zo hey, net even een tranendal gehad hier... Hoe mijn bevalling is gegaan en de eerste weken van ons mannetje Ik was er eerst heel nuchter in omdat ik wel door moest gaan voor mijn mannetje... en zei elke keer ja gaat goed met me.. Maar nu hoe het allemaal gegaan is, zo "hoort" het niet te gaan en dat besef ik me nu in eens Ik ging met 37 weken en 3 dagen voor de wekelijkse controle bij de dokter. Daar constateerde hij dat het hartslagje van ons zoontje hard ging.. hij zag dit met een echo maa kon het zo niet meten hoe snel het ging. Dus met het andere aparaat op mijn buik. Daar was zijn hartslag 230 slagen per min! Ik moest gelijk naar het ziekenhuis, dus ik mij man op bellen. Kleed je even om we moeten naar het ziekenhuis. DAar aangekomen werd ik aan het CTG gezet en hij meet niet boven de 200 dus kwam het elke keer op 120, dit moest je dus dubbel doen, daar zat ie dus op 240 slagen continu. Hun bellen met een ander ziekenhuis, die zeiden houd haar maar een nachtje ter observatie en laat haar morgen ochtend hier maar langs komen. zo gezegd ik een nachtje daar blijven. Volgende morgen hoorde ik dat ik met de ziekenauto moest i.v.m. de verzekering. Om 11 uur was ik daar. half 12 bij de dokter binnen. die maakte een echo en hij bleef best stil... daar meete hij een hartslag van boven de 250 en zei tegen ons dat de kleine vandaag nog geboren moest worden. Zo dat was een klap zeg, dus ik zei nog word ik ingeleid dan? Nee dat kon niet omdat ze zijn hartje niet konden bewaken, dus het moeste en keizersnede worden. Om een uur of 4 was er een plekje vrij voor mij. rond 12 uur waren op de verloskamers, en daar was een balkon, zei mijn man nog even lekker een peukie roken, maar hij moest eerst naar de wc. Ik was even tv aan het kijken.. toen ie de deur nog niet open had van de wc, kwamen er 2 mensen inlopen. Ja kleed je maar uit er is een plekje vrij gekomen, je moet nu. uhhhh was er helemaal nog niet op voorbereid.. 1 uur lag ik op de operatie tafel, ruggeprik en om 10 over half 2 was daar ons mannetje!!! gelijk huilen!!! Ze lieten hem zien aan me (5 sec) en dacht nog zooo wat een bul Hij werd bij de dokter die dag ervoor nog op 2900 gram geschat en de week ervoor op 2800 gram. HIj werd gelijk weggebracht, mijn man is meegegaan terwijl ze mij aan het hechten waren. een half uur later kwamen ze nog even in de couveuse langs met hem, ze hadden hem ook gewogen en hij woog 3670 gram! Na de uitslaapkamer werd ik naar de bevallen dames afdeling gebracht. Er kwam een dokter langs om te vertellen dat ze nog met hem bezig waren. Het was al eens 5 uur, 6 uur, 7 uur, 8 uur kwam de dokter om ons naar hem te brengen. Ohhh wat heb ik gehuild toen we de intesive care binnen kwamen Mijn mannetje die daar zo lag! Maar wat was hij mooi en leek ie op zijn grote broer. We mochten hem niet vasthouden, je hoefde hem maar aan te raken en zijn hartslag schoot naar 270 slagen per min. Mijn moederhart brak echt... Hij bleek SVT te hebben (Supra ventricular tachycardia) een storing in een zenuw in zijn hartje. Hij heeft een paar keer een reset medicijn gekregen om zijn hartej weer normaal te laten kloppen. De volgende dag was mijn man al weer vroeg bij me, en nog mochten we hem niet vast houden. s Middags is ie naar huis gegaan, naar ons andere zoontje. En het volgend bezoekje van mij aan Bertus mocht ik hem vasthouden! En wat voelde dat goed, helaas schoot zijn hartje gelijk weer omhoog maar wat heb ik hem even goed geknuffeld. Mijn man gebeld en die heeft gelijk oppas geregeld en was er