Het heeft vanavond zijn hoogtepunt bereikt. Even voor de mensen die m'n verhaal nog niet kennen. Manlief en ik zijn al meer dan 8,5 jaar samen, nu zwanger van ons meisje. M'n man heeft al 2 kinderen uit een eerder huwelijk (13 en 14 jaar) de kids zijn erg jaloers op alles, maar na jaren veel gedoe dachten we dat de situatie nu goed leek te gaan. Echter, zo blijk het helemaal niet te zijn. Het is een lang verhaal maar ik zal het kort houden. Na een gezellig dagje weg kregen zoon en manlief ruzie. Uiteindelijk liep t uit op ruzie en na de nodige dingen die gezegd werden heb ik beiden jongens gevraagd om eens rustig te praten over de dingen die hun dwars zaten. Het waren meerdere dingen. 1. Hij wil niks met mijn familie te maken hebben en wil zich daar ook voor afsluiten (ondanks we al 8 jaar samen zijn en iedereen hen behandeld alsof ze hun eigen kleinkinderen zijn) 2. Ze vinden het niet leuk bij ons en voelen zich niet thuis, terwijl ze hier ook met vader en moeder gewoond hebben. 3. Ze vinden de combinatie van ons raar (leeftijdsverschil). 4. Dat er een kindje komt kunnen ze niet aan wennen en willen ze ook geen band mee, ze willen er zelfs niet hun best voor doen. Dat vind ik nog t ergste om te horen, je probeert toch een gezinnetje te worden, maar dat gaat em dus niet worden. Op de vraag hoe ze het dan voor zich zagen als hun zusje er eenmaal is, werd er gezegd: of we komen minder, of helemaal niet meer. "sorry pap, maar ik kan het niet opbrengen, ik wil het gewoon niet. " Nou manlief werd dus boos en riep dat ze dan maar thuis moesten blijven want hij was wel blij met z'n dochter en dat hij had gedacht dat hij het al die jaren toch goed had gedaan, maar dat het gewoon 2 verwende kinderen waren... Nu de nodige woorden gezegd zijn Kun je je voorstellen dat de situatie hier om te snijden is. Ik lig er al de hele nacht wakker van omdat ik niet weet hoe t verder moet, t is menens, de kogel is door de kerk. En nu? Ik zie 2 opties: of de kinderen zullen zich moeten aanpassen, maar feitelijk accepteren ze ons leven niet zoals het is. Dus ik vermoed dat dit erg moeilijk voor ze zal worden. Of ze doen niks, en komen inderdaad niet meer, maar daar zal uiteindelijk niemand happy van worden. Vooral manlief niet... Ik heb het idee dat ik anders de schuld van alles zal krijgen.... Heeft iemand tips hoe we hiermee om kunnen gaan? Ik wil absoluut voorkomen dat het tussen manlief en mij voor wrijvingen zal zorgen...
Wat naar dat het zo loopt! Helemaal als jij en de je man al zo lang bijelkaar zijn. Is de band tussen jou en zijn kinderen altijd al slecht geweest? Hoe is de band tussen hun moeder en jou? Zou die ook niet lopen te stoken? En als jullie wel een goede band hebben, misschien kan zij dat met haar kinderen praten
He nurse de oudste van mijn man hebben we ook al 3 jaar niet meer gezien door dezelfde situatie. Als er een kind kom, kom ik niet meer was haar reactie. Prima, als je er anders over denkt, of je wil praten kom je. Er bij zeggen, jullie zijn altijd welkom. Uiteindelijk moet jouw vriend oud worden met jou en niet met zijn puberkinderen. Die komen met een jaar of 22 wel weer om te praten. Maar voor nu hebben ze dat in hun hoofd en kun je weinig. Ik weet wel dat de jongste hier er anders over dacht maar durfde dat niet tegen de oudste te zeggen. Die hebben we apart gesproken en kwam er uit dat zij dat niet wilde maar haar oudere zus, dus haar apart wel wekelijks opgehaald. Het is beter dat de kogel nu door de kerk is. Nu weet je waar je aan toe bent, hoe hard ook. Je moet een goed gesprek met vl. Het gaat pijn doen zeker in het begin, het voelt verraden na al die tijd voor ze gezorgd te hebben. Maar dwingen werkt averechts. Zolang je de deur open houdt voor ze dat ze altijd welkom zijn is er geen blaam naar jullie. En ja jij hebt het gedaan voor de kinderen. Jij hebt er voor gezorgd dat hun ouders nooit meer bij elkaar komen (zo werkt het gewoon). Zeker als het gevoed wordt door de moeder. Kies voor jullie zelf. De jongens vinden uiteindelijk altijd weer de weg terug en starten op een gegeven moment een eigen gezin. Het wordt 1 van de 2 of allebei loslaten. Er zit niets anders op. En was er een andere vrouw geweest, was dat ook niet goed geweest, het ligt niet aan jou, maar aan de situatie... Ik weet dat het heel moeilijk is om niet persoonlijk aan te trekken. Hopelijk staat jouw wederhelft er net zo in als die van mij. Je wordt ook niet gelukkig als ze alles verstieren en evt de kleine wat aandoen, omdat ze het niet willen. Dan is het niet zien, omdat zij niet willen de beste optie. Zo denk ik er over. Heel veel sterkte meid, zijn ze er nog of niet?
