Ongeacht leeftijd? Dus als je kleuter niet meer wil dan moet je daar maar in meegaan? Werkelijk niet meer achter het geloof staan lijkt me niet iets wat bij een 10-jarige speelt. Het kan een thema zijn waar ze in de pubertijd over gaan nadenken of twijfelen. Mijn 15-jarige zie ik daarin wel keuzes maken. En dan is het goed om daar samen over te praten en zou ik het ook niet meer verplichten. Ik kan me wel voorstellen dat dat voor ouders die diep gelovig zijn erg moeilijk is als hun kind anders beslist. En ook dat dat niet over 1 nacht ijs gaat. Een 10-jarige die de kerk gewoon saai vind heeft dan ook gewoon pech. Een puber die niet mee wil omdat ie een kater heeft heeft ook gewoon pech.
Ik ook. Maar hij moet wel mee. En we maken het ook leuk voor hem. Eenmaal onderweg heeft hij t prima naar zijn zin. Zou ik naar zijn gezeur over geen zin luisteren dan kwamen we nooit meer ergens en zat hij alleen nog maar te gamen. Ik moet de eerste moeder op dit forum nog tegenkomen die dat een goed idee is
Ik ook. Ik ben actief en loop graag hard. Maar moet niet denken aan verplichte wandeltochten in grote groepen bijvoorbeeld. Ook niet aan wandklimmen of nachtvissen om maar iets te noemen. Ik ga dan ook zeker niet zoiets aan mijn kinderen opleggen als ze dat niet zouden willen. Begrijp ook niet waarom je zoiets gaat verplichten en dan allerlei dingen moet gaan bedenken om iets leuk te maken wat voor sommigen gewoon niet leuk is. Wij ondernemen als gezin activiteiten waar iedereen achter staat. En nemen elkaar daarin serieus ipv "omdat ik het zeg". Stimuleren is prima. Verplichten niet.
Dat zie je echt verkeerd. Ook kinderen van 10 kunnen serieuze bedenkingen hebben bij het geloof. Meer dan genoeg voorbeelden van jongeren of jongvolwassenen die direct zijn vertrokken toen ze eenmaal konden. En echt vanaf jonge leeftijd het al onzin vonden. Of het alleen deden uit loyaliteit naar hun ouders. Of druk vanuit school of gemeenschap. Hoeveel druk leg je een kind of jongere wel niet op. En wat een worsteling kan het zijn om je hieruit los te maken en als teleurstelling gezien te worden. Dat is vaak genoeg in de media geweest. En waarvoor? God ziet toch alles? Die weet dus ook wel dat jij niet oprecht bent in je geloof en er niet achter staat. Geloven doe je voor jezelf en moet vanuit ieder voor zich komen. En genoeg kinderen of jongeren die daadwerkelijk diepgelovig zijn. Ik heb ze leren kennen in mijn studietijd en had daar absoluut bewondering voor! Maar daar was geen sprake van dwang. Als ouders kan je kinderen zaken aanbieden. Maar uiteindelijk maken ze hun eigen keuzes. En dat hoor je te respecteren. Je kind serieus nemen is het begin.
Ja denk ik ook hoor. Maar zal ook een combi zijn. Mijn man is een huismus (haha hoe dan) maar alledrie de kinderen tot nu toe nog niet. Of lijken ze toch meer op mij dan gedacht
Ja dit gaat hier ook zo hoor. Zondag gaan we uiteten dan gaan ze sowieso allemaal mee. Zaterdag ga ik met de jongste naar zwembad. Als de jongens mee willen kan dat en anders blijven ze thuis (bij m’n man of spelen buiten of bij vrienden) Morgen hèb ik vrij genomen en neem ik de twee oudste mee op stap. Daar hebben ze gelukkig ook zin in Het is hier gewoon balans. Ze hoeven echt niet met alles mee. Maar als het gezinsuitjes zijn (sowieso wel altijd 1 elke vakantie) dan gaan ze gewoon mee. En soms push ik ze op zondag wel eens voor het bos ofzo hoor. Als ze hangerig en vervelend zijn ga ik ze gewoon uitlaten (maar hier zijn ze 3 7 en 10 dus dat is wat makkelijker nog natuurlijk)
Ik vind het belangrijk om ook mee te geven dat je ook wel eens dingen voor elkaar doet. Alsof ik zwemmen in een vreselijk zwembad zo leuk vindt. Of naar een krijspaleis. En ik heb 3 kinderen tussen 3,7 en 10. We doen vaak zat 1 op 1 dingen, 1 op 3 of we splitsen. Maar soms doe je ook gewoon dingen als groep. Iets voor ons allemaal. En dan nog kan er altijd een kind gaan bokken omdat ze daar geen zin in hebben en staan ze niet achter de activiteit. Maar dan zijn ze er en is het heel leuk. Helemaal niks mis mee als je soms ook eens dingen doet die jij misschien niet zo leuk vindt. Je moet nou eenmaal ook wel eens dingen doen in je leven waar je zelf misschien minder zin in hebt maar wat wel fijn is voor anderen. Balans.
