Haha taboe he?! Als ondanks al mijn inspanningen het toch een zoon is ben ik net zo gelukkig maar zou ook teleurgesteld zijn. En voor een vierde zou ik dan in het buitenland genderselectie laten doen. Ik heb 2 zoons met een geslachtsgebonden aandoening dus ik heb liever een meisje omdat een dochter waarschijnlijk gezond zal zijn. Bij een zoon liggen die kansen echt slecht helaas. Daarom dus oa mijn voorkeur.
Ik vind het zo'n onzin, je mag toch bij het proberen een voorkeur hebben?!! Dat betekent toch helemaal niet als dat mooie kindje in je armen wordt gelegd dat het dan niet welkom is..!! Ik haat clichés zooooooooo erg. Ik had bij de tweede en derde ook een voorkeur, maar ik hou zoveel van ze en geniet zo van ze, en zou ze nooit in willen ruilen voor een meisje, maar nog steeds als ik weer zwanger zou raken zou ik hopen op een meisje, en weer even gelukkig zijn als er een jochie in m'n armen wordt gelegd
Vlinder ik herken wat jij zegt van dt verdriet, mijn man zit ook zo in elkaar, hij vindt het heel naar als iets mij verdriet doet, en hij vindt het niet vervelend nog eentje, hij denkt gewoon ach hoef toch niet we hebben er al 3. Ik denk dat mijn man in de eerste plaats nee zei omdat hij sowieso de neiging heeft nee te zeggen als ik met een voorstel kom, bijvoorbeeld ik wil een nieuwe bank (beetje gekke vergelijking) maar dan moet ik hem ook even de tijd geven, in eerste instantie zegt hij nee ook al heb ik er al een tijd over nagedacht. Misschien is dt het ook ... zij denken er pas over na op het moment dat wij ermee komen, daarvoor kwam het niet in hun hoofd op? Zoiets?
Ik krijg gewoon een naar gevoel bij jou. Al je berichten schreeuwen dat je graag een dochter had gehad en dat je zoons een geslachtsgebonden aandoening hebben zijn er ook andere methodes. Maar ik geloof niet dat dat de reden is dat je graag een dochter wilt. Je bent gewoon een gefrustreerde vrouw die haar zin wil door drammen. Ik heb echt medelijden met je zoons. Bah naar mens. Ps. een (lichte) voorkeur is niks mis mee maar Vlinder gaat wel erg ver.
Ik krijg hier wel een heel naar gevoel bij en dan is het bericht nog niet eens aan mij gericht! :x Ik vind dit gewoon ronduit gemeen. TS: ik vind het voorstel helemaal niet gek hoor, klinkt vooral heel logisch.
Ze heeft ook een dochter. Die is overleden. Dat ze naast haar zoons graag een dochter zou willen krijgen staat los van dat ze duidelijk heel dankbaar is voor de zoons die ze heeft en de zoon die wellicht ooit nog komt.. Even nadenken voordat je zo'n bericht neerzet. Hij is niet alleen kinderachtig maar ook kwetsend. Het getuigt niet van een heel hoog intelligentie-niveau. Je zet jezelf behoorlijk te kakken zo.. Je bent niet verplicht om haar berichten te volgen en als je je dusdanig aan haar irriteert, zet je haar op jou negeerlijst... Nu, hou voortaan je grote mond dicht als je niks vriendelijks of genuanceerds te melden hebt (ja, ook op een forum)
Ze was 13 weken zwanger en het kindje bleek niet levensvatbaar. Dat is iets heel anders dan een levende dochter hebben gehad wat overleden is. En nu heeft ze zichzelf uitgeroepen tot expert op het gebied van geslachtbeinvloeding, wat naar mijn idee gekopieerd is. Als haar zoons echt een geslachtsbepalende aandoening zouden hebben zou ze in aanmerking komen voor pgd lijkt mij. Die vrouw komt op mij alles behalve dankbaar over. Eerder gefrustreerd dat ze het leven niet naar haar hand kan zetten. Ik laat het hierbij. Erger me dood aan haar geblaat.
Ik heb hier eigenlijk ook wel een mening over... Als Vlinder zo zeker is dat er iets met haar zoons is wat door het geslacht komt, waarom ga je dan weer het risico nemen om weer een zoon te krijgen? (als het überhaupt al mag lukken...) Het is vreselijk om een kindje te moeten verliezen.. Niemand kan oordelen over dat gevoel maar ik denk (persoonlijk) wel dat het een verschil is of je 13 weken zwanger bent geweest of 20. Bij 20 weken voel je je kindje al helemaal.. Maargoed hier kan ik niet over oordelen want bij mij verloor ik het met 7 weken.. Hoe weet ze dat dat het meisje was? Nipt gedaan? En trisomie 18 dat is ook een afwijking (helaas).. Kan er niet een chromosoom probleem liggen bij haar en haar man als 2 zoons al iets hebben en haar dochter had trisomie 18?? Ik denk dat ik voor mijzelf eerst dit eens zou willen uitzoeken voordat ik weer aan een kindje zou beginnen.. Ik las hier ergens ook een kindje nemen.... Daar gaan mijn haren van overeind staan, want je neemt niks.. Je mag dankbaar zijn als je überhaupt een kindje kan en mag krijgen... En je man overhalen voor een vierde kindje door erbij te gaan huilen om hem zo overstag te krijgen?? Dit moet een goed gesprek zijn tussen man en vrouw met de voor en tegens en dan hopelijk de juiste weg samen zien te vinden, maar iemand pushen voor een vierde....
