Wees lief voor jezelf! Nou is dat makkelijk zeggen, ik heb een jaar bij een psycholoog gelopen om dat te leren en dat lukt me een stuk beter maar die strenge kant blijft er zitten. Ik heb geen schildklierproblemen, maar al 6 jaar fibromyalgie en herken wat je zegt.. Ik ben 25 maar voel me lichamelijk 80, geestelijk gewoon 25. Moeilijk soms ook om te zien dat leeftijdsgenoten zoveel kunnen en jij niet meer. Accepteren is heel erg moeilijk, maar eigenlijk is dat het enige wat je kan doen. Hoe meer jij tegen jezelf blijft zeggen: ik moet dit rondje nog even afmaken, ik moet afvallen, etc hoe moeilijker dat word te bereiken. Je zegt dat je van nature een heel positief mens bent, dus eigenlijk denk ik dat het wel goed komt! Je mag periodes hebben dat je het even helemaal niet meer ziet zitten en ervan balen. Ik heb zelf niet zo veel tips, ik merk dat positiviteit komt en gaat. Soms heb ik een dag dan schrijf ik het even lekker van me af op het forum of bij mijn moeder die hetzelfde heeft. En waar ik vroeger mezelf dan echt kon opjutten dat ik “positief” moest zijn. Zeg ik nu tegen mezelf het is oke, je hebt vandaag zo’n dag en morgen voel je je misschien weer anders en dat maakt het dan ook gewoon oke! Zoals anderen ook zeggen stapje voor stap, je weet het pas sinds een halfjaar en bent nog met medicijnen aan het puzzelen. De rest komt later wel! Veel sterkte in ieder geval in deze zoektocht ❤️
Oh ik wil niet perse niet ophogen hoor, maar ik zat echt te laag. Mijn TSH was onmeetbaar en Ft4 zat ook boven de grens, maar het kan natuurlijk nog heel goed schommelen, dus als ik volgende week heb bloed geprikt en het is weer aan de hoge kant, dan zal ik wel weer gaan verhogen. Ik heb die dosis toen 4 maanden geslikt (ben begonnen met 150), maar dat was waarschijnlijk wel wat veel.
Dank je! Zoals jij het schrijft is het misschien ook wel en zie het nu gelukkig ook alweer wat positiever dan gisteravond. Mijn moeder heeft ook een trage schildklier en ik vind het dan ook heerlijk af en toe om daar even mijn hart te luchten. Zij snapt het "echt" zeg maar. Mijn man is o ook heel lief en doet zijn best om het te begrijpen, maar echt snappen doet ie het niet.
ja het is erg fijn om mensen te kennen die hetzelfde hebben, een andere hoe lief ook kunnen dat ook gewoon niet gaan begrijpen.. helaas, want dat maakt het soms wel heel erg lastig maar gelukkig kan je er met je moeder wel goed over praten!
Hier ook team-schildklier! Hij is verwijderd in november bij mij. Nu aan het instellen. Man duurt dat lang! Ik weet niet hoe het bij jou gaat Suus, maar bij mij vertelde de endocrinoloog dat het heel belangrijk is om 6 weken dezelfde dosis te slikken en dan pas weer bij te stellen. Het duurt heel lang voor je bloedwaardes gestabiliseerd zijn. Ik ben er ook nog niet en ook steeds met vlagen hondsmoe en als ik dan weer op mag hogen krijg ik even een weekje hyperklachgen, maar dan zakt het effect weer en wordt ik toch weer moe. Ik heb veel aan de website en facebookgroep Schildkliertje. Maar ik zou het ook leuk vinden om hier in een schildklierclub mee te praten hoor!
Ik zit ook op de Facebook groep idd en ik ga na 6 week weer prikken. Volgende week weer. Ik ben in december wat aan het rommelen geweest en heb toen niet geprikt, dat heeft weinig zin immers. Nu weer 6 week. Ben wel benieuwd naar de waardes.
Leuk dat je daar ook zit! Was jij dat dan van de week dan die postte dat ze begonnen was op 150 mcg en dat ze zo schommelde en het allemaal niet meer zag zitten? Ik heb daar al een paar posts over mijn calciumwaardes gedaan Het is slopend iedere keer die 6 weken. Volgens mij zit het ook wel een beetje tussen mn oren. Nu ben ik net weer opgehoogd en zie ik het weer helemaal zitten, maar het kan goed zijn dat over 2 weken het effect weer weg is en ik er weer doorheen zit. Voor wat betreft gewicht: ik heb een dietiste gezocht om me de periode rondom mijn operatie te begeleiden. Ik was zelf al stevig en er zit diabetes en hart- en vaatziektes in de familie, dus ik was doodsbenauwd om veel aan te komen. Ik moet zeggen dat ik er wel echt mee geholpen ben, het geeft me echt het gevoel in control te zijn. Ik kan me voorstellen dat het voor iedereen anders werkt, maar misschien heb jij er iets aan?
