Ik zit met mijn handen in het haar als het gaat om mijn 2.5 jarige peuter. Hij is op het moment een echte terror-peuter en heeft haarfijn door dat ik hoogzwanger, heet en moe ben. Het eerste probleem is dat hij overal mee gooit. Zijn speelgoed, speelgoed van zijn zus, mijn spullen etc. Als hij ergens mee gooit moet hij het oprapen. 9 vd 10 keer doet hij dit niet. Ik kan op mijn hoofd gaan staan, hij weigert gewoon. Als hij met zijn eigen speelgoed heeft gegooid, pak ik het af en mag hij er niet meer mee spelen. Maar heel vaak zit hij zijn zus te klieren en maakt haar creaties kapot. Wat is hier een gepaste straf voor? Hem wegzetten helpt niet, hij gaat dan verder met dingen kapot maken/gooien wat in zijn handbereik zit. Hem op de gang zetten werkt niet. Ik raak ondertussen erg gefrustreerd want niks werkt en het gaat zo de hele dag door. Buiten wil hij graag zelf lopen. Prima, zolang hij luistert. Luister hij niet, gaat hij in de buggy. Dit is de bedoeling overigens. Meneer is snel en sterk, en ik nu dus niet met mijn dikke buik. Als ik mijn dochter bij heb, dan helpt ze mij gelukkig. Maar als ze er niet is, is het bijna onmogelijk voor mij om hem te vangen en in de buggy te krijgen. Met als gevolg dat hij sowieso niet mag lopen en ik met een krijsend kind in een buggy zit. Hij heeft veel energie. Elke ochtend als we zijn zus naar school hebben gebracht laat ik hem samen met de hond uit in de bossen. Daar kan hij lekker rennen en ravotten. Regelmatig gaan we een ochtendje/middag erop uit. Hij gaat 2 dagdelen in de week naar de peuterspeelzaal (waar hij ook vaak een draak is). Help...
Mijn zoontje kan soms ook vervelend zijn maar wat ik doe (misschien heb je dat allang geprobeerd of gedaan hoor) is op oog hoogte van hem zitten en dan uitleggen waarom iets niet mag. Zoals hij gooit met zijn speeltje, dat mag niet omdat het speeltje dan kapot gaat. En dan zou je kunnen vragen, weetje waarom je niet mag gooien met het speeltje? Ik leg eigenlijk alles uit. Net als met het niet luisteren als hij zelf wilt lopen. Als je weg rent, dan is mama je kwijt en heel erg bezorgt. Je mag lopen als je bij de buggy blijft lopen. Ik snap dat dit niet bij elk kind werkt en het werkt ook niet altijd. Ze zitten nou eenmaal in de peuterpuberteit en gaan soms tot de grens. Consequent blijven. Het wordt wel minder nu mijn zoontje 2 jaar en 8 maanden is. Jammer genoeg voelen de kinderen frustratie en boosheid en gaan ze alleen maar harder er tegen in. Succes en gefeliciteerd met je zwangerschap.
Mijn zoontje had hier ook houtje van toen ik vorig jaar zwanger was. Uiteindelijk hielp het apart zetten toch wel. Ik benoemde ook dat ik hem even niet wilde zien omdat hij met dingen gooide. Als hij nu weleens gefrustreerd is vraagt hij zelf of die even in de gang mag. Soort time out. Hij is nu al tijdje bij mijn ouders en zelfs daar heeft die behoefte soms aan time out. Hij vraagt dan of die naar binnen mag als mijn ouders buiten zijn. Ieder kind is uiteraard weer anders maar hier helpt het wel. De gastouder waar hij heen gaat pikte het eerst niet op dat hij even op zich zelf wilde zijn en toen begon hij weer met spullen te gooien en moeilijk te corrigeren. Succes ik weet hoe pittig het is als je zwanger bent en je kind zo doet. Je houd van hem maar tegelijk halen ze t bloed onder je nagels vandaan..
