Hi meiden, Hebben jullie tips voor mij? Wij gaan onze kinderwens een keer afsluiten. 3e kindje, ronde 32 waarvan 3 keer iui gehad, het is duidelijk, het lukt gewoon niet. En we zijn heel dankbaar voor onze mooie 2 kindjes. Mijn allergrootste angst (op dit gebied dan) was geen kindje of niet zwanger zijn als mijn jongste naar school ging. Dat was dus vorige week. Weer iui kan niet vanwege het werk van mijn man, en we kunnen niet zonder zijn inkomsten. Mijn man wil onderhand wel stoppen, ik wil de deadline nog wel een keer opschuiven, maar de kans is zo klein dat het nog lukt. Wat doe ik mezelf aan, iedere maand toch weer hoop (Hoe dom, ik weet het). Ik heb een paar maanden bij maatschappelijk werk gelopen maar daarmee kom ik ook niet verder. Dus hebben jullie tips om de wens af te sluiten, of er naar toe te leven? Ik ben nogal nuchter er hou er niet van een gedicht schrijven of een ballon op te laten. Maar misschien moet ik zoiets toch maar doen, wordt er moe van dat ik me er niet toe kan zetten om het af te sluiten. Herkenbaar voor iemand? Of je, toch een lang verhaal en hopelijk in het goede topic.
Geen tips, maar wil je heel veel sterkte wensen. Wat moet dat vermoeiend zijn, zoveel rondes. Ik hoop dat je het wat los kunt laten en wellicht komt daar een wonder uit.
Oef.. ik denk dat iedereen, hoe wel of niet makkelijk je zwanger raakt, zich kan inleven in jouw situatie. Je wilt dat kindje zo graag. En waar zeg je dan stop? En wat als net die poging erna de geslaagde poging zou zijn geweest?? Ik heb geen ideeen voor je. Ik denk dat als je het echt wilt, je gewoon moet stoppen met alles. En dat je dan een heel rouwproces door gaat net al wanneer iemand sterft. Verdriet, boosheid, onmacht. En dat wanneer je al doe dingen doorlopen hebt dat dan uiteindelijk het stukje acceptatie komt. Maar zolang je de knoop nog niet door hebt gehakt kun je ook niet beginnen met rouwen om het verlies van de wens van een derde.
Ik denk dat je jezelf ook vooral de tijd moet geven. Is toch een soort rouwproces wat je door gaat (ook al ben je nog zo ontzettend blij met de kids die je hebt). Geef jezelf die ruiakte, je doet jezelf tekort als je denkt dat dat er niet mag zijn. Wij zijn heel lang bezig geweest voor de beeb in mijn buik, en soms dacht ik ook dat het nooit meer zou gebeuren. Had ooit tijdens het traject eens een paar babyslofjes gekocht en bedacht dat als er nooit voetjes zouden komen om ze mee te vullen dat ik daar dan afscheid van zou nemen. Hoe wist ik nog niet; verbranden of begraven oid. Ik denk dat je vooral iets doet wat bij jou/jullie past!
Na 24 rondjes, 2 late miskramen, 3 curretages en een Ashermann ok....gilde ik begin mei tegen mijn fert gyn dat IK ER KLAAR MEE WAS! Totaal over mijn toeren, nummer 3 ging er overduidelijk niet komen. Toevallig belde ze me op op 29 mei van die maand, de geboortedag van ons kindje wat met 12 wkn geboren werd. Ze belde voor een laatste labuitslag en ik kon haar vertellen dat ik zwanger was. Ze was blijer dan ik XD Deze zw is ook totaal geen pretje, met bijv nu al beginnende ontsluiting en bedrust, maar ik ben het wel geworden, zw. Geen idee of het aan het loslaten lag? Dat is ook zo’n suf advies, let it goooo. Maar je weet maar nooit. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik juist nu weleens denk, waren we maar echt gestopt, wat doe ik mezelf nu toch weer aan??....voel mezelf dan weer meteen schuldig, zucht. Als je echt stopt, schakel je hulplijnen in. Zorg dat je bff’s je bezig houden, zoek een vakantie uit, ga kerststukjes maken, zoek een nieuw project, meld je aan bij alles wat er te doen is bij je kids op school, huil je kussen nat en leg je gevoel hier weg wanneer jij dat wilt. Wij steunen je wel <3
Oh wat lastig als je er al zo lang voor gaat. Misschien mooie familie fotoshoot doen? Speciale reis maken en wat doen? Een boom planten als symbool van toch een nieuw leven. Hoofdstuk gezin compleet afsluiten ging mij juist makkelijk af. Stap 1 was al afscheid nemen van alle bewaarde baby troep.
