Na heel lang mee lezen op dit stukje van het forum ben ik erover uit dat ik toch mijn situatie hier kwijt kan/wil ook omdat ik niemand anders heb waar ik het teen kwijt kan wil vooralsnog mn familie/vrienden hierin niet betrekken.. Ik heb nu bijna 6 jaar een relatie met de vader van mijn zoon en mn toekomstige dochtertje, onze relatie is altijd heftig geweest doordat we allebei heethoofden zijn die graag gelijk hebben.. nadat we een hele heftige periode begin 2013 hebben overwonnen ging onze relatie bijzonder goed, zo goed zelfs dat we samen hebben besloten om voor een 3de kindje te gaan (ik heb al een dochter), ontdanks mij pcos was ik snel zwanger, ondertussen bijna 29 weken. Perfect zou je denken, maar niks is minder waar... We hebben veeel ruzies en ik merk aan mezelf dat ik als ik over de toekomst denk ik mezelf met mn kinderen alleen zie zonder hem. Hij kan ook heel hard zijn naar de kinderen toe, wat hij heel normaal vind maar ik niet. Nu is net de bom ontploft thuis (kids zijn gelukkig bij oma) en zit ik er helemaal doorheen, we hebben allebij kwetsende dingen naar elkaar geroepen maar hij zei opeens dat hij al lang niet meer van me houd en alleenmaar bij me is door zijn zoon, van 1 kant weet ik we waren alle 2 boos maar van de andere kant is dit de druppel... Weet niet wat ik hiermee wil, misschien gewoon mn verhaal ff kwijt...
ik denk dat jullie allebei eens goed moeten nadenken wat jullie willen en misschien is relatie therapie wel een goed idee. Jullie zijn verplicht (vind ik) om het beste in elkaar naar boven te halen omwille van jullie kinderen en niet het slechtste.
Dankjewel, de kinderen zijn ook de reden dat ik op het punt sta om ermee te stoppen...gelukkig hebben ze tot nu toe nog nooit een ruzie.echt meegekregen, en wil ook niet dat dat gaat gebeuren...
Hij gelooft niet in therapie ik zou het eventueel wel willen proberen maar denk niet dat als maar 1 iemand erin gelooft dat het dan veel zin heeft
Als hij het echt niet wilt dat is dan zijn keus. Denk je dat jij al het mogelijke hebt gedaan om deze relatie te helpen/redden? en het werkt niet dan houd het op. Ik wil hiermee natuurlijk niet zeggen dat je als maar moet toegeven enz.
Ik zou toch echt zo lang mogelijk blijven praten. Wil hij geen therapie, dan maar zonder. En zien hoe het loopt bijvoorbeeld een half jaar na je bevalling (tenzij hij echt zelf eerder vertrekt). Maar als jullie vorig jaar nog door een helse periode zijn geraakt en 28 weken geleden nog een kind hebben gemaakt, zou ik het nu - van de ene dag op de andere - niet zomaar opgeven.
Een zwangerschap is naar mijn mening echt een mega-relatietest. Apart van de hormonen, zijn er altijd de zorgen en is het gewoon voor allebei niet de allermakkelijkste periode. Ik zou dan ook geen beslissing nemen totdat je minstens een jaar verder dan nu bent... Je kiest niet zomaar samen voor een kindje, dus op dat moment was jullie relatie blijkbaar nog sterk!
Misschien gewoon allebei eens volwassen worden. Hoezo gelijk willen hebben? Dat heb je gewoon niet altijd. Jij niet. Hij niet. Bovendien betekent gelijk hebben niet automatisch dat je ook gelijk moet krijgen. Die erkenning per definitie willen (ten koste van de ander) is hoogst kinderachtig. Misschien (allebei uiteraard) de ander eens uitnemender achter dan jezelf. Dan kom je elkaar halverwege tegen. Zijn er minder ruzies, zie je ook weer wat vaker het betere van elkaar, en - het belangrijkste - worden jullie kinderen niet de dupe van ouders die hun eigen ego belangrijker vinden dan het bieden van een harmonieuze basis voor hun kinderen.
Dankjewel voor jullie reactie en het klopt pietje tijdens een zwangerschap is het nooit de goeie periode om zware beslissingen te nemen,
Ik wil toch ff reageren op wat je zegt,, dat ik in deze situatie momenteel zit heeft niks te maken met niet volwassen zijn of mn ego belangrijker vinden dan de basis voor mn kinderen,, als ik dat belangrijker vond als mijn kinderen zou ik er niet mee zitten en gewoon doorgaan zoals het nu is, ook heb ik al aangegeven dat mijn kinderen gelukkog de ruzies niet meekrijgen, zo volwassen ben ik wel hoor om te wachten totdat ze of in bed liggen of niet thuis zijn... nergens is het altijd gezellig en leuk, of wel soms? zijn al die mensen dan gelijk niet volwassen? en vinden ze zichzelf belangrijker dan hun kinderen? mis toch ff nadenken voordat je mensen gaat veroordelen...
