Moet ff mn bevallingsverhaal kwijt. Mss lucht het op, mss niet! Wat ik wel weet is dat ik -in tegenstelling tot anderen- dit absoluut niet zo weer zou doen! Woe. 03-11-'10 Ik ben 38wk zwanger en word opgenomen in het zkh. Ik heb zwangerschapsdiabetes en spuit aardig wat insuline. Vandaag gaan ze kijken of ze me kunnen inleiden. Helaas... Ik heb nog geen ontsluiting. Ze beginnen met "primen". Ik krijg een tabletje om de boel te weken en hopelijk ontstaat er ontsluiting. Na een aantal uur word ik weer getoucheerd (Wat een pijn!!!) maar helaas heeft het tabletje niets gedaan. Wel heb ik veel harde buiken en krijg ik dus geen 2de tablet want er zou dus wel iets aan het rommelen zijn. Die avond word ik weer getoucheerd maar nog niets... Ik krijg een slaappil en de volgende dag gaan ze weer proberen. Do.4-11-'10 Er wordt weer getoucheerd... Nog geen veranderingen. Ditmaal krijg ik een tablet vaginaal toegediend... Op de CTG waren weer veel harde buiken te zien maar daar bleef het dan ook bij... Ik kreeg dus weer geen 2de tablet! Die middag hebben ze nog een keer geprobeerd te toucheren maar het deed zo'n pijn dat ze ermee zijn gestopt. Die avond weer getoucheerd en ik had maarliefst 1 centimeter ontsluiting!!! Morgen weer verder. Ze zouden gaan kijken of ik dan meer ontsluiting zou hebben zodat ze mijn vliezen konden breken en anders zou ik 1 rustdag krijgen. Vrij.5-11-'10 Spannende dag voor ons! Of het gaat vandaag gebeuren, of we hebben een rustdag en morgen verder. Ik word weer getoucheerd! Ik ging door de hel en weer terug zoveel pijn had ik! Was m'n baarmoedermond wat gekanteld ofzo dus ze konden er helemaal niet goed bij! Conclusie... het zou vandaag niet gaan gebeuren. Nou ja, dan 1 rustdag en morgen verder... Dus niet! Wordt mij ineens verteld dat ik naar huis moet en dinsdag maar terug moet komen!!! We waren helemaal pissed! Iedereen had ons verteld dat ze 2 dagen zouden primen en mocht dit niets uithalen dan zou ik 1 rustdag krijgen en dan weer verder! Ik vond het verschrikkelijk! Ik had een giga buik en het werd allemaal te zwaar. Die dagen die ik in het ziekenhuis had doorgebracht, zat ik ook al in een rolstoel omdat ik gewoon niet kon lopen. Omdat ons meisje op een zenuw drukte had ik ook enorm veel pijn! We vroegen waarom dit nu ineens zo besloten was aangezien ik zwangerschapsdiabetes had en flink wat insuline spoot en het volgens hun dus echt noodzakelijk was om het niet te ver te laten komen. Ze zeiden: "Het is net als aan een appelboom schudden, waarvan de appels nog niet rijp zijn... Er zal niets gebeuren omdat ik er nog niet rijp voor was". Bovendien hadden 2 mensen even aan mijn buik gevoeld en vertelden dat het toch de 8 pond niet zou halen dus er zou geen sprake zijn van een "suikerbaby". Nou okay... Wij dus naar huis! Die vrijdagavond was een hel! Ik was zo emotioneel! Ik was moe, ik had pijn en ik kon gewoon niet meer! Ik was zo overstuur dat mijn buik constant hard bleef en ik ook aan het hyperen ging. Mijn vriend belde het zkh op en het enige wat hun zeiden was: "Ja je kan een slaappil komen halen maar verder doen we niks"!!! Ik had echt een verschrikkelijk weekend! Ma.8-11-'10 Moest ik naar het zkh voor controle. Sloeg helemaal nergens op want de volgende dag zou ik weer worden opgenomen dus waar is die controle dan goed voor?! Die gyn vond dat ook erg raar en zou het wel ff gaan bespreken met degene die die afspraak had gemaakt... Ja tuurlijk! Ik werd weer getoucheerd en ze kon 1 vinger erin krijgen maar dacht dat ze met een beetje moeite (maar ik verging weer van de pijn) er wel 2 in had kunnen krijgen. Ze dacht dus wel dat morgen de vliezen gebroken konden worden... Nog geen definitief uitsluitsel dus! Fijn!!! Di.9-11-'10 Word ik opgenomen. En ja hoor... weer toucheren. Ik had geen flut meer over