Hallo allemaal, Mijn vriend en ik willen willen sinds kort een kindje. Hij heeft 2 kinderen van 11 en 13 jaar.... En die weten dat wij graag samen een kindje willen... Alleen de oudste is erg jaloers en laat vaak duidelijk weten dat hij het er niet mee eens is. (Soms zelfs erg grof) nu weet ik dat hij het het erg moeilijk ermee heeft dat zijn ouders gescheiden zijn, ook al is dit nu al 8 jaar geleden. Maar ik vind het soms moeilijk om hiermee om te gaan. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk voor hem is. Hij is namelijk bang dat de nieuwe baby zijn plaats in gaat nemen, ookal vertellen wij dat zij er natuurlijk ook bijhoren en dat dit niet zal gebeuren. Hij is gewoon heel erg jaloers (soms extreem).......en ik vind het erg om te zeggen want ik mag ze allebei heel graag.. Maar hij verpest een beetje de "voorpret" voor ons. Ik ben nog niet zwanger, maar ook de periode dat je er naar toe kunt leven is erg leuk. Mijn vriend weet niet zo goed hoe hij hier mee om moet gaan en zit er erg mee dat hij het niet leuk vindt. Heeft iemand hier ervaring mee.
Het enige wat bij mij zo te binnen schiet is dat de voorpret voor jullie misschien leuk is en het er naar toe leven ook maar voor het kind dus helemaal niet. Ten eerste weet die dat er een grote verandering op stapel staat maar het is totaal onzeker of dit ook daad werkelijk gaat gebeuren en wanneer Ten tweede is die in een leeftijd van kusjes en misschien al beginnende seks en wordt op deze manier wel erg geconfronteerd met wat jullie daadwerkelijk moeten doen om zwanger te raken. (gevalletje van iets te veel informatie). Ik zou het gewoon lekker met rust laten en het onderwerp niet eerder weer oppakken als je zwanger bent.
Hoi Nurse89, Mijn vraag is: weet hij dat jullie het willen of weet hij dat jullie daadwerkelijk pogingen ondernemen om zwanger te worden. Dat er jaloezie is lijkt me, in de ogen van het kind, niet heel vreemd. Daarbij de puberleeftijd, hij is 13 las ik, dus dit kan hem behoorlijk uit balans halen. Hoe vaak zijn ze bij jullie? Voor je partner snap ik dat het een lastige situatie is. Zijn ze vaak alleen met hem op stap zodat alle aandacht ook echt voor hen is? Dat bedoel ik niet vervelend naar jou toe hoor, maar dat werkt bij ons vaak wel heel goed ook al zijn ze nog veel jonger. De kinderen hebben niet om deze situatie gevraagd en een broertje of zusje er bij kan heel bedreigend over komen voor hun aandacht op de momenten dat ze bij hun vader zijn. Die missen ze zo erg, dat ik geregeld voorstel om echt even samen met mn vriend op stap te gaan. Dus de jongens alleen met hun vader. Misschien kan dit hen ook helpen invoelen dat ze niet op de achtergrond komen als hun broertje of zusje er straks echt is?
