Goedemorgen allemaal, Ik heb eind augustus een miskraam gehad en ik heb daar heel veel verdriet over (gehad). Ik dacht echt dat het weer wat beter ging, maar gister vertelde een collega dat ze zwanger was. Natuurlijk ben ik blij voor haar maar het was net of iemand me met een hamer op mijn kop sloeg. Ik voelde me gelijk weer zo verdrietig en het wil nu echt nog even niet zakken. Ik weet dat ik nog alle kansen heb, want ik heb al een geweldig zoontje en daarna ben ik weer zwanger geworden, maar ik vind het soms zo moeilijk. Soms voelt het alsof dat verdriet om die miskraam nooit meer slijt. Ook ben ik soms zo bang dat het niet meer lukt om zwanger te worden, terwijl niets daar op wijst. Pffff... heel verhaal, maar ik moest het ff kwijt... Liefs, Suus
Ik begrijp je volkomen...helaas....bij ons zal het zwanger worden nooit meer onbevangen zijn en da's op z'n zachtst gezegd: jammer.
Ik herken het ook, heb ook in aug. een miskraam gehad en mijn collega vertelde deze week dat ze zwanger is. Ik heb een duobaan met haar, dus zal in haar verlof meer moeten werken, of in ieder geval op andere dagen. Als ik zelf dan nog niet zwanger ben tenminste.... En dat hoop ik zo!
@Suus75 bij mij kwam de echte klap ook pas later. Ik had een MK in april ben in juni compleet ingestord. En nu nog denk ik vaak aan mijn eerste zwangerschap dus ook ik ben nog wel eens verdrietig om mijn MK, het zal altijd wel blijven. Maar het wordt wel dragelijker. Je hoeft het ook niet te vergeten vind ik, is niet niks. Ik wens je veel sterkte.
Hi Meis, Ook begrijp je volkomen. Het zal nooit echt slijten denk ik... Maar weet wel, onze tijd komt! Liefs Silla
Ook ik begrijp je volkomen toen ik mijn Mk kreeg in aug bleek mijn schoonzusje net zover zwanger te zijn als ik geweest zou zijn, het weekend na mijn mk zou ze haar verjaardag gaan vieren en aan iedereen gaan vertellen zwanger te zijn. Ik heb haar gebeld en uitgelegd dat ik niet kon komen niet omdat ik haar vreugde niet wilde delen maar meer omdat het bij mij een dubbel gevoel zou geven. twee weken later bleek dat ook mijn schoonzus een missed abortion had dat was helemaal vreselijk en had ik dubbel verdriet want ik werd ook ineens geen tante meer. Wat kan het leven soms hard zijn. Als je denkt het een plekje te hebben kunnen geven en je hoort dat een ander in je omgeving zwanger is dan merk je eigenlijk dat het verdriet blijft . Hou je hoofd omhoog en laat de moed niet zakken! heel veel liefs Jet
Bedankt voor alle lieve reacties! Ja pfff... het blijft inderdaad moeilijk... ik hoop dat het minder wordt als ik eenmaal weer zwanger ben! Vol goede moed deze ronde!
Hoi, Kan me helemaal in je gevoel vinden. Heb 13 september curettage gehad. De eerste weken ging het allemaal prima. Maar nu heb ik het een stukje moeilijker. Zeker omdat ik nog niet weer zwanger ben. Loslaten is toch echt moeilijker dan gedacht. Het forum is een enorme steun, niet waar? Natuurlijk kun je met je partner wel dingen bespreken. Maar met vrouwen is het af en toe een stuk makkelijker. Liefs Melanie
Hoi Suus, snap je helemaal. Heb zelf 2 miskramen gehad, beide keren zwanger geworden terwijl ik aan de pil was. De 1e x was ik heel erg jong en heb daar geen last van gehad. Maar de 2e was vorig jaar en daar ben ik zo ziek van geweest. Was zwaar ongelukkig, dacht dat ik nooit meer zwanger zou worden. Toen we besloten met de pil te stoppen en ervoor te gaan, dacht ik dat t min. een jaar of misschien nooit zou lukken. Maar t was de 1e ronde raak, en ben wel doodsbang hoor om dit kindje weer te verliezen, maar heb veel steun aan t forum. Elk kwaaltje en pijntje die ik heb zoek ik hier op en dan blijkt dat meer zwangere er last van hebben. Maar t is zo, er gaan meer zwangerschappen goed dan fout. Probeer je daar aan vast te houden. En t komt echt goed hoor, kijk naar mij. Liefs Sanny
Hoi, ja, dat snap ik ook. Dan denk je dat het goed gaat en dan BAM, word je ineens weer geconfronteerd met je gevoelens. Niet tof. Ik denk ook dat het heftiger zal worden als ik niet binnen een paar maanden weer zwanger word. Nu (net 3 weken geleden curretage gehad) verkeer ik nog een beetje in de veronderstelling dat ik zo weer zwanger word. Maar ergens speelt er ook wel door mijn hoofd: ja, maar als het niet lukt? Ik probeer me vast te houden aan die eerste gedachte. HEt is al een keer gelukt en eht gaat nu vast nog een keer lukken.
Zo herkenbaar....... Ik heb in juli een missed abortion gehad, en pas echt de klap gekregen sinds een paar weken, toen ik het gevoel had dat mijn tweelingzus zwanger was. Dat bleek inderdaad zo te zijn, en voel me nu zo somber. Kan me er maar moeilijk toe zetten iets leuks te doen. Net toen ik dacht dat het beter ging, vertelde een collega me afgelopen zaterdag dat ze zwanger is. Ik kreeg een rode kleur, en moest echt een paar keer slikken voor ik haar kon feliciteren. Daar voelde ik me natuurlijk ook schuldig over. Daarna 's avonds op een feestje hoorde ik dat de vrouw van een collega van mijn vriend zwanger is van hun derde kindje, terwijl ze net een week ervoor tegen me had gezegd dat ze ervoor gekozen hadden niet meer voor een derde te gaan, en hij zou gesteriliseerd worden. Ik word er zo onrustig van, en voel me echt down. Ik probeer mezelf steeds op te peppen, want echt, onze tijd komt nog wel! Maar nu is het even zo zwaar. Ik denk dat dat gevoel pas echt overgaat als blijkt dat ik weer zwanger ben. Wens je sterkte, en hoop dat je snel weer zwanger mag zijn! Voor mij is het wel een troost te lezen dat we met veel meiden in hetzelfde schuitje zitten. Liefs Sara