze pakte mijn baby en ging met haar weg. Na zon 40 minuten werd ik ongerust en vroeg ik waar mijn dochter was gebleven. De vrouw vertelde dat mijn dochter lekker gegeten en geslapen had. Ik vroeg haar wat ze gegeten had want ik had haar nog borstvoeding gegeven. Ik kreeg geen bevredigend antwoord en zij liet mijn dochter in haar bedje bij mij achter. Ik belde nog eens want ik wou een antwoord. Een andere verpleegster melde zich. Ik vroeg nogmaals wat mijn dochter gegeten had. Zij wist hier niets van af. Niet lang daarna begon mijn dochter wederom te huilen. De vrouw die mijn dochter eten had gegeten kwam na een tijdje weer binnen. Zij was ogenschijnlijk geïrriteerd door het gehuil van mijn dochter. Ik vroeg haar of zij mij mijn baby kon geven. Ze gooide de baby naar mij alsof ze een stuk vlees was en vroeg mij wat ik eraan ging doen. Aangezien ik samen met mijn dochter geboren ben als moeder wist ik natuurlijk niet wat er met haar aan de hand was. Ik wist dat er iets mis moest zijn met haar maar dat ze geen honger kon hebben. De vrouw hield toch aan en bracht mij een potje met bijvoeding en vroeg of ik die zelf aan haar wou toedienen. Ik gaf aan dat ik geen bijvoeding wilde en gefrustreerd verdween zij weer. Even later kwam ze weer terug en vroeg wat ik nu wilde doen. Ik vroeg haar of zij of iemand anders problemen had dat mijn dochter aan het huilen was. Ze antwoordde ontkennend en onverschillig en vertrok weer. Na een tijdje belde ik om te vragen of iemand de luiers van mijn baby wilde verschonen. Een hele tijd lang kwam er niemand opdagen. Toen uiteindelijk dezelfde vrouw weer kwam opdagen vroeg ik haar of zij mijn dochter wilde verschonen. Zij vertelde dat zij eerst iets anders moest doen. Toen na een tijd ze eindelijk kwam sliep mijn dochter. Ik vertelde haar dat het nu niet meer hoefde omdat ze nu eindelijk sliep. Ze verdween weer. Bij het wisselen van de dienst kwam er eerst een stagiaire. Zij verschoonde uiteindelijk haar luier. Vijftien minuten later kwam er weer een nieuwe verpleegster. Aangezien mijn dochter weer gepoept had vroeg ik ook haar om de luier te verschonen. Zij zag daar niet de noodzaak van in omdat ze pas verschoond was. Het duurde een hele tijd om haar te overtuigen dat ze wederom gepoept had. Toen ze uiteindelijk bereid was om haar te verschonen had ik mijn dochter net aangelegd en waren we aan het eten. Ik wilde haar eerst borstvoeding geven maar de verpleegster scheen het toch belangrijker te vinden om haar eerst te verschonen en pakte haar weg van mijn borst en nam haar mee. Dat was voor mij de druppel. Ik werd kwaad en probeerde haar uit te leggen dat je rekening moet houden met de situatie. Ik weet niet wat er gedurende de overdracht van nachtdienst naar morgendienst was verteld maar het had duidelijk invloed op de instelling van de morgendienst ten opzichte van mij. Na een gesprek met haar zag ze ook in wat er verkeerd was gegaan. Zelf begreep zij ook de handelingen gemaakt door de nachtdienst niet. Wij probeerden te onderzoeken waarom mijn dochter zo veel gehuild had die nacht. Toen kwam zij gelukkig met het heldere idee om haar een paracetamol te geven want we kwamen er voor het eerst achter dat een kiwi tijdens de operatie was gebruikt. De paarse plek op mijn dochters hoofd was hier een stille getuige van. Gedurende de operatie heeft onze gynaecoloog gebruik moeten maken van de zogenaamde kiwi, een zuignap die op het hoofd van de baby wordt geplaatst om haar er beter uit te kunnen halen. Normaal wordt na het gebruik van deze kiwi bij een bevalling een paracetamol gegeven aan de baby. Volgens de gynaecoloog kan de baby na gebruik van de kiwi ongeveer 1,5 dag last hebben van hoofdpijn. Wij wisten helaas niet dat er gebruik was gemaakt van de kiwi. Niemand had haar een