Mijn broer en zijn vrouw proberen al ruim 2 jaar een kindje te krijgen en dat gaat niet echt makkelijk. Ze beginnen binnenkort aan IVF, na een aantal mislukte IUI's. Nu ben ik weer zwanger en vind het zo moeilijk: hoe kan ik dit nieuws het beste aan ze vertellen? - Langsgaan, maar dan overval ik ze er misschien mee? - Een brief schrijven, dan hebben ze even de tijd om het zelf samen te verwerken? Ze weten wel dat we weer bezig waren voor een 2e kindje, maar het blijft natuurlijk heel moeilijk. Ook al zullen ze het ons uiteraard gunnen (we hebben al miskramen achter de rug) maar zullen zich natuurlijk afvragen waarom wij wel en zij (nog) niet. Wie heeft een goed advies?
Ik denk zelf dat je beter naar ze toe kan gaan en het aan hun kan vertellen. Ze zullen het waarschijnlijk heel erg leuk voor jullie vinden.
Ik heb een paar keer meegemaakt met vrienden en mijn broer. Wij waren al 11 maanden bezig toen de eerste van onze vriendenkring kwam vertellen dat ze een kindje kregen. Ook mijn twee beste vriendinnen zijn bij ons langsgekomen voordat ze het verder bekend maakten. Helemaal omdat ze allemaal in 1 of 2 keer zwanger waren. Ik vond het erg prettig dat we het iig wel hoorden voordat het wereldkundig werd gemaakt. Dat geeft je toch even tijd om het nieuws te verwerken en valt het niet rauw op je dak. Een brief is aan de ene kant iets onpersoonlijker, maar geeft ze idd wel de gelegenheid om het samen te verwerken zonder dat jullie erbij zijn. Je kan er dan in zetten: bel ons maar als je daar zelf aan toe bent.
Ik zou langsgaan. Is toch persoonlijker dan een brief. Waarschijnlijk zullen ze gewoon blij voor jullie zijn.
Langsgaan. Ik heb er ook ervaring mee en ik vind het verschrikkelijk moeilijk. Beide keren hebben we samen gehuild. Het is zo verschrikkelijk dubbel en pijnlijk. Ik vind een brief afstandelijk, alsof je ze moeilijk recht in ogen kan kijken. Dat gevoel had ik namelijk wel als ik zwanger was. Waarom is ons het geluk wel gegund, terwijl iemand anders met net zo'n diep verlangen het niet krijgt? Het valt toch niet uit te leggen. Dus gewoon langsgaan is mijn advies. Sterkte!
Ik zou het persoonlijk vertellen, maar alleen als ze samen thuis zijn,dus niet met allemaal mensen er omheen.Het blijft gewoon klote om zulk nieuws te horen, weet ik helaas uit eigen ervaring.Maar ik vond het erg fijn als het onder 4 ogen was en niet bv op m'n werk. Een brief lijkt mij erg onpersoonlijk.. Btw:Van harte gefeliciteerd!
hier sluit ik me bij aan.. zeg wat dat betreft wat je voelt... dat je het rot vind om te vertellen, omdat je het hún óók zo gunt...
persoonlijk gaan vertellen. Onze eerste is echt een cadeau die we kregen omdat we helemaal nog niet eens bezig waren voor kinderen en nog jong waren. Me schoonzusje was al jaren bezig en daar lukte het maar niet. Het was vreselijk om ze het te vertellen. Eerst niet kunnen begrijpen waarom wij wel en zij niet, dus huilen geblazen aan beide kanten. Daarna waren zij ook enorm blij voor ons. Zo hebben we daarna nog 2 kindjes gekregen en hoe blij ze ook voor ons waren ik vond het beide keren weer enorm moeilijk om het te vertellen omdat ik wist hoe graag zij eens in onze schoenen wouden staan. Gelukkig is het na 8 jaar vechten gelukt en zij zijn nu ook trotse ouders van een pracht mannetje. Maar echt waar persoonlijk vertellen is altijd beter heb ik nu wel geleerd!
Ik zou bellen. Dan kunnen ze reageren hoe ze zelf willen. Je hoeft niet je gezicht strak te blijven houden, en als de telefoon er op ligt kun je het zelf even verwerken. (maar dat komt omdat ik het het liefst zo hoor )
Een vriendenstel van ons is ongewenst kinderloos. Beide keren hebben wij hen in een vroeg stadium persoonlijk ingelicht over de zwangerschap. We draaiden er ook niet omheen, de woorden komen hoe dan ook hard aan. 'k weet dat zij het erg in ons waarderen dat wij hen met respect en tact benaderen. Verder betrekken wij hen bij een aantal dingen, waar menig persoon (onbewust) aan voorbij gaat, zoals een keer aan de buik laten voelen als de kleine schopt of meegaan naar een echo...... Voor mij/ons geen moeite, beseffende dat zij dit nooit zelf zullen meemaken, maar zij vinden dit een bijzonder en groots gebaar.