Moeilijke keuze he, idd waar leg je de grens, en wanneer stop je met het verschuiven hiervan? Ik denk dat ieder dit anders verwerkt. Persoonlijk zou ik iets symbolisch doen. Ik ben creatief dus zou er een herinnering van maken. Misschien iets moois wat een plekje in huis krijgt. Iets met een tekst oid. Of een symbolisch iets. Van mn laatste miskraam heb ik bijv een glazen potje met kaars, met op het dekseltje een engeltje, puur als herinnering.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes. Fijn om te lezen dat het dus inderdaad een moeilijk stukje is. En het niet aan mij ligt dat ik er moeilijk over doe. Maar het heeft dus vooral tijd nodig, het voelt ook wel als een soort rouw. Maar ik heb inderdaad het gevoel dat ik daar niet aan begonnen ben nog. Eerst moet ik het los gaan laten. En dat vind ik al zo verdrietig. Tijd, tijd, tijd dus... misschien dat ik dan ook een keer alle babyspullen weg kan doen. Thanx voor jullie berichtjes, ik ga er maar weer over nadenken.
Heel veel sterkte. Ik zou iig proberen om je verdriet toe te laten, maar verder zou ik het ook niet weten, ik heb er zelf ook wel eens over nagedacht maar geen idee. Wat ik me wel n beetje af vraag; waarom kan het niet met het werk van je man?Ze zijn toch wettelijk verplicht om die tijd verlof te geven?
Wat een lange weg heb jij al begaan. Voor de 1e? Dan heb ik helemaal niet te klagen. Lastig uit te leggen van mijn man zonder herkent te worden. We hebben een eigen bedrijf. Hebben erg veel geluk gehad dat we tussen deze opdrachtgevers zijn gekomen, we zitten nog in de opbouwfase. Mijn man is vaak een paar dagen echt ver van huis, hij kan niet even terug. En we hebben nog niet genoeg credits bij de opdrachtgevers om op het laatste moment een opdracht af te zeggen. Dan zouden we een hele week vrij moeten plannen, en dat kan een paar keer, maar financieel lukt dat ook niet. En omdat iui geen garantie geeft, willen we ook niet ons bedrijf ervoor opgeven want dat is ook onze toekomst. En geloof me, ik en mijn man en ook met de gynaecoloog hebben het hier lang over gehad. Misschien dat in het nieuwe jaar er weer ruimte komt. Maar als ik dan zwanger wordt ben ik 39 voor de baby geboren wordt. Ik weet niet of we dat willen (Mijn man niet). Mijn leeftijd maakt het extra lastig.
Iedereen mag om z'n eigen ding klagen Oja eigen baas is natuurlijk n ander verhaal. En invriezen mag ook niet? Dat gebeurt met een donor toch ook? Nou ja, als je het zo uitgebreid besproken hebt zal t heus niet kunnen maar ik vroeg het me af..
