Lieve dames, Dit is meer om mijn hele verhaal een keer kwijt te kunnen en mijn hart te luchten. Hopelijk willen jullie het lezen. Wij zijn sinds 2012 bezig en gelijk in het traject beland, omdat ik geen eisprong van mijzelf had. Voor het traject van start kon gaan wilde ze graag mijn eileiders controleren met een laparoscopie, ze zagen namelijk in mijn bloed dat ik ooit een keer Chlamydia heb gehad. Dat heb ik nooit geweten dus ik vreesde het ergste. (wat ze nog niet wisten is dat de Chlamydia nog actief was en dat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat ik eileider-loos ben geworden. Ik snap tot de dag van vandaag niet dat dat mis is gegaan..) Ik heb de eerste laparoscopie zo eng gevonden, ha maar na 4 ervan voelt het nu bijna als routine werk. Eileiders zagen er goed uit, een hele opluchting. Groen licht om te gaan. Het begon rustig met de hoop dat 1 klein pilletje, Chlomid, de oplossing zou zijn. Helaas. Ok niets aan de hand, injecties met hormonen gaan het antwoord zijn! Maanden gingen voorbij en elke keer wanneer ik mijn ongesteldheid voelde opkomen hoopte ik zo dat ik het mis had. Het moment wanneer je dan naar de wc gaat en ziet dat je menstruatie is begonnen doet elke keer, zelfs na jaren, pijn. Menstruatie na menstruatie en miskraam na miskraam. Op een gegeven moment voelde ik me niet meer fris daar beneden, het rook ook niet zo lekker. Ik had een afspraak gemaakt in het ziekenhuis en dar hebben ze me opnieuw gestest voor Chlamydia. Nou.. dat was actief en wel.. Na een gesprek met de arts zei ze dat als ik niet vreemd was gegaan ik er wel vanuit kon gaan dat mijn vriend (nu man) dat was gegaan. Toen ik thuis kwam gaf ik hem, zoals verwacht, de wind van voren. Wat heb ik staan schreeuwen op die arme jongen. Wat ze bij het ziekenhuis niet wisten is dat toen ze ons bloed onderzochten, we nog maar een week of 6 misschien 8 bij elkaar waren en het waarschijnlijk in mijn bloed zat, maar dus nog niet was opgekomen. Ik heb dus een beste tijd hiermee rondgelopen. Weer een laparoscopie... en ja hoor 1 eileider was niet meer te redden. De ander is open gemaakt en kon weer mee. Maanden gingen weer voorbij.. Tot ik weer zwanger mocht zijn, maar het voelde niet goed. Het deed me onwijs zeer. Uit onderzoek bleek dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was, door die stomme beschadigde eileider. Met spoed hebben ze de zwangerschap verwijderd, toen ik thuis kwam voelde ik mij echter nog steeds zwanger. Niet alleen omdat de kwaaltjes bleven, maar ik VOELDE diep van binnen dat er wat kleins bij mij was. Dat er nog iets extra's in mijn buik zat. Het weefsel wat ze hadden verwijderd was onderzocht en er zat geen zwangerschap in.. ik wist het! Niet dat het verder heel veel uitmaakte, want de krampen begonnen en wat er dan ook achter gebleven was liet los. Wat een tegenslagen dacht ik, geen eileiders meer, geen mogelijkheid meer om het zelf te doen en nog maar 3 ivf pogingen over in plaats van ook de IUI's die we nog hadden. Maar goed, je pakt jezelf op. Je raapt jezelf op moet ik eigenlijk zeggen. Ik keek zo op tegen de IVF, de punctie en de beperkte mogelijkheden. We wisselden van ziekenhuis mede hiervoor. Ze zagen graag nog een bloedtest voor we van start zouden gaan. Prima, dacht ik. Een tijdje later waren de uitslagen binnen en ik belde voor de uitslag. Als ik het mij goed herinner gaf de dame aan de telefoon al wel weg dat mijn AMH waardes niet goed waren, dat het zou beteken dat ik, ofwel een lage kwaliteit eitjes aanmaakte, of dat ik een lage voorraad eitjes zou hebben. Na alle ellende wenste ik zou dat het niet zou betekenen dat mijn eitjes bijna op waren. Er volgde een gesprek na waarin de arts aangaf dat hij mijn dosis voor de IVF op 150 eh Gonal F wilde houden, omdat ik nog jong ben en ze hoopten dat mijn lichaam er goed op zou reageren. 