Vrouwen die hun zwangerschap voortijdig afbreken wegens ernstige afwijkingen kunnen te maken krijgen met symptomen van traumatische stress. Eén op de vijf van hen heeft daar jaren later nog last van. Dit blijkt uit een onderzoek van verloskundige Marijke Korenromp. Zij promoveert woensdag aan de Universiteit Utrecht. Ook één op de twintig mannen kan last houden van stressklachten na een afgebroken zwangerschap is de conclusie van Korenromp. De laatste jaren neemt het aantal paren dat besluit een zwangerschap voortijdig te beëinidgen toe. Dit zou verband houden met het verbeterede prenataal onderzoek, waardoor verscheidene afwijkingen in een eerder stadium kunnen worden aangetoond. Zo'n vijfhonderd vrouwen breken jaarlijks hun zwangerschap af omdat het kind bijvoorbeeld het syndroom van Down heeft. Psychische problemen zouden eerder de kop opsteken als ouders lang hebben getwijfeld over het wel of niet afbreken van de zwangerschap. Ook ouders die direct na de beslissing moeite hebben met de verwerking lopen een verhoogd risico. Korenromp vindt dat deze paren goede hulp moeten krijgen. --- Bron: http://frontpage.fok.nl/nieuws/65722
Ja, daar kan ik me goed iets bij voorstellen. En toch laten zij de combinatietest nekplooimeting doen. Eerlijk gezegd hoop ik ook maar dat de uitslag positief is (uiteraard) want anders zou ik het toch even niet weten.
ja moeilijk is dat, een heel lang geleden kennis van mij heeft een dochter met down, en we hebben daar heel wat gesprekken over gehad, ik dacht altijd wel en soms nog wel als ik het zou weten denk ik wel dat ik het afbreek... maar nu ik weer zwanger ben... het lijkt me heel moeilijk, ik gun het echt mijn ergste vijand niet om voor zo'n beslissing te staan.... dus ik zou het echt niet weten...
Mijn vriendin is zwanger en binnenkort laat zij een nekplooimeting doen eigenlijk omdat haar vriend dat zo graag wil. Eigenlijk wil zij het zelf niet omdat ze nu nog niet weet wat ze zou willen mochten er afwijkingen geconstateerd worden. Ik ben benieuwd. Groetjes Senna
http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... sc&start=0 daar kan je lezen dat nekplooi meting eigenlijk niets zo veel zin heeft het sluit nl niet 100% uit of wel of niet down syndroom heeft kan zelfs hele foute uitslag uitkomen als je echt zeker wilt zijn dan zou je toch een vlokkentest of een vruchtwater punctie moeten laten doen en zelfs dat kan nog niet eens 100% uitsluitsel geven maar meer dan een nekplooi meting
ja maar, als zo'n nekplooimeting twijfelachtig is, doen ze toch altijd een andere test?? ze breken toch in nederland niet een zwangerschap af op basis van een nekplooimeting?? daar zit toch altijd wel een genetisch onderzoek aan vast dan?
Ieder voor zich natuurlijk, maar het kan toch ook zijn dat een kindje met het syndroom van down veel plezier heeft in zijn of haar leven? Ik heb bewust geen nekplooimeting laten doen, omdat ik ook een kindje met het syndroom van down een kans gun.