maar het moest maar. Ik had enorm veel pijn! Zegt de gyn: "Omdat ik eventueel de vliezen kan breken en jij op het moment vergaat van de pijn, houd ik mijn vingers er nog even in en zal ik je de mogelijkheden even uitleggen". Lig je daar gezellig met de gyn terwijl z'n vingers voor mijn gevoel bijna m'n mond uit kwamen... Hij zegt: "Ik kan de vliezen breken maar het hoofdje ligt niet gunstig en dit kan voor moeilijkheden zorgen. Ik kan je wel verzekeren dat als ik nu de vliezen breek, jij voor middernacht je dochter in de armen hebt. Een andere mogelijkheid is een keizersnee". Ik keek mijn vriend niet eens aan en riep gelijk: "Keizersnee!!!!" Het boeide me niet hoe het eruit kwam, als het er maar uit kwam. Ik werd vrijwel direct klaargemaakt. Wat een kutgevoel zo'n katheter!!! Ik gaf op de verloskamers aan dat ik bang was voor de ruggenprik. Ik moest vragen naar een verdoving en dan zou dat goed komen. Ik word naar de OK gereden. Ik geef aan dat ik bang ben voor de ruggenprik en dus graag een verdoving zou willen hebben... Wat denk je? Ik krijg hem niet! Vonden ze onzin want dan zou ik 2 prikken krijgen terwijl het met 1 al gedaan kan zijn. Tevergeefs geef ik nog aan dat de dames van de verloskamers mij dat hadden gezegd... Mooi niet dat ik hem dus kreeg. Zit ik daar zenuwachtig te zijn op die tafel, zegt de anesthesist: "Maak je rug bol". Ik had een toeter jongens van heb ik je niet gezien en dan zegt die lul "maak je rug bol"!!! Nou mensen, meneer heeft 3 keer moeten prikken!!! Ze gaan beginnen met de operatie. Alles gaat goed! Toen ons meisje dan eindelijk geboren werd, slaakte iedereen een zucht van verbazing! Er kwam een flinke dikke prop uit! Mensen ik herinner jullie nog even aan de twee mensen die hadden gezegd dat ons meisje de 8 pond niet zou halen! Nou, mevrouw was op 150 gram na een 10-ponder!!!!! Ze werd direct meegenomen voor wat testjes. Ik heb haar heel even bij me gehad en toen werd ze weer meegenomen om haar glucose te checken. Ondertussen werd ik dichtgenaaid en mijn vriend was met ons meisje mee. Op de uitslaapkamer ging het helemaal niet goed. Ik was tijdens de keizersnee 1,5 liter bloed verloren en ik lag te shaken als een idioot! Er werd tweemaal iets in mijn infuus gespoten maar dit haalde niets uit. Ze hadden de anesthesist al een paar keer gebeld maar die had gezegd geduld te moeten hebben. Toen er na 2 uur nog geen verbetering was, hebben ze de anesthesist opgeroepen en moest hij maar met eigen ogen komen kijken hoe het ging. Toen hij mij zag besloot hij direct een Morphinespuit in mijn been te prikken en dat werkte vrijwel meteen. Ik hield direct op met rillen. Na maarliefst 3 uur mocht ik eindelijk terug naar mijn kamer en kon ik dan eindelijk ons meisje zien! Achteraf kreeg ik te horen dat mijn vriend 3 uur lang in de zenuwen heeft gezeten omdat hij helemaal niet was geïnformeerd over hoe het met mij ging in de uitslaapkamer. Hij wist dat ik veel bloed had verloren en dacht echt dat ik gewoon op apengapen lag! Hij had een paar keer een zuster geroepen maar die kwamen dan vervolgens gewoon niet terug! Hij heeft gewoon 3 uur lang in dat kamertje gezeten met zijn kersverse dochter op zijn armen. Helemaal nieuw voor hem! Hij wist niet wat hij moest doen en wist dus niet hoe het met mij ging! Belachelijk toch??? De eerste dag bleef mijn vriend ook slapen in het ziekenhuis. Ons meisje was bij ons. Ze huilde heel de nacht door, voedingen spuugde ze direct weer uit en mijn vriend was helemaal gesloopt. Ik kon namelijk niets en hij zat dus heel de nacht met haar op. Totdat ik een zuster riep en die heeft ons meisje meegenomen. De dagen die volgden waren ook verschrikkelijk! De suiker van ons meisje was helemaal niet goed en de voedingen hield ze ook niet binnen. Dag 2 werd ze opgenomen op de