paracetamol gegeven zoals de standaard procedure voorschrijft. Ze kwam tot rust maar ik kon de gebeurtenis van deze nacht maar niet vergeten. Op een gegeven moment waren mijn baby en ik verzorgd. Ik was net gewassen en mijn baby was verschoond. Ik had mijn dochter net borstvoeding gegeven en zij was vredig in slaap gevallen. Ook ik begon bijna in te dutten. Opeens kwam er weer een nieuwe verpleegster binnen die ik nog niet gezien had, pakte mijn baby uit haar bedje en vertelde dat de baby weer aangelegd moest worden. Ik stond heel verbaasd te kijken, zonder mij iets te vragen begon ze haar automatische routine. Ik vertelde haar dat dit zojuist al gebeurd was. Op dat moment kwam de andere verpleegster binnen en gaf aan dat ze nog niet had doorgegeven dat alles al gebeurd was. Als je met mensen werkt en vooral met babys dan is elk geval apart en moet je handelen naar de situatie. Op deze afdeling lijkt het er op dat sommige mensen hun werk doen alsof ze in een fabriek aan een lopende band aan het werken zijn. De eerste dag lag ik nog met een andere vrouw op één kamer, maar na de nachtelijke huilbui van mijn dochter vonden ze het nodig de vrouw naast mij te verhuizen naar een andere kamer. Vanaf die tijd lag ik alleen op de kamer tot aan het einde van mijn verblijf. Toch had ik constant het gevoel dat ik op de gang lag. De deur stond constant open. Wanneer deze op mijn verzoek gesloten werd, kwam er snel weer iemand die deze weer openzette. Mensen liepen constant te pas en te onpas binnen. Ik sloot mijn gordijn voor een gedeelte om toch nog enigszins privacy te krijgen, maar helaas ook dit gordijn werd daarna weer geopend. Ook stoorde ik mij aan het lawaai die het personeel constant maakte. Je zou verwachten dat als jij en/of je baby aan het slapen zijn dat men dan iets rustiger is maar helaas werd daar niet rekening mee gehouden. De volgende nacht begon weer een nieuwe nachtdienst. Mijn man was nog steeds bij mij. Net zoals de nacht ervoor begon mijn baby te huilen. De nachtdienst wilde mijn man weg sturen maar die wilde nog niet weg omdat onze dochter huilde. Ze vertelde hem dat zij streng was en dat ze altijd de vaders rond 22:30 wegstuurde. In welke brochure stond dat de vaders vroeg weg moesten, nergens, zij maakte haar eigen regels! Ook wilde ze onze dochter wegnemen en haar apart laten slapen, ze vertelde mij dat ik slaap nodig had. Maar ik wilde mijn dochter bij mij hebben, ik kan niet slapen als mijn dochter ergens zit te huilen. Iets later voelde ik pijn opkomen en vroeg ik haar om een paracetamol. Die wou ze mij niet geven want ik had mijn dosis al gehad volgens haar. Dankzij de pijn kon ik niet slapen. Een uur later kwam ze mij uiteindelijk een paracetamol brengen. Als ze dat meteen gedaan had dan had ik mooi nog een uurtje kunnen slapen. Nu was het tijd om weer borstvoeding aan mijn dochter te geven. Gedurende de hele nacht gaf ik op eigen inzicht regelmatig borstvoeding aan haar. Melk had ik natuurlijk nog niet maar colostrum wel. De morgen erop kwam de kinderarts op bezoek en deze gaf aan dat onze dochter was afgevallen en dat waarschijnlijk bijvoeding nodig was. Ik wist zeker dat ik dit niet wilde maar moest helaas toegeven op het moment dat een kinderarts dit mij oplegde. Door een stagiaire werd er bijvoeding gebracht. Met behulp van een spuit gaf ik haar de bijvoeding. Ik belde mijn man op om te vragen of hij die middag om 13:00 uur bij ons kon zijn want dan kon hij de bijvoeding toedienen. In de namiddag ging mijn drama verder. Die middag arriveerde mijn man ruim op tijd. Van te voren probeerde ik nog borstvoeding te geven. Doordat zij niet lang daarvoor bijgevoed was, sliep mijn dochter nog vrij vast. Ik was al een tijdje bezig en vond dat het borstvoeden niet goed verliep omdat mijn dochter