Hallo luitjes, Ik moet het even van me afschrijven, heb er echt slecht van geslapen. Gisteren waren we op de verjaardag van mijn oma die 90 jaar werd met de hele familie, was erg gezellig met mijn nichten en neven want we zien elkaar niet zo vaak. Mijn ouders en broer/ schoonzus en de kleine waren er natuurlijk ook. Sinds de kleine geboren is merk ik al dat mijn moeder voornamelijk met hun bezig is en dat heb ik eigenlijk altijd wel geaccepteerd dat ik een beetje vergeten ben. Ik ging natuurlijk naast mijn moeder zitten en mijn vriend naast mijn vader. Ik wilde met haar ook praten want ik zie haar niet zo vaak omdat ze altijd maar bezig is met mijn broer / schoonzus en de kleine en eigenlijk nooit tijd heeft om langs te komen of dat ik daar naartoe kan gaan. Ze was op de verjaardag dus ook steeds met hun bezig en wel zo dat ze gewoon (ook al zat ze naast me) de rug naar me toedraaide. De hele middag heeft ze me geen woord gezegd en steeds als ik een gesprek wilde aan knopen negeerde ze dat. Er is zo tussen ons niks voorgevallen waar ze bijvoorbeeld kwaad over zou zijn of zo. (even voor de duidelijkheid) Ik voelde me gisteren de hele verdere dag en avond zo ontzettend gekwetst, heb er echt van moeten huilen de hele tijd. Vandaag is het natuurlijk Moederdag en mijn moeder had al gezegd, dat ik niet hoefde te komen want mijn broer / schoonzus en de kleine kwamen en dat had ze het druk genoeg (dat was natuurlijk ook al erg pijnlijk). Nu wilde ik natuurlijk wel eventjes bellen maar na dat voorval gisteren vind ik het moeilijk om te bellen. Ik heb haar al vaker gezegd dat het me pijn doet dat ze me zo negeert maar dat weet ze altijd zo te draaien alsof ik me aanstel maar het is toch normaal dat ik mijn moeder mis! Ook al ben ik 31 jaar toch heb ik mijn moeder soms nodig maar sinds de kleine van mijn broer er is lijkt het wel alsof ik niet meer besta! Wat zouden jullie daarmee doen want ik weet het niet meer.
Nog eens heel goed duidelijk maken waar het op staat. Misschien een keer praten met je broer en schoonzus? Kijken wat zij van de situatie vinden, misschien kunnen ze je wel helpen. Praten met je vader zou misschien ook kunnen helpen. Komt er geen verandering dan zou ik er toch over nadenken om het contact te verbreken dan wel verminderen. Je wordt als stront behandeld door je eigen moeder, dat zou ik niet pikken.
Hè bah wat naar. Ik zou haar in ieder geval niet bellen vandaag. Want zo hoort een moeder niet te doen.. Misschien gaat er een lichtje branden als je niks laat horen.
Ahhhh dikke knuffel heel erg pijnlijk Ik zou het aankaarten bij je moeder, je hart luchten! Is het de eerste kleinkind?? Dan is ze misschien zo in de ban daarvan dat ze de rest vergeet! Ik woon ver van mijn ouders en ging langs een keer zonder mijn dochtertje toen was mijn moeder gewoon heel de dag weg gebleven en zei ze toen ze thuis kwam, ja mijn kleinkind is er niet dus wat moet ik komen doen?! Maar zegt en doet ze niet om mij te kwetsen maar voor haar gevoel is zij opnieuw moeder geworden. Praat er wel over anders word het een zware last, wat vet volges mij al voor je is Ik weet niet hoe de band is met je broer want met hem kun je het er ook over hebben, misschien valt het hem ook op? In iedergeval sterkte en lucht je hart
Ik zou me ook erg gekwetst voelen. Ze ging bij mij op de negeerstand en zou haar ook zeker niet bellen. Kom nou toch, jij hebt toch ook gevoel?
ik zou het nog eens goed bespreken met je moeder. Je kunt het ons heel goed uitleggen, dus als je dezelfde woorden gebruikt als in je openingspost dan komt het misschien bij je moeder ook binnen. Ik vind de tip om het te bespreken met je vader en met je broer en schoonzus ook goed. Kunnen zij je moeder er ook op wijzen als je moeder weer eens volledig opgaat in het oma-zijn. Maak het bespreekbaar dat helpt! succes!
Jeetje, wat pijnlijk!! Zou je misschien eens met je zus het erover kunnen hebben? Dat zij je moeder eens in zetje in de goede richting geeft?? Ik heb dat zelf ook gedaan. Ik was zelf overal het eerste mee: afstuderen, uit huis gaan, trouwen, nu dus het eerste kleinkind... En elke keer krijg ik dan een duur cadeautje... Maar doordat ze zoveel aan mij uitgeven elke keer, komt mijn zusje er af en toe wat bekaaid vanaf... Ik heb toen ook wel eens tegen mijn moeder gezegd: doe maar even wat minder en zorg dat mijn zusje straks ook een duur cadeau krijgt voor haar trouwen ofzo... Dat komt denk ik beter aan dan wanneer mijn zusje er zelf iets over had gezegd
Wat vervelend zeg Ik zou juist gewoon gaan vandaag en haar dan duidelijk, zonder omweg, vertellen hoe erg ze me gekwetst heeft en hoe ik er mee zit. Ik denk dat je daar uiteindelijk veel meer mee bereikt dan bijv. negeren. Succes!