couveuse-afdeling waar ze aan een glucose-infuus lag en aan de sondevoeding. Zo zielig als je je meisje daar ziet liggen aan die toeters en bellen. Omdat ik borstvoeding wou geven was ik constant aan het kolven en dan moest ik dat weer naar de afdeling brengen waar ze lag zodat ze het via de sonde binnen zou krijgen. Ik was echt kapot! Het was zo slopend! Bleek ook dat mijn HB veel te laag was dus dat hielp ook allemaal niet mee. Op een zaterdag mocht ik naar huis maar ons meisje zat nog aan het glucose-infuus. Sonde was er inmiddels gelukkig uit dus dat was al een pluspunt. En dan kom je thuis... Met kraamhulp en zonder dochter... Verschrikkelijk! Ik kon alleen maar janken, voelde me helemaal niet goed en ik was dood en doodmoe! En maar blijven kolven en mijn vriend heen en weer rijden voor de voedingen. Die maandag kregen we te horen dat we ons meisje op mochten halen! Goh wat was ik blij! We hebben tot die donderdag nog kraamhulp gehad en toen stonden we er alleen voor. Ze huilde zoveel! En ze lag in het wiegje bij ons op de kamer en ik werd echt gek van al die enge geluidjes! Ik sliep niet meer en leefde van voeding naar voeding. Mijn vriend begon die week daarop weer met werken en toen stond ik er dus alleen voor. Ik was daar nog helemaal niet klaar voor! Ik had er totaal geen kracht voor maar ik moest wel. Ik ben na 2 weken met borstvoeding gestopt. Ik kon niet meer. Ik werd er doodongelukkig van en ik was zo moe! Op aanraden van het CB zijn we haar op haar eigen kamertje gaan leggen zodat ik me niet teveel aan zou trekken van al die geluidjes. De dokter is ook nog langs geweest omdat ik dacht dat ik tegen een depressie aanzat. Ik was verreweg van gelukkig en op dat moment, hoe erg ik het ook vind om het te zeggen, hield ik niet van mijn dochter! Ik zag totaal geen uitweg en ik was gewoon diep ongelukkig... Ik heb denk ik een beetje in een roes geleefd want waar de ommekeer is gekomen, kan ik jullie niet vertellen. Wel kan ik zeggen dat ons meisje het nu super doet! Ze is een flinke dame maar dat was ze dus al bij de geboorte. Ze is heerlijk vrolijk en ik hou immens veel van dat kleine mensje. Ze is mijn alles en ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten. Ze slaapt de nachten al lekker door (thnx 2 the Puckababy) en is gewoon een lekker makkelijk meisje. Maar om nou te zeggen: "Ik doe het zo weer"... Nee sorry!!!!
woow meid wt een verhaal. Ik heb respect voor je meid!! Allemachtig het heeft je allemaal niet meegezeten.. MAar nu heb je je dochtertje lekker bij je en kan je genieten!!!
Allereerst thnx dat je de moeite hebt genomen om dit gigantische verhaal te lezen en thnx voor je reactie! Ik kan nu inderdaad heerlijk genieten. Heb nu de roze wolk gelukkig gevonden!
Ppff wat een pittige tijd hebben jullie achter de rug zeg! En jullie hebben het niet getroffen ook zeg! Logisch als je 1,5 iter bloed hebt verloren dat je HB te laag is, tenminste dat denk ik, maar ja ik ben geen specialist. En jouw vriend kerse verse papa 3 uur alleen laten met zijn dochtertje en niet weten hoe het met jou was. Wat moet dat eng zijn geweest voor hem! Gewoon weg slecht van dat ziekenhuis! En dat voelen aan de buik zodat ze een schatting kunnen maken klopt echt zelden! En lijkt me helemaal aangezien jij diabetes hebt dat ze daar niet vanuit hadden moeten gaan. Super fijn dat je die periode nu achter je kunt laten! En misschien kun je deze ervaring een beetje ombuigen naar iets positiefs voor de eventuele volgende keer. Zet het op papier en zorg ervoor dat jij zelf de baas bent en dat er naar je geluisterd wordt of laat je mand/vriend het woord namens jou doen. Zoiets als een geboorteplan? Ik loop wat op de zaken vooruit hahaha maar ja wellicht een ideetje voor in de toekomst? Heel veel geluk en gezond voor jullie en je dochtertje!
