Heerlijk om op een forum even van me af te kunnen schrijven. Ruim 4 jaar geleden werd onze oudste geboren en ik wist zeker, er volgen nog meer kindjes. Niet lang daarna werd eind 2015 onze 2e geboren en ook toen was er nog geen gevoel van compleet zijn. In vrij rap tempo raakte ik zwanger van de jongste, die in de zomer van 2017 geboren werd. En met 3 gezonde kindjes zou ik me zeker 100% compleet voelen... Tot nu... Ik heb een gezin van 5 (dus met 3 kindjes) altijd als wens gehad. 3 is precies goed, praktisch gezien, niet teveel, maar net wel gezellig druk. En druk is het zeker, met 3 kinderen binnen 3,5 jaar en echt, er zijn genoeg dagen of momenten dat ik me afvraag waarom we hiervoor gekozen hebben. Maar wat zijn we gelukkig met deze 3 gezonde, lieve kids. Compleet.. Maar toch... De jongste gaat alweer richting de eerste verjaardag, de periode waarin het na de oudste 2 ook weer ging kriebelen en we weer voor een kindje gingen. En shit... Die kriebels komen weer! Zodra ik een pasgeboren kindje zie hoor ik mijn eierstokken rammelen. Ik ben serieus na aan het denken over hoe het past in huis, welke auto dan handig zou zijn en denk stiekem zelfs weleens na over namen. Mijn zwangerschapskleding heb ik nog niet te koop gezet want daar heb ik gewoon geen haast mee. Babyspullen bewaar ik, want er komen vast binnenkort neefjes of nichtjes. En eigenlijk weet ik dat het goed is zo. Deze 3 zijn gezond, het is druk genoeg, alles past precies, nu de jongste steeds meer kan komen we weer meer toe aan onszelf en elkaar. En ik weet dondersgoed wat alle nadelen zijn. Want nog een kindje is duurder, wat als het niet gezond is en veel zorg nodig heeft, het is totaal niet praktisch, je bent weer terug bij af, hallo luiers en slapeloze nachten... En er zijn momenten dat ik er zeker van ben dat het goed is zo, maar er zijn steeds meer momenten dat ik denk, ja, wat zou een gezinnetje met 4 kindjes mooi zijn. En ik wil dat eigenlijk helemaal niet denken! Ik merk dat ik het er namelijk gewoon echt een beetje moeilijk mee heb. Het houdt me gewoon best wel bezig al wil ik dat helemaal niet. En als mijn man dan af en toe een opmerking maakt waaruit lijkt dat hij het wel ziet zitten (en geloof me, dat is alleen een opmerking want hij vindt het goed zo)... Dus help.. Gaan deze kriebels ooit weg? Moet ik het maar accepteren? En hoe maak ik het mezelf makkelijker? Want hoe stom ik het ook vind, ik heb namelijk 3 mooie, gezonde kinderen en vind het zo ontevreden overkomen, maar het doet gewoon een beetje pijn dat we de babytijd en het verwelkomen van nieuw leven in ons gezin, af moeten sluiten.
Ik heb precies hetzelfde, maar dan met een derde .. Lastig hea? Ik hou mezelf rustig met het idee dat het over een jaar ook nog zou kunnen en dat dat ook ruimte geeft om er rustig over na te denken. Is dat voor jou ook een idee? Om het voor nu in de koelkast te zetten en over een half jaar weer serieus te overwegen? En naar aanleiding van je laatste alinea: verlang je naar nog een kindje of naar nog een keer de bijzondere tijd er voor?
Hier rammelt het ook... Oudste is bijna 12 en zit al een jaar op de middelbare school, en jongste is 3, mag over 10 maanden naar school. Terug vrijheid die ik opeens weer moest inleveren toen de jongste zich na 9 jaar onverwachts aandiende... Wij zijn zelf 42 en 52, ik ben zelf fysiek niet al te sterk dus we zouden wel gek zijn! Maar toch rammelt het zeer regelmatig...Hebben een heel groot huis dus aan ruimte geen gebrek, kunnen er nog gemakkelijk een paar bij. En in die prachtige speelkamer kunnen nog wel een paar kinderen gelukig zijn. Dagdroom soms zelfs over een drieling.... Maar ja, de oudste zit al in zo'n andere levensfase dan haar broertje, dat gaat alleen maar meer uit elkaar lopen... Verstandelijk gaat het hier niet meer gebeuren, maar dat gevoel...