niet wakker genoeg was. Ik belde voor hulp en een jongere vrouw kwam binnen. Ik vroeg of ze mij kon helpen met de borstvoeding. Zij vond dat ik lang genoeg had probeert en maakte meteen de opmerking dat mijn dochter geel en suf eruit zag. Dit was absoluut niet het geval. Hoe kon deze vrouw zonder het raadplegen van een arts zeggen dat mijn baby geel was en dat ze er suf uitzag? De vrouw gaf aan dat dit kwam door de honger en dat ze nu bijgevoed moest worden. Ik heb zelf resus negatief bloed dus ik weet dat het geel zijn van de baby meerdere oorzaken kan hebben. Het is dus onmogelijk om dat zonder nadenken zomaar te roepen. Ik werd nu ontzettend kwaad en wilde dat zij mij eerst hielp met borstvoeding geven. De vrouw voelde zich aangevallen en was niet bereid mij te helpen en ze liep zelfs kwaad weg. Ze riep nog Zoek het zelf maar lekker uit. Dit was echt het toppunt van onprofessionalisme. Haar heb ik dan ook niet meer bij mij gezien. Het viel mij op dat na deze incidenten er hoofdzakelijk alleen nog stagiaires naar mij werden gestuurd. Het was duidelijk dat er een gerucht rond ging op de afdeling dat er een uiterst vervelende vrouw lag in kamer 10 die vermeden moest worden. Tevens kreeg ik angst om op de rode knop te drukken om hulp te vragen. Want wie weet wie er nu weer kwam opdagen en mij probeerde te verplichten om bijvoeding te geven. Ook kwam het regelmatig voor dat ik een half uur moest wachten tot iemand kwam opdagen nadat ik op de rode knop gedrukt had. Op het moment dat je als kersverse moeder van je eerste baby bent bevallen heb je behoefte aan echte professionele hulp. Dan heb je echt geen behoefte aan stagiaires die niet zeker zijn van hun zaak, in ieder geval niet zonder een ervaren verpleegster erbij. Ik begrijp dat stagiaires natuurlijk ook praktijkervaring moeten kunnen opdoen. Op het moment dat je al een keer door de molen bent geweest is de hulp van stagiaires wellicht geen probleem. Een tijd later kwam een oudere vrouw om te kijken wat er aan de hand was, volgens mij was zij de afdelingsbaas. Ze klonk geïrriteerd. Ik vertelde haar wat er gebeurd was en het was alsof ze niet echt geïnteresseerd was. Ze gaf aan dat ze niet met mij in discussie wou gaan over wat er gebeurd was maar ze wilde alleen vooruitkijken. Daarna probeerde ze mij te helpen om aan te leggen. Ze vertelde dat onze dochter er inderdaad een beetje geel uitzag maar dat dit normaal is bij jonge babys. Uiteindelijk stelde ze voor om bloed uit de hiel af te nemen en het bilirubine gehalte te controleren, maar dat er nu wel bijgevoed moest worden. Mijn man begon met de hulp van een stagiaire om de bijvoeding te geven. Het bijvoeden werd even onderbroken doordat het bloed werd afgenomen. Na ongeveer een uur wachten kregen we het resultaat. Het bilirubine gehalte bleek binnen de grenzen te liggen. Gedurende al deze aanvaringen ging ik gewoon door met het geven van borstvoeding. Ik moest elke dag weer vechten voor het recht om borstvoeding te geven. De dag erna werd er afgesproken dat mijn dochter eerst moest worden gewogen voor de borstvoeding en na de borstvoeding. Indien ze niet genoeg was aangekomen moest er bijvoeding gegeven worden. Zo verliep het dus die dag. Wanneer ze te weinig was aangekomen na de borstvoeding moest het verschil met bijvoeding aangevuld worden. De vierde dag begon mijn borstvoeding gelukkig op gang te komen, mijn borsten werden voller en groter. Het was een wonder want in mijn ogen hadden ze er alles aan gedaan om mij maar geen borstvoeding te laten geven. Gedurende de periode in het ziekenhuis hebben verschillende personen een poging gedaan mijn dochter bij mij aan te leggen. Een handvol deed dit op een zachte manier, maar de meeste waren toch hardhandig. Niet alleen knepen zij mij pijnlijk in mijn borst