Weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken..misschien herkenning of gewoon een andere kijk erop. Het is een warrig verhaal, sorry daarvoor. Ik lig nu in scheiding...2 kleine kindjes, ex-man nu tijdelijk bij zijn ouders en binnenkort andere woning. In tussentijd proberen we ons koophuis op zijn naam te krijgen. Hopen dat dit lukt, anders zit ik nog lang gevangen in dit huis wat ik echt niet wil. Mijn probleem is een beetje, ik weet niet meer goed wat ik voel...en of wat ik voel echt is. Ik weet niet meer wie ik ben en wat ik wil. Ik was een jonge slanke meid met een hele sterke wil en veel doorzettingsvermogen. Kon voor mijn gevoel de wereld aan. Heel veel hobby's had ik, genoeg mensen om me heen. Altijd wel iets te doen. Ik was logistiek teamleidster in opleiding en werkte heel hard. Toen raakte ik in 2011 in verwachting van de eerste en na 7 weken begonnen de eerste lichamelijke klachten...ischias, mijn linkerbeen werkte niet meer mee...even later de bekken. Mijn hypermobiliteit speelde al snel een grote rol en een vrij zware zwangerschap volgde. Eerste wondertje was geboren en intens van aan het genieten toen na 8 maanden de tweede zwangerschap zich aankondigde. En dus ook gelijk de lichamelijke ongemakken, dit keer nog wat erger. Na de bevalling is dit niet overgegaan, dus om de 2 weken bekken recht laten zetten, op passen met bewegen, sporten lukt niet (terwijl ik zo graag nog kilo's kwijt wil). Toen de tweede geboren was heeft mijn (ex)man zijn baan bij defensie opgezegd en een burgerbaan gezocht en was hij dus ineens veel thuis. Het was erg fijn omdat ik wel wat hulp kon gebruiken met 2 kleintjes, maar zo kwamen er ook meer ergenissen enz. Er gebeurde ondertussen veel in mijn familie en in zijn familie. Wij hebben erg weinig steun gehad, maar er speelden erg veel dingen waardoor er wat banden zijn verbroken. Dit werd wel een gesprek dat erg vaak terug kwam hier in huis en ik eigenlijk ook helemaal klaar mee was. Toen de diagnose ADD bij mijn man. We wisten het eigenlijk al heel lang en ik heb het er eigenlijk wel het moeilijkst mee gehad. Hij leefde er altijd al mee (zijn woorden) maar ik was een psycholoog, secretaresse, lerares, huisvrouw en noem maar op in een voor hem, wat mij behoorlijk sloopte. Alles leek van 1 kant te komen voor onze relatie. De communicatie verliep ook alles behalve soepel. Dan zijn er 2 kindjes die enorm veel aandacht vragen, de zogenoemde tropenjaren. ik hou zoveel van ze, zielsveel!! Maar ondertussen kunnen ze ook soms een behoorlijke pain in the ass zijn en voel ik me zo schuldig over het korte lontje dat ik soms heb omdat ik pijn heb, moe ben en mijn hoofd overloopt van alles dat er nog geregeld moet worden. En ondertussen lijkt het of ik niets meer voel....ik weet het gewoon niet meer. Ik ben niet ongelukkig, ik ben zelfs wel opgelucht dat ik eindelijk de knoop heb doorgehakt en voor mezelf en mijn kindjes kies. Maar toch....mijn hoofd houdt niet op. Ik voel me schuldig, vraag me bij alles af of ik het goed doe, of ik wel juiste keuzes maak, of ik niet achteraf ergens spijt van ga krijgen. Ik weet niet meer wie ik ben. Ik ben zooo veranderd. Van die hardwerkende dame naar een moeder met erge lichamelijke gebreken, opgesloten in een koophuis, niet weten wat ik wil, wat ik nog wil bereiken, waar ik kom te wonen, of ik het goed doe, of het goed komt met mijn kindjes.. Ondertussen een ex die maar aan mijn hoofd blijft zeuren, die mij niet los wil laten en denkt dat het later wel weer goed komt met ons en nog steeds praat in wij vorm en wil knuffelen terwijl ik dat niet meer wil. Het voelt alsof er steeds