Ik heb even een moeilijk momentje en moet het even van me afschrijven. Ik ben nu bijna 11 maanden thuis met mijn mannetje. Van februari tot juli ben ik 3 x per week een halve dag naar school geweest voor mijn afstuderen maar voor de rest ben ik thuis geweest met mijn mannetje. Nu zou hij vanaf half oktober naar de opvang gaan en zou ik een paar maandjes gaan werken voordat ik februari 2012 met mijn nieuwe opleiding begin. Nou belde mijn oude bazin me vanochtend met de vraag of ik niet weer terug wou komen. Nou heb ik daar 7 jaar met plezier (gek he in een chocolaterie ) gewerkt dus wou dat wel. Heb vanochtend gelijk mijn contract getekend en begin aanstaande dinsdag. Niet erg want hij gaat dan 3 weken naar de oma's en is een dag met papa thuis maar toen ik me zojuist realiseerde dat ik nog maar 4,5 dag thuis ben met het mannetje begonnen te tranen toch wel even te stromen Ik mis hem nu al! Pff, sorry voor mijn verhaal maar mijn man begrijpt niet zo goed waarom ik me zo voel want ik heb altijd gezegd dat ik na een jaar weer wou werken dus hij ziet niet in wat dat ene maandje voor verschil maakt. En dat maakt het ook niet maar het gaat opeens zo snel
ja kan ik me wel voorstellen hoor, dat is ook heel moeilijk maar je zult zien, je geniet straks van je werk en als je thuis bent des te meer van je kindje! je weet al wat je te wachten staat en je vindt het leuk, wat wil je nog meer? het went heel snel
Kan het me goed voorstellen. Of je kindje nu 3 maanden, 11 maanden of 2 jaar zou zijn, het is voor het eerst dat hij echt dingen zonder jou mee gaat maken. De eerste keren dat je aan het werk bent zullen misschien lastig zijn, maar op een gegeven moment vind je het waarschijnlijk gewoon heerlijk om weer even alleen weg te zijn. Veel succes en vooral veel plezier!
Ik kan het me heel goewd voorstellen, hoor..... Het is ook eigenlijk heel plotseling gegaan he? Je ging de hele tijd ervanuit dat je nog een maand hebt samen en nu ineens begin je volgende week... ps doe mij een baantje in een chocolaterie..... Dat lust ik ook wel
Het loslaten van je kindje blijft je hele leven als een rode draad volgen, en dat doet pijn. Ik kan het me helemaal voorstellen. Over een paar weken gaat mijn jongste naar de PSZ en als ik er goed over nadenk dan komen de tranen ook gelijk. Het is vreselijk maar het komt goed hoor. Heel veel sterkte!