Wat een nare situatie! Als je jezelf in de toekomst alleen ziet met je kinderen dan denk ik dat je bij jezelf moet nagaan of je nog wel genoeg van hem houdt en of jij het nog wel de moeite waard vindt om voor te vechten? Ik bedoel, als je kwaad bent kun je zeker wel eens kwetsende dingen zeggen maar als hij zoiets zegt dat hij al lang niet meer van je houdt en alleen bij je is voor jullie zoontje? Dat zeg je niet als er geen kern van waarheid in zit denk ik zo.
Idd drieka, dit is dus ook wat nu in mijn hoofd zit, zoiets zeg je niet zomaar, en ik zal eerlijk zijn als dat zo is ben ik liever alleen met mn kinderen.
Dit! Ik zou een jaar wachten tot na de geboorte. Ik had ineens in mn hoofd gekregen om mn huis te verkopen, ben blij dat, dat uit mn hoofd gepraat is. Nog even doorzetten dus, je zit vol hormonen en bent eigenlijk niet in staat om dergelijke beslissingen te nemen. Misschien zietalles over een jaar er anders uit en zo niet, kan je altijd nog uit elkaar
Ik oordeel niet, ik geef mijn mening. En dat mag, want dit is een openbaar forum. Ik reageer bovendien slechts op wat je zelf schrijft. Jullie zijn heethoofden die graag allebei gelijk willen hebben. Dat vind ik onvolwassen en je eigen ego belangrijker vinden. Mooi dat je geen ruzie maakt waar je kinderen bij zijn. Zouden meer mensen niet moeten doen. Maar je schrijft zelf dat je een heftige relatie hebt gehad en dat het ook nu niet zo lekker loopt. Naast dat jullie geen ruzie maken in bijzijn van de kinderen, bedoel ik te zeggen dat jullie eens zouden kunnen proberen om helemaal geen ruzie te maken. Simpelweg omdat je niet zonodig gelijk hoeft te hebben (wat je dus zelf schrijft wel te willen; allebei).
Bedenk dat kinderen veel meer meekrijgen dan jij denkt. Als ze in bed liggen kunnen ze wel degelijk dingen horen. En daarnaast zijn ze niet gek en voelen ze spanningen die al die ruzies veroorzaken. Ook lijkt het mij niet dat na zo'n ruzie de sfeer direct weer gezellig en leuk is tussen jullie. Als jullie beiden het belang van je kinderen voorop zetten dan werk je beiden aan zelfbeheersing. Als hij dat (nog) niet wil kan jij dat ook prima (eerst) alleen doen. Jezelf zo laten gaan (schreeuwen, scheldwoorden of andere kwetsende teksten) is niet normaal. Als volwassene hoor je zelfbeheersing te hebben en op een goede manier om te gaan met conflicten. Die heeft iedereen wel eens maar de manier waarop mensen daarop reageren is verschillend. Er zijn voldoende mogelijkheden om te leren hoe jullie beter met elkaar om kunnen gaan zodat het niet uit de hand loopt. Verder heb je nu wel een gezin en een kindje onderweg. Je kunt dus niet zomaar opgeven. Lijkt mij niet in het belang van de kinderen dat je niet alles hebt geprobeerd en het de tijd geeft. Besef ook dat een gezin met jonge kinderen veel energie kost net zoals een zwangerschap (met alle hormonen die daarbij komen). Nu is niet de tijd om op te geven. Probeer te kijken naar oplossingen die voor jullie beiden werken. Misschien een eerlijke taakverdeling in huis, een duidelijk schema met wie wat wanneer doet, genoeg vrije tijd voor jullie beiden om alleen iets te ondernemen (bijvoorbeeld met eigen vrienden of familie) etc.
Ik snap wel wat Noah hier bedoeld. Als jullie beide heethoofden zijn die perse gelijk willen hebben... Dat werkt niet. Je zult beide moeten gaan inzien dat dat een hele kinderlijke manier van ruzie maken is. Bovendien kom je daar nooit uit omdat een ieder dingen ervaart vanuit zijn/haar eigen stand punt. En de waarheid voor iedereen dus net iets anders ligt. Als je problemen hebt met hoe hij met de kinderen omgaat is dat een serieus punt van gesprek. Verder denk ik dat alleen praten hier gaat helpen, therapie kan heel verhelderend werken maar vooral voor mannen is het een enorme stap.
Dag meid, Hoe gaat het nu? Bij mijn eerste zoektocht op dit forum las ik je verhaal. Vanuit dezelfde situatie ben ik in mijn wanhoop op zoek naar iemand die het kent. Ja, het was bij ons ook moeilijk. Na één kind en een zware studie die mijn vriend naast zijn werk deed, zijn we elkaar volkomen verloren. Het is de tweede keer dat we op dit punt staan in onze relatie, maar nu blijkt hij het voor zichzelf al afgesloten te hebben. Dat schijnt wat geholpen te zijn door een klasgenoot waar hij gevoelens voor ontwikkeld heeft. En dat terwijl ik dacht dat we, ondanks de zoektocht naar elkaar, een sterke liefdesband hadden. Mag ik je vragen om te blijven delen? Ik ben bang dat ik mijn eigen inzicht niet meer vertrouw. Ik heb er zo naast gezeten bij mijn beoordeling van de situatie... Het zou fijn zijn om te lezen wat jij en anderen meemaken of hebben meegemaakt.