heb je helemaal gelijk in meis zo dacht en denk ik er ook over het is en blijft een kindje wat met liefde is gemaakt en heeft een hele mooie kans op een gelukkig leven kijk heeft het kindje geen kans op een volwaardig leven dan is het een andere zaak maar wat me ook nog heel moeilijk lijkt als je voor die keuze staat en met een nekplooi onderzoek kunnen ze dat niet constateren @sim ik mag hopen van wel maar onder de andere topic las ik helaas iets anders ik snap ook niet zo goed waarom ze die meting doen , zelfs mijn gyno zei het heeft niet zoveel zin
Ik vind het een hele moeilijke kwestie. Veel down kinderen hebben nog veel meer medische problemen (hart aandoeningen e.d.) Sommige kinderen hebben zo'n zware vorm van Down dat ze niet thuis kunnen wonen. Of het gaat eerst een poosje goed en daarna gaat het kind enorm achteruit. Waarna ze alsnog uit huis geplaatst moeten worden. En er spelen natuurlijk nog veel meer dingen. Depressies, agressiviteit e.d. geloof ik. Ik kan er niet uitkomen voor mezelf. Hoewel ik voor een deel met je mee ga, kan ik me ook heel goed voorstellen dat mensen toch de zwangerschap afbreken. Er spelen vaak zo veel factoren mee, waar je meestal geen zicht op hebt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet weet wat ik zou doen. Niet omdat een kind met Down niet welkom zou zijn bij ons, maar meer door alles er om heen. Snap je wat ik bedoel?
mijn gevoel zelf zegt dat er veel onrust door ontstaat, je ziet enorm op tegen de bewuste echo, mijn vriendin was twijfelachtig en die moest een punktie, heeft toen nog een aantal weken in de stress gezeten en toen kreeg ze gelukkig het bericht dat alles goed is. wat ik zie over die kennis met dat kindje met down en mijn gedachte erover bedoel ik dat het mij ontzettend moeilijk lijkt omdat ik van dicht bij heb gezien hoe het kan zijn. dat kindje had ook heus plezier, maar er was nog een kindje dat meer op de achtergrond kwam nu, en dat is nu uitgemond in (tja sorry) maar een etterbakje die andere kinderen in de klas het leven nogal zuur maakt. die krijgt heel veel aandacht te kort. hun huwelijk staat op knappen, je moet erg sterk in je schoenen staan. tuurlijk zijn er ook mooie momenten, maar ik heb gezien ook heel veel nare... veel grotere kans op bijvoorbeeld hartafwijkingen dat kindje is met twee al voor een hartoperatie geweest, je gaat je hechten aan elk kind en het houden van is het zelfde, stel je eens voor hoeveel zorgen.... en dan te bedenken dat er nog mensen zijn die zeuren over dat ze liever een jongentje of een meisje willen.....
Dat is allemaal wel zo, maar je kunt ook een 'gezond' kindje krijgen dat misschien autistisch is of ADHD heeft of iets wat niet zichtbaar is bij prenataal onderzoek. Er zijn ook kindjes die een hersenbeschadiging oplopen door zuurstofgebrek tijdens de geboorte. Of waarbij iets niet goed blijkt te zijn na de geboorte. Dan geef je het toch ook geen spuitje. Waarom dan in je buik wel. En dan leer je er ook mee leven. Ik maak dat eerste ook van dichtbij mee en het is moeilijk om met zo'n kind om te gaan, maar ik hoor toch altijd van de ouders dat ze ondanks alle problemen blij zijn met het kindje. Natuurlijk is het makkelijk praten zolang het je zelf niet overkomt. Maar ik kies er dus voor deze onderzoeken niet te doen omdat ik de keuze gewoon aan het lot wil overlaten zeg maar. Ik ben helemaal niet tegen abortus, soms is de situatie zo erg dat het kindje beter niet kan komen, maar ik vind wel dat het alleen bij echt onmogelijke situaties moet gebeuren, niet wanneer een kindje een verstandelijke beperking heeft.
