Hoi allemaal! Ik moet even mijn verhaal kwijt.... Op dit moment ben ik 27 weken zwanger. Ik heb mijn geniet-momenten, maar de laatste we(e)k(en) lijkt het net of ik minder kan genieten van het feit dat er een kindje komt, net of ik het niet kan verwezenlijken. Ik ben heel bang dat ik straks niet van mijn kindje kan houden, er geen band mee zal hebben. Ik hoorde laatst van iemand dat diegene een postnatale depressie had gekregen na de geboorte; geen band met haar kindje, niet kunnen genieten, geen behoefte aan visite.. Ik werd toen heel , want ik ben zo bang dat ik dit straks ook krijg! Op dit moment is het niet zo dat ik de hele dag huil, slecht slaap/eet of wat dan ook, maar ik heb puur last van deze angstgedachten, en die angst is zo uitgebreid dat ik bang ben dat ik straks mijn kindje zelfs wat aan zal doen! Vreselijk, als ik dit typ, maar ik ben daardoor zo bang dat ik niet kan genieten straks! Ik heb soms echt het gevoel gek te worden! Ik heb dit mijn verloskundige voorgelegd, zij vertelde dat zulke angstgedachten vaak aanwezig zijn en ook vaak vanzelf weer weg gaan! Ik heb ook daarentegen vaak dat ik heel angstig ben als ik mijn kindje minder voel; dan kan ik zolang wachten op een teken van leven! Ik zit héél veel op internet naar filmpjes te kijken over opnames, medicaties, sites over psychoses enz., want ik ben bnag dat ik dit allemaal heb/krijg. Ik maak mezelf heel bang, dat merken jullie wel. Ik vraag me echt af: 'heb ik een prenatale depressie, of heb ik angsten voor het onbekende wat komen gaat?' (dit is onze eerste zwangerschap). Wat waren jullie symptomen met een prenatale depressie en zou ik dit ook kunnen hebben volgens jullie? Zijn er herkenningen in mijn verhaal? Alvast heel erg bedankt voor jullie reacties!
Volgens mij heb je vooral last van angst voor het onbekende. Wij mensen willen graag overal op voorbereid zijn en overal antwoord op hebben. Helaas gaat dit niet altijd. Je weet niet hoe het is om een kind te hebben, tot je er werkelijk 1 hebt! Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt hoor. Het is ook heel goed dat je het alvast hebt aangekaart bij je vk. Houd het in de gaten. Als je echt hele dagen zwarte wolken om je heen hebt moet je vooral aan de bel trekken! Meld het ook eens bij je huisarts. Wat er ook gebeurd, het komt altijd goed!! Liefs,
heel herkenbaar, heb het zelf ook gehad in mijn zwangerschappen en ik heb bij de laatste zelfs een aantal dagen gehad dat ik enorm aan het brullen was als ik mijn zoontje moest vasthouden, wilde ik niet. Maar ik gaf bv dus ik moest wel, maar ik keek er totaal niet naar. Ik ben in een depressie gekomen, heb slaapnachten gehad in het ziekenhuis omdat ik de wanhoop nabij was. Ben toen in cognogtieve behandeling gekomen en nu bij deze zwangerschap kom ik in een speciale groep voor zwangere met angsten, paniek en depressies. Dit heet het pop traject en daar krijg ik intensiefe ret behandeling. Als ik straks rond de 25 weken ben ( vorige keer ging het bij deze week mis) dan krijg ik ook medicatie en slaapnachten daar. 10% van de vrouwen heeft dit, dus schaam je niet. Praat erover en laat je niets wijs maken dat elke vrouw het heeft, ja dat klopt maar het moet niet je hele dag beinvloeden of je leven gaan beheersen want dan gaat het mis. Denk je dat je begeleiding nodig hebt pak het aan, want in je kraamtijd moet je genieten en niet zoals ik alleen maar huilen en bang zijn en 3 weken lang kraamhulp nodig hebben omdat je het niet aankan. Ik wil dit nooit meer meemaken en ik heb gelijk me aangemeld, had ik het maar bij mijn vorige zwangerschappen geweten, dan was mij veel ellende bespaard gebleven. Reden bij mij is dat ik een abnormaal hoog stress hormoon aanmaak.
hoi Niet iedereen gaat even makkelijk met veranderingen in je levenom. Ik ben zelfal 12 jaar kraamverzorgster,zie dus allerlei emoties,veranderingen e.d. bij nieuwe of aanstaande moeders. Maak je niet teveel zorgen. je hormonen gieren door je lichaam,waardoor je al wat makkelijker die enge gedachten krijgt. ik denk nl.niet dat jij symptomen hebt van een depressie, alleen abnormale angsten,maar die gaan vanzelfweer over! en niet meer kijken naar die enge internet filmpjes,je maakt je dan bang voor iets wat een ander is overkomen die je niet kent kop op! zo te horen gaat het allemaal weer over heel veel succes p.s. kijk eens op de site van Rebio, die hebben mij enorm geholpen bij mijn angsten!
