Ineens geen zin meer in 'de baby'

Ik herken dit zeker niet bij die " laatste loodjes " !
Ik schrik van je berichtje.. meer kan ik er niet op zeggen!!

 

Van de bevalling herken ik helemaal. Geen last van gehad tot een week of 2 terug. Altijd gedacht dat doe ik wel. Het hoort er nu eenmaal bij. Maar nu het dichterbij komt word ik toch wel zenuwachtig en vraag ik me af of ik het wel kan.

Het andere herken ik niet zo. Ben heel benieuwd naar onze baby en kan niet wachten dat hij er is en dat ik de baby vast kan houden.
Maar ik denk dat het verschillend is per persoon.
Ik heb ook wel regelmatig de gedachte van waar ben ik aan begonnen. Kan ik wel voor een kind zorgen en de gedachte dat over een paar weken ons hele leven gaat veranderen.

 

Ik herken deze gevoelens totaal niet. Behalve dat geen zin meer in je werk hebben maar ik zou het een beetje in de gaten houden als ik jou was. Het is natuurlijk heel normaal om even in een dipje te zitten maar je moet er niet in blijven hangen. Mocht dit wel het geval zijn, praat er over.

 

Ik zou het idd even met je verlos bespreken. misschien heb je last van een prenatale depressie.
heel veel sterkte.

 

Kan je dit niet aankaarten bij je vk?
Ik zou er zeker niet mee rond blijven lopen hoor.
Misschien heb je een tekort aan bepaalde vitamines?
In mijn geval bleek het een prenatale depressie.
Heel veel sterkte!

 

Ik zou proberen jezelf er overheen te zetten en er niet teveel aandacht aan te geven, seen dipje is normaal en hoeft niet meteen een prentale depressie te betekenen, en ik zie nu opeens ook tegen de bevalling op terwijl ik dat eerst niet deed, het wisselt een beetje, maar het helpt echt jezelf te pushen het van je af te zetten en jezelf te pushen de leuke dingen te zien en niet de moeilijke dingen.

En je hebt heus wel zin in de baby nog steeds, maar je zit gewoon even niet lekker in je vel en dan heb je natuurlijk nergens zin in, dat is heel normaal, niks ziet er dan rooskleurig uit.

Het zullen vast even de hormonen zijn, een of andere schommeling, en vermoeidheid, focus je lekker op de leuke dingen, de lente komt eraan, dat doet iedereen goed

Misschien zeg ik iets heel onverstandigs, maar ik heb zelf gemerkt als ik teveel ga focussen op iets dan ga ik me nog rotter voelen en maak ik het nog groter in mijn hoofd, sleep jezelf uit de dip met dingen die je nu wel blij maken op dit moment. Lekker winkelen, zwemmen, wandelen, wat jou blij maakt

 

ik herken dat gevoel wel, ik heb dat gevoel ook weken lang gehad. gewoon niet lekker in je vel zitten, het niet eerlijk mogen uiten omdat je dan veroordeelt wordt en bang bent dat je ervoor gestraft gaat worden.
ik heb 3 weken terug toch besloten mijn emoties op de vrij loop te laten en heb tegen mijn moeder en man eerlijk verteld waar ik tegen op zie en dat ik niet begrijp waarom het zo voelt.

hoe lang moet je nog doorwerken? misschien als je verlof begint je dan meer rust krijgt. ik ben in de ziektewet gegaan omdat het niet meer te doen was en dat scheelt enorm. misschien ook zo nu en dan de kinderen uit besteden en lekker in bed blijven met wat lekkers en een filmpje. er zijn dagen hier dat ik helemaal niet op sta gewoon even tijd voor mijzelf. ik ben ervan overtuigd dat het allemaal beter wordt als de uk er is.

hopelijk kun je het een plaatsje geven en nog genieten van de laatste weekjes. dikke knuffel voor je.

 

Nee lijkt mij niet echt normaal dat je zulke gedachten hebt. Dat je tegen de bevalling opziet kan ik begrijpen maar dat je geen zin hebt 'in die hele baby' lijkt mij nogal ongezond. Trek aan de bel bij je VK... sterkte.

 

Ik denk ook dat je even een dipje hebt.
Je hebt geen zin meer in je werk, je bent moe, je weet even niet meer hoe je dat straks dan moet doen en tot overmaat van ramp laat de lente ook nog op zich wachten (al is het vandaag stralend weer).
Je zegt zelf al dat je vanaf volgende week verlof hebt. Wss kom je volgende week wat meer tot rust en kom je daarna weer aan andere dingen toe. Daarmee denk ik dat je 'het uitzien naar de baby' ook weer terug krijgt. Denk dat je gewoon even moet bijtanken!

 

Jeetje, wat vervelend zeg! Ik zit nog maar net in het 2e trimester, dus herken dit niet. Mss komt je dip door je vermoeidheid. Als je moe bent word alles meer "zwart-wit" en kun je in een neerwaartse spiraal terecht komen.
Ik zou het in ieder geval bespreken met je VK en je man/vriend. En mss met je moeder of goede vriendin of iemand anders die je vertrouwd? Niet mee rond blijven lopen hoor! En al helemaal niet schuldig gaan voelen, want zwanger zijn is nou eenmaal niet altijd een roze wolk. Omgeving geeft je die indruk vaak wel, dat je MOET genieten, maar onderschat al die hormonen niet en het werk wat je lichaam allemaal verricht.
En daarbij, een nieuw kindje is altijd spannend toch? je weet niet hoe het allemaal gaat lopen, en je hebt er geen controle over, dat is soms ook beangstigend.

