Mijn dochter van 2,5 is sinds een ruime week/2 weken echt ontzettend dwars, ondeugend en vervelend. Normaal heeft ze ook wel van die buien en fases maar het is nu echt extreem. De hele dag is het uitdagen, uittesten en dingen doen die niet mogen. We proberen haar veel af te leiden en haar positieve gedrag te belonen maar haar vervelende gedrag blijft erg overheersen. Het meest opvallende vind ik haar ontoegankelijkheid. Ze gaat volkomen haar eigen gang en trekt zich niks van ons aan. Als we haar aanspreken kijkt ze weg, gaat liedjes zingen en gaat er het liefst vandoor. Ook loopt ze bijvoorbeeld rondjes door de kamer, maakt gekke geluiden, zingt liedjes en doet dan dingen die niet mogen en doet net alsof ze ons niet hoort. Alsof ze wat in zichzelf gekeerd is, heel maf. En vooral: ontzettend vermoeiend! Ik moet soms echt even zonder haar zijn en loop dan naar boven (mijn vriend is er dan wel hoor) met de tranen in mijn ogen. Niet leuk! Waar is mijn leuke meisje gebleven? Nou vraag ik me af of het er mee te maken kan hebben dat ik 'op mijn eind loop' en dus bijna ga bevallen. Zijn er meer mama's die dit herkennen bij hun peuter 'vlak' voor de komst van een broertje of zusje? Ook is ze bezig met zindelijk worden en dan is natuurlijk ook een verandering, zou dat er ook mee te maken hebben? Of een combi van beide? Iemand herkenning en/of tips?
Hier ook een draakje zo'n 2 weken voor de bevalling. Inderdaad ontzettend aan het uitproberen, absoluut niet luisteren, tekenen op de muur, niet meer slapen s'avonds etc. Op de dag van de bevalling nog een flinke sprint moeten trekken omdat ze zich opeens van me losrukte en zo de parkeerplaats op rende bij de supermarkt. Denk dat ze me haarfijn aanvoelde, mama is moe en niet zo snel meer.. ik ga ook lekker dwarsliggen en er gebruik van maken. Eerste week na de geboorte was ze ook nog wel van slag en vooral wanneer de kraamhulp weg was s'middags erg aan het uitproberen.. nu komt er wat meer ritme in ons leven, we gaan weer samen boodschapjes doen en mama is weer goed op de been dus het lijkt de betere kant op te gaan.
ow zo herkenbaar ! mijn dochter is nu 3,5 jaar, en ik ben nu 35 weken zwanger.. En wat is ze vervelend ! Ze luisterd voor geen meter en heeft me toch een grote mond ! :x ook doet ze enorm kattig tegen iedereen, opa's oma's en papa. en het niet luisteren geeft woedeaanvallen als gevolg. Ze plakt ook enorm aan me en kan me niet loslaten.. Ik denk dat ze het enorm goed aanvoelen, en ze zegt ook dat ze het eng vind als de baby komt. Wij gaan ook nog eens verhuizen over 2 weken dus dat werkt ook mee. Maar het verklaart zeker haar buien, want zo ken ik mijn meisje absoluut niet.
Herkenbaar idd! Ik ben nu bijna 35 weken zwanger en zoonlief is sinds een paar dagen echt strontvervelend. Hij wil de hele dag alleen maar bij mij hangen. Zodra ik 3 meter bij 'm vandaan loop, komt 'ie kei hard krijsend achter me aan (echt heel zielig). En slapen zit er al helemaal niet meer in lijkt wel. Overdag slapen doet 'ie al een hele tijd niet meer en 's nachts is echt een drama nu.
Volgens mij heeft dat niet eens echt met een zwangerschap te maken maar meer gewoon met de leeftijd. Ik denk niet dat ze beseffen wat het betekent dat er een baby aan zit te komen. Dus ik denk dat het alleen de leeftijd is.
slapen is hier ineens ook een drama, ook erg vroeg wakker smorgens. Peuters snappen heel goed dat er een baby aan komt, ze zien en voelen alles, en merken heel goed dat mama anders is en een dikke buik heeft. Mijn dochter is 3,5 en weet het dondersgoed.. ze merkt ook heel goed dat mama niet meer zo flexibel en mobiel is en haar niet 100x terug kan tillen op haar strafplek en daar neemt ze het mooi van..
Hier pas last ervan gehad na de geboorte. Luc deed alles wat niet mocht en luisterde voor geen meter. Wat hier goed geholpen heeft was heel streng en duidelijk zijn. Ik merkte dat we met sommige dingen makkelijker werden omdat alles al anders was of omdat het zo makkelijker uitkwam. Zoals brood niet meer helemaal op hoeven eten. Laat dat ene stukje maar liggen. Uit eindelijk wilde hij helemaal geen brood meer eten. Toen zijn we heel consequent geworden dat mag wel en dat niet en klaar. Al ga je bij wijze van spreken op je kop staan het gebeurt niet. Dit zorgde even voor nog meer opstand maar na 2 dagen was de boodschap duidelijk en kon hij weer luisteren.
Daar heb je zeker een punt! Ik was idd niet heel erg gezellig meer de laatste weken en daar reageerde mijn dochter natuurlijk ook op. Nu is ze altijd wel behoorlijk 'aanwezig' en vraagt veel aandacht en na de komst van haar broertje is het er niet echt beter op geworden . Het is natuurlijk een hele verandering en het ene kind gaat daar makkelijker mee om dan een ander. Het zal een combi van leeftijd en karakter zijn.
Hier met precies 2,5 precies hetzelfde gedrag, maar Lisa was er toen al een paar maanden, had er dus niets mee te maken, gewoon een gevalletje peuterpuberteit die ineens kwam opzetten . Na een week ging het al veel beter, je moet allemaal je draai er weer in vinden. Vlak voordat ik ging bevallen hing Eva wel veel aan mij, zo moest ik persé mee naar boven haar naar bed brengen en ze werd opeens 's nachts wakker omdat ze met me wilde knuffelen . De dag voor de bevalling was ze helemaal van slag, op het kdv dachten ze dat ze ziek was, maar ze voelde het gewoon aan ofzo. Toen Lisa er was was er niets meer aan de hand