maar ook werd mijn dochter hardhandig vanuit haar nek in mijn borst geduwd. Ik word niet graag aangeraakt door personen en vooral niet door zoveel verschillende. Maar ik wilde natuurlijk een goede manier van borstvoeding leren. Als ik geweten had dat er absoluut hiervan geen kennis aanwezig was, had ik dit nooit toegelaten. Op deze afdeling is een echt tekort aan een lactatiedeskundige die weet waar ze mee bezig is. Vooral de hardhandigheid ten opzichte van mijn dochter kan ik hun niet vergeven. Na het opgang komen van mijn melkproductie werd nu gelukkig ook bij hun duidelijk dat bijvoeding niet noodzakelijk was. De dag erna kreeg ik het goede nieuws van de kinderarts te horen. Mijn dochter en ik mochten naar huis. Een brok emotie kwam er bij mij los. Ik was opgesloten in een zwart gat, ik heb moeten vechten voor mijn recht en opeens kon ik naar huis. Ik moet er bij zeggen dat er ook een aantal goede verpleegsters waren op de afdeling die mij echt geholpen hebben maar over het algemeen kan ik terugblikken op een traumatische ervaring die ik sindsdien dagelijks een paar keer herbeleef en dan voel ik mij weer net zo hulpeloos als voorheen in het ziekenhuis. Dit kan echt niet de bedoeling zijn van de kraamtijd. Er lopen een aantal verpleegsters rond die daar echt niets te zoeken hebben. Ze weten niet hoe ze moeten omgaan met pasgeboren babys en ook hebben ze nog nooit gehoord van succesvol borstvoeding geven. Met dit verhaal wil ik jullie laten weten wat er met mij gebeurd is. Ik kan nu nog steeds niet geloven dat dit na de geboorte van mijn eerste kind heeft mogen gebeuren. Ik ben op een informatieavond geweest over bevallen in het ziekenhuis. Hier werd je een mooi verhaal voorgeschoteld. De dag van de bevalling maakte ik mij dan ook totaal niet druk over de nazorg maar had alleen mijn zorgen over de bevalling zelf. Ik vraag mij af of dit normale service is in Nederland of is dit een speciale behandeling voor buitenlanders? De geboorte van je (eerste) kind blijft altijd diep in je geheugen gegrift en helaas moet ik deze trieste gebeurtenis altijd met mij mee dragen. Larissa P.s: Wij zijn overigens dolgelukkig met onze dochter.
Jemig heb ademloos jou verhaal gelezen zeg! Het is ongelooflijk dat dit kan gebeuren in een ziekehuis. Ben echt sprakenloos. Ik vind het heel goed van je dat je het van je hebt afgeschreven, wil je dan ook heel veel sterkte wensen met het verwerken van deze moeilijk kraamperiode! Liefs Dees
Waardeloos! Ik ben dan in het ziekenhuis bevallen dat als beste ziekenhuis in Nederland bekend staat, maar hier ging ook zeker het e.e.a. fout. En elke 2 uur heb je weer een ander aan je bed. Ze hebben dan zo'n heel borstvoedingsbeleid, maar achteraf gezien hebben ze zich daar ook niet aan gehouden. Gelukkig ging het met aanleggen wel goed en heb ik zelf maar gedaan wat me goed leek. Ik vroeg namelijk regelmatig of het goed ging, want uit zichzelf kwam ook niemand kijken of uitleggen hoe het moest. En ze hebben nooit voorgesteld om haar bij me weg te halen of bij te voeden, dat scheelt. Wel weer andere stomme dingen, vergeten dat je binnen zoveel uur na de bevalling moet plassen, was dat ik dat zelf maar aankaartte voor mijn hele blaas naar de filistijnen ging of ik incontentieproblemen zou krijgen. Moest ze er zelfs 2 keer aan helpen herinneren. Ook eentje die mijn bed niet wou verschonen, eentje die weigerde mij zo'n (vreselijk duur ) gaasbroekje te geven, want ik had zelf maar meer ondergoed mee moeten nemen (ja, ik ging er niet van uit dat ik langer dan 1 nacht moest blijven). Al met al ook niet helemaal geweldig, maar dat van jou klinkt echt verschrikkelijk. Ik zou een klachtenbrief schrijven, vooral dat van die tr#t die zei dat je het zelf maar uit moest zoeken. Dat kan echt niet. Sterkte!