Allebei bedankt voor je reactie. Pluk: ze weten dat we een kindje willen, maar hebben het er weinig over. Bewust niet, omdat ik nu ook nog niet zwanger ben. Vriendinnen om me heen zijn wel zwanger nu en als ze dan bij ons op bezoek zijn hebben we het inderdaad over hun toekomstige kindje. De oudste laat dan merken dat hij dat niet leuk vind, dat het allemaal veel geld kost, dat we moeten weten waar we aan beginnen en dat het in het begin allemaal leuk is,maar later niet meer... Ik denk typische dingen, die een moeder hun influistert. Ik weet het niet. We hebben het dan niet eens over onze toekomstige babyplannen. Dus het onderwerp is al zo gevoelig dat we dit onderwerp nu juist willen vermijden als zij er bij zijn. Maf: ze weten dat we een kindje willen maar nog niet dat we er "actief" mee bezig zijn. Ook iets dat we dus bewust niet zeggen, tot het zover is. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders dus ik kan me goed inleven de oudste, (ik was ook 4 toen mijn ouders scheidden en heb dus twee verschillende stiefmamma's/ pappa gehad) dus ik snap ook echt dat t moeilijk is. Ik was vroeger ook jaloers en wilde ook de aandacht van met name mijn vader alleen hebben. Om die rede ga ik bewust niet overal mee naartoe. Ze komen om het weekend en alle vakanties. Voorheen hadden ze een dag met papa samen en de andere dag deden we iets met z'n vieren. Nu ben ik vaak werken als zij er zijn, maar als ik vrij heb gaan we samen iets leuks doen. Ik vind het wel belangrijk dat ze bijvoorbeeld een papadag hebben, juist omdat ik dat gevoel miste vroeger. Bovendien gaan ze ieder jaar kamperen, zonder mij... Nu hebben we de afspraak om het er niet teveel over te hebben als zij er bij zijn. Maar het blijft lastig. Ik weet niet wat ik nog meer kan doen, denk eigenlijk ook niet zoveel...behalve het op zijn beloop laten. Maar ik zit er met momenten erg mee en ik vind het gewoon fijn om hier mijn verhaal kwijt te kunnen. Zelf gaven ze ook aan dat ze mij heel leuk vinden en dat het ook niet aan mij ligt, maar met name de oudste gaf aan jaloers te zijn op de toekomstige baby omdat hij/zij dan wel ouders heeft die bijelkaar zijn...... En dat is weer begrijpelijk....
Ik denk dat het ook voor een stuk de leeftijd is. Plus dan dat er dingen "van de andere kant" worden ingefluisterd. Of hoe zou een 13-jarige anders over kostprijs en dergelijke beginnen? Maar ze beginnen beiden volop te puberen, dus tuurlijk staan ze niet te springen voor een kleine broer of zus waar rekening mee gehouden zal moeten worden (eten, slapen, ...) en waardoor ze ook nog es papa's aandacht moeten delen. Lijkt mij dat het "makkelijker" aanvaardbaar voor hen was geweest als ze 5 jaar jonger waren geweest. Maar daar kunnen jullie nu niks aan doen en dat mag jullie dus niet tegenhouden. Ik zou er dus wel voor gaan, het onderwerp niet doodzwijgen, maar zolang je niet zwanger bent, er ook niet express over beginnen. Komt tijd, komt raad ... Misschien ook doordat het jongens zijn ... Meisjes van 13 zien vaak meer de voordelen à la babysitten, mee helpen, ... Jongens hebben dat ietsje minder . Zelfs als jullie kleintje er is, zou ik die papa-dag er dus voorlopig wel in houden. Zeker als ze alleen om 't weekend en in de vakantie komen heeft je partner daarnaast nog wel tijd voor jou en jullie toekomstig kleintje, lijkt mij.
Hoewel je met zo'n "alleen papadag" in het weekend ook moet oppassen, mijn man deed dit ook maar op een gegeven moment eiste zijn kinderen hem die dag zo op dat onze dochter er ongelukkig van werd, die kreeg een beetje het idee dat zij er niet meer toe deed als de jongens er waren en werd daar heel vervelend van. Gelukkig hebben mijn stiefzoons haar volledig geaccepteerd (de jongste vraagt zelfs of we nog een baby kunnen maken want hij wil ook nog een broertje) dus uitstapjes doen we over het algemeen met het hele gezin. Tuurlijk doen de jongens nog wel eens iets met papa alleen maar dan kleine dingen zoals samen op de playstation of lego bouwen enz. Ts, ik zou er niet teveel over praten, de jongens wennen er wel aan dn aarmate ze ouder worden zullen ze hopelijk gaan inzien dat hun brusje er gewoon bijhoort (wat hun moeder er ook van vind) Die jaloezie is overigens wel heel herkenbaar, word hier ook echt ingefluisterd aan de andere kant maar ondanks dat ik dat weet heb ik er wel echt moeite mee, omdat het zo onterecht is. Vooral de jongste voelt zich hier heel snel tekort gedaan en wil altijd meer meer meer. Als hij jaloers gedrag vertoont wijzen we hem altijd op de feiten waaruit blijkt dat de kinderen hier exact evenveel aandacht/kadoos/tv tijd enz krijgen. Dat de kleine meid hier altijd kan zijn en hij niet is nu eenmaal niet anders, mama wil hem immers ook zien (en hij mama) en daar kan zusje ook niets aan doen.
