Mijn vriend en ik willen echt zo erg graag een kindje! We wonen al een tijd dolgelukkig samen. Mijn vriend heeft een goeie baan en ik ook. Ook zit ik nog op school (tot en met juni dan ben ik klaar!) Het blijft maar in mijn hoofd rondspoken, we willen het echt zo graag. Het liefste wil ik nu al stoppen met de pil, maar ik doe dat in April omdat ik dan ook bijna klaar ben met school etc. Ik had het er laatst met mijn moeder over en zij denkt dat ik beter nog kan wachten enz ivm geld.(wat geen probleem is) en mijn school waar ik bijna mee klaar ben.Ik denk dat dit komt omdat ik pas bijna 20 ben en mijn vriend bijna 24. we zijn al een hele tijd bij elkaar en zijn er zo zeker van. Mijn broer had op zijn 19e ook een kindje, maar zijn vriendin was pas 16.. (''een ongelukje'') misschien zal dit er ook mee te maken hebben. Hij heeft het in het begin wel wat moeilijk gehad doordat ie ineens een eigen huis moest zoeken enzo. Ik wil gewoon zo graag dat mijn ouders blij voor ons zullen zijn, anders weet ik niet of ik al zwanger durf te worden ookal wil ik het zo erg graag. herkend iemand dit? wat moet ik hier nu mee? ik zie nu dat ik het in het verkeerde forum heb geplaatst, sorry!
Ik herken je verhaal wel een beetje. Mijn ouders zijn gescheiden... en vooral mijn vader wilt niet dat ik zwanger word want ik moet eerste genieten van mijn leven Nee dat kan niet met kinderen Suffie.. Uiteindelijk ben ik nu toch lekker zwanger, net als jij met je vriend zijn wij ook heel zeker van onze zaak. Ik ben 22 en vriend 25. Als jullie er klaar voor zijn en besproken hebben wat er allemaal gaat veranderen in jullie leven dan zie ik niet in waarom jullie nog zouden wachten. Niet dat ik dan bedoel dat je je ouders links moet laten liggen, begrijp me niet verkeerd. Misschien als je eenmaal zwanger bent dat ze toch heel enthousiast worden..
Mijn moeder vond ook dat ik nog even moest wachten met zwanger worden, maar wij waren er al wel klaar voor..ik ben 20 en mijn vriend 25 dus dat vonden we wel een mooie leeftijd om zwanger te worden.. Maar toen ik zei dat ik zwanger was, zei ze wel een beetje vroeg he..Maar ze is er nu heel blij mee ze koopt nu al slabbetjes en kleertjes voor de baby. haha.. En als mijn ouders het niet goed vonden dan was het altijd nog mijn/ ons keuze geweest, en daar hebben ze niks over te zeggen.. maar dat is mijn mening..
Hai, Mijn ouders zijn ook gescheiden en precies hetzelfde hier, me vader vond dat ik nog moest gaan genieten van het leven(hij wou zlef niet voor zijn 30ste kinderen).Hij schrok zich dood toen ik vertelde dat ik zwanger was, hij heeft het wel meteen aan iedereen verteld...dus toch een beetje trots Ook belt die me nu vaak om te vragen hoe het is! Me moeder daarintegen vond het helemaal geweldig.(zij wou ook altijd jong moeder worden..maarja me vader he ) Het ligt natuurlijk helemaal aan je situatie maar als je samenwoond een goed inkomen heb samen dan zou ik er lekker voor gaan!
Mijn vader vond ''dat ik nog niet toe was aan kinderen''. Uiteraard is dat niet aan hem om te beslissen en zijn wij er gewoon voor gegaan. En we verwachten ons kindje op 30 april! En ik studeer ook nog
Mi9jn ouders waren dol blij en hadden het zelfs verwacht toen ik 20 was en we ze gingen vertellen dat er een kleinkind aan kwam (de eertse voor mijn ouders). Mijn "toen nog vrien en nu man" is 14 jaar ouder en die was toen dus 35. ben benieuwd hoe ze zullen reageren op een volgende (hopelijk snelle) zwangerschap,ben nu 23 en mijn man word in feb. 37 jaar. We woonden al wel samen en waren nog niet lang bij elkaar (half jaartje) en zijn na 9 maanden samen zijn en 3 maanden zwangerschap getrouwd en nog steeds HEEL ERG HAPPY!
Ik vind dat als je op jezelf woont en t verder goed voor elkaar hebt dat het moet kunnen en niemand daar wat mee te maken heeft, ook al zou het financieel moeilijk worden.. Ik ben zelf alleenstaand en zwanger van de 3e, wij komen wel rond maar kunnen niet luxe leven (zoals auto, 2 vakanties etc). Mijn moeder stond er zoiezo wel achter maar sommige in mn omgeving niet. Nou t gaat ons goed af en degene die erop tegen waren spreek ik allang niet meer Doe wat jullie willen!
Wij kunnen ook niet luxe leven, maar ik vind wat minder luxe leven en mijn dromen laten uitkomen belangrijker
wat je ouders doen is advies geven, jij bent volwassen en toe aan kinderen, niemand die daar iets mee te maken heeft, ik heb het kinderen willen of het proberen nooit besproken met de ouders, die zouden er wel achter komen als het zover was, dat soort dingen blijven altijd tussen mij en mijn man alhoewel ik me wel kan voorstellen als je een hele goede band hebt met je ouders dat je het bespreekt maar dan nog, hun hebben niks te willen, alleen te adviseren
Wij hebben het ook niet breed..maar het gaat erom als je maar gelukkig bent..en wij kunnen rondkomen dus daar gaat het om hoor.. Vind ik...
j0se3tjuh, heb je topic verplaats naar het goede forumonderdeel. en hier ben ik het helemaal mee eens
Gewoon doen wat je hart je ingeeft. Als je graag een kindje wil en je situatie is zo dat het kan, waarom niet? Mijn ouders vonden ook dat ik niet aan een 3e moest beginnen en nu zijn ze zo supertrots dat ze weer opa en oma worden..