Tja... De service is misschien niet juist geweest in het ziekenhuis maar ja... je bent ook niet de enige in het ziekenhuis. Ik ben zelf 3 weken geleden in het ziekenhuis bevallen van mijn eerste kind en ookal is daar ook wel het een en ander mis gegaan, de verpleging was ondanks topdrukte en personeelstekort toch verschrikkelijk goed. Het lijkt me ook een beetje sterk dat de verpleegster jou je baby toegooide... Mijn kraamtijd is ook niet een grote roze wolk geweest maar je kan het ook een beetje teveel idealiseren.
jeetje wat een verhaal zeg! Belachelijk hoe ze jou hebben behandeld ik werk als kraamverzorgende en krijg ook regelmatig zulk soort verhalen te horen, en ook echt regelmatig dat vrouwen moeten vechten om borstvoeding te geven, en dat is vooral zo in het medisch centrum Alkmaar. En dan maar zeggen dat ze allemaal volgens een protocol werken, waar blijkbaar niemand zich aan houdt! ik zou wel een klacht indienen, in de hoop dat ze er wat mee doen, wat dit kan natuurlijk echt niet!
Jeetje meid dat is geen leuk begin. Ik vond het sowieso ook vreselijk met 4 andere dames en baby's op 1 kamer te liggen vooral omdat je eigenlijk dood en doodmoe ben van de bevalling maar je kan nooit slapen door het personeel of andere baby's. Bij mij waren ze ook vergeten om uberhaupt na 16 uur weeen te vragen of ik niet wilde plassen,uiteindelijk via katheter kunnen plassen, ik had 2 bakjes vol gepist Bij ons waren ze ook zgn bv vriendelijk, nou heb niemand gezien die enig uitleg heeft gegeven. Als ik vroeg of ze mijn kind konden geven om haar aan te leggen was het ook vaak niet nodig volgens hun. En dat vastpakken in de nek vond ik ook vreselijk, vooral wetend dat mijn dochter ook hoofdpijn had van de vacuum.
Jeetje meid, wat een verhaal ! Ik vind het ongelooflijk dat het zo kán gebeuren, zekerhet feit dat je voor het eerst een baby krijgt (en al is het de 10e keer), je hoott absoluut netjes behandeld te worden. Ik begrijp wel dat deze mensen gewoon hun werk doen, maar blijkbaar niet op de manier waarop je het in alle redelijkheid mag verwachten. Als ik jou was zou ik dit verhaal zeer zeker op papier zetten en naar het ziekenhuis sturen, allereerst voor jou om je verhaal kwijt te kunnen aan de mensen die die jou hebben 'aangedaan', ten tweede zodat ze hopelijk gaan nadenken over het beleid op deze afdeling. Ik vind de reactie van Tamaaraatje wel een beetje hard aankomen als ik eerlijk ben, het gaat er toch niet om of het wel of niet zo is? Het gaat erom dat larissa zich zwaar belabberd voelt n.a.v. het gedrag en handelen van de verpleegsters, dat heeft niks te maken met idealiseren, maar puur met een reeële verwachting. Ik denk dat Larissa ook wel begrijpt dat ze niet de enige is in het ziekenhuis, maar ik vind wél dat verpleegsters op een afdeling verloskunde rekening moeten houden met de wens van de moeders (tot op redelijke hoogte) wat hier overduidelijk niet is gebeurd. En voordat iemand het vraagt; Ik ben ook in het zkh bevallen.
KLACHT INDIENEN! Je moet hier echt iets mee doen, dit mag gewoon niet gebeuren! Ik hoor het steeds vaker om me heen, dat het in het ziekenhuis slecht geregeld is en dat je als pas bevallen vrouw weinig over jezelf en je baby te vertellen hebt! Ik zou het hier echt niet bij laten zitten want dit kan echt niet! Zolang niemand zijn mond opentrekt dan blijft dit keer op keer gebeuren!
