Hoi, Ben benieuwd naar ervaringen van anderen... Sinds een half jaar ben ik gestaag aan het afvallen zonder dat ik daar echt iets voor doe, ik heb een opgezwollen schildklier (struma een een kant van mijn nek), ben somber en extreem prikkelbaar. Ik heb dan ook het grote vermoeden dat mijn schildklier te snel werkt. De ha ook, want ben daar vanmorgen geweest en moet volgende week een echo laten maken. En heb bloed laten prikken (ook controle B12) . Mijn moeder heeft schildklierkanker gehad en mijn zus slikt ook medicijnen voor een niet goed werkende schildklier. Het zit in de familie dus... Nu ben ik een beetje aan het rondlezen op het net, maar lees voornamelijk ervaringen mbt een trage schildklier, niet een snelle. Zijn hier misschien meiden die mij wat kunnen vertellen over het traject wat je af gaat leggen als is vastgesteld dat de schildklier te snel werkt? En of zij ook zo ontzetten prikkelbaar waren/zijn en, het belangrijkste, of dat overgaat na behandeling? Mijn vriend wordt hier ook niet blij van Op de een of andere mnier kan ik alles van de kinderen. Og goed hebben, maar als vriend thuis komt, krijgt hij de volle laag... Zo rot. Ik ben er eigenlijk wel zeker van dat de snelle werking het geval is bij mij, zeker omdat hij ook opgezet is en ik de typische klachten heb die bij een te snelle werking horen. Dank alvast.
Ik heb al sinds 2008 hyperthyreoidie. Mijn behandeling bestaat uit het slikken van PTU tabletten en soms gecombineerd met Strumazol en (zoals nu weer) gecombineerd met Propanolol om mijn hart te beschermen. Ik was ook prikkelbaar en heel moe vooral, had struma in mijn nek, lichte bolling ogen en een hartslag in rust van meer dan 120 slagen. Viel af en had erg veel honger en sliep veel. Een erg opgefokt en onrustig gevoel, vanalles willen doen maar uiteindelijk weinig voor elkaar krijgen vanwegen de vermoeidheid. Ik ben sinds 2008 2 keer moeder geworden en tijdens de zwangerschappen werd de ziekte onderdrukt, heel fijn! Goed in de gaten gehouden door de artsen en 2 keer in het ziekenhuis moeten bevallen. Ook kindjes zijn direct nagekeken door kinderartsen of zij geen strumavorming hadden en of de werking van mijn schildklier die van hen niet had beïnvloed. Beide keren heb ik in de borstvoedingsperioden een terugval gehad. Bij mijn dochter met 4.5 mnaanden, bij mijn zoon met 5.5 maanden. Ik ga dan ineens heel hard onderuit en voel me duidelijk niet goed meer. Bij mij heeft het ondertussen de stempel "chronisch" gekregen omdat het nu in totaal al 5 keer terug is gekomen. Ik slok nu weer medicatie en uiteindelijk zal ik geopereerd moeten worden of behandeld moeten worden met radioactief jodium. Bij de behandeling met jodium mag ik alleen 2.5 weken niet binnen een straal van een meter bij mijn kinderen in de buurt komen (gevaarlijk voor hun) en aangezien ze nog zo klein zijn wil ik dat nu nog niet doen. Bij de operatie zouden ze een deel (of geheel) van de schildklier wegnemen en moet ik de rest van mijn leven evengoed pillen slikken om de taak van de schildklier over te nemen. Al met al red ik het prima op de medicatie, maar leuk is anders. Ook voor je omgeving inderdaad. Heb je al boeduitslagen gehad?