Wat ontzettend gemeen zeg, jij bent toch niet minder haar kind omdat de andere toevallig haar eerste kleinkind hebben gekregen? Ik zou het niet pikken en eens gaan praten met haar als je weet dat er verder niemand is, als dat niet werkt je broer apart nemen. Misschien kan hij het haar wel duidelijk maken, aangezien ze blijkbaar wel naar hem luistert.
Ik zou haar vandaag bellen, omdat het moederdag is. Voor de vorm en het 'de eer aan jezelf houden' het vandaag even laten rusten. Meteen een afspraak maken wanneer het haar wel uitkomt dat je langskomt en tijdens die afspraak duidelijk maken dat je ook een vrouw met gevoel bent en zij kan kiezen om normaal te doen en zo niet jij voortaan met een grote boog om haar heen loopt. Is ze nou helemaal?! Dikke knuffel voor jou, jij verdient beter.
Mijn broer die staat aan de kant van mijn moeder en vindt het wel prima dat ze mij laat vallen, hij is altijd de lieveling geweest zal ik maar zeggen, die heeft me nog nooit geholpen. Mijn vader is een schat maar wel een slapjanus, die zal nooit tegen mijn moeder ingaan want dan kat ze hem vreselijk af en daar heeft hij geen zin in. Ja heb er zelf ook eens over nagedacht om het contact te verbreken als het zo moet maar dat is moeilijk want zijn toch mijn ouders.
Als je het al meerdere keren aangegeven hebt, heeft praten niet zo veel zin ben ik bang Je zou het met je broer kunnen bespreken en vragen hoe hij er tegen aan kijkt.... Hier hetzelfde.... Mijn ouders wilden vrijdag langskomen, toen ik zei dat ik zondag ff een bakkie wilde komen halen met de kids, kreeg ik als reactie terug "opa, oma en je zus komen al, dus het komt niet uit". Het is weer duidelijk hoe de verhoudingen liggen.... :x
Thanx, dat heb ik al eens geprobeerd maar een keer was ze ' vergeten' dat ik kwam en was de deur dicht en de andere keer toen ik haar mijn gevoelens uitlegde toen vond ze dat ik me maar aanstelde en dat het natuurlijk allemaal niet waar was wat ik zei, want zij deed niks fout en ik moest maar begrijpen dat het gewoon leuk was haar eerste kleinkind. Dat begrijp ik natuurlijk ook wel maar de kleine is bijna 1 jaar en ik heb haar net 4 keren gezien, alleen met kerst en verjaardagen, verder niet meer.
Bah wat naar! Ik snap dat je er verdrietig om bent. Jij bent toch ook een kind van je moeder? Ik zou zeker wel bellen vandaag en de eer aan mezelf houden. Sterker nog ik zou gewoon ook even langs gaan. Ook al is het maar kort. Jij hoort daar ook bij te zijn. Ik heb ook tot mijn verdriet nog geen kinderen en heb regelmatig het gevoel dat ik minder belangrijk ben als ik bij familie ben. Mensen met kids trekken nou eenmaal bij oma veel aandacht. Straks als jij kids hebt tel jij weer mee let maar op, maar ja zo wil je het natuurlijk niet en zo mag het ook niet zijn. Meid heel veel sterkte vandaag en hou de eer san jezelf. Ik zou me niet weg laten sturen op Moederdag....
Hoe is de band met je schoonmoeder, Drieka? Misschien kan die je ook wat tot steun en troost zijn... Dat je probeert om je meer op haar te richten, als zij jullie wél waardeert en liefdevol is. Ik weet het, het kan je eigen moeder nooit vervangen, maar het kan misschien wel de pijn wat verzachten...
Herkenbaar pff en dan heb ik ook nog geen leuke SM al ben je 31 jaar iedereen heeft momenten hun moeder nodig, k ben bijna 32 en baal zo van die rare band.
Mijn schoonmoeder daar hebben we een goede band mee, die is echt lief maar is niet echt een gevoelsmens, haar zien we wel regelmatig gelukkig en mijn schoonbroer en schoonzus daar hebben we ook een goede band mee en daar heb ik wel wat steun aan, die kennen de situatie ook.
Ik zou gewoon duidelijk zeggen waar je mee zit... Geen poespas eromheen... Heel moeilijk misschien.. Maar wel duidelijk
Abnormaal gewoon!! Ik zou vandaag dus niet bellen en een gesprek aangaan lijkt me vrij kansloos. Ze leeft zo in haar eigen wereld dat ze wschl alleen maar in de aanval zal gaan. Ik zou er klaar mee zijn meid!! Hoe moeilijk het ook is maar laat het voorlopig links liggen.
Ben ik helemaal met je eens, het frustrerende is alleen dat ik dat al 2 keren gedaan heb en dat het dan 1 week beter gaat en dan is het alweer voorbij helaas. Met mijn broer heb ik niet echt meer een goed contact omdat hij, net zoals mijn moeder, alleen maar bezig is met zichzelf en zijn gezinnetje. Met hem heb ik ook al eens gepraat maar hij is keihard en zegt dat ik me niet zo moet aanstellen en dat hij er niks aan kan doen dat hun een kindje hebben en ik niet.