iemand is die iets van me wil. Exman, kinderen, dieren. Waar ben ik, wie ben ik? Net mega ruzie gemaakt met ex..gezegd dat de regeling echt moet gaan lopen die we getekend hebben. eens in de 2 weken de kids en de rest in overleg. We zijn geen gezin meer en worden we ook niet meer. Dit liep weer uit de hand en ik ben voor van alles uitgemaakt en ook ik ging flink tekeer, ik kan er niet meer tegen! Ik ben moe...moe van alles. Wanneer vind ik weer s die rust, zit ik lekker in mijn vel, zijn mijn gedachten op orde en weet ik wie ik ben en wat ik wil en vooral wat ik voel. Ik voel me bikkelhard, alsof alles is uitgeschakeld. Ik huil bijna niet terwijl het een verdrietige situatie is. Is dit normaal? Ik wou dat ik met mijn vingers kon knipsen en we een jaar verder waren. Het lijkt wel of mijn leven geleefd wordt, alsof ik straks een keer wakker wordt en denk wat is er allemaal gebeurd? Iedereen wenst me sterkte met de scheiding en ik zeg dankje, maar lijk er niets bij te voelen...emotieloos? Of is het besef er gewoon niet? Ik slaap gewoon goed, ik ben zo moe aan het eind van de dag, eigenlijk halverwege al. Als mijn hoofd het kussen raakt ben ik al vertrokken. Het enige waar ik echt van geniet zijn mijn kindjes, de leuke dingen die we samen doen, de knuffels, kusjes, spelletjes, verhaaltjes enz. Dat maakt me gelukkig. Maar ondertussen ben ik heel onzeker of ik het goed doe. Zoals ik al zei, een heel warrig verhaal...maar dacht ga het nu eens gewoon neerzetten en misschien kan iemand mijn beeld een beetje verhelderen. En ja...ik ga ook met iemand praten...
Ja; dit is normaal. Je hebt je emoties uitgeschakeld, want als je er aan toegeeft is het einde zoek, en dat wil/kan je niet voor je kinderen. Goed dat je met iemand gaat praten...dat doe ik nu ook...en de tranen lopen al over m'n wangen, als ik nog niet eens zit. Zo gauw ik weer de deur uit loop, zet ik m'n pokerface weer op. Wil je heel veel sterkte wensen, het is allemaal niet niks. Ooit ga je weer een zonnetje zien. Hou je daaraan vast.
Als ik jou verhaal lees dan ben je jezelf niet in vergelijking met hoe je eerst was, gezien je het een en ander hebt meegemaakt na de bevallingen en er zoveel is veranderd. Als je jezelf niet bent vraag ik mij of of het wel verstandig is om keuzes te maken over je gezin,relatie..( al is dit waarschijnlijk niet je vraag) Het klinkt alsof je last hebt van een depressie/ burnout waardoor je alles ook in een ander daglicht gaat zien ...waar ik natuurlijk niet over kan oordelen, maar ik zou in ieder geval met iemand gaan praten en proberen alles een plekje te geven/ op een rijtje te zetten.. Sterkte !
IK wist natuurlijk dat dit antwoord zou komen, maar geloof me die keuze over de relatie is de beste die ik tot nu toe gemaakt heb...daar twijfel ik niet over.
Het is heel normaal, je wilt doorzetten en er zijn voor je kids, en je weet denk zelf ook wel dat als je een barstje gevoel laat zien jouw ex dit meteen als een aanknopingspunt kan zien om toch weer door te gaan, dus je moet wel even hard zijn. Probeer alleen ook buiten het harde om soms lief te zijn voor jezelf, kijk of je een dagje massage kan krijgen, iemand die op de kindjes past, even wat tijd voor jezelf.
Het klinkt voor mij alsof je geen tijd hebt om ( stil te staan bij je ) gevoel / gevoelens... Je hebt enorm veel te verwerken, ook al heb je voor de scheiding gekozen. Je hebt nog geen tijd gehad om afscheid te nemen van je gezonde lijf, of te accepteren dat het komende tijd allemaal nog heel veel moeite zal kosten. Ik denk dat het heel slim is is om erover te praten, want tot nu toe ga je maar door. Heel veel sterkte!