@PBV Ja dat uitleggen op ooghoogte doe ik ook. Hij wéét ook wel dat het niet mag. Soms lijkt het op een impulsieve reactie. Dan gooit hij met iets en meteen gaan zijn handjes naar zijn gezicht zo van "oh nee wat heb ik nu gedaan". Maar het gebeurt ontelbare keren op een dag. Moedeloos word ik ervan.
Hier had zoontje ook heel erg de behoefte om te gooien. Ik noem het een behoefte omdat het ook echt moest. De tip gelezen van ballonnen en deze ingezet. Ballonnen opblazen en gooien maar. Koste wat geduld om het aan te leren dat hij alleen daarmee mag gooien maar heeft heel goed geholpen. Zelfs nu nog regelmatig een ballon in huis Verkeerde kant oplopen en zelf willen lopen hier ook meegemaakt. Samen met hem naast mij lopen ging niet zo goed. Meneer snapte maar niet waarom ik rechtdoor liep ipv alle kanten op volgens mij. Hem regelmatig meegenomen naar de stad. Centrum/winkelstraten. Veel prikkels maar wel veilig omdat daar geen auto's rondrijden. Ideale oefenplek dus. Dan ging ik op m'n hurken zitten, wees hem een gebouw aan en zei 'kijk, daar moeten we naartoe' en dan ging hij. Ik geen stress want het is veilig, hij voelt dus ook geen stres van mij en zo konden we oefenen.
Dit deden wij ook, heel consequent en dingen uitleggen, bij een uitleg legde hij zich er sneller bij neer en was er minder drama
Wij gebruiken 'de gang' wel eens maar er blijft altijd een keuze. Ons zoontje van 3,5 heeft niet altijd zin om te eten en aan tafel te zitten. We dwingen niet om te eten maar willen wel dat de kinderen onder etenstijd aan tafel komen ipv gaan spelen of tv kijken. Als hij dan na herhaaldelijk waarschuwen/uitleggen wat we verwachten toch weer van tafel gaat dan mag hij kiezen of blijven zitten of even op de gang wachten terwijl wij eten. Soms kiest hij dan de gang en blijft daar dan ook rustig even zitten, praat wat in zichzelf en komt dan na een paar minuten vragen of hij terug mag en dat hij toch wel aan tafel wil zitten..... Ja hoor wees welkom Geen ruzie, niemand boos, gewoon twee opties waar hij uit kan kiezen en zo is het dus ook geen straf.
Waarom werkt het niet om hem op de gang te zetten of in de hoek? Als je thuis bent kan dat toch? Wij gebruiken de Jo Frost methode. Onze dochter is ook 2,5 jaar oud. Als zij iets fouts doet krijgt zij een waarschuwing en een optie: of stoppen/ doe wat ik zeg, of in de hoek. Zij kiest. Als ze niet doet wat ik zeg of ze stopt niet, in de hoek. Dat is bij ons op de mat bij de voordeur. Ik zet haar daar neer, leg haar uit waarom ze daar zit en loop weg. Omdat ze 2,5 is, moet ze daar 2 minuten zitten. Met elk jaar komt er een minuut bij. Loopt ze weg uit de hoek, dan zet ik haar terug en de tijd begint opnieuw. Ik word dan niet boos, ik praat niet tegen haar oid. Is de tijd om, dan ga ik terug, vraag aan haar waarom ze daar zit. Ze moet het tegen mij zeggen. Dan moet ze sorry zeggen, dan krijgt ze een knuffel en een kusje en we gaan weer verder. Heeft ze iets tegen iemand gedaan, zoals haar broer, dan moet ze ook tegen hem sorry zeggen. Dat knuffelen en vergeven niet vergeten! Ook heel belangrijk! Werkt bij ons perfect. Ik doe dit overal hoor. Ik zoek een hoek op waar ze moeten zitten in bijvoorbeeld een winkel en het kan me niet schelen wat andere denken Ik kan me echter wel voorstellen dat het telkens op tillen voor jou super zwaar zal zijn. Daar had ik ook last van. En dat buiten lopen, of doe wat je zegt of in de buggy zitten. En dan krijst hij maar. Zijn keuze, zijn probleem. Ik zit in het onderwijs en dat van keuze geven, dor wat ik zeg of kies voor de consequentie werkt ook heel goed met pubers! Dus waarom niet met peuter pubers, toch? Sterkte
@ikkie97, ik had jouw post niet gezien! Dezelfde methode! Met eten ook zo fijn. Ze moeten van ons niet eten, geen strijd, maar ze moeten wel blijven zitten en krijgen voor de rest niets anders. Wel een toetje, want dat krijgen ze elke avond en ik wil niet dat het een beloning wordt. Alsof het avondeten een opgave is. Maar als ze daarna nog trek hebben, tja, jammer dan. Hadden ze moeten eten. Dat laatste vind ik wel altijd zielig, maar het werkt wel.
