thnks bri!!!! lief ook al ken ik je niet.. het is gewoon moeilijk.. voel me ook zo'n zeur en op mijn werk is er een druk van iets wat af moet en mijn baas mailt daar ook continu over ik zeg dat ik er mee bezig ben mr het lukt gewoon niet om er toe te komen.. (miss door het idee dat er nog veel moet gebeuren) pff zo moelijk dit, tranen lopen over mijn wangen...
Anne, dit had ik vorig jaar ook. En toen ging bij mij het licht uit. Ik bleef huilen, was compleet over mn toeren. Toen ben ik bij de HA terecht gekomen en was het zo klaar als een klontje: ik zat stuk. Ik kon niets meer, en werk al helemaal niet. Denk aan jezelf, want ik ben toen veel te lang doorgegaan....
Niet meer zoals vorig jaar, en daar wil ik ook niet weer komen! Ik ben veel te lang doorgegaan tot ik echt kapot was. Een heel heftig jaar met veel therapie, praten, ups&downs zijn we nu verder. En nog ben ik er niet.. Ik heb soms wel goede dagen, maar die worden overschaduwd door de slechte. Ik merk dat ik weer wegzak in de negatieve spiraal. Daarom heb ik nu, opnieuw, aan de bel getrokken voor hulp.
en misschien is www.kleurjeleven.nl wel iets voor een van jullie.... Het is online hulp, waar een GGZ achter zit maar je doet het eigenlijk allemaal zelf. Bij milde depressieve klachten kan dit enorm effectief zijn.
Hoi chrissie, Ook hier is je verhaal herkenbaar. Sinds 3 jaar ben ik depressief. De eerste 2 jaar waren super heftig, met veel therapie, teleurstellingen, op zoek naar mezelf. Heel confronterend dus. De laatste tijd ging het beter, maar helaas nu ook weer een dip. Gelukkig is mijn therapie niet stopgezet, maar gaat hij laag frequent door (1 x per 2 maanden), zodat ik makkelijker op haar terug kan vallen als het nodig is. Ik gebruik wel anti depressiva, al ben ik aan het afbouwen (of daar de dip van komt weet ik niet). Ik vind het goed van je dat je nu op tijd teruggrijpt naar hulp. Je hebt in ieder geval geleerd op tijd hulp in te schakelijken. Heel erg goed hoor. Wat je schrijft over anderen herken ik ook heel erg. Mensen zijn je verhaal zo snel beu (uitzonderingen daar gelaten), en dat is jammer. Vaak lucht het op om te praten, en het is dus belangrijk dat je die mensen om je heen hebt. Heel veel sterkte, en schrijf hier maar van je af!!!! liefs sandra
Thnx meid! Jij hebt dus ook een heftige tijd gehad en eigenlijk nog steeds.. Wel fijn dat je nog steeds contact ondhoud met psych, dat maakt idd de drempel wel lager. Voor mijn gevoel moest ik echt weer een drempel over om een afspraak te maken. Toch dat gevoel van falen, waarom is het na dat klotejaar met alle therapie nog niet voorbij. Als ik er rusitg over nadenk WEET ik ook wel dat ik t niet zo moet zien, maar dan gaat mn hoofd er weer met me vandoor en blijf ik maar weer piekeren en denken en mezelf gek maken... En je hebt gelijk, praten helpt. Net of op de een of andere manier hardop dingen uit spreken wat meer relativerend werkt ofzo. Nu sprak ik vorige week een vriendin, en die begon te vertellen hoe zij zich soms voelt, en wat ze denkt en hoe ze in t leven staat. Heel stom, maar wat was ik even blij dat ik niet de enige ben die zich zo voelt! Nog een week, dan mag ik weer. En das ook wel goed, ook voor mn omgeving. Ik begin te merken dat manlief t ook niet allemaal meer zo goed trekt als voorheen. Bij hem uit het zich lichamelijk als t niet zo lekker loopt, en aangezien hij al weken niet helemaal lekker is denk ik dat dit ook wel meespeelt... X Chris
Vandaag is het zover. Ik ben toch best zenuwachtig. Heb zeer slecht geslapen en voel me hondsberoerd. Geen idee of ik wat onder de leden heb of dat het komt dat ik me toch best druk maak. Net al dapper boven de wc gehangen, zo slecht voel ik me. En dan ben ik ook nog aan t werk (in mn uppie, kan de tijd wel vooruit kijken zo traag gaat het..) Sorry, moet gewoon ff van me af janken...
