heb het even helemaal gehad....

beetje lang en verwarrend verhaal waarin ik waarschijnlijk de helft vergeet uit te leggen, maar misschien dat het helpt het hier uit te schrijven:

sinds de zomer heb ik al zware lichamelijke klachten door o.a. mijn zwangerschap (heb altijd al rugklachten gehad, in de zomer een gescheurde enkelband erbij, BI en isschias). zoals te verwachten was zijn deze natuurlijk niet minder geworden naarmate de zwangerschap vorderde. Ook een enorme buik (zelf de vk heeft nog eens gekeken of het er geen 2 waren) en last van mijn vorige ks werken tegen.

ik heb al sinds mijn 15de last van angststoornissen, paniekaanvallen en dwangmatig gedrag, wat helaas al vaker voor pure paniekaanvallen gezorgd heeft.
gelukkig ging het tijdens deze zwangerschap geestelijk nog vrij lang redelijk met mij, het was allemaal af te vangen.

toch ging det naarmate de zwangerschap vorderde steeds slechter met mij. inmiddels is mijn toestand al een maand, anderhalf maand, zo verslechterd dat mijn moeder bijna fulltime voor mijn zoontje zorgt, mijn man tot 12 a 1 uur 's nachts met het huishouden bezig is en ik grote delen van de dag op bed door breng door de 24/7 pijn die ik heb.

vanwege een laag schaambeen (altijd pijn bij het vrijen ) en 2 helse bevallingen van mijn tante (op wie ik als 2 druppels water lijk) begonnen de zorgen over de bevalling toch langzaam te komen. tot een paar weken geleden het echt mis ging. mijn paniekaanvallen, angststoornissen en depressies waren in volle hevigheid terug. ik kan geen dag doorbrengen zonder om het uur een jankbui te hebben en 's nachts slaap ik niet door mijn paniek aanvallen.

bij mijn vk werd ik nooit echt serieus genomen en later in het ziekenhuis weer niet. tot mijn man vorige week heeft ingegrepen. hij is gaan bellen en eindelijk was er een arts (in opleiding) die mijn verhaal heeft aangehoord. ze heeft een inwendig onderzoek gedaan en geconstateert dat mijn bmm verweekt is, maar ik nog geen ontsluiting heb. ze moest hier veel moeite voor doen, vanwege de ligging van mijn schaambeen, mijn bm is dus moeilijk te 'bereiken'.

ze gaf meteen aan met het medische team te gaan overleggen over een inleiding. voor mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid wilde ze me graag inleiden. ik moet ná de bevalling ook nog wat kunnen tenslotte. het enige dat een probleem zou kunnen opleveren is het gebrek aan ontsluiting, aangezien ze mij liever geen medicijnen wilde geven om deze op gang te brengen ivm ks van mijn vorige zoontje. de 40 weken zou ze me sowieso niet voorbij laten gaan.

ik was zo opgelucht! eindelijk iemand die luisterde, mij serieus nam en snapte dat ik echt letterlijk helemaal 'op' ben!

vandaag was het overleg en ik zou gebeld worden. om de een of andere reden hebben ze mijn man gebeld ipv mij en de uitslag was dat ik voor de 40 weken niet ingeleid zou worden. als mijn kindje zich nog neit uit zich zelf aandiende, dan was dat een teken dat de longetjes nog niet rijp zijn. als ze gaan inleiden moet hij in eht ziekenhuis in een couveuse blijven.
met 40 weken gaan ze misschien inleiden, mits mijn baarmoedermond daar klaar voor is.

ik ben nou zo in de war en teleurgesteld! ik had echt niet verwacht morgen aan het infuus te liggen, maar dit had ik ook niet verwacht! mijn zoontje is met 39 weken gehaald en daar is nooit gesproken over het niet rijp zijn van de longetjes. ik meende altijd dat een kindje vanaf 37 weken in principe klaar is. natuurlijk is eht voor het kindje het gunstigste om gewoon af te wachten, maar hoe verklaren ze al die andere inleidingen en keizersnedes voor de 40 weken dan waarbij kindjes geen problemen hebben met hun longetjes en niet in de couveuse hoeven?!
en hoezo leiden ze me met 40 weken in áls mijn bmm daar klaar voor is, die is toch al verweekt?!

ik heb echt het gevoel dat iemand in het team vindt dat ik mij aanstel en dat ze dit maar als reden hebben opgegeven. dit is in het voorgesprek allemaal niet besproken en komt nu out of the blue.

vrijdag moet ik weer naar de arts, maar dus niet om te kijken hoe het er dan voor staat, inleiden is sowieso van de baan.

ik weet dat velen zullen zeggen 'het is nog maar even', maar als je al vanaf week 16 met helse pijnen zit en al 3 weken niet slaapt vanwege paniek aanvallen en je elke dag je zoontje huilend bij oma (hij heeft het daar echt goed hoor, maar mist zijn mama) moet achterlaten na een bezoekje van 2 uur zijn 1w4d echt héél lang! en misschien dus langer als mijn bmm niet klaar is met 40 weken.