Elleke, ik raad je echt aan om naar je huisarts te stappen en met een professional op dit gebied te praten. Wij hier hebben vind ik niet de kennis om je te vertellen of het wel of geen prenatale depressie is. Daarvoor kennen we jou ook niet voldoende, en zijn we niet professioneel genoeg! Wat ik wel weet is dat je als het een prenatale depressie is, je niks hebt aan mensen die gaan zeggen dat het wel goed komt, het erbij hoort e.d. dat is lief bedoeld maar helpt helaas juist niet/averechts. oe eerder je erbij bent, hoe beter het is!! Ik spreek helaas uit ervaring, en was een stuk beter geholpen als men mijn eerste signalen serieus genomen had en niet had weggewuifd met 'het hoort erbij'. En nee, ik liep echt niet de hele dag te janken... maar herken wel wat jij schrijft. Sterkte meid!
Ik had al een depressie voor de zwangerschap, die wel redelijk weer verbeterd was. Maar de laatste anderhalf week is het echt heel erg, ik slaap niet meer de hele dag hysterische huilbuien, overal spierpijn (ik verkramp helemaal), angsten, etc. Van de gyn. heb ik temazepam voorgeschreven gekregen, morgen wordt ik (eindelijk) besproken bij de poppoli en vrijdag mag ik naar de psychiater om daar de boel te bespreken en te kijken wat de beste opties zijn. Verder loop ik ook nog bij een psycholoog, waarbij ik al liep door de depressie van voor de zwangerschap, maar zij weet ook niet wat ze er moet. Want ze is geen deskundige als het om zwangerschappen gaat. Als de psycholoog dat al zegt tegen mij en me heeft doorgestuurd (samen met de gyn.) dan zal ik als ik jouw was is met een prof gaan praten en je kunt hier het er verder wel gewoon over hebben, maar aan de verhalen van een ander heb je niet zoveel. Je moet proberen zelf beter te worden en daar goede hulp bij zoeken.. En die hulp komt al niet zo snel, want bij mij wordt er nu opeens spoed achter gezet (nu ik spierwit, met wallen en huilend bij de gyn. binnen kwam) Gr. Carlien
carlien en anderen, ik weet niet waar jullie wonen, maar in den haag zijn er speciale hulpprogramma's voor meiden met een pre- of postnatale depressie. psychologen/psychiaters en gespresgroep, en ze geven er ook geregeld lichttherapie. denk dat deze programma's ook in andere steden zijn, aan te raden! sterkte
Och meid, ik herken je wel. Ik vond en vind zwanger zijn niet leuk. Je lichaam verandert en je herkent jezelf niet. Ik had dit ook bij mijn 1ste zwangerschap en snapte niet dat ik niet op die roze wolk kwam. Lichamelijk ging alles super goed en kon ik alles tot het laatste moment dus dat was het niet, en dan mag je niet zeuren. Natuurlijk ook met angst gezeten wat als de baby er is, vind ik het dan wel leuk maar gelukkig toen de baby er was ging alles super. Ik genoot met volle teugen van de kraamtijd en de kleine. Dus het kan ook na de bevalling ineens over zijn en wordt je weer lekker jezelf. Ik had er voor gekozen geen borstvoeding te geven, zag ik echt niet zitten en dat was ook een groot twijfelpunt, als je geen bv geef hou je dan wel voldoende van je kind? Het antwoord is in mijn geval ja, ik houd super veel van mijn dochter en ben blij met de keuze die ik heb gemaakt. Veel sterkte
Hoi, Ik heb al sinds 26 weken last van een hele erge prenatale depressie.Heb zelfs hulp ingeschakeld en helpt ook niet. Ik vind niks meer leuk. De baby niet meer. De babykamer. Ze willen me nu zelfs opnemen omdat ze bang zijn dat ik mezelf wat aandoe. Ik ben ook zo bang voor de toekomst. Ben nu al al 35 weken zwanger en ik ben bang dat ik het straks niet aankan. Kan ook helemaal niet van mijn zwangerschap genieten. Ik weet zelf niet meer hoe ik hier uit moet komen. Ik ben ook heel erg bang voor de bevalling. Heb alleen nog maar nare verhalen gehoord.En dat ik daarna in een postnatale depressie ga komen. Kan iemand mij helpen?
Elleke, ik heb 2 keer een periode in mijn zwangerschap gehad dat ik me echt depressief voelde. Normaal gezien ben ik positief ingesteld en niet labiel oid. Maar die hormonen doen zoveel met me! Ik durfde niet meer alleen te zijn, omdat het gevoel dan zo erg werd. Ik kon nergens meer van genieten. Bij mij trokken deze gevoelens langzaamaan weer weg en kon ik weer meer genieten. Ondertussen ben ik 34,5 week zwanger en kan ik zeggen dat het goed met me gaat! Ik heb het destijds wel aangegeven bij de verloskundige en die adviseerde me ook naar de huisarts te gaan als het niet weg zou gaan. Let aub op jezelf en als het gevoel echt niet weggaat zoek dan hulp! Want die hormonen kunnen heel je realiteitszin weghalen.... Succes en sterkte meid! Angelique je zegt dat je al hulp hebt. Kunnen ze je daar niet verder helpen? Zij moeten toch ook zien en horen van jou dat het nog niet goed met je gaat? Wat voor soort hulp heb je momenteel? Heb trouwens gehoord en gelezen dat als je een prenatale depressie hebt dat je dan juist minder kans hebt op een postnatale depressie, maar weet niet of dat ook waar is.