Hoi dames! Onze zoon van 22 maanden (zit ik dan wel juist op dit forum, is hij al een peuter of nog een dreumes?) heeft sinds een week of 2-3 een leuke gewoonte bijgekregen... Hij wil niet slapen 's nachts als hij alleen is. Dit vormt wel een probleem aangezien ik nu 29 weken zwanger ben en mijn slaap graag heb en mijn man een maand of 2 is thuis geweest wegens oververmoeidheid (gordelroos op een hersenzenuw) en overspannen zijn... Onze kleine rakker heeft er een heel fijn moment uitgekozen dus. Hij gaat meteen rechtstaan als ik hem in bed wil leggen en begint zelfs al te snikken als hij het bed ziet naderen. Hij staat dan te huilen en te springen van kwaadheid in zijn bed. Als ik bij hem in de kamer ga zitten dan gaat hij rustig liggen en slapen. Dus ik dacht dat het ging om verlatingsangst. Uit pure vermoeidheid had ik zijn bed dan in onze slaapkamer gezet en hem bij ons laten slapen. Zo is er altijd iemand bij hem, en ja dan slaapt hij als een roosje de hele nacht door. En zo kunnen wij tenminste ook wat rusten. Maar het gekke is, vind ik, dat hij volgens mij helemaal geen verlatingsangst heeft. Vrijdag was hij bij mijn moeder en zei hij doodleuk 'dag mama', toen ik vertrok naar mijn werk. Als mijn man hem in zijn bed legt is het ook huilen en schreeuwen maar minder, mijn man krijgt hem tenminste stil en in slaap zonder in de kamer te blijven zitten. (Hij blijft buiten de deur staan en zegt steeds 'shhhtt, slapen') en dat lukt, maar als ik dat doe lukt het niet. Dus dan denk ik dat het aan mij ligt, en dat hij een beetje met mijn voeten speelt. Vannacht laten we hem weer even in zijn eigen bed/kamer slapen, maar ik ben ervan overtuigd dat hij er wel weer zal zijn rond 1-2u 's nachts. En dan vraag ik me af of zijn geschreeuw een paniekerig geluid is, dus dat hij echt bang is (en dan mogen we het absoluut niet negeren) of is het een geschreeuw van kwaadheid dat hij alleen ligt (en wat doe ik in dat geval dat het beste?). Ik weet het dus eventjes niet goed meer... Ik weet dat dit een fase is die wel weer overwaait, maar na 3 weken is het voor mij wel genoeg geweest. En dan komt de onzekerheid weer 'ligt het niet aan mij? Misschien doe ik iets om dit gedrag te stimuleren ipv af te remmen.' Dus dames met gelijksoortige ervaringen, ik hoor graag van jullie
Ja heeft hij de leeftijd voor weer verlatingsangst, ja dat is vaak sterker bij mama dan bij anderen, nee daar hoef je overdag niet per se iets van te merken, en ja je bent zwanger en hebt je slaap hard nodig... Probeer het vannacht, lukt het niet, gewoon bij je op de kamer.
Op die leeftijd kreeg ik hem 's nachts echt niet stil en moest altijd papa er aan te pas komen. Heel vervelend voor papa. Nu moet ie 's nachts niks van papa weten en is mama de sjaak