ik zit er nu compleet doorheen, ben zo depressief en kan eigenlijk weinig anders dan om de haverklap in janken uitbarsten.

heb ook lang zitten twijfelen of ik dit wel moest plaatsen op het forum, heb geen puf om dingen aan te horen als 'inleiden doen ze echt niet zomaar','niet zeuren, je bent er bijna' of wat dan ook.
toch hoop ik wat steun te vinden bij jullie en misschien wat tips?!

zou het zin hebben dit vrijdag aan te kaarten bij de AIO? of zou ik misschien wel in aanmerking komen voor strippen? toch een poging om een en ander op gang te brengen?! ik weet het allemaal niet meer, weet alleen dat ik zo graag mijn zoontje weer thuis zou willen hebben en zijn broertje in m'n armen, zodat ik weer gezond kan worden en zelf voor mijn kinderen, man, huisje en mezelf kan zorgen

 

dank jullie wel voor alle lieve reacties, dat doet een hoop goed!

momhairy, altijd leuk een bekende te 'lezen'. ben al een tijdje neit bij de dec. mama's geweest, oa dus hierdoor. losse topics meelezen dat wil nog wel, de december mama's volgen, daar moet je fulltime beschikbaar voor zijn hihi

libra, ik had inderdaad wel te horen gekregen dat als de ontsluiting niet genoeg was er reden was om niet in te leiden, echter was dat nu niet de reden. de reden was puur dat de longetjes met 38,5 a 39 weken niet gerijpt zouden zijn en mijn kindje in een couveuse zou moeten blijven in het ziekenhuis. dat is juist het vreemde er aan, omdat dit vorige week niet verteld is, maar ook nooit ter sprake is geweest bij de keizersnede van mijn eerste zoontje met 39 weken. als ze het maar gezegd had, had ik er rekening mee kunnen houden, nu kwam het compleet out of the blue en ik snap het eigenlijk ook niet. vanaf 37 weken dacht ik altijd dat de longetjes rijp waren?!

lucifertje, heerlijk, 4 weken langer laten doorlopen dan in eerste instantie beloofd. dat ze maar niet snappen dat dat soms zo zwaar kan zijn.

ik ga vrijdag iig vragen of ik gestript mag/kan worden, dat is iets waarvan je echt kunt zeggen 'baad het niet, schaden zal het ook niet' en ik wil het nogmaals aankaarten. vind de gang van zaken gewoon heel raar. vind het ook raar dat er niet week voor week gekeken wordt of inleiden een optie is, ipv het volledig van tafel schuiven.

ik probeer optimistisch te blijven, maar ben zo ontzettend moe. mijn moeder was gelukkig vandaag hier om met mijn zoontje te helpen, hij was vandaag na 5 dagen heerlijk weer thuis! maar alleen voor hem zorgen kan ik dus niet. zaterdag gaat hij weer naar mijn ouders, omdat het mij gewoon niet lukt, morgen en overmorgen komt mijn moeder hier. je voelt je dan zo'n slechte mama....

maar goed, wie weet wat er in de tussentijd nog gebeurd! de wonderen zijn de wereld nog niet uit denken we dan maar

 

nou lieve dames, afgelopen vrijdag ben ik weer geweest voor controle en heb verhaal gehaald.

dat ze me niet zouden inleiden vanwege de longetjes van de kleine was onzin, de arts snapte niet dat dat gezegd was. helaas kan ze er niks meer mee, want er staat niet in het dossie wíe er gebeld heeft.

dat ik in principe nu door had gemoeten tot 40 weken klopte wel, maar heb mijn verhaal opnieuw gedaan en ze is toch gaan kijken.

ik heb nu 1 cm ontsluiting, strippen ging niet, maar ze heeft wel haar best gedaan wat te 'woelen' om te kijken of dat wat zou prikkelen. veel krampen gehad en wat slijm verloren, maar het heeft nog niks opgeleverd.

medicijnen om de ontsluiting te bevorderen krijg ik niet ivm litteken van mijn ks. woensdag mag ik weer terug komen om te kijken of ik dan op 2 cm ontsluiting zit. dan gaan ze binnen 1 a 2 dagen inleiden.

het einde lijkt dan toch heel voorzichtig in zicht.
ik hoop het maar. mijn zoontje gaat maandag weer naar mijn moeder en om niet weer dagen zonder mijn zoontje te zitten, komt mijn moeder daarna een nachtje bij ons. heel vervelend, want zij hebben net nu natuurlijk een doodzieke hond die er om het uur uit moet, dus daar staat mijn vader weer alleen voor.

maar dat gaan we gewoon allemaal redden. ik kijk nu uit naar woensdag en hou me daar aan vast. als het dan niet wordt, heb ik iig dit stukje weer gehad.

 

natúúrlijk laat ik het weten!