Sorry maar ik ben het wel een beetje met tamara eens, ik heb ook na een keizersnede in het ziekenhuis gelegen en dan komt de bv wat langzamer op gang. Het is dan heel gebruikelijk om bijvoeding te geven, je wilt toch dat je kind genoeg krijgt. Daarna heb ik gewoon bv kunnen geven zonder problemen. En om te vragen of dit een normaal beleid is in nederland of een beleid tegen buitenlanders daar gelief ik nog niet eens antwoord op te geven. Je wilt allemaal goed geholpen worden en de aandacht van de onderbezette verpleeging moet verdeeld worden.
Ook ik ben in het ziekenhuis bevallen dmv een keizersnede. Hier wel een andere situatie ivm pre-eclampsie/HELLP en een geboorte na 30.1 week. Hier werd concequent het kolfapparaat aangeboden (oke, dat gebeurde volgens mij bij bijna iedereen, of je nu wilde of niet). Het hardhandig aanleggen gebeurde hier ook, zelfs door een lactatiedeskundige, maar dat deed later de kraamzorg ook. Ik moest er even aan wennen, maar ik merkte dat Sam er geen last van had. (Ze had op die momenten ook geen hoofdpijn!). Toen ik op de normale afdeling kwam te liggen gebeurde het regelmatig dat ik lang moest wachten op hulp, dit omdat er nou eenmaal niet zo veel verpleegkundigen zijn als er nodig zijn. Maar dat het vervelend is.. tja.. dat is een feit! Ik denk niet dat dit te maken heeft of je nu wit of een ander kleurtje hebt, denk dat het puur de bezetting is. De bijvoeding vind ik een keus van een kinderarts, als die zegt dat het moet dan moet het. Dit is mijn inziens geen taak van een verpleegkundige, want bv moet op gang komen, bij iedereen. En vaak is nog helemaal geen bijvoeding nodig maar wordt dit uit gemak gegeven, en dat is geen goede zaak. Helaas is vaak aanleggen de beste manier, maar als je net een ks hebt gehad kan je niet zelf je kindje aanleggen en heb je gewoon veel hulp nodig. Dat je niet goed behandeld bent, dat is volgens mij ook zo, hiervoor kan je een klacht indienen. Maar ik denk ook dat wij niet weten op wat voor manier je bepaalde dingen hebt gevraagd/besproken met het verplegend personeel. Soms (helemaal als wij last hebben van hormonen) kan het wel eens op de verkeerde manier gaan, en daar kan je idd mensen tegen je in het harnas jagen. En dan nog hoe wij met z'n alleen tegen je verhaal aankijken verandert er niets aan hoe jij je er over voelt. En dit kan je wellicht ook met je huisarts bespreken. Dat je geen roze kraamtijd hebt gehad... tja.. ik heb 3 maanden in het ziekenhuis geleefd, ik heb nog geen dag een roze wolk gezien. Dat is misschien iets wat we met z'n allen een beetje overschatten. Het ziekenhuis is geen hotel helaas.
Dit zou echt mijn verhaal kunnen zijn, behalve dan dat Nova een maand te vroeg via een ks geboren is en nog niet genoeg kracht had om zelf te drinken. Ze lag soms 20 minuten te drinken en had dan 4cc gedronken. Ik had zat bv, want daar waren de verpleegkundigen heel erg mee bezig om dat op gang te krijgen, maar ze hielden niet in de gaten dat Nova alleen maar zwakker en vermoeder werd. Dit was dus in het mca.
Ik ben ook bevallen in het zh in Roermond, maar ik heb die tijd helemaal niet zo ervaren. Alle verpleegsters waren even aardig en hebben me goed geholpen. Jammer dat het bij jou anders was. Ik heb Luca ook pas na 3,5 uur in mijn armen gehad en hij is 's morgens om 9.19 u geboren en 's avonds laat is hij pas voor de eerste keer aangelegd. Hij kreeg ook bijvoeding. Het was helaas niet anders en de gezondheid van mijn kind gaat me voor alles. Ik weet dat er een personeelstekort is en vooral in de nachtdiensten. Er lopen dan 2 (gediplomeerde) verpleegsters rond die de hele afdeling moeten verzorgen...dus ja dan kunnen ze niet altijd binnen 5 min aan je bed staan. Ook was het in december ongelooflijk druk op die afdeling.
