Laatste maanden geheel onverwachts toch weer een sterk verlangen naar een baby. Bij de vijfde werd ik al niet meer echt gefeliciteerd en een zesde is voor veel mensen natuurlijk helemaal onvoorstelbaar. Kinderen zijn 15, 12, 7, 4 en 2. Ik ben 42. Man ook. Ik verwacht natuurlijk geen antwoord maar ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen. Hoeft niet met een zesde te zijn maar meer met het krijgen van kinderen terwijl de buitenwereld een sterk oordeel hierover heeft. Hoe ga je hiermee om? En ook waar komt nou dit verlangen vandaan? Stellen jullie jezelf deze vraag wel eens?
Ik zou t doen, je bent nu toch al een groot gezin, het leeftijds verschil is niet super groot tussen je jongste kindje en deze baby dan. En je bent niet super oud, denk dat een zesde een mooi rond aantal geeft.
hoi Annejoon, Ikzelf ben van de eerste heel onverwachts zwanger geworden op mijn 37e en nu op mijn 39e zwanger van de tweede. Ik kreeg na de geboorte van mijn zoontje ook regelmatig de mededeling dat het al heel bijzonder was dat hij gezond was en dat het de goden verzoeken is om nog een keer zwanger te raken op deze "stokoude" leeftijd i.v.m. complicaties e.d. Nou zoals je dus aan mijn onderschrift kan zien heb ik me daar niks van aangetrokken . Had het idee dat mijn gezin nog niet compleet was. Bij mij is dat bij de 2e, bij jou bij de 6e en bij een ander misschien bij de 10e. Maakt toch niet uit?? Als jullie er achter staan en het is mogelijk, gewoon er voor gaan en je niks aantrekken van de rest van de wereld, ik zou dat op een gegeven moment als je er echt geen invloed meer op hebt (overgang enz.) toch blijven zien als een gemiste kans Veel succes in ieder geval!
Ben het hier helemaal mee eens, ik zou het ook doen! Ik wordt zelf volgende maand 39 en ook wij hopen nog op een vijfde kindje! (onze 4e is tijdens de zwangerschap overleden) Ik voel me nog steeds fit, dus waarom niet? Wat de rest van de wereld ervan vind moeten zij weten.
Ik zou graag je geheim willen weten Ik ben al 44 en nog hard bezig voor de eerste...helaas wil dat nog niet lukken dus tips & trics zijn van harte welkom Misschien omdat het nog ons eerste moet gaan worden, trek ik me niets aan van wat de omgeving waarschijnlijk gaat denken of zeggen! De mensen die me echt kennen en dus ook weten dat we er mee bezig zijn gunnen het me, de rest interesseert me niet echt behalve dan dat je ook wel eens bij artsen! jezelf moet gaan verdedigen dat je je kinderwens niet bewust hebt uitgesteld tot het bijna te laat is maar simpelweg omdat je de juiste partner te laat hebt ontmoet (en met voorgaande partners niet egoïstisch maar onnadenkend wat koters op de wereld wilde zetten) je dus eigenlijk een pechgevalletje bent. Ik hoef me nergens voor te schamen maar je krijgt dat gevoel wel als ze je afkeurend aankijken.. Zo jammer!
Bedenk dat het ook een soort van overgangsangst kan zijn; de volgende levensfase in en alleen moeder zijn en met de tijd moeten loslaten. Door nog een kindje te nemen, stel je dit uit. De risico's zijn hoog na je 40ste, voor jou en het kindje. Het kan natuurlijk ook een oprechte wens zijn. Zoek dat eerst goed uit en bedenk daarna of je de risico's wilt aanvaarden. Succes met beslissen
Ik ben het eens met Nephtyhes, dit omdat ik dat proces nu zelf 'doormaak'. Ik ben weliswaar een stuk jonger (29), maar moeder van 3 en dat is genoeg. We zijn dankbaar voor onze jongens en hebben ook besloten dan mijn man definitieve anticonceptie zal toepassen. Een grote *slik*, nooit meer een kleintje, nooit meer bevallen, nooit meer bv ect ect. Echter wanneer is het goed, wanneer moet je tevreden zijn met hoeveel rijkdom je eigenlijk al hebt. De risico's op jou leeftijd zijn gewoon best wel groot, dit zou eventueel voor je andere kinderen ook h.e.e.a. betekenen. Wil je dit aanvaarden en dan verder kijkend dan je eigen wens? Ik snap je wens, deze heb ik zelf ook, maar ik denk dat het bijzonder blijft, al heb je er 10.