Hem tja.... Ik ben dus totaal niet van het straffen of Jo frost methode. Het is korte termijn, en speelt totaal niet in op de behoefte van het kind. Wel geprobeerd uiteraard, want "iedereen" zegt dat het zo moet. Maar.... Onze kinderen zijn hooggevoelig en hebben veel behoefte aan beweging. Hoe ik het wel doe? Met vallen en opstaan en heel veel observeren en inspelen op behoeftes. Dat klinkt vaag. Dus hier een voorbeeldje: Springen op de bank is hier een 'dingetje'. Het gebeurd uit enthousiasme. Als er iets spannends gebeurt op tv bijvoorbeeld. Ik kan dan zeggen " zitten op de billen" en na drie keer hem in de gang zetten. Garantie voor dagelijks terugkerend drama. Wat ik doe is zeggen "mag jij springen op de bank?" Nee dus. En vervolgens " waar mag je wel springen?" "Op de grond!" Kind blij, want hij mag springen. Daarom vond ik de optie "gooien met ballonnen" die hierboven genoemd werd ook mooi. Ik zou wel aanraden om die keuze bij het kind te laten. "Mag jij gooien met auto's?" "Nee" "waarmee mag je wel gooien?" "Ballonnen!". Zijn behoefte binnen mijn regels.
Ik weet niet waarom het niet werkt. Hij gaat dan klieren, op de wc de rol afrollen, post pakken, mijn tas uitladen, jassen van de kapstok trekken. Ik heb hem vandaag op een krukje in de keuken gezet zodat ik hem in de gaten kan houden. Hij zit dan gewoon 2 minuten te grijnzen (en te bekokstoven wat hij hierna gaat doen ). Dat krijsen in de buggy neem ik inderdaad maar voor lief, maar het gaat er mij om dat ik hem er amper in krijg, hij is zo sterk. Ik ben ondertussen erg gefrustreerd. Dat helpt natuurlijk ook niet mee.
Maar hij zit wel! En dat is al heel wat, toch. En ik denk niet dat hij het leuk vind om uit zijn spel gehaald te worden. En op de trap zetten? Ik snap dat je gefrustreerd wordt, zou ik ook zijn. Zeker als je hoog zwanger bent. Moet hij mee? Want dit kan niet goed zijn voor jou en vooral met deze hitte, pfff. Ik leef met je mee.
Maar dit doe ik ook hoor. Je legt uit wat niet mag wat wel mag en wat de consequentie zijn als ze niet doen wat ik van hen vraag. Want wat doe je als ze toch blijven springen op de bank ook al weten ze dat ze op de grond moeten springen? Bij ons werkt het fantastisch in ieder geval. Het is duidelijk voor ze en ik hoef niet boos te worden.