Nou ja zeg, je kan dat helemaal niet vergelijken, ik dacht ooit dat ik zwanger was maar was het niet, maar toch dacht ik 2 weken dat ik zwanger was, pas na 2 weken deed ik een test en bleek helemaal niet zwanger maar iets met mn schildklier te hebben. Zelfs dit voelde bij mij alsof ik een kindje verloor, omdat ik 2 weken overtijd was, altijd op tijd was, en overtuigd was dat ik zwanger was. Ik vind dat je 13 weken of 20 weken echt niet kunt vergelijken, je kan geen pijn vergelijken! En misschien huilt ze bij haar man, omdat de gedachte echt pijn doet om niet nog een kindje te krijgen!! En heel veel mensen zeggen soms per ongeluk NEMEN, onzin om je haren overeind te laten staan, ik zei het ook wel eens per ongeluk vroeger, en heel soms nu nog, dat is helemaal niet slecht bedoeld.
Ho ho mak aan.. ik zeg dat ik hier niet over kan oordelen dus je hoeft niet zo krampachtig te reageren.. Een miskraam/miss abortion is vreselijk, klaar... Het verdriet kan ook niemand over oordelen maar ik denk het alleen.. Met 20 weken heb je echt al contact kunnen leggen.. Dat neemt niet weg dat met 13 weken een kindje verliezen niet erg is.. Je bent die ellendige twaalf weken voorbij denk je adem te kunnen halen en blijkt het goed mis te zijn.. Daar zit niemand op te wachten natuurlijk.. Dat is verschrikkelijk.. Maar om dan mijn meisje is 8 jaar nu te zetten, VIND IK, ietwat overdreven bij 13 weken.. Dit is mijn mening.. Ik vind het bij bijv 20 weken heel anders, die waren al klaar/af moesten alleen nog groeien in mama's buik.. Het blijkt overigens theoretisch tot 16 weken cruciaal te zijn.. Iedereen (ik ook) haalt wel 'opgelucht' adem als je de 12 weken grens voorbij bent maar oorspronkelijk is het de 16 weken.. Uiteindelijk is elke dag er weer 1 maar dat terzijde... Onzin om mijn haren daar van overeind te laten staan dat is jou mening... Ik haat dat als mensen dat gemakshalve zeggen....
Serieus?? 😱 Jij vergelijkt 2 weken overtijd zonder positieve test met het verliezen van een kindje.. Jezus.
Ik vind het juist wel fijn dat mensen dat gemakshalve kunnen zeggen, dat betekent namelijk dat ze het inderdaad te makkelijk misschien zien allemaal, een kindje krijgen, nou niks mis mee toch? Moeten we allemaal bang zijn dat het niet lukt?!! Laat mensen er hoopvol in staan
Nee want dat gun ik niemand!! Je kan het wel in je achterhoofd houden dat ook die mogelijkheid er is.. Dat het toch niet zo makkelijk of helemaal niet lukt... Iedereen staat er denk in het begin hoopvol in, gelukkig, maar om te zeggen we nemen kinderen dan kom je er nog wel op terug als het niet zo makkelijk gaat... Maar denk dat jij dat niet hebt meegemaakt dus niet echt kan inleven hoe dat gevoel is, gezien je reactie
Lees nog maar een keer wat ik schreef een pagina terug, ik ga het niet weer overnieuw typen. JE KAN GEEN PIJN VERGELIJKEN!!! Daar draaide mijn stukje om!
OMG idd maar jezus jij bent niet realistisch... Je was niet zwanger.. hallooooo er is niks gebeurd in je lijf wat betrekking had op een zwangerschap... En ja ik ben ook heeeeeeel vaak overtijd geweest en geen positieve test in mijn handen gehad maar nee dat vergelijk ik niet met het verliezen van een kindje, want die was er ook gewoonweg niet...... Ik heb miskramen gehad en wel positieve testen dat is voelen dat je iets verliest... Maar dan heb je wel een positieve test nodig... Nou ben wel beetje klaar met jou eigenlijk. Doei
Daar ben ik het niet mee eens. Mijn dochter was niet gezond en ben ik verloren met 27 wkn zwangerschap. Mijn zoon was gezond en ben ik verloren met 36 wkn zwangerschap. Geloof me dat het verlies van mijn zoon mij veel meer verdriet heeft gedaan dan het verlies van mijn dochter. Ik had door het verlies van mijn zoon dus meer pijn dan bij mijn dochter.