8 eicellen, de mooiste echo die ik ooit zag. Wat hebben wij gehuild van blijdschap! Maar daarbij hoorde ook de punctie die ik zo vreesde. Gelukkig kan ik me er niets van herinneren! Haha dus daar hoeven we niet veel woorden aan vuil te maken. " Het viel me mee, alleen daarna heb ik dagen pijn gehad in mijn buik. Maar ach.. je doet het tenslotte ergens voor.. hoop je! Na een aantal gespannen dagen hoorden we dat er 3 bevrucht waren met perfect perspectief. Het geluk kon niet op! 3! De eerste en 'verse' terugplaatsing voelde wat raar, maar ik voelde wel een vorm van rust in mij. Nu ons embryootje warm bij ons mocht zijn. Een zwangerschap kwam er niet van. Er lagen nog 2 embryo's in de vriezer en na een maand rust kon ik niet wachten om de volgende bij me te mogen hebben... De telefoon ging; 'helaas moeten wij u meedelen dat beide ingevroren embryo's kapot zijn gegaan bij de ontdooiing'. Ik kan nog steeds niet in woorden uitdrukken hoe wij ons voelde. Weg, kapot, gewoon zomaar. Na een uur belde ze terug met het nieuws dat 1 van de embryo's (of cryo's) die als kapot was beschouwd toch nog tekenen van leven gaf! We mochten terug komen voor een terug plaatsing en tegen alle verwachtingen in was hij nog flink doorgegroeid in de nacht! Het voelde zo goed, zo veilig en fijn. De dag van het testen was geweldig! Positief! We omhelsden elkaar en waren zo intens gelukkig.. voor een moment.. een paar uren later begon de gevreesde bloeding. Ik weet nog dat ik erg moest huilen en alleen maar kon uitbrengen; waarom? .. De maand erna gingen wij trouwen, even rust en ons focussen op iets moois en groots in ons leven waar wij wel invloed op hadden. Het was een mooie dag met lieve mensen om ons heen! Nu zijn wij zo'n getrouwd stel dat super goed gaat samen en af en toe zo lekker kan kibbelen. Een gelukkig moment dat je bijna al je pijn doet vergeten, bijna. Vorige maand besloten we weer een nieuwe IVF aan te gaan, de tweede van de drie pogingen die je krijgt in Nederland. Na de uitslag van de bloedonderzoeken is er al gezegd dat er kans zou zijn dat een tweede IVF misschien niet zou slagen. En hier zijn we dan.. IVF nummer twee, ik spuit nu al sinds 3 juli Lucrin en sinds 7 dagen Gonal F 187,5 eh. De migraine neemt de overhand, maar ik probeer me te focussen op ons doel.. De eerste echo om te kijken hoeveel eitjes er rijpen is net geweest, we zijn nu weer thuis en om eerlijk te zijn voelt het allemaal nog zo onwerkelijk. Het voelt alsof ik al afscheid moet nemen, moet rouwen om het feit dat ik misschien nooit mijn eigen vlees en bloed zal ontmoeten. Het voelt zo zwaar, terwijl ik niet moeten rouwen en juist nu mijn hoop moet gaan vestigen op de 2 eicellen van 17mm die WEL groeien. Ja we hoopten op 10 en ja het laat zien dat ik zo goed als leeg ben, maar wie weet.. wie weet zijn dit straks mijn 2 kindjes.. Het is allemaal gissen, afwachten en hopen. Jaren lang. Er is nu een einde in zicht, maar of dat einde mij mag geven wat ik zo wens of dat het een hoofdstuk afsluit zal de tijd ons leren. Mijn hart huilt, mij hoofd ontkent en mijn ziel hoopt. (de meeste dingen zijn uit herinnering geschreven en daardoor klopt de tijdlijn misschien niet helemaal meer. Ook zijn er behandelingen weg gelaten zoals laparoscopie's, als dat het meervoud is, en HSG)
Ach lieverd, wat een verhaal en wat heb je al veel meegemaakt. Schrijf het vooral van je af. Daar is dit forum ook voor bedoeld. Waarom hebben ze in godsnaam geen kweekje bij je afgenomen om te testen op een actieve chlamydia besmetting? (Of andere infecties wat dat betreft, want dat doen ze standaard als je het traject in gaat). Jezus wat zul je daar kwaad om zijn geweest. Ik ken stellen die 8 jaar bezig zijn geweest en waar het uiteindelijk toch is gelukt. Je geduld en your sanity worden behoorlijk op de proef gesteld, maar het kan dus wel. Het lijkt er overigens op met de hoeveelheid eicellen dat je misschien vervroegd in de overgang bent. Hebben ze dat ook getest?