Hier ook een adhd-schildklier Hier wel niet zoveel last ervan qua gedrag, nooit prikkelbaar ofzo geweest. Ik ben erachter gekomen door de oogarts, ik kon niet meer tegen fel licht. Heb heel mn leven weinig gewogen en ik viel heel erg langzaam af waardoor ik niet eerder naar de dokter was gegaan maar op mn ergst woog ik maar 43kg terwijl ik niet at maar vrat 3 keer per week frieten + pizza, kebap, alles ging erin maar toch viel ik af, was wel snel moe en helemaal geen conditie Ik moet alleen maar medicatie nemen, strumazol en tijdens de zwangerschap ptu volgens mij en af en toe bloed laten prikken
Dank voor de reacties! @Meintje: jeetje zeg....dat is al lang tobben dus, elke keer komt het weer terug Bij mijn moeder zijn ze er trouwens bij toeval achtergekomen. Zehad een bobbeltje bij haar keel wat ze niet mooi vond. Dit hebben ze operatief verwijderd (dmv grote snee in halsplooi) en voor de zekerheid gecontroleerd. Bleek het kwaadaardig te zijn. Aangezien ze watvlitteken weefsel had, konden ze niet opnieuw opereren om de hele schildklier te verwijderen en heeft ze een radioactieve slok gehad, waardoor haar schildklierfunctie nu nihil is. Zij slikt dus ook de rest van haar leven medicatie. Datvvan die slok weet ik nog goed, ik was elf jaar en mocht twee weken niet bij mijn moeder...vond dat erg naar. Kan mij voorstellen dat je dat zo lang mogelijk wilt uitstellen. Bloeduitslagen heb ik nog niet, alles is vandaag pas in gang gezet (bloed is vanochtend afgenomen). Ik vind het bij mezelf allemaal niet zo alarmerend, tenminste, vond...want nu ik mij zo aan het inlezen ben, vind ik vooral de hartkloppingen (die ik dus ook heb) erg beangstigend. Wat doet dit met mijn hart en moet er dus niet zsm iets aangedaan worden? Hoe zit het met jouw gewicht? Schommelt dat nu ook erg, en kom je veel aan van de medicatie? Is niet het belangrijkste natuurlijk, maar voel me bij het gewicht dat ik nunheb wel heel prettig... @sydneys: had jij ook last van struma? Want als ik zo het een en ander lees, geeft die struma vaak de doorslag voor een operatie.... En jij slikt alleen medicatie toch?
Die radioactieve slok heeft daarom ook niet mijn voorkeur. Vooral ook omdat het maar de vraag is of het aanslaat. Als het niet aanslaat moet je een half jaar later weer een radioactieve slok en zo mag het door gaan tot maximaal 5 behandelingen. Ik wil dat mijn kinderen niet aandoen, ze zijn nu 3.5 en 1.5 en twee weken zonder mama is dan eigenlijk niet te doen. Mijn persoonlijke voorkeur zou dan ook zijn om te opereren ipv radioactief jodium als de pillen niet meer zouden werken. Bij beide behandelingen zal ik hoe dan ook de rest van mijn leven pillen moeten slikken. Lood om oud ijzer dus wat de voorbehandeling zal zijn. Mijn gewicht schommelt erg, als ik een terugval heb dan val ik flink af terwijl ik eet als een bootwerker. Als ik dan weer stabieler word door de medicatie moet ik wel weer op gaan passen dat ik niet zo door blijf eten, want dan kom ik gewoon weer aan. Wat de hartkloppingen betreft, daar heb ik dus veel last van. Ook erg veel krampen in het gebied rondom mijn hart. Heel akelig. Zo akelig dat ik in openbare ruimtes vaak eerst kijk of er zo'n shockapparaat hangt en ook ben ik daardoor soms angstig als ik alleen ben. Ik heb nu daar dus wel speciale tabletten voor (propanolol) en vorige week is mijn dosis daarvan verdubbeld omdat ik krampen bleef houden. Ik zou zeker aangeven dat je die hartkloppingen hebt, zoiets als propanolol beschermt je hart tegen de idiote werking van je schildklier. Echt aangeven bij de arts! Ik heb er te lang mee gelopen en dat bracht me veel onrust en angst. Daarnaast is het natuurlijk voor je fysieke gezondheid niet goed als je hart continu draait zoals dat van een topsporter.... Je kunt beter weer wa zwaarder zijn en met een normale schildklierfunctie dan mooi slank en helemaal hyper.
Dank voor je uitgebreide reactie! Ik zal eerst de bloeduitslagen af moeten wachten om zekerheid te krijgen, maar ben graag goed voorbereid zodat ik weet wat te vragen of hoe te handelen. De ha heeft, vind ik, goed gehandeld door meteen een afspraak te regelen voor een echo in het ziekenhuis. Ook al zijn de bloeduitslagen er nog niet, een verdikking van de schildklier/struma heeft een oorzaak, dus die echo moet sowieso gemaakt worden. Vind het zelf ook wel prettig dat dit volgende week al wordt gedaan. Je kan maanden tegen iets aanhikken en denken dat het misschien wel vanzelf over gaat, maar dat is ook een beetje struisvogelpolitiek natuurlijk... Pffff...zo luchtig als ik er een week geleden nog over dacht... Begin het (gelukkig!) nu wel serieus te nemen. Ik hoop dat je stabiel wordt en blijft en dat een operatie of radioactieve slok zo lang mogelijk kan worden uitgesteld!