Bij algemene clubs zit een klopje voor grote gezinnen. Daar kletsen meerdere mamas met 5 a6 kinderen. Misschien daar eens kijken.
Ik ben ook 42 en wil als het lukt nog heel graag een tweede wij zitten te wachten of er binnen niet al te lange tijd verhuisd kan worden en dan willen we als het lukt toch een broertje of zusje voor onze jongen hij is na een lange geschiedenis een echt wondertje voor ons geworden hadden het al opgegeven maar omdat we nu zo goed als zeker weten waar het aan ligt willen we het nog wel een keer proberen. Die wens heeft trouwens niks te maken met ouder worden of andere fase van je leven in gaan de wens heeft er mee te maken dat ik nu pas echt weet wat ik al die jaren heb gemist
Als het nog lukt, jullie genoeg ruimte hebben en niet financieel compleet in de knoop komen te zitten, waarom niet?
Als het kan, waarom zou je het laten? Ons is het helaas niet meer overkomen, maar het gaat om julle gezin, niet om je omgeving. Als het bij jullie kan...lekker doen!
Mee eens. Ik hoor overigens om me heen dat als wij nog een kindje willen we wel mogen opschieten, want ik ben al bijna 35. In mijn omgeving krijgen ze jong kinderen. Mijn zusje is 33 en mamma van 4.
Herkenning. Ik ben net bevallen van mijn dochter, en hoewel dit een waar wonder is dat ze er is, hebben wij thuis dit gesprek ook. Van de week bij de gyn voor de controle begon hij ook over de AC, want "gezien mijn leeftijd was het toch zeker niet de bedoeling dat er nog een tweede zou komen. Bijgaand een folder voor de Mirena!". En mijn omgeving "nou, een tweede zal er niet komen, geniet maar dubbel van dit mooie meisje!". Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ja, natuurlijk, ik ben ouder (42), maar voel me niet zo, ben gezond en ik zou in mijn optiek prima een 2e zwangerschap aankunnen. En ik slik al meer dan 12 jaar al geen AC, en heel eerlijk bevalt dat me wel (hormoonvrij). Daarbij stiekem in een ver donker hoekje in mijn hoofd zit nog altijd een wens voor een 2e, hoe onwaarschijnlijk dit zal zijn, omdat onze dochter al een groot wonder was. De kans dat wij weer spontaan zwanger worden is ultra-ultra klein Dus ja, ik herken zeker de oordelen van de omgeving.
Wat bijzonder om jullie reacties te lezen. Zowel de voors als de tegens. Het is sowieso een opluchting om vol te durven toegeven dat ik nog steeds een kinderwens heb. Ook al is dit voor sommige mensen om mij heen echt niet voor te stellen. Ik ben ook geraakt door de verscheidenheid van ieders achtergrond. Sommige makkelijk zwanger, anderen die jaren proberen en ook verschillende keren afscheid moeten nemen van ongeboren kinderen. En ook van deze vrouwen krijg ik lieve reacties. Ik weet nog steeds niet of we actief voor die zesde gaan. En ik weet ook niet of het dan gaat lukken. Alleen al de "coming out" voor mijn verlangen geeft ruimte. Dank jullie voor het meekijken. Meer reacties zijn zeker welkom!