met 3 kwartier. Gelukkig wel een foto van hem met Bertus (van mij jammer genoeg niet) Bertus kreeg medicijnen en elke keer moesten die bijgesteld worden omdat ze niet genoeg effect hadden, na 3 dagen leek het de goede kant op te gaan, en werd er ons gezegd dat als het zo doorgaat hij overgeplaats mocht worden naar een ziekenhuis dichterbij. De avond voor datik naar huis mocht, ging ik langs om hem te voeden. Ik kwam binnen en zag dat zijn hartslag tegen de 300 zat...... De zuster was met hem bezig te verschonen... Ik zei nog tegen haar, ik kom er in en zijn hartje slaat gelijk op hol (klein grapje) Maar ze bleef doorgaan met verschonen en vroeg aan mij of ik het wilde doen want hij had een beetje gespuugd en moest nieuwe kleertjes aan. Ik keek echt zo van meen je dit nou..... Oke miss wilden ze wachten om te kijken of zijn hartje het zelf herstelde of zo Dus ik stond bij hem.. en legde mijn hand op zijn borst, ohhh wat was dat eng om te voelen.. Na een paar min kwam de zuster pas terug met schone kleertjes... En ze zegt ohhh zijn hartje gaat te snel (ja dat zei ik toch.. en het alarm ging ook al de hele tijd af......) Normaal kregen ze hem hieruit door wat ijs op zijn neus te leggen (schrik effec) maar dit werkte niet... de kinderarts werd gebeld en die kwam langs en gaf hem een reste medicijn. En in eens schoot zijn hartje van 270 naar 0 Het lichaampje lag ineens stil en er kwamen wat bubbeltjes uit zijn mond. Langzamerhand begon zijn hartje weer normaal te kloppen Maar ohhh wou dat ik dit nooit gezien had!! Wat was dat eng. Nu werd ie dus niet overgplaatst en moest daar langer blijven.. wat natuurlijk ook logisch is.. De volgende dag zonder ons kindje naar huis.... Ze hadden nu gelukkig zijn medicijnen goed en hij deed het een paar dagen heel goed, paar aanvalletjes op een dag, waarvan 9 van de 10 hij zelf herstelde. Na 8 dagen daar gelegen te hebben, mocht ie gelukkig over naar een ziekenhuis dichterbij. Daar kregen we na een paar dagen te horen, dat ie naar huis mocht!!!! Wij blij!!!!! Natuurlijk Die avond heeft ie 10 aanvalletjes achter elkaar gehad.... allemaal kleintjes maar wel weer een reden dat ie langer moest blijven. Een week later en echt zeker dat het goed ging mocht ie eindleijk mee naar huis! Hij heeft die week nog 2 aanvalletjes gehad van 30 en 10 sec.. waar ie zelf van herstelde. Mocht dit thuis gebeurd zijn hadden wij dat nooit door gehad. Nu is ie dik 2 maand en doet het super! Maar wat is mijn kraamtijd nou ja... je kan het geen kraamtijd noemen... en het dringt nu tot me door... na die 5 dagen dat ik naar huis moest ben ik elke dag naar het ziekenhuis geweest.. en dat met een keizersnede... heb het eigenlijk niet rustig aan gedaan... Zei elke keer ik moet door voor mijn mannetje! Die is belangrijker dan ik even.. Het is een heel verhaal geworden, en ben waarschijnlijk veel vergeten, maar moest het even kwijt! Bedankt voor het lezen
Wat een verhaal! Dat hakt er flink in, dat is logisch. Kan me voorstellen dat je nu je er op terugkijkt ook een terugslag krijgt. Het is nogal wat! Wat een heerlijk mannetje om te zien nu! Hoop dat je nu wel kan en durft te genieten! Maar dat je flink emotioneel wordt is helemaal niet raar hoor! Liefs en sterkte!
Jeetje wat een verhaal! Echt heel heftig. Geniet van elkaar en hoop dat je het goed kan verwerken wat er gebeurd is. En wat een prachtventje heb je gekregen! Sterkte.
heftig verhaal meis. Een dikke knuffel. Kan je maar een advies geven blijven praten praten en praten.. En wat een leuk mannetje.