Heel herkenbaar, hier ook 3 kindjes in 3,5 jaar (nov '14, nov '15 en mrt '17). De 3e was niet gepland de oudste twee 'bewust' kort op elkaar vanwege premature ovariëlie insufficiëntie. Heb hetzelfde gevoel, zou zoooo graag nog eens zwanger zijn en ondanks dat de babytijd bij vooral de oudste twee erg zwaar was (huilbaby's) zou ik graag nog eens die tijd meemaken. Dat is mijn gevoel, waarvan ik me afvraag of dat weg zal gaan wanneer er een 4e zou komen. Vrees namelijk van niet . Maar die 4e komt er niet, mijn verstand weet beter, fysiek ga ik dat niet redden (chronische aandoening) en daarbij ga ik hormonaal gezien nu echt richting overgang. Toch ook al weet mijn verstand beter, dat gevoel blijft knagen. Ik denk dat dat komt omdat ik weet dat het nu echt klaar is, ik het nooit meer mee ga maken en ook omdat ik me wel eens afvraag 'heb ik er genoeg van genoten?', ze kwamen zo snel na elkaar je word geleefd door je kids. Ik vind het supergezellig hoor met de kids en ik zou niet anders willen maar toch vraag ik het me dan soms af, of ik als ik nu nog een keer zwanger zou zijn, dat bewuster zou meemaken en van die kraam/babytijd meer zou kunnen genieten. Ik heb wel al veel weg gedaan. Met een beetje pijn in mijn hart, maar naar een goed doel (inzamelingsactie van de verloskundigen voor zwangere vrouwen en hun gezin die weinig tot niets te besteden hebben). De box staat er nog voor de jongste, als die weg gaat zal dat echt raar zijn denk ik. Die heeft er sinds november 2014 onafgebroken gestaan, dat is wel echt een onderdeel van ons interieur nu . Anyhow ik begrijp je, ik kan het soms ook maar moeilijk van me af zetten. Terwijl het klaar is, gaat niet gebeuren dus waarom het me dan toch zo bezig houd met momenten? Geen idee.
Dit had mijn verhaal kunnen zijn, maar dan 2 jaar geleden. Zoals je in mn banner ziet zijn wij ervoor gegaan En het is geweldig om mn jongste manneke erbij te hebben. Die kriebels, tja, bij mij gaan ze niet weg. Een vijfde zou heel welkom zijn wat dat betreft (baby is bijna een jaar he ) Maar nu roept het verstand (en mijn vriend ) gewoon harder Heb dit keer ook al de spullen weg kunnen doen. Dus er is vooruitgang! Succes met beslissen!
Bedankt voor jullie reacties! Het gaat sowieso de koelkast in inderdaad. Ik merk dat ik er met vlagen wel "last" van heb, dat ik aan het malen ben en het verlangen groot is. Er zijn ook dagen en momenten dat ik echt tevreden ben, me compleet voel. We zouden de keuze sowieso niet nu maken, want nu is het niet het moment voor nog een kindje. Het is druk zat. Maar het liefst zou ik gewoon willen dat ik dat gevoel van compleet zijn zou houden. Want het houdt me zo nu en dan zo bezig. En inderdaad, is het het verlangen naar die bijzondere tijd van zwanger worden, zijn en bevallen? Of is het echt het verlangen naar nog een kindje in het gezin? Daar kan ik nu geen antwoord op geven en dat zegt genoeg. Maar het is wel een fijn idee dat de deur niet helemaal gesloten is (en aan de andere kant zorgt dat juist weer voor al dat nadenken haha). We gaan wel zien of de toekomst ons nog een kindje brengt of dat we gewoon lekker met zijn vijfjes blijven