Jeetje wat een verhaal zeg!!! Ik zou mocht je het toch nog een keertje willen doen naar een ander zh gaan! Belachelijk dat ze je zo behandeld hebben! Ik weet hoe het eruit ziet als je kindje in de couveuse ligt met allerlei draadjes, infuus en sonde, zo zielig! Maar gelukkig gaat alles goed met je meisje! Geniet er ontzettend van, ik merk het nu ook het gaat zoooo hard!!!
Thnx meiden... Ik moet absoluut niet denken aan een tweede maar mocht dit ooit gebeuren dan gaat het zeker anders! En inderdaad misschien wel naar een ander ziekenhuis!
jeetje wat een verhaal! ik weet niet in welk ziekenhuis zich dit allemaal heeft afgespeeld, maar ik weet wel dat dit niet de normale gang van zaken is!!!! ik vind het echt belachelijk hoe jullie behandeld zijn! niet dat jij er nu nog iets mee opschiet, maar ik zou wel een klacht indienen. jij hebt er nu niets meer aan, maar eventuele andere aanstaande moeders en vaders wel. eigenlijk is door toedoen van hun fouten jouw eventuele wens naar nog een kindje (ik weet het is heel vroeg dat ik dit zeg ) naar de knoppen geholpen! ik vind het overigens super van je dat ergens die knop is om gegaan en dat je nu lekker kan genieten van je dochter!
Tjonge, wat heb jij een zware tijd gehad. Fijn dat je nu kan genieten van jullie kleine meisje. Ik hoop dat dit niet de normale gang van zaken is in dat ziekenhuis, anders zou het wel diep triest zijn.
Ik heb er inderdaad niets meer aan om een klacht in te dienen maar er volgt nog een evaluatiegesprek waarin we het een en ander kwijt kunnen. Wat ik alleen hoor van veel mensen is dat er uiteindelijk toch niet veel aan gedaan zal worden. Jij bent het kwijt maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik heb al gezegd dat mijn dochtertje de eerste en de laatste zal zijn... Hoe ik daar over een paar jaar over denk weet ik niet maar voorlopig kan ik mij niet voorstellen dat er nog een tweede zal komen. Ben zo bang dat het weer een drama zou worden! Maar ik hoor heel veel klachten over dit ziekenhuis hoor! Staat echt niet goed aangeschreven!
Wat een heftig verhaal zeg! Ik vind het echt onvoorstelbaar, hoe jullie behandeld zijn. Gelukkig dat het nu beter met je gaat, maar wat de mooiste tijd van je leven had moeten zijn is gewoon een hel geworden!
Jeetje...Wat een heftig verhaal.Ik kan me goed voorstellen dat je hier een trauma aan over hebt gehouden! Wat erg dat er in een ziekenhuis zo slecht naar de patiënt geluisterd word. Misschien dat je in het evaluatiegesprek kan vragen naar de klachtenprocedure. Dan heb je in ieder geval het gevoel dat er nog iets met je verhaal gedaan word. Veel sterkte en heel veel geluk met je dochter.
Jeetje zeg wat een verhaal! Liep me tijdens het lezen af te vragen of je echt wel in NL bevallen bent... Dit is toch echt compleet van de zotte gewoon! Werkelijk waar, zoiets zou zoveel anders en beter moeten kunnen! Inderdaad, klacht indienen heeft toch weinig nut. Maar zou het zeker nog wel aankaarten tijdens het evaluatiegesprek. En echt, mochten jullie ooit nog aan een 2e beginnen dan zou ik absoluut een ander ziekenhuis zoeken. Wel super dat het nu zo goed gaat met jullie meisje. Jullie hebben samen een pittige start gemaakt. Zo zou het echt niet hoeven te zijn. Blijf genieten, het is zo'n groot wonder en ze zijn groot voor je het weet!