Mijn zoontje van 15 maanden heeft heel regelmatig enorme driftbuien. En niet een beetje. Compleet overstuur en stampen op de grond en krijzen, krijzen, krijzen. Hij wil dat ook niks. Als ik hem iets geef gaat hij ermee gooien (eten drinken etc). Afleiden of oppakken werkt voor geen meter. Iemand ervaring en misschien tips?
hier een meisje van 14 maanden met hetzelfde, ik negeer... stap er overheen en ga verder met waar ik mee bezig was, als ze gekalmeert is, krijgt ze positieve aandacht.
Negeren of wij zetten hem ook weleens op de onderste tree van de trap (daar blijft hij dan ook gewoon netjes zitten). Uiteindelijk geeft hij zich wel over. Wat ook nog wel eens wil helpen is hem nadoen, daar moet hij dan wel weer om lachen.
Zo lang er geen gevaar is of je kindje zich geen pijn doet/kan doen = negeren. En zelf demonstratief met iets leuks gaan spelen, wil ook nog wel eens helpen
ik lees mee, heb nl. hetzelfde probleem met een van mijn dochtertjes van 20 maanden maar ik heb de oplossing nog niet gevonden. Een bijkomend probleem vind ik dat ze zichzelf echt pijn gaat doen. Ze bonkt dan bijvoorbeeld keihard met haar hoofd op de plavuizen vloer of tegen de vensterbank. Negeren kan dan niet meer omdat ze zich dan ook echt pijn heeft gedaan en getroost moet worden.....
Ik doe mn dochtertje na, negeer en probeer haar af te leiden.. Maar helpt ook niet altijd. Voor dit gedrag gaan we een opvoeddeskundige inschakelen. Ook zeker omdat ze krapt, slaat, bijt en knijpt
Ook hier herkenning. Ik negeer het, ook als hij zichzelf daarbij (lichtelijk) bezeerr. Als hij namelijk merkt dat hij mij er mee heeft als hij met zijn hoofd op de vloer bonkt, dan blijft hij dat doen. Ik ga dat soort gedrag niet belonen met aandacht. Ik moet zeggen dat het rond 15 maanden bij ons erg heftig was. Nu (20 maanden) komen de boze buien minder vaak voor en het hoofdbonken is (zo goed als) verdwenen. En dat terwijl hij dit op 'het hoogtepunt' meerdere keren per dag deed! Negeren lijkt dus wat dat betreft wel redelijk te werken. Hij heeft nu nog een paar keer per week een boze bui zonder bonken. Meestal als hij net wakker is. ('t Is net z'n vader ) Als hij tijdens zo'n bui ergens om 'vraagt' (voorzover je keihard krijsen vragen kunt noemen) dan zeg ik dat hij het pas krijgt als hij stopt met gillen. Wordt ie alleen maar bozer van, trouwens. Maar als ik aan dat soort bevelen ga toegeven, is het eind zoek ben ik bang. Wat er dus ook gebeurt; hij krijgt op zo'n manier absoluut niet zijn zin bij mij. Ik vraag soms wel aan hem "Ben je nu klaar met gillen? Dan krijg je wat te drinken." of "Ben je klaar? Dan kunnen we knuffelen." Ik laat dus wel merken dat als hij stopt met zijn gekrijs, dat we dan gewoon weer de normale / leuke dingen doen. Ik zeg trouwens dat ik hem negeer, maar ik blijf wel bij hem in de buurt. Op een enkele keer na dat ik zelf mijn geduld dreigde te verliezen, door een samenloop van omstandigheden. Dan zet ik hem in zijn bed en ga ik even beneden afkoelen. Maar in principe laat ik hem niet alleen. Ik vind aan de ene kant dat hij zich aanstelt als hij zo'n driftbui krijgt omdat bijvoorbeeld zijn slaapzak uit moet. En voor een deel doet hij het er natuurlijk ook wel om: even kijken of dit een manier is om iets voor elkaar te krijgen. Maar hij is op een gegeven moment wel echt boos / verdrietig / hysterisch. En dat zijn nogal grote, nare emoties voor zo'n klein ventje. Ik wil hem daar niet mee alleen laten. Mama is dus altijd in de buurt. En ik sta klaar om hem lekker te knuffelen en gerust te stellen als zijn bui over is en hij daar weer aan toe is.
bedankt trouwens. Voor mijn gevoel is het geen drammen trouwens. Hij wil echt niks. Soms is het als hij ineens wakker wordt bijvoorbeeld. Ik denk gewoon dat het voor hem heel lastig is om iets duidelijk te maken omdat hij natuurlijk niet kan praten. Het gebeurd hier regelmatig ook meerdere keren per dag. En tijdens de autorit naar zuid frankrijk (ben net terug) soms ook ineens. Dan stopten we wel hoor en lieten hem even uitrazen. Ik vind het gewoon heel vervelend voor hem dat hij zo in de knoop zit en wil hem troosten maar hij laat zich niet troosten. Misschien moet ik hem inderdaad even laten uitrazen en negeren.
Ja, dat vond ik ook altijd rot. Zo overstuur, maar zich niet willen laten troosten. Ik ben er nu wat makkelijker mee, blijkbaar 'went' het. Maar leuk is het niet. De eerste paar keren vond ik het zelfs een beetje eng. Hij lijkt op zo'n moment wel bezeten!
Hier ook zo'n heethoofdje, bij vlagen dan. De echte driftbuien lijken hier nu weer wat af te nemen. Het is nu vooral gejengel als hij z'n zin niet krijgt en dat is vrij makkelijk te negeren en dan houdt het wel op. Tijdens de echte driftbuien doe ik eigenlijk hetzelfde als Tupp: in de buurt blijven, maar zo min mogelijk aandacht aan schenken. Zelf zoveel mogelijk rustig blijven en bijvoorbeeld een tijdschrift pakken. En zodra hij weer rustig is geef ik hem een knuffel en spelen we altijd even samen of zingen we samen een liedje of zo, om het weer leuk te maken. Soms is het echt heel moeilijk en gaat het gegil me door merg en been en ik vind het dan ook oprecht sneu voor mijn mannetje dat hij zo boos/overstuur is. Maar op dat moment is er niets anders aan de hand dan dat hij z'n zin niet krijgt en daar kan ik gewoon niet aan toegeven. Maar nogmaals, de periode 15-17 maanden was bij ons het heftigst. Het lijkt nu beter te gaan.
Hier hetzelfde! Als ze met iets gooit of ze slaat mij dan gaat ze wel in de hoek, gaat ze gewoon verder trouwens.. De buien worden gelukkig wel steeds minder gelukkig. Ze is afgelopen week tijdens vakantie één keer geflipt omdat ze uit het zwembad moest dus toen had ze wel een reden..