Alweer bedankt voor jullie reacties. Ik heb hier wel steun aan. Zo'n pappadag zullen ze vast ook nog wel hebben, zeker in het begin, zo'n baby kun je ook niet overal mee naartoe nemen. En als de baby wat ouders wordt, zijn zij ook alweer bijna de puberteit uit. Cvm1985, ik legde ze laatst uit (na de zoveelste uitbarsting) dat ik snap dat het allemaal moeilijk voor hem is, maar dat het kindje er uiteindelijk niks aan kan doen etcetera.Hij moest er even over na denken, maar ik denk dat hij er zo ook niet over na had gedacht en dat inderdaad zijn moeder hem dingen influistert. Ik probeer het nu ook een beetje los te laten, aan het begin zat ik er heel erg mee, droomde ik er zelfs van... Maar nu hebben mijn vriend en ik afgesproken om het er niet teveel meer over te hebben als zij er bij zijn, al gaan we het onderwerp ook niet vermijden, het is moeilijk voor ze, maar ze zullen er ook mee moeten dealen (de woorden van papa)
oooh wat jammer dat de moeder het op die manier denkt te moeten spelen. Hij heeft er al moeite mee en dan ook nog eens een mama hebben die hier heel handig op in springt :x:x Hoe kwetsend ook probeer voor ogen te houden dat je de moeder hoort spreken en niet jullie zoon, hij herhaald alleen maar wat zijn moeder heeft gezegd.
Grrrr daar word je toch boos van hè!!! Ik denk dat ik dat inderdaad in mijn achterhoofd ga houden pluk! Die jongen kan er tenslotte oom niks aan doen.....
Ja ik snap dat niet....... Zo kinderachtig ook, terwijl ze wel gewoon af en toe over de vloer komt als ze de kinderen komt ophalen...en dan doen of niks aan de hand is...Maarja, we blijven "lachen" geen haar op m'n hoofd die er aan denkt om haar te laten weten/blijken dat dit zo frustrerend is!!
Hallo wou ook eventjes reageren. Mijn man heeft 3 kinderen uit zijn eerste huwelijk. 3 meisjes (14j, 11j en 11j). Het eerste moment dat ik zwanger was, ging het ook even mis. De oudste heeft ook wel erge dingen gezegd toen, maar tijdens de zwangerschap is dit erg bijgedraaid. Toen onze zoon geboren was en mijn man een smsje zond naar hen dat hun broertje geboren was en hoe hij heette, kreeg hij sms terug van de oudste dat het haar broer niet was en dat ze dit niet wilde enzo. Eerste wilde ze ook niet op bezoek komen in de kliniek en waren enkel de twin gekonen, maar ze wilde toen plots toch komen. Ze heeft aan het idee moeten wennen dat er nog een babytje bij was. Ondertussen is het een plezier om haar tegen hem bezig te zien. Dus mssn iets om in je hoofd te houden, dat dit wel bijtrekt eens de baby er zal zijn. Heeft wat tijd nodig en is normaal dat hij eerst wat terughoudend zal zijn, maar hier veranderde dit toch redelijk vlug.
Fijn dat het uiteindelijk toch allemaal goed is gekomen! Hoop ook echt dat dit hier dan ook zo zal gaan, bij de jongste twijfel ik er niet over. Die is onderhand wel aan het idee gewend. Bij de oudste moet ik toegeven dat hij een echte volhouder is..... hij had er al problemen mee had toen hij een jaar of 9 was, nu dus bijna 4 jaar geleden. Ik studeerde nog in die tijd dus we hadden het toen npg niet eens over een kindje! Ik ben in ieder geval al bllij dat je je verhaal gedeeld hebt, zo heb ik ook weer een beetje hoop.
Mijn vriend heeft ook kinderen uit een eerdere relatie en idd de oudste praatte ook zo van weet je wel hoeveel het kost en je hele leven staat op zn kop. We hebben toen één keer een duidelijk gesprek gevoerd dat dit onze keus is en dat we ze er graag bij willen betrekken en dat er voor hun niet veel zal veranderen. En zie hier mijn onderschrift Hij is helemaal bijgetrokken en super trots op zn broertje! En hij ziet dat het dus ook anders kan.