Graag gedaan! Hartstikke goed dat je het even eruit hebt gegooid, dat lucht soms ook al wat op. Fijn ook dat je man er goed op reageerde. Dat jij je gesteund, gehoord en getroost voelt. Dat contrast herken ik. Het zorgt voor een extra confrontatie, tenminste voor mij. Hij kan 4 of 5 dagen in de week in de sportschool knallen en voor mij was een blokje om vaak al te veel van het goede. Heel mooi om te lezen hoe je alle tips in je op neemt. Er staan ook veel bruikbare tips die niet allemaal veel tijd en energie kosten. Het gaat helemaal goed komen. Klachten zul je blijven houden, momenten van enorm balen ook en toch zal je gaan ervaren dat het ondanks dat op een gegeven moment goed is.
Haha dat was ik niet, maar had zo kunnen zijn. Ik heb zelf voeding en dietetiek gestudeerd (2 jaar, niet afgemaakt) en weet er wel het een en ander vanaf. Toen ik op die 0.01 zat ging er wel wat vanaf, nu komt het er weer bij. Ik kan het redelijk onder controle houden, maar kost me veel moeite om het eraf te krijgen, maar dat zal logisch zijn gezien ik nog niet stabiel ben.
Ik heb niet alles gelezen dus wellicht val ik in de herhaling. Ik kan me voorstellen dat dit een enorme impact op je kan hebben. Is ook echt niet niets en bovendien veelvoorkomend bij pijnklachten dat het een neerwaartse werking heeft. Ik denk dat het goed is om aan de bel te trekken. Er bestaan pijnpoli's die hier multidisciplinair naar kijken. Het punt is bijv oa dat je lichaam door de pijn uit balans kan raken, waardoor je bijv. pijn kunt gaan ervaren die los staan van een oorzaak. Daarnaast is het een veelvoorkomend probleem dat bij pijn mensen juist te weinig gaan bewegen waardoor de klachten verergeren. Ook is acceptatie en mindset een belangrijk onderdeel om om te kunnen gaan met pijnklachten. Pijn is echt heel lastig, er hangen zoveel factoren mee samen. Als je merkt dat het je onderuit haalt en echt depressief wordt, dan is dat reden genoeg om hulp te vragen.
Vragen staat vrij zei mijn moeder altijd En als dit voor jou niet werkt kun je misschien beter de tip geven die geloof ik GossipGirl al eerder opperde: dat je zelf elke avond een paar positieve punten van de dag opschrijft in een schriftje Edit: ik heb niet goed meegekregen of je familie/vrienden/etc. op de hoogte zijn van je situatie, maar w.s. als je (een deel van) de situatie uit legt dat velen je wel willen helpen vermoed ik. Misschien dat je dan een (hoge) drempel over moet, dat weet ik niet. Ik weet in ieder geval wel toen ik zelf in een klote situatie zat (wel een totaal andere situatie) dat het mij juist veel opleverde toen ik eenmaal die drempel over was om m'n verhaal te delen met anderen. Toen ik zelf daar open over werd, kreeg ik pas inzicht in dat ik niet de enige op de wereld was met dat probleem zeg maar en kreeg daardoor ook hele bruikbare tips zo nu en dan.
Oh ja dan heb je niets aan een dietiste. Het is mijn ervaring ook hoor, ik kan het nu onder controle houden, maar er gaat niks af. Maar daar ben ik ook echt al gelukkig mee Met wat voor stappen ben jij nu opgebouwd/afgebouwd dan? Ik ben begonnen op 100mcg toen 125 mcg en nu 137 mcg. Alleen mijn volgende afspraak is pas over 10 weken, grrrr. Ik hoop maar dat ik een stuk op ga knappen in de tussentijd. Wat mij wel helpt om positief te blijven is bewust denken aan geluksmomentjes van de afgelopen tijd. Toen de chirurg kwam vertellen dat het gezwel wat ze verwijderd hadden helemaal goedaardig was, bijvoorbeeld. Dat is voor mij echt iets om dankbaar voor te zijn. En dat mijn lieve vriendinnen me een paar totaal over de top rendiersloffen kado deden in het ziekenhuis. Iedere keer als ik me moe/koud/ellendig voel en ik doe mn sloffen aan, word ik toch even heel blij.
Ik ben gelijk begonnen met 150 en slik nu ook 137. Volgende week ga ik weer prikken. Die kleine momentjes zijn idd heel belangrijk, daar kan ik ook wel van genieten. Net even een stukje met mijn moeder gewandeld en daarna met de kindjes een Hema hotdog gehaald, dat doet goed. Zonnetje er een beetje bij. Ik hoop ook voor je dat je niet 10 week zo door hoeft en je je wat beter gaat voelen!
Dit. Ik ga al 3,5 jaar iedere 6 maand naar de endocrinoloog en onder de echo en het blijft zoeken. De lijst met symptomen is ook eindeloos. Neerslachtig zijn en gevoel van een dip is daar ook 1 van.
Oh gezellig dat we allebei op 137 zitten Als je er nog eens over door wilt kletsen mag je altijd pb-en hoor! Ik ben benieuwd naar je waardes volgende week!
is er niet iemand met wie je regelmatig kunt afspreken - zodat je samen wat gaat doen? Yoga zwemmen (aquajoggen?) wandelen, zodat je het actieve met het sociale kunt combineren. Ik merk op mijn werk (zwembad) dat ook diegene die het zwemmen niet fantastisch vinden - het uiteindelijk altijd wel fijn en gezellig hebben gehad met elkaar en een goed gevoel hebben omdat ze het weer 'gedaan' hebben.