Voor een deel zal het de "angst voor het onbekende" zijn. Jullie dochter is immers nog niet geboren. Het zijn pubers, dus die schoppen overal tegen aan. Mogelijk dat hun moeder inderdaad ook een aardige vinger in de pap heeft in hun gedachtengang. Geef aan de jongens aan dat de situatie is zoals die is. Jullie dochter zal er over een aantal maanden gewoon zijn. De jongens zijn ten allen tijde welkom om te komen. Zo moet je het ook gewoon aan hen aangeven. Blijf ook, en dan vooral voor je man, het contact zoeken met de jongens! Blijf geïnteresseerd in hun leven, ondanks dat ze jou/jullie pijn hebben gedaan met hun opmerkingen! Ik heb er ook ervaring mee, niet zozeer dat er gewoon keihard werd gezegd "ik kom niet meer". Maar ook ik/wij hebben een periode veel minder contact gehad van mijn bonusdochter, in de tijd tussen 14 en 17 jaar zo ongeveer. En dan vooral op "bezoek" gebied. Inmiddels is dat wel weer veranderd, al zien we elkaar door de afstand (3 uur reizen) veel te weinig.
Bedankt voor jullie lieve reacties, ik voel me echt gesteund en ben blij dat ik via deze weg ook mijn ei kwijt kan. We hebben zeker iets gedaan met jullie adviezen: eerst hebben mijn man en ik een goed gesprek gehad en daarna met z'n vieren. We hebben ze duidelijk gemaakt dat het gesprek boosheid heeft opgeroepen, omdat ze feitelijk ons leven niet accepteren, en ook teleurstelling omdat wij dachten dat we het best goed deden, ondanks soms wat gedoe. Ook duidelijk gemaakt dat het 2 kanten op kan gaan. Of ze komen wel, en ze dealen met de situatie, hoe moeilijk ook dat voor ze is. We zullen allemaal wat water bij de wijn moeten doen. Of ze kiezen er voor om idd minder te komen, of helemaal niet meer, ook even goede vrienden. Ook zeker gezegd dat ze altijd welkom zijn en de deur altijd open staat, nu en ook als ons kindje er is. Manlief heeft ook tegen ze gezegd, dat hij niks aan de situatie wil veranderen en ook happy is met mij en het kindje en dat het hem enorm stoort dat ze steeds nare opmerkingen maken en dat dit afgelopen moet zijn, zelfs gezegd dat hij het respectloos vind van ze. Hij heeft ze ook gezegd dat hij vind dat het niet aan ons ligt, maar echt hun probleem is. Hij nam het op voor mij en benoemde de energie die ik steek in hun band met hun, maar dat dit blijkbaar toneelspel is geweest van hun en dat ze nooit hun best hebben gedaan om er iets goede van te maken. De jongens gaven ons gelijk, ze stonden er idd niet open voor. De oudste vond het allemaal moeilijk en vroeg bv hoe hij het dan aan kon pakken met mijn familie als ze bijv wel een keer mee wilden gaan, we hebben ze gewoon wat tips mee gegeven, meer kunnen we niet doen. Daarna ben ik gaan shoppen voor onze woning en heb ik gevraagd of iemand mee wilde, de oudste wilde dat wel en k moet zeggen... T is een klein begin.... Ik weet niet hoe het zal verlopen de komende tijd, maar t is een heel klein beginnetje. Ps: de ex steukt zeker, die is al heel lang jaloers op mij en ons leven. Dus dat durf ik met 99% zeker te zeggen. Zij heeft ook een vriend en woonde 1,5 jaar samen, maar dat werkte niet, deels ook vanwege de kids. Nu latten ze.... Dus m.a.w. Thuis hebben ze precies voor elkaar gekregen wat ze graag willen. Dat gaven ze ook eerlijk toe. We hebben ze dus duidelijk gemaakt dat ze dat spelletje niet kunnen winnen hier....
Fijn om te horen dat het goed is opgepakt door de jongens! Soms moet je inderdaad gewoon hard tegen ze zijn en steeds één lijn blijven trekken. Moet wel zeggen, bonusdochter is heel in het begin wel een aantal keren met ons meegeweest naar mijn familie, maar vanaf een bepaalde periode ging ze niet meer mee en hielden we daar dan ook gewoon rekening mee. DIt heeft wel pijn gedaan bij mij, maar we hebben daar eigenlijk nooit over gesproken. Mijn vriend had geen zin in "geouwehoer" en liet het maar zo.