Wat fijn dat er na "een storm" toch ook positieve reacties kunnen zijn. Soms komt het onderwerp hier ook ter sprake als de kinderen er zijn en ik denk dat ze zich er een beetje bij hebben neergelegd. Hij reageert niet meer overdreven en wil hij het er ook nog niet echt over hebben. Dat doen we dus ook niet echt, al gaan we het onderwerp ook niet meer vermijden. Het is in ieder geval al een stap in de goede richting, nu nog zwanger worden
Hihi dankjewel weer voor je reacties! Als vriendinnen om bezoek zijn die zwanger zijn of al kinderen hebben voel ik me best opgelaten, als blikken konden doden...... Maarja, ook daar heb ik me bij neergelegd. Ik heb m'n vriendinnen wel verteld van de situatie en ze gaven ook aan het er niet al te veel over te hebben als zij er bij zijn, maar soms zit de hele bups toch bijeen en kan makkelijk een uurtje over kids gaan. Het was inderdaad makkelijker geweest om het 5 jaar eerder te doen, maar ook toen was met name de oudste (toen 8 jaar) er al fel op tegen. Terwijl wij zelf er toen nog helemaal niet mee bezig waren. Ik vond mezelf nog te jong en bovendien was ik volop bezig met mijn studies...Maarja.... Ik zie wel hoe het loopt..
Ik denk dat het wel losloopt, nu heeft de oudste natuurlijk stof gekregen om over na te denken cq piekeren. Wel goed dat jullie de kids erbij betrekken zodat ze een beetje weten wat er speelt, zodat het geen klap voor ze wordt als het daadwerkelijk zover is. Ik ben nu 6 jaar samen met mijn vriend, die 3 kids uit een vorig huwelijk heeft (14, 16 en 17 jaar) en ik woon sinds afgelopen december nu bij hun in huis. Ik heb ze altijd ruimte gegeven samen met hun papa, ga wel al 5 jaar mee op vakantie met ze en heb altijd goed met ze op kunnen schieten. Ze zien mij als hun grote zus zeg maar, ik en mijn vriend schelen 16 jaar dus dat is een grote "kloof" Wij informeerden altijd een beetje naar hoe ze het zouden vinden als ze er een zusje of broertje bij zouden krijgen en ze konden niet wachten, die twee jongste. De oudste reageerde nooit zo actief, meer van "mwah en hmm *schouderophalend* ". Sinds dat ik zwanger ben heeft hij als enige ook nog niet echt enthousiast gereageerd, die meiden wel die hebben er zin in en willen al oppassen Ik denk dat jongens er ook anders tegenaan kijken, die denken meer na over de aandachtsverdeling en andere belangrijke zaken. Meiden zijn meer van het "schattig" en "mogen wij dan oppassen" idee, volgens mij Veel succes en maak je niet te druk, het komt vast wek goed
Dankje tutu voor je reactie, doet me toch altijd weer goed om ook goede verhalen te lezen. Ik hoop inderdaad ook dat het allemaal wel los loopt, toch vind ik het best jammer want ik maak me daardoor wat meer druk en vind het soms jammer als ik me moet inhouden in zo'n gesprek over baby's. Voel me dan zo opgelaten als de kids erbij zijn, maar misschien trek ik het mezelf ook wel teveel aan. Komt waarschijnlijk ook doordat ik bij zo'n momenten weinig connectie met ze voel, alsof ze me een beetje links laten liggen... Naja, indien het zo ver is zal ik zeker laten weten hoe het gaat!
Mijn stiefdochter vond het ook geen succes. Ik zei ik wil met papa een kindje. Ja ik ook Nu zegt ze dat ze het wel leuk vind dat ik zwanger ben, maar ze heeft het er ook moeilijk mee ze weet niet wat ze moet verwachten. Soms zegt ze express hele gemene dingen.. deed ze vroeger nooit.. Ik hoor ook veel dingen van haar moeder via haar "ze vind het raar" "nu ik zwanger ben hoef ik niet meer te werken" etc. Kan dat meisje ook niets aan doen Nu vind ze het leuk. Ze kan niet wachten tot de baby er is. Hopelijk vind ze het erna nog steeds leuk Ze vind mama + papa = ikke shirt stom, want ze staat er niet bij Ik hoop dat je snel zwanger bent Kinderen moeten erin groeien Ze weten niet wat ze kunnen verwachten..