Ik snap wel wat je wilt zeggen, maar dan MOET je er mee dealen. Tijdens de zwangerschap heb je de keuze. En dat is het verschil. Daarnaast vind ik Autisme en ADHD toch van een iets andere strekking als Down. Voor jou is die keuze om af te breken misschien heel onbegrijpelijk, maar ik denk wel dat je je moet realiseren dat er zoveel beweegredenen kunnen zijn om een Down zwangerschap af te breken. Ik ken een gezin met een kind van Down. De eerste 5 jaar gingen prima, bijna geen achterstand. En toen ineens ging ze keihard achteruit. Constant ziekenhuis opname's, vaak hebben ze zich afgevraagd of het wel "goed" kwam met hun dochter. Het meisje moest uit huis geplaatst worden omdat het thuis fout liep. Ze was depressief, vreselijk agressief. Ze kon gewoon niet thusi blijven. Dan breekt je hart toch ook? Ondertussen nog wel 2 andere kinderen thuis die ook vreselijk leden onder de situatie. Natuurlijk gaat kan het ook goed gaan. Maar sommige mensen wachten dat liever niet af, als je begrijpt wat ik bedoel.
Dat begrijp ik wel. Alleen gaan we op zo'n manier wel naar een samenleving toe waarin op den duur alleen nog maar 'perfecte' kindjes worden geboren. Zoals ik al zei is het ieder voor zich natuurlijk, probeerde alleen mijn mening erover te laten blijken. En ook al vergelijk je ADHD of autisme niet met Down, het kan soms net zo moeilijk zijn om mee om te gaan, dat probeer ik aan te geven.
dat is eigenlijk wat ik ook bedoelde te zeggen. vooral als je er al één bij heb lopen. ik ben in sommige gevallen ook voor abortus (bijv. door verkrachting) maar in heel veel gevallen ben ik er ook stellig tegen, dan zijn er ook nog opties als adoptie. maar als je van te voren zeker weet dat je een zwaar gehandicapt kind krijgt....tja ik weet echt niet wat ik zou beslissen. kijk down is er ook in verschillende graties, er zijn ook downkinderen die er ook autistisch of adhd bij hebben, nou is dat ook nog enigsinds te overzien natuurlijk, maar ik doel meer op andere achterstanden in het lichaam zelf, de zorgen, je hele leven staat op de kop, het hele leven van een broertje of zusje. ik weet niet goed welke woorden ik moet gebruiken om te zeggen wat ik precies bedoel, maar ik weet wel dat de betreffende mensen die ik bedoel die het is overkomen van allerlei romantische opmerkingen hebben gehad als: god heeft jullie zo'n kindje gegeven omdat het bij jullie goed terecht komt of om dat jullie het aankunnen, maar ze kunnen het niet aan, want ze gaan er aan kapot, hun huwelijk gaat kapot, hun andere kind ontspoort en ze zitten momenteel in een enorme ontkenningsfase...tja..nogmaals ik zou dit niet over één nacht ijs kunnen beslissen...
Daar heb je wel gelijk in, je moet denk ik (Als je ervoor kiest om het te willen weten) bij iedere situatie afzonderlijk kijken. Er zijn misschien kindjes die geen goed leven zouden hebben door de beperking die ze hebben, of waardoor een broertje of zusje geen aandacht meer krijgt. En ja ik ben zelf niet gelovig, dus ik kan eigenlijk niet goed ingaan op het feit of iets voorbestemd is of niet. Dat vind ik eigenlijk een slap excuus, als mensen zeggen van ja, het had jullie moeten gebeuren. Dat is eigenlijk ronduit hard om tegen iemand te zeggen vind ik. Kunnen ze eigenlijk van tevoren zien hoe erg de afwijking is?
Bij Down is niet vast te stellen "hoe erg" het is, geloof ik. Ik denk ook niet dat de stellen die beslissen om de zwangerschap af te breken dat doen na 1 nachtje slapen. Volgens mij gaat daar zo veel wikken en wegen aan vooraf. Het lijkt mij ook echt een zeer moeilijke keuze.