Zo boos ja, om eerlijk te zijn ook op mezelf. Toen wij bij elkaar kwamen hadden we ons moeten laten testen. Snap ook niet waarom wij dat nooit hebben gedaan. Bedankt voor je reactie trouwens Als het goed is ben ik niet vervroegd in de overgang, dat komt er misschien wel achteraan nu mijn voorraad op is. Het is wel een hele goeie om het vrijdag over te hebben. Moet even een lijstje maken zodat ik geen vragen vergeet. Alleen ik heb niets gehoord over een overgang, alleen dat mijn AMH dusdanig laag is en dat het nu duidelijk is dat ik bijna geen eicellen meer maak en ze niet weten of een eventuele derde IVF nog iets kan betekenen voor ons.
Ach wat een ellende, voel je verdriet door het beeldscherm heen. Herken het ook; we waren na 4 jaar uitbehandeld in Nederland. Één tip: benader de IVF kliniek in Düsseldorf! Zij zijn gespecialiseerd in vrouwen met een laag amh en kunnen zoveel meer dan in Nederland word gedaan. Echt, er is hoop. Heel veel succes wn een digi knuffel. De mmm sucks!
Ach lieve YasmijnN...... Ik heb meerdere topics van je voorbij zien komen en jouw verhaal is me op de een of andere manier altijd bijgebleven. Ik wilde ook de optie in Dusseldorf noemen, maar zag het al genoemd is. Ik hoop echt zó enorm dat jullie toch het gezinnetje mogen krijgen die jullie zo graag willen. Dikke knuffel en ik blijf je volgen.
Ik heb geen tips voor je oid wilde gewoon even zeggen dat ik je een hele sterke vrouw vind en een knuf geven ik duim voor jullie!
Hier ook een dusseldorf-ganger! Ondanks dat het ons nog geen doorgaande zwangerschap heeft opgeleverd, wel 3 x kort zwanger geweest. Het kan dus wel! Voor fertiliteit zou ik nooit meer een NL ziekenhuis ingaan, in het buitenland hebben ze veel meer mogelijkheden. Zeker patiënten met een laag amh (ik niet) kunnen goed in dd terecht! Zeker als je zo'n slecht gevoel hebt bij je huidige poging zou ik er kostbaar mee omgaan! Seconden opinie kan nooit kwaad!
Nou lieverd, dat hebben mijn man en ik ook niet laten doen en wij waren 8,5 jaar bij elkaar toen we het traject in moesten en er bij mij uitkwam dat ik antistoffen tegen chlamydia in mijn bloed had. Het zegt echter niets over een actieve infectie. Wij deden en doen IUI en bij de samenlevingstest werd ook een kweekje afgenomen om te controleren op actieve infecties (o.a. chlamydia). Dat had sowieso standaard moeten gebeuren. Vind het zeer nalatig van het ziekenhuis. Maar goed, daar schiet je nu natuurlijk helemaal niets mee op. Vervroegde overgang kunnen ze ook testen, maar dat hoeft het natuurlijk niet te zijn. Kan ook zijn dat je door te laag AMH gehalte gewoon lastig te stimuleren bent. Al heb je nu al twee prachtige follikels die op springen staan. Düsseldorf staat inderdaad heel goed aangeschreven. Vriendinnetje van mij loopt in Gent en is daar ook zeer over te spreken. Op de een of andere manier zijn ze daar gewoon verder dan in Nederland. Ik hoop natuurlijk dat dit twee plakkers zijn en je het niet meer nodig zult hebben, maar je zou kunnen overwegen een 3e poging in het buitenland te doen.
Beste Yasmijn, je ziekenhuis heeft een fout gemaakt. Bij het ontdekken van chlamydia hadden ze je meteen een stootkuur antibiotica moeten geven. Tenminste, zo ging het bij mij. Overigens was bij mij de schade al aangericht, maar bij jou had dat wellicht voorkomen kunnen worden. Heel slecht vind ik dat! Voor wat betreft IVF wil ik je even kort mijn verhaal vertellen: 4 IVF-behandelingen en 5 terugplaatsingen (1x cryo dus) waren nodig om uiteindelijk mijn zoontje te krijgen. Ik heb 4 miskramen gehad en ben daar bijna aan onderdoor gegaan. Onze laatste behandeling hebben wij in Gent gedaan bij prof. de Sutter en als je maar enigszins kan, ga dan naar het buitenland!!! In België en Duitsland zijn ze zoveel verder dan in Nederland. Verder zijn er verzekeraars die een 4e poging vergoeden, kost je wel wat meer premie, maar is beter dan helemaal zelf moeten betalen. Houd moed! Het is een verschrikkelijk zware weg, maar het kan. Het kan echt!