Ik vind eigenlijk dat je overal excuses voor hem zoekt. Straf is maar een woord. Het is gewoon simpel, grenzen stellen en consequenties eraan verbinden. Ook hooggevoelige kinderen hebben grenzen nodig om ze uit te proberen, hoe ver ze kunnen gaan en dan krijgen ze 'straf' dan weten ze dat de grens bereikt is.
Het verschil is dat ik een alternatief geef ipv straf. Denk vanuit het kind. Situatie 1: kind springt op bank. Mama zegt mag niet want... En anders ga je in de gang. Kind blijft spring-behoefte houden, want is enthousiast en beweeglijk. Springt dus weer op de bank. Mama zet kind in de gang. Reactie: verdriet. Mama begrijpt me niet. Ik moet springen maar het mag niet. Situatie 2: kind springt op de bank. Mama zegt mag niet want... Maar je mag wel op de grond springen. Kind is blij dat hij mag springen. Even later raakt hij weer enthousiast en springt op de bank. Mama zegt "mag je dat?" Kind zegt "nee op de grond" en springt op de grond. Kind weet " ik mag niet op de bankrekening springen. Maar mama begrijpt dat ik moet springen, dus mag het op de grond". Het springen is geen bewust stoute actie, maar komt voort uit een behoefte. In het geval van mijn kinderen (heel gevoelig en sterk gevoel van rechtvaardigheid) is dat onderscheid enorm belangrijk. Als ze bewust iets stoutste doen (zeer zeldzaam) dan snappen ze dat daar straf op volgt. Is het per ongeluk, door enthousiasme of onhandigheid, dan raken ze volledig van slag als er straf volgt. Terugkomend op jou vraag. Wat doe je als ze op de bank blijven springen? Gewoon de vraag "mag je springen op de bank?" Nog eens herhalen. Meestal is 1 of 2 keer genoeg.
Ja dat begrijp ik ook niet. Een kind niet straffen maar kijken naar behoefte en oplossingen creëeren is gelijk aan excuses zoeken? Hier ook nooit moeten straffen. Zou begot niet weten waarom ik m'n zoon voor iets moet straffen. Gewoon zeggen dat iets niet mag en waarom niet. Eventueel oplossing zoeken en klaar. Dit wil zeker niet zeggen dat hij alles mag. Maar straffen? Nee dat is niet nodig.
Je creeert hiermee dat een kind dus geen grenzen kent, want hij mag overal zichzelf zijn en zijn wil is wet opleggen. Helaas gaat dat in de grote mensenwereld straks niet zo. Dan krijg je de situaties waarin een medewerker (bv jouw zoon) denkt ik doe dit, terwijl de leidinggevende zegt; medewerker moet dat.. Ze zijn nu nog heel klein, maar het is echt niet erg als een kind iets niet mag. Het hoeft zich niet stout te voelen of onbegrepen, soms kunnen dingen gewoon niet en moet je gewoon luisteren naar desbetreffende gezaghebbende.
Geen grenzen? Hoe kom je daar nu bij? Ik ben er zeker van dat @Fietwordtmama haar kind grenzen heeft. Dat is hier zeer zeker ook. Alleen kost het soms wat meer energie maar je creëert wel een kind wat het 'waarom' begrijpt ipv een kind wat telkens uittest hoe ver het kan gaan tot het straf krijgt. Straffen is gewoon de gemakkelijkste weg. Daar kies ik niet voor. Door hem alles aan te leren en veel energie in te steken moet ik misschien 1 keer per dag iets zeggen omdat hij treuzelt. Verder niks. Hij weet wat kan en niet. Uittesten is niet nodig, dat weet hij.
En wat is de meerwaarde om een kind te straffen ipv een simpele ballon op te blazen waar het kind wel zijn energie aan kwijt kan? Zoveel moeite is dat toch niet? Je creëert hetzelfde. Kind gooit niet met spullen. Alleen bij het ene straf je, bij het andere kijk je naar de behoeften en zijn beide partijen tevreden. Zo kun je dit met heel veel doen.