Jeetje wat een verschrikkelijk verhaal... Ik zou een klacht indienen en zo mogelijk een gesprek aangaan met het ziekenhuis om dit alles te bespreken. Ondanks dat er drukte is en er te weinig personeel is behoor je wel gewoon met fatsoen behandeld te worden. Deze zin vind ik wel erg raar: "Ik vraag mij af of dit normale service is in Nederland of is dit een speciale behandeling voor buitenlanders?" Dat je slecht behandeld bent lijkt mij hiermee niks te maken te hebben. Verder wens ik je veel sterkte. Hopelijk kun je alles een plekje geven want helaas kun je het niet overdoen.
Ik zou een klacht in dienen. Hoe de een de (zelfde) "zorg" ervaart, kan voor een ander heel anders zijn. Als jij je er helemaal niet goed bij hebt gevoelt, moet je dat melden.
Meid, wat heb jij een rot tijd gehad, ik heb de tranen in m'n ogen staan. Ik zou absoluut een klacht indienen! Echt doen hoor! En nu lekker genieten van je kindje
Dit zou zo mijn verhaal kunnen zijn.. ZO herkenbaar.. Ik voelde me precies als jij.. Bijna bang om op die rode knop te duwen, omdat je gewoonweg niet weet welke feeks er dan bij je bed verschijnt. Mijn kleine man hebben ze dus wel snachts weggenomen en naar "de babyafdeling" gebracht, omdat hij huilde en ik volgens hen rust nodig had! En dit TEGEN mijn wil in! Ik heb zelfs meerdere keren toen ze hem weg hebben gebracht op die rode knop geduwt, maar slechts 1 keer werd er gereageerd. Ik zei dat ik hem terug wilde, dat ik het er niet mee eens was dat hij weggebracht was. Ze zei simpelweg "nee" en verdween.. Daar lag ik dan.. Nog steeds met een epidurale.. Ik kon geen kant op.. Ook met de borstvoeding werd door sommige verpleegsters erg hardhandig met me om gegaan. Ik kreeg ook het gevoel dat ze het maar lastig vonden, dat ik borstvoeding wilde geven. Door de slechte hulp daar was m'n borstvoeding zelfs na 5 dagen nauwelijks op gang. Gelukkig had ik thuis een hele lieve kraamhulp die totaal geshoqeerd was over wat ik heb meegemaakt. Door haar hulp is het borstvoeden toch nog gelukt. Mijn "kraamtijd" in het ziekenhuis in Venlo was in 1 woord AFSCHUWELIJK.
Vreselijk zeg! Ik heb het ongeveer vergelijkbaar gehad, ik denk ook dat mede door die slechte start de bv is mislukt. Gelukkig hoefde ik maar 2 nachten te blijven, maar is jammer dat het zo moest beginnen....
Jeetje wat een verhaal. Wat moet jij je machteloos gevoeld hebben. En dat alles vooral door 1 persoon. Ik weet niet of je iets opschiet met het indienen van een klacht, maar misschien dat het je kan helpen om het een beetje af te sluiten.
ik heb ook kraamtijd in venlo gehad vier jaar geleden en toen was het precies hetzelfde als hierboven, en ook dit jaar over een paar weekjes moet ik daar bevallen en opgenomen worden voor een paar dagen ivm medische indicatie. Als ik jou was zou ik een klacht indienen. Mij hadden ze niet eens gevraagd of ik uberhaupt wel borstvoeding wilde geven, ze gingen gewoon meteen over op flesvoeding zonder overleg. Venlo ziekenhuis is een vreselijk onprofesioneel ziekenhuis.
Ja idd. ik heb al een klacht ingedient. Niet alleen vanwege de kraamtijd, maar ook omdat ik vorige week een na-curretage heb gemoeten door hun fout! Ze hadden gewoon een stuk placenta laten zitten!