Je omschrijft het heel mooi. En dat als niet gelovige Precies hoe wij dat idd zien en doen. Als ik mijn kinderen vanaf het begin keuze had gegeven in wel of niet meegaan naar de kerk kan ik je nu wel vertellen dat ze heel vaak voor lekker thuisblijven hadden gekozen. Lekker spelen ipv een tijd stilzitten in de kerk is voor een kleuter toch een makkelijke keuze. Omdat voor ons het geloof en het samenkomen met de gemeente een heel belangrijk iets is willen we dat ook aan onze kinderen meegeven. Dus idd geen keuze, maar gewoon meegaan. In de hoop dat zij dat ook gaan ervaren en daarin dezelfde keuze maken als wijzelf hebben gedaan. Tot welke leeftijd is het een mee moeten? Tja, dat zou ik niet kunnen zeggen, want tot nog toe gaan onze kinderen allemaal 2x per zondag mee. Nooit een punt van discussie geweest. Dus daarin hebben we het heel makkelijk.
Dus als jouw 10 jarige zich bekeert tot een godsdienst waar jij op geen enkele manier achter staat dan vind je dat prima. Want je neemt hem serieus. En impliciet zeg jij dus dat mensen die hun kind van 10 meenemen naar een kerk of moskee hun kind niet respecteren. Sorry. Ik vind je weer erg kort door de bocht en niet inlevend. Einde discussie wat mij betreft.
Nee hoor dat zeg ik niet. Dat zeg jij. Ik zeg dat je kinderen en jongeren serieus moet nemen en respecteren. En ik heb duidelijk aangegeven dat het prima is je kind mee te nemen in je geloof. Maar dat een kind vrij moet zijn om zijn eigen mening te vormen (hoewel dat iets is wat natuurlijk niet echt wat is voor religie daarin hoor je volgzaam te zijn). Mensen (en dus ook kinderen/jongeren) die niets hebben met een geloof horen daar gewoon simpelweg niet te zijn. Dan hou je de boel gewoon voor de gek. Ten koste van het kind in kwestie. Gaat verder dan een keer geen zin hebben. Welzijn van kind gaat daarin voor wat mij betreft. Maar daar denkt niet iedereen hetzelfde over. Gewoon je wil opleggen omdat het nu eenmaal kan.
Dus als jouw kind geen zin heeft in school, dan vind jij dat prima en blijft het lekker thuis? Zijn jouw kinderen zo verwend dat ze nooit wat moeten? Mijn man heeft ook wel is geen zin om te werken, heeft hij toch ook niet zomaar de keus om thuis te blijven. Hij kan die keus maken, maar is erg egoïstisch naar z’n collega’s toe. En zo is het met heel veel dingen dat je ook gewoon rekening kan/mag/moet houden met andere. Het is goed om je kinderen al vroeg te leren dat sommige dingen tot op een bepaalde hoogte gewoon moeten.
Ok. Allerlaatste reactie op dit stukje discussie. Je kunt je kinderen respecteren en serieus nemen, en ze tegelijkertijd verplichten mee te gaan naar de kerk of moskee. Omdat jij, als ouder, ervan overtuigd bent dat dat het beste is voor je kind. Zoals ik ervan overtuigd ben dat het goed is voor mijn (onwillige) kind om mee naar het bos/hei/strand/heuvels te gaan om te bewegen en buiten te zijn. Jouw laatste opmerking vind ik heel pijnlijk en denigrerend naar iedereen die het geloof en daarbij behorende rituelen belangrijk vind binnen de opvoeding.
