Nooit gedacht dat ik een "probleem" als dit zou hebben. Onze zoon is voor zijn leeftijd groot, berensterk, kan heel goed praten en is bijdehand. Maar toch zit ik met m'n handen in het haar over zijn sociale vaardigheden. Hij is en blijft enig kind, en ik vraag me af of ik hem voldoende zelfvertrouwen meegeef. Ik ben zelf erg gepest op de basis-en middelbare school. Door mijn ADHD met Aspergertrekken was ik een buitenbeentje. Met andere dingen bezig, snel boos, extreme dingen denken en soms doen (dreigen iemands broertje dood te slaan in een simpel kinderconflict) op de basisschool. Op de middelbare straalde ik uit dat ik geen zelfvertrouwen had door het pesten op de basisschool, waardoor ik er weer werd uitgepikt. Ik herken veel van mezelf in onze zoon van 3. Hij is heel erg druk, ultrakort lontje en gaat volledig uit zijn plaat als iets niet gaat zoals hij wil. Omdat hij groot en sterk is en verbaal goed maakte ik me weinig zorgen om het mogelijk pesten. Maar nu twijfel ik. Ik merk regelmatig dat hij, als een ander kind iets van hem afpakt of zegt dat hij niet mag meespelen, hij huilend en boos naar mij komt. Ik kan hier niet goed op inspelen omdat ik zelf in zo'n situaties wegvluchtte en me verstopte als kind. Ik speelde sowieso 100x liever alleen. Maar onze zoon zoekt graag en actief contact met anderen. Ik zou zo'n kind het liefst door elkaar rammelen omdat hij onze zoon afwijst, maar dat kan natuurlijk niet. Maar wat dan? Mijn vriend stuurt hem gewoon terug de "arena" in met de opdracht voor zichzelf op te komen. Hij vindt dat ik het leerproces verstoor door hem in zo'n situatie te troosten en bv af te leiden met iets dat hij alleen kan doen (ga maar met dat fietsje rijden, als de andere kindjes je van de trampoline afduwen). Ik schrik ervan dat ik hierdoor onze zoon misschien juist pestslachtoffer maak. Mijn vriend zegt dat pesters hem vroeger ook probeerden "te pakken", maar dat dat niet is gelukt omdat hij zelfvertrouwen uitstraalde. Hij vindt dat we zoveel mogelijk sociale situaties moeten opzoeken om onze zoon te laten oefenen. Maar ik vind het vreselijk om te zien dat hij weggejaagd wordt. Ik zou bij wijze van spreken nog liever boze ouders aan de voordeur hebben dat onze zoon hun kind heeft geslagen...(schaam schaam). Is het zo dat hij vanzelf leert hoe te handelen? Ik kan het hem niet goed leren omdat ik zelf ook geen zelfvertrouwen heb. Hebben jullie tips?
Met drie jaar moet een kind nog heel veel leren wat betreft sociale vaardigheden. Dat dat allemaal nog niet zo goed lukt Is op zich wel normaal. Het is voor jou natuurlijk extra lastig om aan te zien vanwege je pestverleden, maar zoals je het nu omschrijft klinkt het niet meteen zorgwekkend vind ik. (ik snap wel hoe je je voelt hoor: ik ben zelf niet gepest maar als een ander kind lelijk doet tegen mijn dochter kan ik hem ook wel wat doen, oerinstinct en zo) Het is denk ik niet erg om hem te troosten als het niet lekker loopt, maar probeer ook te benoemen wat er niet goed ging of wat hij anders kan aanpakken. En soms is er ook niks aan te doen, zijn andere kinderen gewoon vervelend, maar die ervaring moet hij ook opdoen. Dat kun je trouwens ook gewoon zeggen in zo'n geval , dat die kinderen even niet zo aardig doen en dat hij misschien beter met een ander kind kan gaan spelen of zelf iets doen. Vaders zijn wat dit soort dingen betreft meestal flinker, die sturen hem dan terug. Is ook wat voor te zeggen. Je moet in ieder geval proberen om er niet te veel drama van te maken, maar ik besef dat dat best lastig kan zijn. Als je echt denkt dat hij weinig zelfvertrouwen heeft kun je ook nog iets gaan doen als peutergym of tuimeljudo of zo. Daar kan hij ook leren hoe te functioneren in een groep en krijgt hij ook nog meer vertrouwen in zijn eigen kunnen. Verbaal sterk kan ook een nadeel zijn. Mijn dochter had daar ook 'last' van op die leeftijd; als een kind iets van haar afpakte bijvoorbeeld riep ze luid en duidelijk dat ze daar niet van gediend was maar daar trok zo'n kind zich dan niks van aan. Soms is erop slaan nuttiger, maar dat Is natuurlijk ook geen les die je wilt meegeven.
Peutergym heeft hij gedaan, gewoon voor de lol. Binnenkort start hier in het dorp een judogroepje vanaf 3,5jr. Dat willen we hem misschien laten proberen. Maar alleen als hij het leuk vind. Ik moest vroeger ook naar judo om assertiever te worden. Hielp niks, alle pesters zaten ook op die club en na een paar maanden durfde ik echt niet meer. Mijn vriend en zijn vader hebben allebei op hoog niveau judo gedaan. Ik zou het prettig vinden als onze zoon hierdoor zelfverzekerder wordt, maar ik vraag het me af.
Dit soort situaties en reacties zijn naar mijn idee heel gezond voor zijn leeftijd. Als mijn zoontje iets wil van een ander kindje, moedig ik hem altijd aan om zelf te vragen of hij met het speelgoed mag spelen, of dat het kindje met hem wil spelen. Als het kindje dat niet wilt, komt hij ook teleurgesteld naar mij toe. Dan zeg ik altijd dat het heel goed en knap is dat hij het heeft gevraagd, maar dat een ander kindje ook nee mag zeggen. Een volgende keer beter! Zoontje is overigens bijna 3.
Niet negatief bedoeld; maar in combi met de vorige tag van mij; probeer de power te vinden om hem wat meer los te laten. Denk dat het het onderwerp uit dit topic langzamerhand ook wat makkelijker wordt.