Ik ben trots op je dat je zelf merkt dat het niet goed gaat. Heel veel mensen duwen het weg van 'het gaat wel weer over' En als de psycholoog voor jou zo goed helpt, waarom zou je dan niet gaan? Ik hoop dat ook dit weer goed helpt bij je en dat je er uit kunt komen.
Thnx meid, ik hoop het ook. Ik merk gewoon dat het niet lekker gaat, en de kop in t zand steken heb ik al wel een tijdje gedaan maar ik kom er niet uit. Ik ben gewoon bang te horen te krijgen dat t idd niet zo lekker gaat. De bevestiging van iemand anders maakt het 'echt' Beetje warrig gezegd, maar mn hoofd is ook beetje warrig....
Heel herkenbaar allemaal. Vooral die schaamte. Voor mijn gevoel heb ik dan gefaald. Ik kan het niet zelf en heb er iemand bij nodig om me te helpen. Voor mij is dat nog steeds een drempel om weer heen te gaan. Ik ben een aantal keren naar de 1e lijnspsych geweest (dat is toch de minst geleerde? of was dat nou de 3e lijns?) en had niet het gevoel dat ik er iets aan had. Ik heb het gevoel dat ik echt veel meer nodig heb om uit dit gevoel van ellende te komen. Van de huisarts kreeg ik toen de conclusie van de psych te horen en die had geschreven dat ik affectief verwaarloosd ben. Toen ik dat dan hoorde voelde ik me helemaal ellendig. Het zo te horen van een "vreemde' is toch wel heel confronterend. Ik moet hier iets mee, maar weet niet wanneer, waarom en of het wel werkt. Allemaal dingen waar ik mezelf achter verschuil, ik weet het, maar het is gewoon de schaamte en de angst voor wat er allemaal nog meer naar boven gaat komen. Nu heb ik het gevoel dat ik alles aardig onder contrôle heb, maar hoe zit dat dan als ik wel in therapie ga???? Ik vind het dus ook heel stoer van jou dat je gewoon weer hebt gebeld en de knoop hebt doorgehakt!!!! Ik ben trots op je, ook al ken ik je niet. Ik hoop dat je er helemaal uit komt en weer als de oude vrolijke enthousiaste gezellige meid verder kunt leven! Heel veel succes ermee.
Wat een herkenning. Het is idd die drempel, de schaamte. Ik schaam me dat ik me zo voel, dat ik zo denk terwijl de rest van de wereld eruit ziet alsof ze alles aan kan. En ik niet.. Ik heb vorig jaar een jaar uit de hel gehad. Zo diep zat ik, en dat heeft veel verloren doen gaan. Dat wil ik niet weer. Ik wil nu wel genieten van mn kids, een goede vakantie hebben en ook weer kunnen lachen. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd zeggen ze.. Nou, dan leef ik al een tijdje niet meer... Ik ben er ook bang voor dat ik eerst weer verder naar beneden donder wanneer ik weer met therapie begin. Vorig jaar heb ik ook bij de1e lijns psych gelopen, das de instapvariant inderdaad. Maar daar was ik op een goed moment klaar. Tenminste ik weet t allemaal, alle tips die ze voor me hebben ken ik en op de goede momenten kan ik dat ook heel stoer roepen en me groter voordoen dan ik ben. Lang leve de schijn ophouden... Nu ga ik naar een andere psych. Tandje hoger, meer ervaring op meer gebieden. En ik hoop dat ik me snel beter voel. Nu word ik soms niet goed van mezelf. Vanmorgen een telefoongesprek voor werk wat even niet lekker liep. En daar zat ik, in mn uppie te janken op de wc. Das niet goed toch??? @ Meranou, dat verschuilen dat doe ik ook. Op de momenten dat t redelijk gaat dan lukt het ook, mezelf voor de gek houden. Want zo voel ik het eigenlijk, voor de gek houden van mezelf. Ik wil niet dat mijn kinderen herinnering houden aan hoe ik me voel. Mijn kinderen verdienen een leuke, goede, gezellige jeugd. En dat is voor mij (na lang twijfelen, kop in zand steken en voor de gek houden) de druppel geweest dat ik niet alleen kan. Nu even niet in elk geval. Ik voel me naar, moe, gammel, verdrietig, boos, onzeker en alleen.