Hier was dat bij zwemles zo; ik respecteerde dat ze er een gruwelijke hekel aan had, maar mijn visie als ouder was dat het belangrijk is te leren zwemmen én om ook door te leren zetten als iets niet leuk is of bv moeilijk. Iemand die gelovig is, zal het meegeven van dat geloof belangrijker vinden dan ‘maar de kerk is zoooo saaaai!’. Zelfde overigens bij ons met bezoek aan bv een oude tante, dat is extreem saai voor de kinderen, maar ik vind het heel belangrijk dat ze respectvol contact hebben met oudere familieleden. Dus dan zet je je maar even over het saaie heen, het bezoek duurt sowieso niet lang, daarna doe je maar iets wat je leuk vindt. (En ikzelf vind het ook saai, en het is iedere keer exact hetzelfde ook, mijn oude tante gaat je niets nieuws vertellen… maar ze is wel heel blij dat we komen, en dáárom doen we het, niet alles hoeft jouzelf te plezieren.)
Als je wilt wandelen kan je altijd nog geocaching inzetten als de wandeltocht op zichzelf een pubergezicht oplevert. Of juist caches gaan maken (is veelal wat knutselwerk, let wel op de eisen), registreren en verstoppen. Je kan een heel plan maken van caches die bij elkaar horen op "toevallig" je favoriete wandelroute en dan eens in de zoveel tijd de caches nakijken (he...moet je WEER even wandelen over je favoriete route).
Als volwassene maak je zelf de vrije keus om ergens te gaan werken. Als je dat niet wilt kan je besluiten elders te gaan werken of bijvoorbeeld een opleiding te volgen. Wil je als volwassene naar de kerk dan is dat prima. Wil je dat niet dan is er niemand die daar iets van kan zeggen. Maar omdat het een kind is heeft het geen enkel recht dan te gehoorzamen? Geloof is een persoonlijke kwestie. Die moet vanuit jezelf komen. Het is iets dat juist totaal niet moet. Maar waar je voor kunt kiezen (of juist niet). Als ouder kan je je kind dat meegeven en aangeven waarom dat voor jou van belang is. Je hoeft echt niet toe te geven aan een keertje geen zin. Maar als jouw kind of jongere duidelijk en/of structureel aangeeft niet te willen moet je dat echt respecteren. Uiteindelijk zal een ware gelovige gewoon willen gaan (zonder problemen of dwang). Maar iemand die daar echt niet achter staat zal alleen maar in conflict komen en het jou als ouder (terecht) kwalijk nemen. Omdat je over persoonlijke grenzen bent gegaan. Het geloof beleef je niet voor een ander. Dat doe je voor jezelf. Daarin hoef je dus ook geen rekening te houden met anderen. Feitelijk zeg je dan "ik vind het onzin en geloof er niets van maar ik doe jou een plezier". Dat wil je toch niet als ouder?
Precies dit inderdaad. Bij onze bezoekjes aan schoonmoeder in het verzorgingshuis moesten ze ook echt mee. Oudste (lieve invoelende schat) deed dat zonder mopperen. Jongste (autisme en niet kunnen zien waarom dat voor haar belangrijk is) had daar veel moeite mee. Het compromis. Je gaat mee. Je doet lief tegen oma, en wanneer de grote mensen gaan praten mag je op de tablet. Wat hij daaraan over heeft gehouden is toch ook wel liefde en respect voor zijn oude oma. En de keren dat we met haar naar buiten konden vond hij ook gewoon leuk (onze wandelhater die in het park daar "spannende paadjes" ging ontdekken. En de puber heeft heel wat ervaring met het duwen van een rolstoel intussen. Vandaag eens kijken of ik ze mee aan het wandelen krijg. In elk geval de jongste. Die zit nu te gamen. Maar had al aangekondigd dat we in het weekend naar een bos gaan. Eenmaal daar is het leuk. Maar .... pffff de energie die het kan kosten om 'm mee te krijgen
Geocaching doen. Onze kinderen krijg je voor een gewone wandeling niet gemotiveerd (begrijp ik, vind ikzelf ook niet bepaalde een top activiteit). Maar geoacaching, ons eigen verstopte nog eens gaan checken, stadswandeling met bijhorende stops, ... Als er maar wat meer is dna gewoon wandelen.