Je kunt iemand niet adviseren als het om krijgen van kinderen gaat. Je moet op je gevoel afgaan. Het is voor iedereen een soort sprong in het diepe, een gevoelskwestie. Hoe het echt voelt weet je pas als je je kleine eenmaal in je armen kan sluiten.
Helemaal met je eens, je bepaalt toch samen of je kinderen neemt. En samen bedoel ik man/vriend en jij en niet je ouders.
bedankt voor jullie berichtjes. ik vind het extra moeilijk doordat ik echt een supergoeie band met ze heb en ze altijd voor me klaarstaan. ik ben bang dat ik ze teleurstel.. ookal denk ik ook niet dat ze niets meer van me willen weten maar zo ga ik meteen denken
Het gaat er niet om wat je ouders willen het gaat erom wat jullie willen! Als jullie er van overtuigd zijn dat jullie het kindje alles kunnen bieden wat het nodig heeft dan moeten jullie ervoor gaan! en daar heeft dan niemand iets mee te maken... Maar ja dat is mijn mening!
Deze berichtjes zijn wel fijn om te lezen vind ik. Zelf ben ik ook iemand die zich snel druk maakt om wat anderen zullen vinden en denken, terwijl ik diep van binnen weet dat dat het niet zo belangrijk hoort te zijn. Gelukkig heb ik een moeder die heel graag wil dat ik zwanger word. Soms te graag. Toen ik 16 (ja echt) was had ze het er al over dat ze zo graag een kleinkind van mij wilde. Maar de laatste tijd meent ze het serieuser omdat mn vriend en ik nu 6.5 jaar samen zijn. Ook mij ouders zijn gescheiden en ik denk dat mn vader er minder blij mee zal zijn. Hij accepteerd mn vriend namelijk ook niet omdat hij een stuk ouder is dan ik. Hij zegt wel dat hij t nu wil accepteren omdat ik oud en wijs genoeg ben. Maar ja, toch denk ik echt dat hij niet blij zal zijn. Ik zie m ook nog amper en soms denk ik dan dat ik t niet moet zeggen als t zo is...Maar dat kan ik niet verbergen, want hij zal er toch wel achter komen. Verder ben ik ook bang dat mensen me te jong vinden omdat ik ook jonger lijk (word 22 jan 22 jaar). Ik hoop dat ik dat afleer als ik zwanger ben en dat ik me daar dan steeds minder druk om ga maken.
Het is jou leven en jou keus en dat moet je niet vergeten denk ik! Ik heb er ook last van hoor. Ik ben 3 jaar geleden gestopt met de pil en we hebben het 2 jaar geprobeert (zonder dat mijn ouders het wisten) en het is toen dus niet gelukt. Vorig jaar moesten we tijdelijk bij mijn ouders in huis en ben ik de pil weer gaan slikken omdat mijn moeder dat 'controleerde'. Het was voor mij echt killing, die pil elke dag slikken, en sloeg hem dus ook vaak over. Ik ben zelf iemand die het té belangrijk vind wat anderen denken en heb een tijd terug de stap gezet om mijn moeder te vertellen van mijn kinderwens. En zij zei meteen dat het ons leven was en we dat zelf moesten beslissen. Nu hebben we net een huis gekocht waar we volgende week intrekken en we hebben een ruim salaris wat we met zijn tweeën niet opkrijgen of we moeten wel heeel gek doen. Dus het kan makkelijk...... Ik ben dus lekker begonnen! Laatst had ik een positieve test gehad en meteen mijn moeder erbij geroepen, en ze reageerde wel geschrokken maar oh wat is het fijn dat ik het er nu met haar over kan hebben! Scheelt echt een hele hoop. Echt te springen staat ze niet om een kleinkind maar als ik het graag wil... ze is eigenlijk blij dat ik eindelijk eens zelf een grote, belangrijke keuze maak, want eerder vond ik het gewoon te belangrijk wat mijn ouders vonden... Dus als je echt wil, moet je er gewoon voor gaan.
Je moet doen wat voor jullie goed voelt. Bij ons is de situatie wel 't zelfde. Ze weten dat onze kinderwens erg, maar dan ook erg groot is. Ze weten niet, dat de pil al de deur uit is! We hebben gezegd, dat die pas eind dit jaar de deur uit gaat. Puur, omdat mijn ouders vaak negatief zijn. Overal zoeken ze iets negatiefs over! Toen ik ging samen wonen en dat zei, kreeg ik als antwoord; dat moet ik nog maar zien. Ondertussen wonen we alweer 2,5 jaar samen. Jullie zijn de gene die samen een leventje hebben en die samen gelukkig moeten worden, daar staan onze ouders buiten. Die hebben ons opgevoed tot de personen die we uit eindelijk zijn geworden. Nu maken we onze eigen keuzes, net zoals hun die vroeger gemaakt hebben. Als jij je kleintje veel liefde en onderdak kan bieden, dan is dat voldoende. Het is makkelijk, als je er financieel goed voor staan, maar dat vind ik geen must. Wij staan er financieel goed voor, daar niet van! Maar een luxe leven... nee, dat niet. Ik vind het geluk van jezelf en van je partner belangrijker, dan wat andere mensen van onze keuzes vinden/denken.