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik weet als geen ander hoe moeilijk t is kinderwens afsluiten. Bij mij is t afsluiten niet gelukt. Ik ben doorgegaan. En het resultaat zie je hier in de ticker beneden. Ik heb vele momenten van verdriet wanhoop en ongeloof gehad. Elke maand bijna een vr mk. En 1 miss abortion. Maar goed. Nu 45 en wordt met 45 moeder. Wel voor de laatste keer en ik mag me gezegend voelen. Een hele dikke knuffel en succes met t vinden van jou juiste manier van afscheid nemen van jullie kinderwens❤️ Liefs
Bedankt voor al jullie reacties. Als ik de verhalen dan weer lees van de meiden die ook al zo lang bezig zijn en waar het gelukt is dan krijg ik toch ook weer hoop. Ik denk dat ik er nog niet aan toe ben om het af te sluiten. Eerst maar eens toeleven naar 31/12, dat voelt weer als zo'n deadline en dan maar eens kijken hoe ik me er onder voel.
succes rombely en sterkte. Het is geen makkelijke beslissing. Hier laatste inseminatie achter de rug. Als het niet zo is dan houdt het hier helaas ook op. Ik heb alles van mijn zoon nog dus om het af te sluiten en het een plekje te geven, ga ik dan maar al zijn zooi die ik bewaard heb voor een eventuele 2de maar wegdoen en wegruimen. Daar zullen ongetwijfeld een hoop tranen bij komen maar dat mag. Verder probeer ik me te focussen op het kind dat ik al heb en prijs mezelf gelukkig dat ik er in ieder geval 1 heb en het ooit heb mogen meemaken. En als hij dan een knuffelbui heeft dan kan ik er vrede mee hebben want ik krijg zoveel liefde van hem. En ik weet dat ik alles binnen mijn mogelijkheden heb geprobeerd. Dus aan mij heeft het niet gelegen en ik kan mezelf niets verwijten. Ik heb mijn droom achterna gejaagd maar soms gaat het echte leven voor en moet je door en nieuwe dromen maken.
Wat heftig zeg!! Ben je van die andere 2 spontaan zwanger geraakt? Ik heb er nu 3, zou nog wel een 4e willen maar mijn man wil het echt niet meer. Mij helpt het te focussen op mijn gezin. Dankbaarheid de overhand geven ipv het gemis. Maar ik snap je volledig hoor!
@Rombely denk t ook meis dat je er nog niet aan toe bent. Om t definitief af te sluiten. Volg je hart ❤️
Ik herken het gevoel... mijn man wil niet verder gaan dan het spuiten van puregon (of clomid slikken). De rest gaat voor hem te ver dus als dit niet lukt is het wat hem betreft klaar. Ik vind dat idee heel moeilijk al ga ik zelf ook liever niet nog verder de mmm in.. maar het idee om ermee te stoppen, al die moeite uiteindelijk voor niks.. ik weet niet of ik dat wel kan! Jij ook veel sterkte met keuzes maken!
Mooie woorden @tilaena, nieuwe dromen maken. Ik denk regelmatig aan je, ik gun het je zoveel dat het je lukt! Ik duim voor je, succes met de wachtdagen.... @Babyopkomst, mijn twee kids zijn spontaan gelukt. 1e 9 rondes en 2e 13 rondes, daarom hebben we ons de eerste 18 maanden ook niet druk gemaakt dat het nog niet lukte. Verwijt jij je man iets dat hij niet meer wil? Ik verwijt mijn man, of ons bedrijf (wat de reden is dat we geen iui meer kunnen doen) niet. Maar ik ben wel bang dat dat in de toekomst komt, dat ik boos op mezelf ben dat we niet alles ervoor over hebben gehad. Thanx @Mi2017. Spannend nu puregon en pregnyl @Mila27. Ivf is echt een hele stap verder hè? Wij hebben vrij snel besloten om dat niet te doen, omdat het nu om een derde kindje gaat. Voor de tweede zouden wij het wel gedaan hebben. Heb je ook iui? Hoeveel ronde mag je nog doen?
Rouwen. Accepteer dat je moet rouwen, en laat dat toe. Door je gevoel niet weg te stoppen of te veroordelen (het voelt ondankbaar, je hebt er immers 'al twee') wordt het makkelijker. Wij hebben het hier door echt 100% achter ons kunnen laten, maar het was een langdurig en emotionele periode. Sterkte!