Hai, het voelt inderdaad goed om alles eens uitgesproken te hebben, naar elkaar, maar ook naar de kinderen toe. Ik had altijd wel een beetje het idee dat ik naast mijn schoenen liep als ze er waren en nu ik het uit heb gesproken voelt het bevrijdend. Klopt, dat familiegevoel is niet leuk. Maar ik kan me goed in ze inleven. Ik ben ook kind van gescheiden ouders en had er destijds ook problemen mee, alleen mijn vader was daar direct harder in. Uiteindelijk ging ik soms mee, en soms ook niet, en uiteindelijk vond ik het helemaal niet meer zo erg. Ik heb het ook zo naar de jongens benoemd. Willen ze mee? Dan vind ik dat leuk, zo niet, ook even goede vrienden. Maar heb ook benoemd dat als ze er helemaal geen energie insteken, het helemaal niet makkelijk zal worden. Mijn familie is er nou eenmaal en zal er ook zijn als het kindje er is: dus waarschijnlijk zullen ze hen dan ook wat vaker zien. Dus een beetje contact, daar zullen ze uiteindelijk alleen maar voordelen uit halen. Ben erg benieuwd hoe het afloopt allemaal. De sfeer is redelijk nu moet ik zeggen, we doen normaal tegen elkaar, maar manlief heeft vandaag geen zin om iets leuks met ze te doen en morgen gaan ze een paar dagen naar opa en oma. Misschien is dat wel ff goed....
Ow nurse wat een opluchting! Wat goed opgepakt en ik hoop dat ze bij draaien entoch willen blijven komen. Ook goed dat jullie eerst amen gesproken hebben en dat ze nu inzien dat ze niet tussen jullie inkomen. Dat geeft gelijk aan hoe jullie er in staan en waar de vangrails zijn. Het lukt niet om jullie uit elkaar te krijgen punt. Hopelijk klaart de lucht en kunnen jullie fris starten met zn allen. @bonusfamilie. Ze noemt mijn moeder stoma, heb me kapot gelachen! Ze wist natuurlijk niet wat het was, maar stoma blijft er in. Ze ziet haar als ik moet werken en dat gaat goed, ze gaat mee naar verjaardagen. Ze heeft met mijn broertje geknuffeld haha die had zoiets van Owjee wat nu en mijn jongste zusje heeft haar opgehaald toen onze dochter geboren werd. Erg leuk! Daar gaat ze nu ook mee shoppen als ze wat nodig heeft (die heeft meer verstand van mode haha). Bij mijn oudste zus heeft ze een weekend geslapen en meiden dingen gedaan en van mijn broer speelt ze wel eens met zijn kinderen. Ze werd zo in een familie gegooid met 5 broers/zussen. Ik vind dat ze het wonderbaarlijk heeft opgepakt. In het begin reuze verlegen, maar nu hoort ze er bij. Soms wil ze niet, maar over het algemeen gaat ze altijd mee.
Wat super goed van je man dat hij duidelijk kenbaar heeft gemaakt dat jij en jullie kindje in zijn leven blijven en dat ze er mee moeten dealen. Ze proberen het gewoon uit en dat zie je bij hun moeder... Ik denk/hoop dat het vanaf nu beter gaat. Jullie hebben nu heel duidelijk jullie grenzen aangegeven en ze weten dat ze daar niet meer over heen kunnen. Miss is het wel heel goed dat de 'bom' is gebarsten, heeft iedereen zijn zegje kunnen doen en vooral jij!
Ja precies, ik denk dat het inderdaad eens goed is geweest dat de bom is gebarsten, hoe pijnlijk het ook was om te horen voor alle partijen. De oudste is ineens ook veel liever tegen mij, althans hij doet z'n best. Zal het schuldgevoel wel zijn, maar ik ga er ook niet meteen in mee hoor. Hij heeft me gekwetst en tis goed dat hij zich anders gedraagt, maar hij moet nu denken dat als hij 2 dagen lief doet dan weer alles goed is. Ze gaan nu een paar dagen naar opa en oma, is wel even goed lijkt me. Als ze terugkomen zullen ze wel richting huis gaan. Nu maar hopen dat die ex ze niet weer gaat brainwashen en het hele verhaal weer om gaat draaien (in de zin van, zie je nu wel...jullie zijn niet meer welkom daar) Ben idd blij dat manlief en ik een lijn hebben getrokken en dat manlief zich ook duidelijk uit heeft gesproken naar de kinderen. Dat durfde hij nooit zo goed en als dan was hij er altijd omheen aan t draaien of bood hij later weer verontschuldigingen aan. Ik hou jullie op de hoogte hoe het gaat?! Nogmaals bedankt!