Ik snap je gevoel maar je hebt het niet gedaan. Niets voor niets heb je de keuze gemaakt dat het toch welkom is! Wees daar trots op!
Lieve TS, ten eerste heel knap dat je dit hier neer durft te zetten! Ten tweede hoef jij je eigen nergens schuldig over te voelen! Jullie hebben samen dingen tegen elkaar afgewogen en besloten dat de kleine meer dan welkom is! Hou daar aan vast!
Ik zou zeggen; stop je schuldig te voelen. Je hebt het niet gedaan, en dat is achteraf maar goed ook. Wees blij dat je toch de juiste keuze hebt gemaakt! Soms duurt het gewoon even voordat alles op z'n plek valt. Dat geeft toch niet? Kwel jezelf niet zo en geniet lekker van dit kleine pruts in je buik!
Hey Cerberus, Ik ben helaas niet de marathonloper die je denkt voor je te hebben, haha. Ik ben alles behalve een marathonloper om het zo maar te stellen Geeft niet! Maar nog even een reactie het bovenstaande: inderdaad: moeder natuur is soms in de war en bedeeld de mensen niet altijd even eerlijk. Ook in mijn omgeving geldt dit helaas. Wij waren redelijk snel zwanger (na 9 maanden), maar beste vriendinnetje kan wrsch. nooit kindjes krijgen ivm. ernstige ziekte. Ik heb hier heel veel moeite mee gehad, en soms als ik de verhalen van meiden in de MMM hier op het forum lees, dan moet ik weer slikken en denk ik: tjee, wij zijn toch wel gezegend met een spontane, gezonde zwangerschap. Nu pas besef ik dat het eigenlijk heel bijzonder is als je als vrouw spontaan zwanger wordt, het is toch elke keer weer een wonder!! En wag betreft abortus: ik sta hier niet negatief tegenover, en kan me voorstellen dat in sommige gevallen het echt de laatste strohalm is. Ik heb zelf geen enkel idee hoe het moet zijn om voor deze keuze te staan gelukkig, maar ik had niet graag in jouw schoenen gestaan. Het moet onvoorstelbaar zijn om uberhaupt al na te moeten denken aan een abortus terwijl je in je omgeving mensen kent die alles ervoor over hebben om jouw' embryootje' over te kunnen nemen (om het zo maar te zeggen) Dus nogmaals: respect hoor dat je dit toch durft uit te spreken! Enne: inderdaad; die bitchfights die je hier soms tegenkomt, zullen wel een hormonale oorzaak hebben. Nou ja, dat hoop ik dan maar Veel geluk tijdens je zwangerschap, en natuurlijk daarna! Gr. Pinda83
Meid...Let it Go. Echt! Ik snap wel dat je je twijfels had. Maar je hebt tóch voor dit kindje gekozen en daar gaat het om.
Blijkbaar hou je juist intens veel van dit kindje. Anders was je niet zo ingestort bij de kliniek. Je hoeft je niet schuldig te voelen, je hebt altijd van je kindje gehouden. Alleen de omstandigheden heb je aan getwijfeld, nooit aan de liefde die je je kindje zou kunnen geven.
Ik denk dat je moet stoppen met jezelf schuldig te voelen....uiteindelijk heb je voor t kindje gekozen! Dus dat schuldgevoel...heeft geen zin meer! Ik zeg altijd maar zo....sta achter je wel-over-wogen keuzes, en heb geen spijt achteraf! Schuldgevoel naar je kindje toe, heeft geen zin...Het heeft er niets aan dat jij je schuldig voelt! Het zal alleen maar heel dankbaar zijn dat het in jullie leven mag komen! Nou ik zeg...afgelopen met de schuldgevoelens! Hoofd omhoog, schouders naar achter....en ga de toekomst tegemoed! Geniet van je zwangerschap!
Ohw..en wat ik vergat te zeggen... Schuldgevoelens naar mindervruchtbare dames heeft ook geen zin! Jij zit in de andere kant van de wereld...je man aankijken en zwanger zijn, kan ook een groot probleem zijn Je moet jou problemen niet vergelijken met die van een ander...alle problemen staan op zichzelf!
Heb geen ervaring dus misschien makkelijk praten maar stop ajb je schuldig te voelen!! Niemand heeft daar wat aan. Het zal je eigen geluk en misschien dat van je gezin in de weg staan. Je hebt een weloverwogen keuze gemaakt, een keuze waar jij en je man goede argumenten voor hebben, en een keuze waar je achter kan staan dus. Als jullie de keuze voor abortus gemaakt hadden, hadden jullie hier ook duidelijke argumten voor gehad en vind ik die keuze ook niet te veroordelen. Hoewel ik me kan voorstellen dat die keuze een enorme impact zou hebben. Ik ben niet tegen abortus; ik vind dat een kindje alleen ter wereld moet komen indien het gewenst is en in een veilig liefdevol nest terecht komt. Het verdient alleen maar respect als je als moeder kan erkennen wanneer dit niet het geval zou zijn. Persoonlijk heb ik er wel moeite met het traject daarvoor. Ik snap gewoon niet hoe je zwanger kan raken als je dit echt niet wilt; in NL zijn er immers genoeg voorbehoedsmiddelen en voorlichting over zwangerschap voorkomen. Ik kan me ook voorstellen dat het voor vrouwen hier op het forum die moeite hebben met zwanger worden/blijven (waaronder ik) moeilijk is om over abortus/ongewenste zwangerschap te lezen. Maargoed, dan nog kunnen wij/zij die verhalen niet veroordelen wanneer hier weloverwogen over gesproken wordt, zoals in jouw geval. Dus om een lang verhaal kort te maken: ik hoop dat je jezelf kan vergeven en kan gaan genieten van deze zwangerschap!