PS: ga in ieder geval alvast co-enzym Q10 (ubiquinol) slikken. Dit zorgt voor een betere kwaliteit eicellen. Via google kun je daar veel info over vinden. Je moet het minstens 3 maanden slikken om effect te merken.
Dankje voor de tip, hoor inderdaad wel vaker dat Dusseldorf een goede optie is. Volgens mij ook met enorm lange wachtrijen. Ik weet alleen nog niet zeker of ik het aankan om hierna nog een poging te wagen (vast wel want ik weet mezelf elke keer wel weer enigszins op te rapen). MMM sucks inderdaad! Helemaal mee eens
Ja ik herken je naam ja, lief dat je reageert. Knuffel terug en ik laat natuurlijk weten hoe het is gegaan en wat we in de toekomst gaan doen. (of dat we lekker zwanger mogen zijn van deze 2)
Ik ben alleen zo bang dat ik straks helemaal 'op' ben qua eitjes. Dat ik dan mijn hoop vestig op Dusseldorf en dat het voor niets blijkt. Maar ja daarentegen moet je risico's durven nemen natuurlijk en zou het mij alles waard zijn om onze wens uit te laten komen.
Hier ook 4 miskramen, ik snap je pijn en dat je er bijna aan onderdoor ging. bij mij staat eigenlijk bijna alles nu op 4.. bijna 4 jaar, 4 operaties en 4 miskramen. Mag hopen dat het hierbij blijft en we dit keer geluk mogen hebben. Ja klopt, de eerste laparoscopie was een mooie. Pas toen de Chlamydia later echt opkwam is er schade aangericht. Wat raar inderdaad dat ze wel mijn eileiders gingen controleren nav de geconstateerde Chlamydia, maar me niets gaven. Ik weet nog dat ze zei; "we zien dat je Chlamydia hebt GEHAD en dat het niet meer actief is'. Toen weet ik nog dat ik duidelijk heb gemaakt dat ik niet wist dat ik het ooit had gehad en dat ik dus ook nooit was behandeld... Oeh wat wil ik ze graag een boze brief schrijven, maar daar haal ik mijn eileiders niet mee terug. Verzekeraars in NL die een 4e poging vergoeden? of in het buitenland? Ik zal achter die Q10 pillen aan, maar voor deze poging heeft het niet zoveel nut meer, denk dat de punctie a.s zondag is.
Ja ik zou ze er eigenlijk op aan willen spreken, alleen haal ik daar niks mee terug. Wie weet bespaar ik iemand de ellende.. Ben heel benieuwd wat ze daar dan anders doen, ja. Ik zal me erin verdiepen. Alleen hoop ik inderdaad dat het niet zo ver hoeft te komen.
Lieve TS, overstappen naar DD zal nóóit 'voor niets' zijn. Al is het alleen maar zo dat je kunt zeggen dat je álles gedaan hebt en nooit met het gevoel van 'wat als?' hoeft te zitten. In DD kunnen ze zóveel. Je mag daar véél meer eenheden spuiten en je kunt verschillende soorten medicatie door elkaar gebruiken (dus niet alleen maar Gonal-F, maar bijvoorbeeld een combi van Menopur en Gonal). En dan hebben we het nog niet eens over de mogelijkheden na de punctie; assisted hatching, calciumbadjes, noem maar op; alles om de kwaliteit te verbeteren én om het een embryootje makkelijker te maken om te groeien. Ik persoonlijk zou, in een Nederlands ziekenhuis, geen punctie laten doen voor 2 follikels. Kijk, als je in DD met die score eindigt, na een hoop medicatie en nadat alles gedaan is wat mogelijk is, dan zou ik het risico nemen. Nu zou ik denken dat er zóveel meer uit te halen is, al zou het alleen op het gebied van kwaliteit en mogelijkheden ná de punctie zijn, en het zonde vinden van die vergoedde poging.. Heel veel sterkte in ieder geval! Mocht je de punctie wel door laten gaan, dan hoop ik keihard met je mee dat dit straks inderdaad jouw 2 kindjes zijn! ♥
Waarom laten ze je maar 187,5 gonal spuiten? Met een laag amh is dat veel te weinig. Ik, met een voor een 37 jarige normale amh van 1,7 moest al 300eh gonal spuiten om 5 follikels te kweken. Ik zou een second opinion vragen en deze poging afbreken. Pas na de punctie telt ie als poging....
Ik heb geen tips wat betreft ivf maar ik wilde je even zeggen dat ik je verdriet kan voelen. Wat moet je je machteloos voelen, en wat slecht dat ze de chlamydia niet aangepakt hebben. Hopelijk kan je wat met de tips van mijn voorgangers en blijf je niet met lege handen achter.