Mijn zoontje is altijd een goede slaper geweest. Rond de 9 a 10 maanden een korte periode van verlatingsangst gehad, maar ook dat ging weer snel voorbij. Tot gisteravond konden we hem naar bed brengen, een kus, dag, slaap lekker en zwaaiend de kamer uit. Hij sliep binnen 5 minuten, dus ideaal voor hem en ons. Gisteravond begon hij na het naar bed brengen ineens heel hard te huilen en te roepen om mij. Dus ik naar hem toe, proberen te troosten en terug te leggen. Maar hij keek zo ontzettend bang, angstig. Mijn hart brak echt. Dit was geen aanstellerij Heb hem mee naar ons bed genomen en daar is hij in mijn armen in slaap gevallen. Hij heeft nog nooit bij ons in bed geslapen als dreumes/peuter. Hj wilde altijd naar zijn eigen bedje. Later heb ik hem in zijn eigen bed gelegd waar hij de rest van de nacht heeft geslapen. Gistermiddag, ik was niet thuis, werd hij volgens mijn man krijsend wakker nadat hij 1,5 uur had geslapen. Kan gebeuren... Maar typisch dat die avond hij zo overstuur was. Vanmiddag heeft hij een uur in zijn bedje doorgebracht. Niet slapend maar gewoon kletsend en gezellig even uitrusten. Geen drama. Vanavond liep hij zelf naar zijn bed na het voorlezen, zoals we gewend zijn. Maar eenmaal in zijn bed sloeg de paniek weer toe. Probeerde eruit te klimmen, huilde ontroostbaar, riep 'mama, mama!', keek weer heel angstig uit zijn oogjes en klampte zich aan mij vast Zelfs toen ik naast zijn bed ging zitten en zei dat ik bij hem zou blijven tot hij sliep bleef hij huilen, terwijl hij mijn hand vasthield Hij is in slaap gevallen terwijl ik naast zijn bed zat en mijn man aan zijn voeteind stond. Hij slaapt dus nu wel... Heeft iemand ervaring met iets als dit? Mijn moederhart trekt dit niet ik vind het zo zielig dat hij zo bang lijkt te zijn. En ik weet de oorzaak niet, dus voel me zo machteloos. Iemand tips?
Is hij misschien bang in het donker? Wij hadden rond die leeftijd ook ineens dat soort problemen met het naar bed gaan en toen bleek ineens dat hij bang was in het donker (van het een op andere moment). Nu brandt er sindsdien een lampje op de overlamp als hij naar bed gaat en geen problemen meer gehad. Doe je de deur dicht als hij in zn bedje ligt? Hier mocht ook de deur niet meer dicht als hij gaat slapen. Hij slaapt dus nu met de deur open en een lampje aan.
Hier hielp het inderdaad om het wat lichter te laten. We hebben het licht op de overloop aan en de deur een beetje open. Ook door het raampje boven zijn deur komt wat licht binnen. Hij vind het eng als hij niks kan zien. Verder ben ik toen het voor het eerst begon gaan afspreken "Ik kom over 10 minuutjes nog even bij je kijken." Dat stelde ook erg gerust. En dan liep ik om de tien minuten tot hij sliep. Maar zo leerde hij wel nog steeds om zelf in slaap te vallen. Inmiddels hebben we dat weer wat afgebouwd; ik (of man) kom nog één keer na 10 minuten kijken en dan gaat daarna het licht op de overloop uit, hij heeft dan nog we een nachtlampje hoor. Maar dat is niet voldoende om echt de spullen op zijn kamer te zien. Dat ging een tijd heel goed. Nu wordt het weer wat minder: blijkbaar wonen er spoken op zijn kamer. Maar we zijn nu z'n knuffelhond aan het leren hoe hij de spoken moet wegjagen en dat lukt 'm steeds beter.
@tupp: geweldig idee van die knuffelhond Hij heeft een nachtlampje in zijn babyfoon, maar ik zal ook eens proberen hoe het gaat met het licht op de overloop aan. De deur op een kier is de laatste optie, dan moeten we de katten even beneden houden tot hij slaapt en later op de avond zijn slaapkamerdeur weer dichtdoen. Nu jullie beginnen over donker. Hij doet altijd zelf zijn lampje uit voordat ie in bed gaat. Dat wilde hij gister ook niet doen. Dus misschien gewoon een wandlampje in zijn kamer even aanlaten voor een half uurtje Dank meiden!
Onze zoon heeft sinds kort een groot bed. In het begin ging het goed. Maar na zo'n week of 2 wkn kwam bij hem ook een bepaald soort angst als hij moest slapen. Hij had het steeds over spoken en monsters (mogelijk ook doordat er over gesproken wordt onderling op de kleuterschool) en kwam dan continue zijn bed uit. Ook moesten wij steeds bij hem blijven, bleef hij rekken met boekjes lezen en zeggen dat hij zo alleen is enz. Het werkt (even afkloppen) dat we het inderdaad lichter maken. Hij had altijd al een lampje op zijn kamer, maar nu doen we ook de overlooplamp erbij aan. Ik ga voordat ik hem naar bed breng al zelf naar boven en doe vast de overlooplamp aan en het lampje op zijn kamer. Zodat het niet zo donker is als hij boven komt en dan nog alle lampen aan moet doen. Dat gaat tot nu toe goed (maar even heel hard afkloppen nu ).
Zo plotseling als het drama ontstond, zo is het ook weer gestopt. Ineens wilde hij zijn lampje weer zelf uitdoen, ging weer lekker liggen en gewoon slapen zonder te huilen. Wel nu meer rond 7 uur wakker ipv rond 8 uur, maar daar klaag ik niet over