Jeetje meid je hebt veel voor je kiezen gehad!! Niet zo gek dat je gevoel nu even uitgeschakeld is, je kan nu gewoon even niet meer aan. Over een tijdje als je tot rust komt dan zullen de waterlanders echt wel komen. Hou ze dan vooral niet tegen, lekker laten gaan. Het lucht op. En zeker als je met iemand gaat praten komt het helemaal goed. Je moet er even door heen, maar het komt goed!
Sylvia 29: dat verwoord je wel goed ja. Als ik een vinger geef.... en als ik het over praktische belangrijke zaken wil hebben zet hij gelijk een agressieve houding op. Baby 2: Dat is ook zeker waar. Ik ga ook weer een afspraak maken bij een psycholoog. Ik ging altijd naar een maatschappelijk werkster, maar dat heb ik tijdelijk stop gezet..had ik denk ik niet moeten doen. De kindjes gaan nu beiden 1 dag per week naar dagopvang zodat ik 1 dag voor mezelf pak, want aan rust kom ik inderdaad niet toe
Ik herken dit gevoel en deze gedachten heel sterk. Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten en nu na 7 maanden begin ik eruit te krabbelen en vind ik mezelf weer. Als je van gedachten wilt wisselen mag je gerust pb-en. Je bent een sterke vrouw, echt! En je bent een fantastische moeder, want je maakt keuzes die bijdragen aan het geluk van je kids.
Ik herken je gevoelens en gedachten ook helemaal. De emoties komen vanzelf, heel goed dat je gaat praten met iemand. Je bent een topper, ook al voelt dat nu soms even niet zo, het is wel waar en het komt goed.. maar dat heeft even tijd nodig.
Zoals je al aangeeft heb ik ook het idee dat je behoorlijk met jezelf en je gevoelens in de knoop zit. Persoonlijk vind ik het dan ook onverstandig om in zo'n rumoerige tijd een eind te maken aan je relatie. Je ex denkt ook dat het nog goed gaat komen, jullie hebben het samen ook nog niet goed afgesloten denk ik dan. Zoals ik kan lezen heb je een hele drukke tijd achter de rug zowel lichamelijk als geestelijk. Na 8 maanden weer zwanger worden is al een aanslag op je lichaam maar zeker als je lichamelijk al problemen had. Ik denk dat je er heel goed aan doet om met een psycholoog te gaan praten. Ook denk ik dat je juist omwille van jullie kinderen eea moet gaan uitspreken met jou ex, hetzij met een mediator of een relatietherapeut oid erbij zodat er van beide kanten duidelijk is dat het niet meer goed gaat komen aangezien je dit zo voelt. Wil hij zijn kinderen vaker zien dan 1x in de 2 weken dan zou ik dit ook vast leggen. Ik kan me zo voorstellen dat 1x in de 2 weken vrij weinig is.
En waarom denk jij dat wij dit nog niet gedaan hebben? Dit is allemaal gebeurt en hier gaat het ook zozeer niet om.
Dankjulliewel voor de positieve reacties. Het doet me goed en misschien moet ik inderdaad alles de tijd geven. Dat vind ik best moeilijk omdat ik gewoon genoeg heb van alles.
Ik ben het eens met het merendeel van de dames: je staat nu gewoon in de overlevingsstand. En je signaleert het ook nog. Ik denk dat het heel normaal is en dat je waarschijnlijk later een terugval gaat krijgen waarin je je emoties gaat doorleven. Forceren gaat niet, ik denk dat je het, hoe moeilijk ook, de tijd moet geven. Sterkte!
Mijn situatie is anders, maar ik snap wel heel goed met de "niks voelen" modus. Heb ik ook een hele tijd gehad.. en als ik terugkijk leek het toen best goed met me te gaan. Ik hobbelde in ieder geval voort.. dag in dag uit. Geen bijzonder negatieve gevoelens, maar ook geen blije gevoelens. Nu ben ik op een punt dat ik overloop. Ik begon weer te voelen.. voelde opeens geluksmomentjes bv als mijn zoontje me in de armen vloog.. intens gelukkig ben ik dan. De keerzijde is echter dat ik me uit het niets opeens ook intens verdrietig kan voelen. Het niet voelen is een overlevingsmechanisme.. probeer nu dan ook maar zoveel mogelijk dingen te regelen die nodig zijn (mbt de kinderen etc).. en blijf hoe dan ook praten over wat je bezig houdt. Veel sterkte!