Je hoeft je niet schuldig te voelen, want jou kindje is heel erg gewenst! En dat gaat hij/ zij straks voelen hoor! je bent een topper!
Ik snap je gevoel wel, ook bij mij was het niet geplant en ik heb zelf ook met deze gedachte rond gelopen. Deze gedachte was maar van korte duur, omdat ik absoluut niet achter deze keus kon staan. Maar heb er wel aan gedacht dat of het juist was om er mee verder te gaan. Ik vind dat ik op dat moment bewust voor mijn kindje gekozen heb, ook al was het in eerste instantie niet geplant. Ik vind dat je je absoluut niet schuldig hoeft te voelen, kan me wel voorstellen dat je het zo voelt, maar is echt niet nodig. Geniet van je zwangerschap en je kindje in je buik!
Het zou erger geweest zijn wanneer je wel een abortus had ondergaan en daar uiteindelijk spijt van had gekregen.... Ik vind dat het een heel weloverwogen beslissing is geweest en dat heeft tijd nodig. En dan komen alle mogelijke scenario's in je naar boven, dus ook abortus. Jullie manneke mag blij zijn met zulke liefhebbende ouders die, ondanks de moeilijkheid, toch voor hem hebben gekozen.
kan het in mijn geval wel toelichten... Mijn man stond op de wachtlijst om geholpen te worden, het duurde maanden voordat hij terecht kon en uiteindelijk zegde het ziekenhuis de afspraak af..... (Achteraf niet zo raar, want was het Maasstad ziekenhuis, die van die bacterie... ) Ikzelf heb ik een knobbel in mn borst, hier kwam ik in februari achter, gelukkig goedaardig, iig werd ook mn bloedgeprikt. Daaruit bleek dat heel mn hormoonhuishouding overhoop lag... ik had nog minder "vrouwelijke' hormonen als een vent... De huisarts dacht dus dat ik al in vervroegde overgang zat... en wilde dit nogmaals controleren nadat ik 3 maanden met de bv gestopt zou zijn. eind mei ben ik gestopt met borstvoeding, 15 juni voor het eerst sinds bevalling ongesteld, hormonen kon ik dus niet gebruiken ivm controle op "overgang".. rubbers gebruikt en gelijk zwanger.... Achteraf ga je zoeken op internet want je denk hoe kan dit... Blijkt dat condooms in praktijk helemaal niet zo veilig zijn als ik dacht !! mn zusje bleek dus zwanger te zijn geworden met pil EN condoom... mijn derde is trouwens met persona op een groene "veilige" dag verwekt... (wel gepland trouwens... maar persona zou ook een anticonceptie moeten zijn) mijn eerste met pil.... (waarschijnlijk door het abrupt stoppen met anti-depressiva??, iig niet vergeten of gekotst). Mijn tweede was gelijk na stoppen pil..... en ben ik nog 1x ongepland zwanger geweest vmk, maar dat was na 1x onveilig... Zelf denk ik dat de cijfers van de veiligheid van anticonceptie moelijk te vergelijken zijn... ik bedoel... sommige vrouwen doen er zonder iets maanden of jaren over... gaat die condoom een keer lek, is er niets aan de hand... maar er zijn dus ook vrouwen waarbij dingen gewoon niet werken.... en komt er dan net 1 zaadje door is het "feest".... tja en je komt er altijd pas achter dat dingen niet werken als het "te laat" is.... zwanger of geslachtsziekte.... Anticonceptie methoden .nl - Betrouwbaarheid Zo ken ik dus persoonlijk ook 2 vrouwen die met Mirena zijn zwanger geworden... Mijn verloskundig zei ook gelijk tegen me : "meid dit had met pil of spiraal ook kunnen gebeuren....... Hier is trouwens het probleem "opgelost".... mn vent is vrijdag geholpen..... alhoewel, mn moeder kent iemand die zelfs met dr geholpen vent nog zwanger werd.... maar dan gaan we echt naar guiness book of records.... @all bedankt voor de lieve reacties....