Wauw, wat een spanning/onzekerheid/angst en nu gelukkig wat genieten van je zoontje. En dat je nu even je tranendal hebt, is niet meer dan logisch. Maar je hebt het super gedaan.
Tjee, wat een ellende, hopelijk kan je nu genieten en flink bijkomen van alles, Heel veel sterkte en veel geluk !
dank jullie wel was nog 1 ding vergeten HIj woog dus 3670 gram.. maar dat was 700 gram extra vocht door zijn hartje Ik was ook in 1 week tijd 2.5 kilo aangekomen, kwam dus ook door zijn hartje Hij was 2 dagen later 2950 gram
Wow meis, wat een gebeurtenis zeg!!! Heb je verhaal in een adem uitgelezen. MAar wat een prachtig mannetje is het nu!!! Maar kan me goed voorstellen dat nu het zo goed gaat met je mannetje dat bij jou al het verdriet eruit komt. Goed dat je het probeert hier van je af te schrijven. Hele dikke knuffel!!!
Jee, wat heftig zeg. Kan alleen maar zeggen dat ik snap dat het nu tot je doordringt. Zoiets is niet niks! *knuff*
Jeetje wat heftig zeg... Zo stel je je kraamtijd inderdaad niet voor! Wel heel fijn dat het nu zo goed met hem gaat, maar kan me voorstellen dat het nu pas echt begint te bezinken en dan komt de klap ook... Sterkte met het verwerken hiervan! Die 2e foto is werkelijk geweldig, wat een kanjer!
wel een prachtige kerel uitgekomen! de bevalling en kraamtijd, zijn zulke unieke ervaringen, en als het dan niet gaat zoals je gehoopt/gedacht hebt en in jouw geval ook best eng, kan ik me voorstellen dat je het moet verwerken en daar heb je domweg gewoon nog geen tijd voor gehad lekker je tranen laten lopen en daarna kijk je gewoon naar je ventje dan ben je snel weer vrolijk of niet soms
Jeetje meid, wat een achtbaan aan emoties hebben jullie doorgemaakt. Natuurlijk hakt dat erin Ik denk dat het goed is dat je je verhaal hebt opgeschreven, da's al een stukje verwerking. Blijf er idd over praten, desnoods met een professional. Het is ontzettend traumatisch om zoiets mee te maken met je kindje, dus het is logisch dat daar een hoop onverwerkt verdriet en angst zit. En wat een leuk ventje is het zeg! Volgens mij best ondeugend ook
Jeetje meis, wat een vreselijk verhaal. Wat moet je sterk zijn om dit te kunnen door staan. Zo wil niemand zijn/haar kindje zien. Maar wat een prachtig ventje is het. Een hele dikke knuffel.
Wow wat vreselijk heftig!! Logisch dat je enorm schrikt en het nu ook nog echt er in hakt! Ik hoop dat het je lukt dit een plekje te geven en dat je kan genieten van je mannen! Sterkte meid!!
Jeetje meid, wat heftig! Al je emoties komen nu los, laat ze toe, dat is belangrijk voor de verwerking. Gelukkig gaat het nu goed met hem.. In het begin ben je alleen met je kindje bezig geweest en nu de rust misschien een beetje terugkomt, slaat het allemaal toe. Veel sterkte en blijf zeker praten!!
Wat een heftige ervaring. Volgens mij is het ook wel logisch als de klap pas later komt. Je bent eerst bezig met overleven en doorgaan voor je kleine man. Neem de tijd en zoals JBG ook schreef, blijf erover praten. Houd desnoods een dagboekje bij zodat je het van je af kunt schrijven, dat kan ook helpen. Veel sterkte, maar bovenal, geniet van je prachtige gezin!
Afschuwelijk he, zo'n tijd. Probeer nu thuis lekker veel te knuffelen en de verloren tijd in te halen! En huil maar uit af en toe, dat helpt! Sterkte.