Ik heb zelf de ziekte van graves, Is een auto-immuunsysteem ziekte. Ik heb zelf een te snel werkende schildklier en moet hiervoor iedere dag 3x medicatie slikken in de hoop er met een jaar vanaf te zijn (50% kans) Als ik niet bij die 50% zit, kan ik kiezen voor radioactieve jodium (dit wil ik dan overigens wel doen, omdat de kans dat het werkt rond de 75% ligt, 'bij mijn ziekte in ieder geval') En als dat niet werkt zit ik voor de rest van mijn leven aan de medicatie. Ik slikte overigens strumazol en kreeg daarbij een medicijn met de naam euthyrox (zoiets in ieder geval) Helaas bleek ik hiervoor allergisch te zijn dus krijg nu een andere medicatie. (gaan zo telkens ophogen tot de helft van mijn schildklier het nog maar doet) En met wat geluk neemt mijn schildklier deze snelheid over en kan hij het alleen over een jaar. Verder moet ik om de 6 weken bloedprikken, en bij koorts of keelpijn. Door deze medicatie geen hartkloppingen meer, maar wel erg veel last van een wisselend humeur. En het ergste nadeel aan de ziekte van graves, je kan er naar een jaar dan wel vanaf komen, maar als je een kinderwens hebt.. Kan het ook weer terug komen (door de schommelende hormonen van de zwangerschap) + door de medicatie heb je een verminderde vruchtbaarheid.
Ik heb dus ook Graves-Basedow. Ik heb ook PCOS in erge vorm, toch ben ik met goede begeleiding 3 keer zwanger geworden, 1 keer miskraam. Wel is het zo dat het bij mij dus in de borstvoedingsperioden terug is gekomen en ook al eerder hoorde ik helaas iedere keer bij de 50% die het terug kreeg. Ik heb vandaar de stempel 'chronisch' gekregen. Maar je kunt dus wel zwanger worden of borstvoeding geven, alleen moet er goed gekeken worden naar welke medicatie veilig is, aanslaat en de hoeveelheid zodat het zowel voor moeder als kind geen gevaren oplevert. Iedere 6 weken bloedprikken en tijdens de zwangerschap iedere 4 weken. Een hoop gedoe in ieder geval, ben erg blij dat ik mijn gezinnetje compleet heb en dat ik uberhaupt zwanger heb mogen worden. Mijn dank aan zowel de internist als de gunaecoloog is zeer groot!
Ik heb ook Graves met struma. Slik PTU in een lage dosering al sinds 2008. In de tussentijd 5x zwanger geweest, waarvan helaas 3x een miskraam, maar ook 2 gezonde kinderen! Het is bij mij al meerdere keren terug gekomen en de vervolgstap komt dichterbij... Maar ik zie zowel de slok als de operatie niet zitten!! Ik slik werkelijk maar zo weinig PTU en reageer daar super op, dus zou graag daarmee doorgaan. Maar goed, voorlopig geef ik nog borstvoeding en dan mag de slok sowieso niet, dus ik zit nog 'veilig' haha. TS, mocht je nog een kinderwens hebben, zorg dan dat ze je meteen instellen op enkel PTU. Ze hebben mij eerst ingesteld op combi-therapie en daar mag je dus niet mee zwanger worden. Moest toen dus weer helemaal opnieuw instellen en daar ben je rustig maanden mee zoet. Overigens merk ik het vaak het eerste aan mn handen als mn sk weer te snel gaat. Dan gaan ze heel erg trillen. Zodra je goed ingesteld bent kan het nog even duren eer de klachten verdwijnen. Maar meestal merk je na een tijdje wel dat je jezelf weer bent. Heb je ook anti-stoffen laten prikken? Of enkel tsh/t4?
Jeee...al die medicijnen! Ik heb jaren medicijnen geslikt en ben daar nu alweer twee jaar vanaf. Was zo blij om eindelijk weer gewoon mezelf te zijn, zonder al die chemische troep... Nou ja...wat nodig is nodig. @dreamer83: uhm, ik ben weer zo blond geweest om niet op het formulier te kijken waar er precies voor geprikt werd. Heb alleen gekeken of de b12 was aangevinkt ( dat was zo) en ik zag ook twee vinkjes staan voor het prikken mbt de schildklier. Maar heb niet precies gekeken wat die twee dingen dan waren. Wat betreft kinderen krijgen. Ons gezin is compleet. Mijn vriend heeft zich in november laten steriliseren omdat wij misschien nog wel kinderen hadden gewild, maar wij dat beiden realistisch gezien geen goede keus vinden. Ik word 38 mijn vriend is bijna 41 en we hebben twee gezonde kinderen die we nu kunnen geven wat we willen. De risico's mbt de zwangerschap, geboorte en aangeboren afwijkingen schieten ineens omhoog als je wat ouder wordt, en we vinden ons zelf gewoon te oud nu (persoonlijke mening hoor) . Dus ja...die kinderwens is er wel, maar zal niet meer worden uitgevoerd Daar hoef ik dus niet over na te denken gelukkig. Maar pfff...jij hebt ook al een lange weg afgelegd, en dat trillen..ja dat heb ik nu dus ook. De ene dag wat meer dan de andere. Het voelt alsof ik een suikertekort heb, dat flauwe gevoel. Morgen kan ik bellen voor de uitslag... Ben benieuwd.