In onze woonplaats is sinds begin dit jaar een Eetteam actief. Dat bestaat uit een kinderpsychologe, dietiste, Fysiotherapeute, logopediste en kinderarts. Aiden blijkt erg gevoelig te zijn in zijn mond. Om de twee weken komt de logopediste bij ons thuis. Zij geeft tips om hem gezond te laten eten. Aiden heeft vooral moeite met het warme avondeten en de verschillende structuren. Wij moeten hem voorzichtig aan verschillende soorten eten laten wennen. Helemaal opnieuw, als het ware een baby. Aiden heeft dit probleem namelijk al vanaf dat hij een baby was. Wij moeten nu bijvoorbeeld 3 kindereetlepeltjes rijst op zijn bord leggen en 3 stukjes paprika. Zo blijft het voor hem overzichtelijk en schrikt hij niet van een groot bord vol eten. Als hij dit op heeft,mag hij nog iets wat hij wel lekker vindt. Langzaamaan krijgt hij dan bijvoorbeeld steeds meer rijst op zijn bord. Wij gaan nu oefenen met een sperzieboon en meer kale macaroni. Verder hoeft hij voor hem nieuw eten niet gelijk op te eten, maar mag hij het eerst voelen, ruiken, kusje geven (lol), op zijn tong leggen. Kleine stapjes dus. Verder moeten wij een dagboek bijhouden met daarin de door hem behaalde resultaten met betrekking tot het eten. Ook staat hij dus onder controle van de kinderarts om zijn groei en gewicht bij te houden. Vanmorgen net weer heen geweest en hij volgt gelukkig weer zijn eigen lijn (was afgebogen). Nu over een half jaar weer meten en wegen.
Dat heeft onze zoon ook. Ik zoek al een tijdje naar een geschikte behandelplek, maar nog niet iets met ervaring kunnen vinden. Hij eet al zo sinds hij 1 jaar is. Bij hem zit het ook in de structuren en fruit weigert hij volledig. Wij pakken het wel zo aan zoals jullie. Laatst heeft hij een stukje appel vastgehouden zonder over te geven. Al een enorme mijlpaal.
Voor TS: dit boek kwam net voorbij op Facebook: http://www.scrivomedia.nl/Het-hooggevoelige-kind-met-een-sterke-wil
Ik herken sommige dingen wel en andere dingen niet. Onze zoon is erg gevoelig voor geluid. Laatst waren we in een winkel waar ze aan het verbouwen waren, dan zie je de paniek. Hij houdt dan zijn handen voor zijn oren en wil die van mij er nog overheen. Ook heeft hij echt een hekel aan het gevoel van vieze dingen aan zijn handen. Al is zijn definitie van vies soms anders dan die van mij Vingerverf, magisch zand, papier maché, tekenen in scheerschuim.... kom er niet mee aan. (Maar hij speelt wel graag met takken en stenen en raapt buiten allerlei dingen van de grond waarvan ik denk LAAT LIGGEN). Hij was ook idioot vaak zijn handen, zeker voor een jongetje van 6. Andere mensen mogen ook echt niet bij hem in de buurt komen als hij denkt dat die vieze handen hebben. Op die terreinen is hij dus wel gevoelig. Hij heeft op vakantie ook altijd heimwee. Andere dingen herken ik totaal niet in hem. Ik weet niet of hij emoties oppikt van anderen. Wel zijn z'n eigen gevoelens vaak erg intens. Ik heb een tijdje geprobeerd met hem onderscheid te maken in soorten verdriet. Het verdriet van even je fietssleutel niet kunnen vinden, is kleiner dan het verdriet van mama kwijt zijn. Maar zo ervaart hij dat niet. Verdriet is verdriet. En dan echt Voordeel is dat blij dan ook wel intens blij is. En gelukkig ook momenten daartussen die gewoon 'in balans' zijn. Strong willed... pfff, toen hij nog niet kon praten heeft hij zoveel frustratie gehad! Hij lag vaak met zijn hoofd keihard op de vloer te bonken. Zulke driftbuien! Maar, gelukkig, vrijwel alleen maar thuis. Al is dat soms ook frustrerend... onze ouders, de gastouder, peuterjuf, juffen op school, vrienden: we werden in het begin gewoon niet echt geloofd. "Het zal toch wel meevallen, zo'n lief en vrolijk jongetje altijd." Alsof wij ons aanstelden. Ik was gewoon 'blij' toen hij een keer zo'n driftbui had waar mijn ouders bij waren en ook een keer bij de gastouder. Die wisten niet wat ze zagen! Ze schrokken echt. En dat had hij dus thuis meerdere keren per dag! Die echte driftbuien namen wel sterk af naarmate hij beter leerde praten. Maar nog zijn er periodes dat hij niet lekker in zijn vel zit en hij dagelijks lange huilbuien heeft. Vooral bij overgangssituaties (dus uit bed komen, aankleden, ontbijten om klaar te maken voor school.) Of juist wanneer we na een dag school en BSO weer naar huis gaan. Verder frustreert het zoon enorm als iemand een fout maakt. Het maakt niet uit of hij dat zelf is of een ander. Dan kan hij -thuis- behoorlijk heftig reageren. Soms ook als hij op feiten gecorrigeerd wordt. Dus als hij iets denkt en het klopt volgens ons niet. Hij MOET het goed hebben. Anders huilt hij tranen met tuiten. En als hij eenmaal verdrietig is, bedenkt hij er ook steeds meer verdrietige dingen bij. Zo kan hij zichzelf helemaal in de put praten dan. Wat hier toch het beste helpt: heel veel structuur en duidelijkheid. Ik lees veel pick your battles. Dat doen wij maar heel beperkt. Mijn man en ik zijn -als ik in onze omgeving kijk- echt wel 'strenger' dan gemiddeld. Maar dat moet ook wel, want voor onze zoon is 1x afwijken al gauw een patroon. Dus als iets 1x mag, is het een drama als het de volgende keer niet mag. Dus wij hebben heel duidelijke kaders. En we rekken een grens pas op als we zeker weten dat het ook echt kan, nu en in de toekomst. Of dat we het heel erg aan een bepaalde plaats of situatie kunnen koppelen. ("Op het vakantiepark mag je alleen oversteken omdat iedereen hier stapvoets rijdt. Buiten het park mag het niet. Als we zien dat je oversteekt zonder goed uit te kijken, mag het daarna ook op het park niet meer.") Als we dingen vooraf aankondigen, heel concreet maken en duidelijk begrenzen dat gaat het gewoon het beste met onze zoon. Hij is gebaat bij veel structuur. Al moet ik zeggen dat we dat in de weekendje wel loslaten. Soms tot zijn frustratie. Hij wil de hele dag gepland zien. En daar hebben wij in het weekend niet altijd zin in. Ik hoef niet altijd 's ochtends al te weten wat we 's middags gaan doen. Dan is er geen ruimte meer voor spontaniteit en daar heb ik dan weer behoefte aan. Dus dat is voor ons de eerste reden om met de weekendje wat flexibeler om te gaan. Als we weten wat we die dag gaan vertellende het. Weten we het niet, dan zeggen we dat ook. ("We gaan nu eerst ontbijten en boodschappen doen en dan kijken we daarna wel.") Bijkomend voordeel daarvan is -hoop ik- onze zoon uiteindelijk ook wat beter leert omgaan met dit soort dagen.