Ik zou het ook gewoon doen. Laatst sprak ik met een vrouw en die zei ja maar ik ben 40 en wat zullen mensen wel niet zeggen ?! Ach mensen hebben altijd wel wat te zeggen ben je 40 is t niet goed en ben je 20 is het ook weer niet goed. Gewoon je gevoel volgen en het komt vast goed , tis jou lichaam
Inderdaad, 20 is niet goed, nu al een kind? je hebt heel je leven nog voor je! 30 is niet goed, nu een kind? je zit net zo lekker in je carriere! 40 is niet goed, nu nog een kind? je moet wel rekening houden met de energie dat een kind kost! Het is nooit goed Doen als jullie het willen, er ruimte en geld voor hebben!
Wat vinden je kinderen? Zien die óók graag dat het gezin weer groter wordt? In de groepstherapieën die ik geef, zitten vaak volwassenen uit grote gezinnen die zich als kind nooit echt gezien en gehoord voelden..nu is de tijd veranderd en wordt er hoe dan ook meer aandacht gegeven aan kinderen in het algemeen, maar het is wel iets om rekening mee te houden: jij bent niet de enige die telt zij zijn er dus ook nog. Logisch, maar toch.. Op televisie is een docu die twee grote gezinnen volgt, op 3 geloof ik? Die ouders vind ik superrelaxed en zij staan stevig in hun schoenen, ze zijn erg flexibel, maken nauwelijks ruzie met elkaar, doen echt hun best zonder dat het stressvol overkomt (beetje kibbelen that's it) maar kunnen ook niet heel veel aandacht aan alle kinderen geven. Wel echt gaaf: in één van die gezinnen is de laatste keer een jongetje met Down syndroom geboren, hij vergt natuurlijk nog meer tijd, zorg en aandacht en dat lijkt vlekkeloos te gaan. Wel moeten oudste kinderen meehelpen. En ook hier: Elke keer als ma weer zwanger is, beginnen de oudste kinderen tegen te sputteren: niet leuk, weer minder aandacht en geld voor hen, weer meer lawaai in huis (lastig als je puber bent en steeds meer op jezelf wilt zijn, losmaken van ouders en je gezin), weer minder tijd voor vrienden, bijbaantje etc. omdat zij mee moeten helpen in het huishouden en verzorging van jongsten.. Dat valt me erg op elke keer.. Dus ik kan me persoonlijk erg goed voorstellen dat je niet altijd hele leuke reacties krijgt. Wel vind ik: elk gezin is anders en elk mens is anders, je kunt hier wel meningen vragen, maar uiteindelijk beslissen jullie zelf omdat jullie zelf met z'n alles precies weten wat je wilt, of er voldoende energie is, middelen, aandacht etc.
Ik heb zelf altijd geroepen dat ik een groot gezin wilde minimaal 3 kinderen, na de bevalling van de eerste waarbij ik alles alleen moest doen (slechte relatie) gezegd het was eens en nooit meer. Nu een nieuwe relatie, een relatie waarin ik weet dat ik niet alleen sta en we beide er toch nog wel kinderen bij willen, begint het te kriebelen. Ik ben welliswaar nog jong (30) maar vl is wel bijna (42). Ook wij krijgen de opmerkingen, maar daar laten we ons niet door tegen houden... Zoals al eerder aangegeven er valt altijd wel iets te zeggen, te jong, je carrière, te oud, als jullie het kunnen laat je niet tegenhouden door wat andere zeggen... Ga op je eigen gevoel af!
Ik ben zelf 21 en heb een dochtertje van bijna 14 maanden en idd Mensen hebben altijd wel wat te zeggen , ze doen alsof mijn leven voorbij is, alsof ik een kluizenaar ben geworden en onder een steen leef. Bij jou zullen mensen vast denken dat je "oud" en krakkemikkig bent ofzo Nou lekker laten gaan... Als jou lichaam en geest het aan kunnen gewoon doen ! Als t financieel oke zit ook doen en qua ruimte gebrek is er altijd wel een oplossing vroeger sliepen we allemaal bij elkaar of langer bij de ouders.