Ik heb even getwijfeld om te reageren, ik heb denk ik een wat andere mening omdat ik wel gelovig ben. Omdat wij dus wel in God geloven hebben wij ervoor gekozen geen testen te laten doen. (Ik was wel verbaasd dat ik een nekplooimeting aangeboden kreeg, ik ben 24, ik dacht dat dat pas bij 36 was?). Ik ben er van overtuigd dat wij de kracht zullen krijgen om voor een gehandicapt kindje te zorgen, wat het ook is. Daarmee wil ik zeker niet ontkennen dat het een heel zware belasting kan zijn, dat heb ik in mijn directe omgeving wel gezien. En natuurlijk, als ik eerlijk ben heb ik ook liever een gezond en happy kindje maar een gehandicapt kindje is zeker even welkom. Trouwens, opmerkingen als 'God wil dit' vind ik ongenuanceerd, daar valt nog veel meer over te zeggen maar daar is dit topic niet voor.
Ik vind het allemaal erg moeilijk om te moeten beslissen. Aan de eene kant heb ik 2 kinderen waarvan eentje autistisch en de ander soms erg te leiden heeft onder zijn broer's autisme (gaat met fazes, de eene keer wat langere fazes dan de anderen en de eene keer wat heftiger als de andere) en om er dan nog een gehandicapt kindje bij te krijgen (en autisme is wel degelijk een handicap! Al zie je t niet aan het kind) zou ERG veel vergen van mijn gezin... is dat eerlijk tegenover mn andere kinderen? Dat vroeg ik me al af toen ik zwanger wilde worden, wetende dat een baby veel aandacht zal vragen van mij die ik dan dus niet aan de rest kan geven... Maar heb dit toen met mijn kinderen overlegd en die lopen ook al jaren te schreeuwen dat ze nog n broertje of zusje willen dus...tja Aan de andere kant ben ik tegen abortus (buiten de speciale gevallen zoals verkrachting...maar ook sommige ziektes..) en ben er nog niet helemaal over uit wat mijn standpunt bij een kindje met het down syndroom is... En dan kijk ik weer naar de samenleving...als t thuis niet meer te handhaven is met een gehandicapt kind...dan zal t naar de opvang moeten...weer eentje...en t is daar al zo druk etc etc. Maar als t zo is dan moet ik dus wel een van mijn kindjes afgeven...als ik dat bedenk dan krijg ik al tranen in mn ogen...Pfff Vind het ERG moeilijk! Ben er dus ook nog he-le-maal niet over uit wat ik zou moeten..
Ik ga wel testen laten doen mocht ik zwanger zijn. Mijn zusje heeft een ziekte waardoor elke dag een gevecht voor haar is. Ze is ontzettend dapper en vrolijk, maar het leven is ontzettend moeilijk. En ook binnen het gezin heeft het voor veel spanningen gezorgd. Ze heeft een milde vorm, dus ik moet er niet aan denken hoe het is om een zwaardere vorm te hebben. Tijdens patientendagen hebben we wel die ernstige vormen gezien. Als uit testen blijkt dat mijn kindje de ziekte zou hebben, dan acht ik de kans zeer groot dat ik de zwangerschap zou laten beeindigen. Toen mijn zusje 16 was zei ze al eens tegen mij "als jij later een kindje krijgt die ook .. heeft, dan laat je het toch niet geboren worden?". De beslissing lijkt me vreselijk moeilijk en daar wil ik eigenlijk ook nog niet over nadenken. Iedereen moet voor zichzelf een weloverwogen beslissing maken. Ik heb de naam van de ziekte weggelaten. Ik heb nameijk ster het idee dat een bekende van mij hier meeleest. Ik wil graag nog even anoniem blijven wb mijn kinderwens.
Maar voor iemand die niet gelooft, is dat een absolute dooddoener. Die kan daar helemaal niks mee. Wilma: ik wou ook niet beweren dat autisme e.d geen handicaps zijn. maar ik gaf aan dat ik het van een andere orde zie als Down. Hoe en wat kan ik niet goed uitleggen. Hoewel ik zeer degelijk begrijp dat ook deze handicaps een zware wissel trekken op het gezin.