Meid, heel veel sterkte, ik hoop dat je je snel weer lekker in je vel voelt en kan gaan genieten van je kleine wonder!

 

Sommige dingen herken ik.
De bevalling van de 1e was pittig maar de kraamtijd was een regelrechte ramp. Soms zie ik nu dus op tegen de komst van baby meid maar niet om haar maar net als wat jij zegt, de gebroken nachten, baby gehuil uren lang etc.
De leeftijd die dochter nu heeft is gewoon zoveeeel makkelijker.

Maar het komt goed, het is het allemaal waard en dat weet jij ook!
Ook die eerste weken overleven we weer

 

Ik zag dat je al 2 kindjes hebt, dan is een zwangerschap ook zwaarder.
Denk dat het komt doordat het op het laatst zwaarder wordt en je vermoeid bent dan krijg je eerder een dip en denk je waar haal ik de energie vandaan! Ik zou niet meteen aan een depressie denken (tenzij je dat eerder hebt gehad of iemand in je familie? Soms is het erfelijk).
Probeer goed te relaxen tussendoor en ga lekker warm douchen of in bad probeer beetje te ontspannen en focus je weer op de positieve dingen van het zwanger zijn en het krijgen van een klein schattig kindje Het vooruitzicht dat je het mooie weer ingaat is ook fijn. Straks is het lekker weer staat alles weer in bloei kun je heerlijk genieten en tutten met je baby. Komt vast goed en over zoiets zou ik altijd met mijn man praten, want samen kom je er vast uit (hij kan je weer met beide benen op de grond zetten en begrip tonen). Het is echt geen schande hoor. Vaak komt het ook door hormonen en angst voor het onbekende.

 

Tegen de bevalling opzien en moe zijn vind ik wel passen bij de laatste loodjes.. Maar geen zin in de baby niet.. Een dip dag mag je hebben, maar blijven deze gedachten stand houden dan zou ik toch echt even bij vk/arts aankloppen..

 

Ik kan me best inbeelden dat je je soms zo voelt. Dat is voor iedereen anders. En het is niet waar dat je altijd 100 procent op die roze of blauwe wolk moet zitten. Je hormonen razen door je lijf en dat kan veroorzaken dat je je soms apathischer voelt ten opzichte van alles. Maar binnen een weekje kan je er weer helemaal anders tegenop zien. Ik zie dit niet als een reden om met je VK te gaan praten of zo, onzin.
Zie gewoon hoe het verder gaat, hoe je je voelt binnen een paar dagen. Als je gestopt bent met werken gaat denk ik dat je je anders gaat voelen.
Mijn laatste werkweek was ik ook zo. Ik had nog veel te regelen op het werk en dacht echt niet aan mijn zwangerschap. Dit veranderde pas als ik in verlof was.

 

Mijn vlos heeft dit vanaf eigenlijk het eerste gesprek continue gevraagt of ik wel goed in mn vel zit en dat ik het ook meteen moet laten weten wanneer ik me zo zou gaan voelen! Voel je dus zeker niet schuldig dat jij je zo voelt! T beste lijkt me om direct contact op te nemen met de vlos, want je wilt echt niet straks een dikke postnatale depressie hebben hopelijk voel je je snel wat toffer en kun je straks lekker genieten van t lieve beebje in je buik x

 

Ik herken het heel goed. Bij mij begon dat gevoel al vrij vroeg. Zwanger zijn vind ik leuk, maar het idee dat die zwangerschap straks ook een ukje voortbrengt waar voor gezorgd moet worden.... Ik heb het bij mijn vk aangegeven en word nu behandeld in het Erasmus MC. Daar hebben ze ervaring met zwangeren en allerlei aanverwante psychische gebeurtenissen rondom zwangerschap, bevalling en opvoeding.

Het belangrijkste is dat je er niet mee rond blijft lopen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want het is nog steeds wel een soort taboe. Je "moet" genieten en het allemaal leuk vinden, maar dat jij je nu zo voelt is echt niet raar en je bent echt niet de enige!

Praat er inderdaad over met je vk, zij kan je verder adviseren en eventueel doorverwijzen als je meer hulp wilt/nodig hebt.

 

Hoi,

Wat vervelend voor je. Ik zou het zeker bespreken met je verloskundige. Als het inderdaad een prenatale depressie is, dan moet je hulp zoeken. Dat is iets wat je overkomt en waar je niet voor kiest, dus schaam je ook niet om hulp te vragen.

 

wat fijn te lezen dat je verlof hebt, ik denk dat het wel beter gaat worden nu. tenminste ik voel mij daardoor weer een stuk rustiger. zorg goed voor jezelf en probeer lekker rustig aan met je nesteldrang om te gaan. hopelijk kun je deze laatste weekjes nog genieten en straks lekker je hummeltje vast houden.