Jeetje wat een verhaal! Hoop niet dat je het gevoel had dat je je moest verdedigen, want dat was niet mij bedoeling hoor! Kan alleen mijn gedachte bij een ongeplande zw schrijven, maar daarmee absoluut niet oordelen over anderen! Je kan ten slotte ook echt 'pech' hebben zoals in jouw situatie. Nogmaals, ik hoop echt dat je van je zwangerschap kan gaan genieten. Als ik je verhaal zo lees komt je kindje terecht bij liefdevolle ouders die hun keuzes weloverwogen maken!
beetje had ik het wel.... zoals ik al schreef.. hier was het "samenloop van omstandigheden"... iig anti-conceptiemiddelen zijn niet altijd zo veilig als mensen denken... Zei hier trouwens wel tegen mn vent... dat we dit wel aan onze kinderen meedelen (als ze straks die leeftijd hebben, natuurlijk )
Wat een moeilijk verhaal! Ik snap je onzekerheden, maar ik denk dat je ook trots op jezelf kan zijn! Om zo'n moeilijke keuze te maken! Vraag ik me wel 1 ding af nu: wat zijn zware BI zwangerschappen??! Misschien zou ik het moeten weten, maar ik kan er niet opkomen, en het zo snel hier niet vinden...
Sorry, was niet persoonlijk bedoeld dus! Enneh kids goed voorlichten adhv ervaringsverhalen lijkt me niet overbodig haha
bekkeninstabiliteit... Nu zit daar veel verschil in.... maar het uit zich bijvoorbeeld hier door niet meer liggend te kunnen slapen... nu vanaf 14 weken zittend slapen... anders kan ik het bed niet meer uit (kan niet draaien, door de pijn) ik heb zowat constant pijn... met lopen, zitten liggen... en het nieuwe in deze zwangerschap, is dat ik nu al een paar gehad heb, dat ik zelfs niet op de wc kon zitten... links half zitten, rechts ondersteunend op mn arm, kon ik *piepend van de pijn*... toch mn plasje doen... gelukkig hoef ik niet zo vaak... tig keer dus..... Ik kan trouwens ook niet meer op de bank zitten... want dan *sla ik vast*... van de week hangend in cerberusman armen gehangen, hij had me uit de bank omhoog geholpen en ik kon mn rechtse been niet neerzetten het leek of deze "uit de kom" was.... (?). Heb iig echt gejankt en echt gegild van de pijn.... vorige zwangerschap ben ik de laatste weken helemaal de deur niet meer uitgegaan en moet ik van meubelstuk naar meubelstuk lopen omdat ik regelmatig had dat ik een *gekraak* in mn rug voelde en dan bijna viel.... dus voordat ik helemaal zou vallen... Tja... en heb ik nog een extra handicap... mn jongste loopt nog niet.... maar weegt wel al 13.5 kilo... handig aviezen als: niet tillen, rusten... etc... Dit gaan dus echt lange maanden worden voor me.... hoop wel dat ik snel herstel... maar ben dus bang voor blijvende schade... Het duurde vorige keer al zolang voordat ik maar iets herstelde en eindelijk weer eens lekker kon liggen... mn bekken had ook een extra opdonder gekregen door de bevalling.. nouja was ook een flinke knul 4240... ik verwacht nu weer een knul en hoop niet dat deze nog groter zal zijn.. nouja... niet klagen (sorry als het zo overkomt),maar tanden op elkaar.... klagen helpt ook niet...
Ik lees nu pas je reactie... Sorry! Maar idd, bekkeninstabiliteit... Dat ik er zelf niet opkwam... Wat ongelooflijk balen dat je zoooow veel pijn hebt! Ik hoop dat je na deze zwangerschap sneller herstelt!
Mijn moeder werd net zo makkelijk zwanger als jij, bij de 1e 3 direct na het stoppen van de pil... De 4e door de pil heen, ik was toen 5 jaar. Mijn ouders hadden het absoluut niet breed en wisten niet hoe ze het moesten bolwerken, mijn moeder heeft toen met 7 weken een abortus laten doen, maar stond daar eigenlijk helemaal niet achter. Nog steeds voelt ze hier ontzettend veel verdriet en schuld bij, terwijl ze toentertijd gewoon radeloos was. Nu zegt ze; 'het kindje had wel groot geworden'. 5 jaar later raakte ze weer zwanger, weer door de pil heen. Mijn ouders hebben meteen tegen elkaar gezegd dat ze nooit nog een keer een kindje zouden laten weghalen en dus kwam mijn zusje. Zij was echter heel ziek en dat is ze nog steeds, mijn moeder ziet dat als straf voor de eerdere abortus. Ik heb weleens gezegd dat mijn zusje er niet voor gestraft hoeft te worden en dat ze zo niet moet denken, het is gewoon vette pech, maar als ze erover spreekt zie en hoor ik de pijn in haar ogen en stem. De abortus is inmiddels 21 jaar geleden, bijna 22, maar nog altijd heeft ze het moeilijk rond de tijd van de uitgerekende datum. Probeer je schuldgevoel los te laten, je hebt uiteindelijk voor 100% voor dit kleine mannetje gekozen. Dat je er even over gedacht hebt om het weg te laten halen is absoluut niet vreemd in jouw situatie, maar je hebt het niet gedaan en daar mag je juist opgelucht om zijn. Anders had je je waarschijnlijk je hele leven schuldig gevoeld!